Κύριε πρωθυπουργέ, σας αρέσει η ποίηση;

«Ποιητές; Μωρέ μια βρεγμένη σανίδα θέλουν. Που μου κάθονται και γράφουν μπούρδες αντί να στρώσουν τον πισινό τους στη δουλειά!»

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν σε μια γειτόνισσά μου. Έχω όμως την εντύπωση πως εκφράζουν μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, αφού συνήθως στη χώρα μας οι ποιητές – μα και οι καλλιτέχνες εν γένει- αντιμετωπίζονται με τέσσερις τρόπους: α) σαν μαλθακοί χαραμοφάηδες, β) σαν κοινοί τρελάρες, γ) σαν επιτήδειοι που έχουν ανακαλύψει έναν εύκολο τρόπο για να βγάζουν γκόμενες και δ) όλα τα προηγούμενα μαζί.

Ενδεικτική είναι η άποψη εκείνου του παλιού υπουργού που είχε αποκαλέσει τους ανθρώπους του πολιτισμού λαπάδες. Ενδεικτικός είναι και ο τρόπος με τον οποίο οι ποιητές εμφανίζονται στις παλιές ελληνικές ταινίες. Ο ποιητής Φανφάρας περιφέρεται στις δεξιώσεις τινάζοντας την φράντζα του, τσιμπολογώντας κεφτεδάκια και απαγγέλλοντας ανοησίες. Ο Θανάσης Βέγγος πάλι, ο οποίος από λάθος εκλαμβάνεται σαν ποιητής, βλέπει στρατιές γυναικών να τον πολιορκούν και να του απαγγέλλουν τους δήθεν στίχους του: «Ήσυχο ήσυχο το ποταμάκι, αργοκυλάει το γαλάζιο του νεράκι…»

Κι όμως, μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον χλευασμού και λοιδορίας, βλέπουμε σήμερα ανθρώπους καταξιωμένους σε άλλους χώρους, να επιδίδονται στην ποίηση με περισσό θάρρος και γενναιότητα. Πριν από καιρό είχαμε την περίπτωση του κ. Μπογδάνου. Τώρα, ένας ακόμη άνθρωπος της τηλεόρασης ενδίδει στο πάθος του. Πρόκειται για τον διευθυντή ειδήσεων του Μέγκα Τσάνελ, Χρήστο Παναγιωτόπουλο, τον άνθρωπο που βγάζει το ψωμί του ψιθυρίζοντας οδηγίες στο αυτί της Όλγας Τρέμη.

Καθώς οι γνώσεις μου στον τομέα της ποίησης είναι μάλλον ισχνές, δεν θα εκφέρω γνώμη για την αξία των ποιημάτων του. (Παρ’ όλα αυτά, τολμώ να πω ότι οι στίχοι: «Ένας Ρομπέν των θαλασσών παιδί της ήττας / Συμβιβασμένος κι ανυπότακτος της νύχτας / Σαν βιασμένος βιαστής που απορρίψαν / Όσες τυράννησε ψυχές κι όσες του λείψαν», θα μπορούσαν να γίνουν ένα ωραιότατο έντεχνο ζεϊμπέκικο).

Το βέβαιο είναι ότι η αξία της ποιητικής συλλογής «Αποτύπωμα» έχει ήδη αναγνωριστεί από τους επαγγελματίες των ΜΜΕ. Πρώτα από όλους από τον ίδιο τον δημιουργό της. Με την εμπειρία που έχει, έκρινε ότι το κοινό, την συγκεκριμένη μέρα και ώρα, είχε άμεση ανάγκη από πνευματική καλλιέργεια. Ευτυχώς που υπήρχε πρόχειρη η είδηση για τη δική του ποιητική συλλογή και τον ξελάσπωσε.

Άλλωστε, θα ήταν αδύνατο να το αποφύγει, αφού στους οπαδούς της τέχνης του συγκαταλέγονται σημαντικά πρόσωπα, η δραστηριότητα των οποίων αποτελεί από μόνη της είδηση. Μεταξύ αυτών και οι κύριοι Σαμαράς και Βενιζέλος! Μάλιστα, δεν διαβάσατε λάθος! Αυτό και αν είναι έκπληξη! Στη χώρα όπου οι ποιητές αντιμετωπίζονται περίπου σαν βλαμμένοι, ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρός του ανακάλυψαν το βιβλίο ενός πρωτοεμφανιζόμενου, το ξεκοκάλισαν και τους άγγιξε τόσο ώστε να παραβρεθούν και στην παρουσίαση! Γιατί έγινε και αυτό! Πήγαν και οι δύο αυτοπροσώπως για να συγχαρούν τον ποιητή και να τους υπογράψει το αντίτυπο. Άρα υπάρχει ελπίδα σε αυτόν τον τόπο!

Για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να τονίσουμε ότι ανάλογη ευαισθησία έχουν επιδείξει και άλλοι πολιτικοί, απ’ όλες τις παρατάξεις. Παλαιότερα, δεν τολμούσε συγγραφέας να κάνει παρουσίαση και η αίθουσα κατακλυζόταν από βιβλιόφιλους πολιτικούς. Ειδικά αν ο συγγραφέας ήταν μαζί και δημοσιογράφος, γινόταν το έλα να δεις. Τώρα το φαινόμενο έχει εκλείψει –ποιος θα αφήσει το ζεστό του σπιτάκι για να τρέχει σε μια βαρετή εκδήλωση όπου μπορεί και να τον κράξουν; Τελευταία, τόλμησαν να το κάνουν κάποιοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Εκεί ανακάλυψαν έκπληκτοι ότι ο συγκεκριμένος συγγραφέας υπήρξε και εκδότης εφημερίδας και ότι έχει αφήσει απλήρωτους τους εργαζόμενούς του! Εκείνοι εμφανίστηκαν στην παρουσίαση για να διαμαρτυρηθούν και οι πολιτικοί την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια.

Φαντάζομαι κανείς δεν έχει τόσο βρώμικο μυαλό ώστε να υποπτευθεί πως οι πολιτικοί πηγαίνουν στις παρουσιάσεις για λόγους άσχετους με την λογοτεχνία. Για να καλοπιάσουν τους δημοσιογράφους-συγγραφείς, για να τους ανταμείψουν για την ευνοϊκή μεταχείριση που τους επιφυλάσσουν κτλ. Ότι δηλαδή η παρουσία τους είναι κάποιου είδους συνδιαλλαγή από την οποία βγαίνουν κερδισμένες και οι δύο πλευρές. Όχι, αυτά δεν συμβαίνουν στην πατρίδα μας.

Για τον πρωθυπουργό μας θα ήταν ντροπή και να το σκεφτεί κανείς. Ο άνθρωπος έχει αποδείξει ότι είναι οπαδός της καλής ποίησης. Θυμάστε τότε που ο σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής απήγγειλε την μαντινάδα που του είχε γράψει: «Σαν ήλιος βγήκες φωτεινός / στης Αμερικής τ' αλώνι / κι έλαμψες και ήρθες νικητής / και σ' αγαπάμε όλοι»;

Η ψυχική ανάταση του πρωθυπουργού ήταν τέτοια, ώστε μετά υπήρξε κυβερνητική παρέμβαση υπέρ της χρηματοδότησης της ταινίας του κ. Σμαραγδή!

Συμπέρασμα: Ζούμε στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου, η τηλεόρασή μας είναι γεμάτη με ποιητές, έχουμε πολιτικούς που ψοφάνε για τα γράμματα και τις τέχνες και γκρινιάζουμε; Μωρέ καλά τα λέει η γειτόνισσα. Μια βρεγμένη σανίδα μας χρειάζεται!

*Στην κεντρική εικόνα, ο πίνακας της Αγγελικής Ξυνού «Ο καθένας το βιβλίο του», ακρυλικό σε χαρτί. Η έκθεσή της Αγγελικής Ξυνού στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών θα διαρκέσει μέχρι τις 18 Ιανουαρίου 2014.