Πώς ο Αλέξης «έστρωσε» το χαλί στον Κυριάκο

Ο απολογισμός της κυβέρνηση Μητσοτάκη θα γίνει εν καιρώ, όταν συμπληρωθεί ο κύκλος της διακυβέρνησής του. Ο απολογισμός της κυβέρνησης Αλέξη Τσίπρα κατατίθεται ενώπιον της ιστορικής μνήμης τώρα. Η πρώτη διαπίστωση, η οποία δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, είναι ότι την πολιτική ατζέντα της παρούσης κυβέρνησης τη «διατύπωσε» η προηγούμενη. Όσο κι αν εκλαμβάνεται ως οξύμωρο σχήμα, αυτή είναι η οδυνηρή πραγματικότητα.

Α) Η διαχείριση του Μεταναστευτικού από τους προηγούμενους δημιούργησε το πλαίσιο δράσης του επόμενου κυβερνήτη. Η υιοθέτηση του αποτρεπτικού δόγματος με τη δημιουργία στρατοπέδων - κολαστηρίων που προκάλεσαν την παγκόσμια κριτική, το στήσιμο μίας αναποτελεσματικής αλλά στην ουσία χρονοβόρας γραφειοκρατίας για τον έλεγχο αιτήσεων παροχής ασύλου, οι μυστικές συμφωνίες μεταξύ Τσίπρα και Ερντογάν για τους τούρκους πρόσφυγες, η τιτανομαχία των διαπλεκομένων για την απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων που χορηγήθηκαν για το Μεταναστευτικό, η ιδεολογική αμηχανία που κατέληξε σε μία πρωτόγνωρη βαρβαρότητα και ανθρωπιστική καταστροφή, όλα τα παραπάνω έστρωσαν το χαλί στους επόμενους ως προς την εφαρμογή άλλων, άτεγκτων πολιτικών. Πρωτίστως οι αστοχίες και τα λάθη (συνειδητά τα περισσότερα) των προηγούμενων συνετέλεσαν στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης που πλέον είναι έτοιμη να δεχθεί αυστηρές πολιτικές έναντι των προσφύγων και των μεταναστών.

Β) Ασφάλεια: Η καταστροφική διαχείριση του ζητήματος εσωτερικής ασφάλειας ήταν συνειδητή επιλογή από τους προηγούμενους. Αν και Αριστεροί κατ’ όνομα, αγνόησαν την προειδοποίηση της Ιστορίας πως «Όπου δεν υπάρχει Κράτος υπάρχει Φασισμός». Ο φασισμός λαμβάνει διάφορες μορφές. Ο οργανωμένος και συστηματικός, ο περιθωριακός και συγκυριακός, ο ενσυνείδητα κρατικός, ο ασυνείδητα καθημερινός, ο ερυθρός ή φαιός φασισμός, ο αδικαιολόγητα «δικαιολογημένος» από κέντρα λήψης αποφάσεων ως «επαναστατική βία», ο επικεντρωμένος ή ο αποκεντρωμένος. Δημιουργήθηκαν φέουδα  παραγωγής βίας σε συνοικίες, σπείρες στα γήπεδα ή εκτός γηπέδων, σε Θύρες και σε ηγεσίες ομάδων. Η βία πέρασε σε διαπροσωπικές σχέσεις. Επεκτάθηκε, πιθανώς υπό καθοδήγηση, σε ξεκαθαρίσματα λογαριασμών και αλλαγή του χάρτη του υπαρκτού υποκόσμου, θεσμικού ή όχι. Αυξήθηκε δραματικά η παράνομη οπλοφορία και οι παράνομες δραστηριότητες πάσης φύσης λαθρεμπορίου και trafficking απέκτησαν στεγανά και προστασία. Η χαρακτηριστική ανοχή των προηγουμένων διαμόρφωσε εκ του δραματικού αποτελέσματος συνθήκες αποδοχής από την κοινή γνώμη αυστηρών ακόμη και ακραίων πολιτικών στο μέλλον.

Γ) Άσυλο: Ξεφτιλίστηκε κάθε έννοια  σύννομης, θεσμικής και ιστορικά αποδεκτής ακαδημαϊκής ελευθερίας. Σπείρες συνδικαλιστών, ομάδες επαγγελματιών στην παραπανεπιστημιακή δραστηριότητα, εμπορικά συμφέροντα, οργανωμένες μαφίες, ανέλαβαν τη διαχείριση του τομέα ασφαλείας των ΑΕΙ - ΤΕΙ. Ουδεμία σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με το πανεπιστημιακό άσυλο που θωρακίζει αποκλειστικά και αυστηρά την ελεύθερη σκέψη και την απόκτηση γνώσης.

Δ) Φορολογία: Η άποψη περί οριζόντιας επιβολής φορολογικών μέτρων και περικοπών είναι άδικη και κοινωνικά απαράδεκτη. Ιδιαίτερα για Αριστερούς. Δεν φταίνε οι δανειστές μόνον. Ή τουλάχιστον ευθύνονται διότι αποδέχτηκαν αυτές τις πολιτικές. Φταίνε οι κυβερνήσεις που επέβαλαν αυτά τα μέτρα. Απαξάπασες.

Ε) ΜΜΕ: Η πρακτική του Νίκου Παππά, πέραν του ότι πολιτικά ήταν απολύτως καταστροφική και στρατηγικά ατελέσφορη, ήταν και απολύτως επικίνδυνη. Δημιούργησε φατρίες κομματικών στηριγμάτων, δικαιολόγησε τη σύσταση κομματικών φέουδων στην ενημέρωση, απαξίωσε με τις στρατιές των τρολ την ειδησεογραφία, τορπίλισε το όποιο σχέδιο ποιοτικής αναβάθμισης του δημοσιογραφικού προϊόντος και συνετέλεσε στην πολιτική θεσμοποίηση του δημοσιογραφικού υπαλληλισμού. Αν λοιπόν κάνουν τα ίδια  και οι επόμενοι, θα είναι φυσικό επακόλουθο. Αν δεν τα κάνουν, θα είναι ένα θαύμα. Σε κάθε περίπτωση ο πολίτης «εκπαιδεύτηκε» στο να αδιαφορεί. Τα social media κέρδισαν μία μάχη στον πόλεμο για μία πραγματική, δημοκρατική και κυρίως πολιτισμικά αναβαθμισμένη ενημέρωση.

Στ) Διαπλοκή: Όταν παλεύεις να θεσμοποιήσεις τη δική σου διαπλεκόμενη ελίτ, έστω και εάν αυτή η νέα ομάδα διαπλεκομένων δεν δικαιολογεί τον όρο «ελίτ», βλέπε Καλογρίτσα επί παραδείγματι, τότε νομιμοποιείς τον επόμενο να επιβάλει τους δικούς του ως προνομιακούς εισπράκτορες του δημόσιου πλούτου. Όταν εσύ διαθέτεις Κρέτσους, τότε «Κρέτσους» θα τοποθετήσουν  και οι επερχόμενοι. Όταν χρηματοδοτείς εμμέσως μέσω ΕΡΤ τις δικές σου ΠΑΕ, τότε κάποιος άλλος θα «χρηματοδοτήσει» τις δικές του με τον ίδιο ή κάποιον άλλο τρόπο. Όταν έχεις κάποιον Φλαμπουράρη, τότε ο επόμενος θα έχει τον δικό του Παππά. Όταν εσύ «παίζεις» με τον Μαδούρο και τα Lear Jet τότε κάποιος θα παίξει με τους «Γκουαϊδό». Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και απολύτως αυτονόητα. Εάν θέλουμε να τα αντιμετωπίζουμε όπως είναι, χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες.

Η ατζέντα του Κυριάκου Μητσοτάκη προσαρμόστηκε σε όλα όσα έκανε ή δεν έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Δεν υπάρχει λοιπόν ούτε χώρος ούτε δικαιολογία για τα όποια δάκρυα. Οι «ελιτίστικες αριστερές προσεγγίσεις» είναι για γέλια. Η κυβέρνηση Τσίπρα ήταν μία δεξιά εκδοχή της κυβερνώσας αριστεράς. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι απλά ο εαυτός της. Κανείς δεν θα τον κατηγορήσει για «δεξιά απόκλιση». Πόσω δεν μάλλον όταν κάποιες εκ των ενεργειών κινούνται στον χώρο του αυτονόητου. Αντιθέτως. Η κοινωνία έχει κάθε λόγο να καταγγέλλει ως «δεξιό» τον Αλέξη Τσίπρα. Διότι κινήθηκε προσποιούμενος στον χώρο του... ακατανόητου.