Γιατί να γράψω τα ίδια, άμα δεν είναι ίδιοι;

Μία από τις πιο ακατανόητες ερωτήσεις-προτροπές που δέχομαι τις τελευταίες ημέρες είναι αυτή που λέει «τώρα που άλλαξε η κυβέρνηση θα γράφεις τα ίδια;» σε διάφορες εκδοχές που κυμαίνονται αναμεσα στην κουτοπονηριά και την ειλικρίνεια. Όλες τις αντιμετωπίζω με την ίδια απορία προσπαθώντας να καταλάβω τι ακριβώς εννοούν οι συμπολίτες που θέλουν να  λέω και να γράφω για την κυβέρνηση του Μητσοτάκη ό,τι έγραφα και έλεγα (και συνεχίζω να λέω) για την κυβέρνηση του Τσίπρα.  

Για να καταλάβετε πόσο ακατανόητη είναι αυτή η ερώτηση σκεφτείτε έναν κριτικό κινηματογράφου που θάβει μια ταινία και μετά σκεφτείτε ότι κάποιος τον ρωτάει «για να δούμε, θα γράψεις τα ίδια για την επόμενη ταινία που θα δεις;». Φυσικά και οι πιθανότητες να γράψει τα ίδια είναι λίγες και σίγουρα επιθυμεί να μη γράψει τα ίδια γιατί αυτό θα σημαίνει ότι είδε άλλη μια μαλακία που είχε ακριβώς τα ίδια ελαττώματα με την προηγούμενη. 

Η ταινία «Ο Αλέκσης στην εξουσία» μου φάνηκε τόσο κακή που δύσκολα μπορώ να φανταστώ κάποια να την πλησιάζει. Αν μάλιστα υπολογίσουμε ότι οι «ταινίες» για τις οποίες γράφω έχουν να κάνουν με την πραγματική ζωή, αν υπολογίσουμε ότι επηρεάζουν εμένα, την οικογένειά μου και τους φίλους μου, θέλω πολύ να μη γράψω τα ίδια και μάλλον η επιθυμία μου θα γίνει πραγματικότητα. Όχι γιατί η κυβέρνηση του Μητσοτάκη θα είναι μια κυβέρνηση υπεραποτελεσματικών αγγέλων, αλλά γιατί είναι σχεδόν αδύνατο για οποιαδήποτε κυβέρνηση να συνδυάσει την ανικανότητα, την αλαζονεία, την άγνοια και τον αυταρχισμό της κυβέρνησης που υπέστημεν τα τελευταία 4μισι χρόνια (ελπίζω να μην προσπαθήσει κάποιος να με διορθώσει λέγοντας πως οι κυβερνήσεις ήταν 2, τα χωρατά στη στήλη αυτή τα γράφω εγώ).

Ευτυχώς, η δουλειά μου δεν είναι η ίδια με την πολύ δυσκολότερη δουλειά ενός μάγειρα. Ο μάγειρας πρέπει να φροντίσει ώστε κάθε φορά που κάποιος παραγγέλνει το ίδιο φαγητό να απολαμβάνει την ίδια γεύση. Εγώ πρέπει απλώς να λέω και να γράφω τις απόψεις μου γι’ αυτά που βλέπω, ακούω, διαβάζω και –κυρίως– ζω. Και παρότι έχει πολλά κοινά, δεν είναι ούτε σαν τη δουλειά ενός διαιτητή που πρέπει αμερόληπτα να σφυρίζει. Έχω απόψεις και προτιμήσεις και αντιλήψεις και το τι λέω ή το τι γράφω εξαρτάται από αυτές. Π.χ. πιστεύω πως η δημοκρατία υπερτερεί οποιουδήποτε άλλου πολιτεύματος. Με απωθούν οι δικτατορίες και οι δικτάτορες και προφανώς μεροληπτώ σε βάρος οποιασδήποτε άποψης τους εκθειάζει. Η δουλειά μου δεν είναι «να γράφω (ή να λέω) τα ίδια για όλους» αλλά να γράφω και να λέω σκέτο. Και δυστυχώς δεν το κάνω ως κάτοικος ενός μακρινού πλανήτη, αλλά ως άνθρωπος που υφίσταμαι αυτά για τα οποία γράφω. Και το κάνω προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να ΜΗΝ τηρώ ίσες αποστάσεις.

Γιατί οι πολυδιαφημισμένες «ίσες αποστάσεις» απαιτούν ανθρώπους χωρίς απόψεις, χωρίς αντιλήψεις και χωρίς σύστημα αξιών. Απαιτούν συνεχή μετακίνηση ώστε να μπορείς πάντα να απέχεις το ίδιο από όλους και όλα. Προϋποθέτουν είτε φόβο είτε επιθυμία να τα έχεις καλά με όλους και άρα με κάθε εξουσία.

Αυτό που χρειάζεται όταν λες δημόσια την άποψή σου δεν είναι ίσες αποστάσεις, αλλά εντιμότητα, συνέπεια και ανοιχτό μυαλό. Εντιμότητα για να μην κρύβεσαι (ειδικά αν σκεφτούμε ότι η συνήθης κρυψώνα είναι το δάχτυλό σου), συνέπεια για να μην αλλάζεις απόψεις κάθε εβδομάδα και ανοιχτό μυαλό για να αλλάζεις απόψεις όταν όλα γύρω σου δείχνουν είτε ότι έκανες λάθος είτε ότι το σωστό του χθες δεν είναι πια σωστό.

Με βάση όλα τα παραπάνω, δεν μπορώ παρά να πω πως πιστεύω πως τώρα που άλλαξε κυβέρνηση δεν θα γράψω τα ίδια. Ξέρω ότι θα γράψω άσχημα πράγματα, ξέρω ότι θα κοροϊδέψω, ξέρω ότι θα γίνω αντιπαθής σε πολλούς που τώρα λένε «αχ, πόσο καλά τα λέει ο Βουλαρίνος», αλλά τα ίδια δεν θα γράψω. Για να τα γράψω, πρέπει αυτή η κυβέρνηση να κάνει τα ίδια με την προηγούμενη κι αν αυτό συμβεί αντί να γράφω προτιμώ να ψάχνω τρόπους και τόπους να μεταναστεύσω. Και μπράβο μου.

Υ.Γ. Εκτός από την αγωνία να γραφτούν τα ίδια, εκτός από την αγωνία για κριτική σε μια κυβέρνηση 4 ημερών, διακρίνω και την αντίθετη αγωνία για χειροκρότημα. Καταλαβαίνω πως μετά από 4μισι χρόνια διακυβέρνησης του Αλέκση όλα φαίνονται πιο ωραία από όσο είναι με τον ίδιο τρόπο που ένα πιάτο ρεβύθια μοιάζει υπέροχο αν έχεις περάσει τέσσερα χρόνια τρώγοντας ωμές ρίζες. Αλλά καλό είναι, όσο γίνεται, να συγκρατηθούμε και να μην κάνουμε standing ovation επειδή οι υπουργοί πήγαν νωρίς την πρώτη μέρα στα υπουργεία τους. Δεν είναι καθόλου κακό που το έκαναν, αλλά είναι τόσο ενδεικτικό για το μέλλον όσο το αν κάποιος πήγε καθαρός σε πρώτο ραντεβού. Ας περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει στο εικοστό κι αν είναι χειροκροτάμε. Το να είσαι απλώς καλύτερος από τον Αλέκση και την παρέα του δεν είναι για χειροκρότημα.