Τέσσερα χρόνια, πέντε μήνες, δύο εβδομάδες

Όλα δείχνουν ότι τελειώνει αυτή τη Κυριακή η περιπέτεια που άρχισε στις 25 Ιανουαρίου του 2015 και διήρκεσε τέσσερα χρόνια, πέντε μήνες και δύο εβδομάδες.

Είδαμε πολλά πρωτοφανή για ευρωπαϊκή χώρα σε αυτά τα τεσσεράμισι χρόνια:

1. Είδαμε μία ετερόκλητη αριστεροδεξιά κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αποτελούμενη κυρίως από κομμουνιστές, αριστεριστές, ορφανά του παλαιού «πατριωτικού» ΠΑΣΟΚ, γυρολόγους της πολιτικής, τυχοδιώκτες και ακροδεξιούς, από την οποία προέκυψε μία συγκυβέρνηση, στην οποία συναντούσε κανείς και πολλές τυχάρπαστες ασημαντότητες. Κύρια χαρακτηριστικά αυτής της πλειοψηφίας και αυτής της συγκυβέρνησης υπήρξαν ο χαοτικός ερασιτεχνισμός, η αδυναμία νοητικής σύλληψης δύσκολων και πολύπλοκων πολιτικών ζητημάτων στην οικονομία, την εσωτερική και την εξωτερική πολιτική. Την άγνοια και την ανικανότητα όμως συνόδευαν σε μεγάλες δόσεις η θρασύτητα, η ιταμότητα, ο αυταρχισμός, η αλαζονεία, οι ιδεοληψίες, τα ψεύδη, ο φθόνος, το ταξικό μίσος, η επιθετικότητα, η μισαλλοδοξία, ο τυχοδιωκτισμός, αλλά και η ροπή προς θεσμικές εκτροπές.

2. Είδαμε συνεχείς απόπειρες βίαιης εισβολής αυτού του ανορθόδοξου πολιτικού συγκροτήματος στον χώρο της Δικαιοσύνης και των μέσων ενημέρωσης. Συνομολογούσαν ότι κατέλαβαν μεν τη κυβέρνηση, όχι όμως και την εξουσία, επιδιώκοντας δηλαδή να γίνουν καθεστώς. Και επί τεσσεράμισι χρόνια απεγνωσμένα αγωνίστηκαν να καταλάβουν αυτό που ίδιοι χαρακτήριζαν εξουσία. Υπήρξαν συνεχείς οι παρεμβάσεις στον χώρο της Δικαιοσύνης, με στόχο την πολιτική και ηθική εξόντωση αντιπάλων τους. Και δυστυχώς υπήρξαν δικαστές, που δέχτηκαν να υπηρετήσουν αισχρές σκοπιμότητες. Ακόμη και την ύστατη ώρα δε, με τις εκλογές επικείμενες, επιχείρησαν να καθορίσουν τη νέα ηγεσία του Αρείου Πάγου. Διαρκείς υπήρξαν και οι απόπειρες να ελέγξουν τα μέσα ενημέρωσης, με κορυφαίες εξ αυτών την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών και τις συνεχείς επιθέσεις εναντίον εντύπων και ηλεκτρονικών μέσων, που ασκούσαν την αυτονόητη κριτική σε όσα θλιβερά συνέβαιναν. Ευτυχώς υπήρξαν δικαστές που αντιστάθηκαν. Και ευτυχώς δεν μπόρεσαν να ελέγξουν κεντρικά μέσα ενημέρωσης. Περιορίστηκαν σε έναν ανύπαρκτης εμβέλειας και ανυπόληπτο δημοσιογραφικό υπόκοσμο, σε έντυπα και την κρατική τηλεόραση, όπου διοχέτευαν χυδαιότητες εναντίον των αντιπάλων τους, τις οποίες στη συνέχεια υιοθετούσαν και αναπαρήγαν ως πολιτικό τους λόγο. Ο χαοτικός ερασιτεχνισμός και η επαγγελματική τους ανικανότητα ακόμη και στις συνομωσίες, ευτυχώς οδήγησαν σε αποτυχία τα σχέδια γιά αυτό που αποκαλούσαν «κατάληψη της εξουσίας». Μάλιστα ορισμένοι από τους πρωταγωνιστές αυτού του φιάσκου είναι βέβαιο πως σύντομα θα κληθούν να λογοδοτήσουν.

3. Είδαμε την Ελλάδα να γίνεται ο παράδεισος όχι μόνο της εντόπιας αλλά και της διεθνούς παρανομίας, καθώς νόμοι και πρακτικές καθιστούσαν την εδώ εγκληματικότητα λιγότερο ριψοκίνδυνη για τους εγκληματίες, σε σχέση με άλλες χώρες. Έτσι ολόκληρες συμμορίες αλλοδαπών μετακόμισαν στη χώρα μας. Οι νόμοι Παρασκευόπουλου, Κοντονή, Καλογήρου και οι παρεμβάσεις τους στο κατ’ όνομα πλέον επί των ημερών τους σωφρονιστικό σύστημα άνοιξαν τις πόρτες των φυλακών για στυγερούς εγκληματίες αλλά και τρομοκράτες, που βεβαίως συνέχισαν απτόητοι το έργο τους. Ταυτόχρονα νομοθετικές και άλλες παρεμβάσεις τους επέτειναν και κατέστησαν ατιμώρητη την καθημερινή βία στους δρόμους, τα πανεπιστημιακά ιδρύματα και σε άλλους δημόσιους χώρους. Το πλαίσιο που σε ευνομούμενες χώρες αποτελεί την έννοια της δημόσιας τάξης στην Ελλάδα καταλύθηκε και άφησε τη θέση του σε μία γενικευμένη ανομία, την οποία άτομα και οργανώσεις αξιοποίησαν κατά βούληση, συχνά μάλιστα και με κυβερνητική βοήθεια.

4. Είδαμε να διαλύεται η παιδεία σε όλα τα επίπεδα και η αριστεία να χαρακτηρίζεται ρετσινιά. Ό,τι σωστό είχε γίνει από τη Μαριέττα Γιαννάκου και την Άννα Διαμαντοπούλου κατεδαφίστηκε με πρωτοφανή μανία από τον Μπαλτά, τον Φίλη και τον Γαβρόγλου. Και τώρα αφήνουν πίσω τους ερείπια, που δύσκολα θα ανοικοδομηθούν. «Σας γαμώ τα Χάρβαρντ» ήταν ο τίτλος άρθρου στην πάλαι ποτέ αξιοπρεπή εφημερίδα «Αυγή», που συνέγραψε ο διευθυντής του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού κ. Καρτερός. Ενδεικτική άποψη και αυτή για τις αντιλήψεις του ΣΥΡΙΖΑ περί της παιδείας.

5. Είδαμε στην εξωτερική πολιτική κωμικοτραγικές καταστάσεις. Τον πρωθυπουργό αρχικά να καθυβρίζει και κατόπιν να εξυμνεί τον Τραμπ. Να καθυβρίζει και κατόπιν να εξυμνεί τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε. Να γίνεται ο προνομιακός Ευρωπαίος συνομιλητής του Πούτιν όταν όλη η Δύση, από την οποία απεγνωσμένα ζητούσε βοήθεια, τον κατήγγελε. Να αντιτίθεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση γιά την επιβολή κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας, λόγω της εισβολής στην Ουκρανία, αλλά ταυτόχρονα να ζητά από την Ευρωπαϊκή Ένωση κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας σχετικά με τα διαδραματιζόμενα στην Κύπρο. Να προσκαλεί στην Αθήνα τον Ερντογάν και να καταλήγει η επίσημη αυτή επίσκεψη σε ένα πελώριο και επικίνδυνο φιάσκο, καθώς δεν είχαν προηγηθεί οι απαραίτητες συνεννοήσεις και συμφωνίες. Να αναπτύσσει περίεργες και αμφιλεγόμενες σχέσεις με Λατινοαμερικάνικα καθεστώτα τύπου Μαδούρο και να εξυμνεί τον δικτάτορα Φιντέλ Κάστρο ως παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης και αξιοπρέπειας για ελευθερία και δικαιοσύνη, αλλά ταυτόχρονα να παραδίδει μαθήματα δημοκρατίας στους Ευρωπαίους ηγέτες και να αγορεύει για τις κοινές ευρωπαϊκές αρχές και αξίες.

6. Είδαμε την Ελλλάδα στο χείλος του γκρεμού το πρώτο εξάμηνο του 2015 με τους πρωταγωνιστές του δράματος να υποστηρίζουν ανερυθρίαστα ότι δεν γνώριζαν πώς λειτουργούν τα συστήματα, είχαν μία αφέλεια, δεν το περίμεναν, είχαν αυταπάτες και άλλα παρεφερή γελοία αλλά και τραγικά για μία χώρα, που, σε μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις της ιστορίας της βρέθηκε να έχει εμπιστευτεί τις τύχες της σε μία ομάδα ανθρώπων, που περισσότερο έμοιαζαν με φοιτητικό γκρουπούσκουλο και ελάχιστα με σοβαρή κυβέρνηση. Και είδαμε να διενεργείται ένα πρωτοφανές στα χρονικά δημοψήφισμα και το Οχι, για το οποίο χόρευαν καρσιλαμάδες στο Σύνταγμα, να μετατρέπεται εν μια νυκτί σε Ναι, καθιστώντας έκτοτε διεθνή τον ελληνικό όρο kolotoumba. Στοίχισαν τα προηγηθέντα της κωλοτούμπας ποσά της τάξεως των 100 δισεκατομμυρίων ευρώ στην ελληνική οικονομία. Και κανείς ποτέ δεν απολογήθηκε για αυτή την τραγωδία, τις συνέπειες της οποίας ακόμη πληρώνουμε και θα πληρώνουμε γιά χρόνια.

7. Είδαμε, τέλος, καταστροφές όπως στη Μάνδρα και το Μάτι, όπου πάλι ο πρωθυπουργός «δεν γνώριζε, δεν ενημερώθηκε» και όπου στήθηκαν αλλοπρόσαλλα και βλακώδη επικοινωνιακά σκηνικά, με on camera τεθλιμμένους υπαίτιους της καταστροφής, την ίδια ώρα που διαρκώς αυξανόταν ο αριθμός των τραγικών θυμάτων. Και βέβαια η εμφανώς ανεπαρκής κυρίως αρμόδια για την αντιμετώπιση αυτών των καταστροφών, η κ. Δούρου επιβραβεύθηκε, υποδεικνυόμενη και πάλι ως υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ για την υπερνομαρχία.

Ψευδόμενος ανήλθε ο Α. Τσίπρας στην εξουσία, υποσχόμενος ότι θα σκίσει τα μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο, ότι θα δώσει αυξήσεις, ότι θα μειώσει φόρους, ότι θα διώξει τους δανειστές. Και ψευδόμενος απέρχεται, υποστηρίζοντας ότι δεν γνώριζε, δεν είχε ενημερωθεί, δεν τα περίμενε, δεν παρενέβη στη Δικαιοσύνη, δεν επιχείρησε να αλώσει τα μέσα ενημέρωσης και άλλα παρόμοια.

Δυστυχώς το σύστημα που άσκησε την εξουσία τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια αποτέλεσε το αποκορύφωμα και την επιτομή όλων των πολιτικών και πολιτισμικών στρεβλώσεων της Μεταπολίτευσης. Κύρια χαρακτηριστικά του υπήρξαν η πολιτική και πολιτισμική υστέρηση, ένα άθροισμα παλαιοκομμουνισμού, αριστερισμού και αυταρχισμού σε μικροαστικό περιτύλιγμα, η συγκρότηση εκτεταμένων πελατειακών δικτύων με διορισμούς και παροχές, η δημιουργία ενός πολιτικοδημοσιογραφικού παρακράτους με συνδρομή και ορισμένων στελεχών της Δικαιοσύνης και η πολιτική σχιζοφρένεια μιας συγκυβέρνησης που έλεγε ότι ήταν η αριστερά αλλά στην πραγματικότητα σε καίριους τομείς ελεγχόταν από την ακροδεξιά και παρακρατικές παραφυάδες της. Ευτυχώς το σύστημα αυτό τώρα καταρρέει. Το έφερε στην εξουσία μία τυφλή έκρηξη οργής και άλογων δυνάμεων, που αδυνατούσαν ή δεν ήθελαν να αντιληφθούν την έκταση και το βάθος μιας πελώριας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και πίστεψαν ότι μπορεί να υπάρχει εύκολη έξοδος από τα αδιέξοδα που είχαν επί δεκαετίες σωρευθεί. Το διώχνει από την εξουσία η παταγώδης αποτυχία του σε όλα τα επίπεδα και η πλήρης διάψευση των εν γνώσει του ψευδών προσδοκιών, που είχε καλλιεργήσει.