Οι 5 κορυφαίες προεκλογικές στιγμές

Σε αντίθεση με τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές η απροκάλυπτη γελοιότ... συγγνώμη... η εμπνευσμένη διαφορετικότητα δεν κάνει τόσο αισθητή την εμφάνιση της. Ο αριθμός των υποψηφίων είναι πολύ μικρότερος κι έτσι τα προεκλογικά διαμάντια, σε αντίθεση με την αφθονία των εκλογών της τοπικής αυτοδιοίκησης, δυσεύρετα.

Αλλά υπάρχουν. Και κάποια από αυτά τα βρήκα και σας τα παρουσιάζω προκειμένου να θαυμάσετε τις προσπάθειες των συμπολιτών που ξεχωρίζοντας με την φαντασία και την ευρηματικότητα τους κατάφεραν να γίνουν (από τώρα) οι πραγματικοί νικητές των εκλογών.

1. Στην πρώτη θέση δεν έχουμε κάποιον υποψήφιο, αλλά ένα ολόκληρο (συγγνώμη για την αναπόφευκτη ειρωνία) κόμμα. Εχούμε το σποτ του ΚΙΝΑΛ στο οποίο οι ψηφοφόροι παρομοιάζονται με άδεια τενεκεδάκια τα οποία μάλλον δεν είναι ξεγάνωτα χωρίς όμως αυτό να είναι σαφές. Το σποτάκι θα ήταν πολύ καλό για μια εκλογική εκστρατεία στην Ντενεκεδούπολη, αλλά στην πραγματική ζωή δημιουργεί αμηχανία η οποία σπάει μόνο με τη διασκεδαστική σκέψη του πόσο υποτιμά το ΚΙΝΑΛ τους ανθρώπους που θα το ψηφίσουν.

2. Τη δεύτερη θέση μοιράζονται δύο πολιτευτές της Νέας της Δημοκρατίας, δύο συμπολίτες που αποδεικνύουν ότι το πάθος για την Αριστεία είναι τρόπος ζωής και σκέψης.

Πρώτα η κυρία Κοπανάκη με το ευφάνταστο σλόγκαν με το οποίο μας καλεί να της το κοπανήσουμε (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) και μας κάνει να αναρωτιόμαστε τι θα μας καλούσε να της κάνουμε αν είχε τη χαρά να ονομάζεται Βροντάκη ή Μανίκη ή Καρφή.

Ύστερα ο κύριος Γαλαμάτης, ο οποίος φτιάχνει με το όνομά του ένα πολύ ωραίο ρέμπους το οποίο θα ήταν ακόμα ωραιότερο αν τον έλεγαν Κολοκοτρώνη ή Φώσκολο ή Κολομπούρδα ή Κοντόπουλο ή... (προσθέστε όνομα της αρεσκείας σας)

3. Στην τρίτη θέση αυτό:

Η μιζέρια ανακατεύεται με τη θλίψη της επερχόμενης απώλειας της εξουσίας και την απελπισία του πολιτευτή που παλεύει για έναν χαμένο σκοπό. Μια εικόνα βγαλμένη από παλιό τραγούδι του Νταλάρα που από μόνη της αρκεί για να περιγράψει αυτό που πια είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

4. Ακολουθεί ο απαραίτητος χιουμορίστας. Το είδος του πολιτευτή που δεν λείπει από καμία εκλογική διαδικασία και που είναι απολαυστικός ακριβώς επειδή δεν έχει καθόλου χιούμορ. Το συγκεκριμένο χωρατό δεν είναι ολοκληρωμένο χωρίς ένα «καλό ε;» αλλά είναι μια καλή αρχή.  

5. Τελειώνουμε όπως αρχίσαμε. Με το σουρεαλιστικό και κενό περιεχομένου σύμπαν του ΚΙΝΑΛ. Και πιο συγκεκριμένα με τη συντρόφισσα Γιαννακοπούλου η οποία αποδεικνύει ότι για να ζητήσεις την ψήφο αρκεί να επικαλείσαι το φύλο σου και να παριστάνεις ότι παίζεις μποξ. Το ότι οι ικανότητες στο μποξ (ακόμα κι αν ήταν αληθινές) ελάχιστα έχουν με μια δουλειά στην οποία κυριαρχούν οι λέξεις και οι αριθμοί δεν φαίνεται να την προβληματίζει και μπράβο της. Και μακάρι στις επόμενες εκλογές μπάλες, κορίνες και φλεγόμενα σπαθιά.