Οι «βουβές» εκλογές με διπολικό αποτέλεσμα

Εναπομένουν λίγα εικοσιτετράωρα για την ολοκλήρωση του εκλογικού Μαραθωνίου που άρχισε σχεδόν από τον Φεβρουάριο και λήγει με την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης και τις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή.

Η δεύτερη φάση αυτής της περιόδου που αφορά τις εθνικές εκλογές ήταν από τις πλέον «άφωνες» έως και «βουβές» από το 1974. Κούραση; Κορεσμός; Ή απλά προεξόφληση του αποτελέσματος; Ενδεχομένως να ισχύουν και οι τρεις αυτές προσεγγίσεις.

Η ελληνική κοινωνία, η οποία «παντελόνιασε» τις προεκλογικές παροχές της κυβέρνησης Τσίπρα, αναμένει τώρα να «παντελονιάσει» τις εξαγγελίες για ελαφρύνσεις και επιδόματα της επόμενης κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ο έλληνας πολίτης θέλει να αγνοεί (στην πραγματικότητα το ξέρει) πως ό,τι «παντελονιάζει» είναι από τα δανεικά. Δεν ενδιαφέρεται ωστόσο, αφού παραμένει πιστός στο δόγμα του «Όλοι μαζί τα τρώμε» ή το ακόμη καλύτερο «Μας τα χρωστάνε». Αδιαφορεί βεβαίως για το αν η χώρα, αυτός ο ίδιος και βασικά τα παιδιά και εγγόνια του θα τα χρωστάνε στους δανειστές. Κατά τα άλλα θα προσέλθει αυτός ο «σοφός» λαός στις κάλπες για να ψηφίσει.

Στη Νέα Δημοκρατία αντιλαμβάνονται όσο περνούν οι μέρες πως την επόμενη Δευτέρα, κάποια στιγμή, μία ομάδα υπουργών και υφυπουργών θα κληθούν να διαχειριστούν μία χώρα η οποία εδώ και δέκα χρόνια βρίσκεται υπό καθεστώς πτώχευσης στην ιδιότυπη ΜΕΘ με διασωληνομένη την οικονομία της. Η χώρα από το Καστελόριζο έως και αυτή την αξιολόγηση, που αρχίζει την επομένη των εκλογών, ζει τρώγοντας από τις σάρκες της, δηλαδή από τους φόρους που έχουν επιβληθεί, χωρίς δημόσιες δαπάνες και επενδύσεις, χωρίς ιδιωτικές επενδύσεις, χωρίς σοβαρές ιδιωτικοποιήσεις και χωρίς καταλυτικές μεταρρυθμίσεις.

Στον ΣΥΡΙΖΑ οι απερχόμενοι είναι ευτυχείς διότι κάθε εικοσιτετράωρο που περνά επιβεβαιώνεται η τάση περί υπερτροφικής ενίσχυσης του διπολισμού-δικομματισμού.
Στην Κουμουνδούρου, όπου έχουν καταλήξει πως η διαφορά μεταξύ των δύο κομμάτων θα κυμανθεί από 6,5 έως 10 ποσοστιαίες μονάδες, ασχολούνται μόνο με τη διαμόρφωση ενός δικομματικού σκηνικού όπου ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο αδιαμφισβήτητος 2ος πόλος που θα διεκδικήσει την... επόμενη κυβέρνηση. Όποτε αυτό θα συμβεί.

Το σενάριο είναι σχεδόν απλοϊκό. Η Νέα Δημοκρατία θα πλησιάσει το 39-40% σε μία μάξιμουμ απόδοση, με τον ΣΥΡΙΖΑ να πλησιάζει το 30% σε μία επίσης μάξιμουμ απόδοση. Το ζήτημα είναι και τα δύο μεγάλα κόμματα να αγγίξουν αθροιστικά το 70%. Από εκεί και πέρα γαία πυρί μιχθήτω. Στις μίνιμουμ αποδόσεις, όπως στο ηλεκτρονικό στοίχημα, η Νέα Δημοκρατία περιορίζεται στο 35% και ο ΣΥΡΙΖΑ στο 26% ή κάπου εκεί.

Το σενάριο αυτό ικανοποιεί τα μέγιστα τον Αλέξη Τσίπρα ο οποίος δεν αμφισβητείται και μάλιστα, όπως επισημαίνεται, θα στηριχθεί από τον Νίκο Φίλη και τους συν αυτώ καθώς και από τους 53. Η όποια κριτική ασκηθεί στον Τσίπρα θα είναι ενδοσυνεδριακή και θα εξαντληθεί εντός των τειχών. Η κριτική θα αφορά τα «δεξιά ανοίγματα» του Τσίπρα προς την Κεντροαριστερά. Δεν κατανοούν πως χωρίς αυτά τα ανοίγματα ο ΣΥΡΙΖΑ θα... κάλπαζε για τα προ του 2012 ποσοστά του. Δεν μας αφορούν ωστόσο οι πολιτικές εμμονές των συντρόφων του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Μας αφορά η γενική και μεγάλη εικόνα.

Τη Δευτέρα μετά τις εκλογές ο πολιτικός χάρτης θα καταγράφει δύο ισχυρά μεγάλα κόμματα και μία απίστευτη ιδεολογική και πολιτική αναπηρία των υπολοίπων.

Όπως δείχνουν τα πράγματα με το φόβητρο της διασφάλισης αυτοδύναμης κυβέρνησης προκειμένου να ξεπεραστεί το εφιαλτικό σενάριο μίας νέας εκλογικής αναμέτρησης με απλή αναλογική, τα μικρομεσαία κόμματα θα πιεστούν αφόρητα. Ενδεχομένως η Χρυσή Αυγή να μην εισέλθει στη νέα Βουλή. Ενδεχομένως να μην εισέλθει και ο Βελόπουλος. Η ακροδεξιά πτέρυγα της ελληνικής συντηρητικής παράταξης επανέρχεται με τάξη και μέθοδο στον πολιτικό παραταξιακό φορέα της, τον διάδοχο της ΕΡΕ, τη Νέα Δημοκρατία. Εκεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κληθεί να απονευρώσει τον πυλώνα Σαμαρά (στέλνοντάς τον στην Κομισιόν, όπως λέγεται, για μία πλούσια και αναβαθμισμένη συνταξιοδότηση) και με τον πυλώνα Καραμανλή, ο οποίος είναι ασυγκρότητος και ετερόκλιτος.

Το ΚΙΝΑΛ, από την άλλη, για τους ίδιους λόγους (της χαμένης ψήφου) συμπιέζεται αφόρητα από τη διπολική προοπτική. Την επομένη των εκλογών, όπως δείχνουν τα πράγματα, το κόμμα της Φώφης Γεννηματά δεν θα είναι σε θέση να διεκδικήσει σοβαρό πολιτικό ρόλο. Οι μηχανισμοί που τη στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια επιχείρησαν να διατηρήσουν στη ζωή το ΚΙΝΑΛ μόνο και μόνο για να διαθέτουν ένα όχημα στη διαφαινόμενη μάχη όλων των μαχών, που θα είναι η αναμέτρηση των βαρόνων της διαπλοκής από την επαύριον των εκλογών. Ο πόλεμος αυτός έχει ήδη αρχίσει και μεταφέρεται από το καθεστώς των μικροσυμπλοκών σε επίπεδο εμπλοκής μικρών περιπόλων σε γενικευμένες συρράξεις. Ενέργεια, καύσιμα, κατασκευές, τζόγος (θεσμικός ή όχι) εμπορικά δίκτυα, ΜΜΕ είναι οι τομείς όπου θα επεκταθούν τα θέατρα πολέμου. Εκ των πραγμάτων το ΚΙΝΑΛ δεν θα είναι σε θέση να διαδραματίσει ρόλο σε αυτόν τον πόλεμο. Δεν θα χρειάζεται. Το πολεμικό σκηνικό έχει και όνομα. «Ο πόλεμος των δύο Οίκων» κατά το Game of Thrones. Οι Οίκοι πλαισιώνονται από σημαντικές Οικογένειες οι οποίες ανά περίπτωση αλλάζουν και στρατόπεδα. Μύλος. Λένε οι Κασσάνδρες (ή ακόμη και η ίδια η «Πυθία») πως ο Ευάγγελος Βενιζέλος θυσιάστηκε για το σκοπό αυτό. Ωστόσο το όποιο κέρδος ήταν εξαιρετικά εφήμερο. Σχεδόν στιγμιαίο, δηλαδή μηδενικό, άρα τζάμπα μάγκες όσοι υπέκυψαν στις ανωτέρω πιέσεις.

Τρεις κουβέντες για τον Βαρουφάκη. Εκείνοι που έφεραν τον Λεβέντη στη Βουλή για να κάνουν πλάκα ή δήθεν τάχα μου για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους, αυτοί οι ίδιοι που επιλέγουν την Κωνσταντοπούλου ή τη ΛΑΕ, τους Βελόπουλους ή άλλες κωμικοτραγικές φιγούρες, θα είναι οι ίδιοι ψηφοφόροι που θα ψηφίσουν στην κάλπη την «μπαρούφα». Είναι πολύ πιθανό λοιπόν και αυτή η Βουλή να διαθέτει «έδρανα αρλεκίνων». Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Επί της ουσίας δεν θα πρόκειται για προοδευτική ψήφο, αλλά για αμιγώς συντηρητική επιλογή διότι η πλάκα στην κάλπη είναι πάντα αντιδημοκρατική. Δεν είναι καν λάθος.  

Συμπέρασμα. Σε γνώριμα πολιτικά χωράφια θα εισέλθει η αποκαλούμενη αυτάρεσκα Κοινωνία των Πολιτών την επομένη των εκλογών. Μπροστά θα βρίσκονται ακούνητα και μουγκά τα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Ανάπτυξη, φορολογική δικαιοσύνη, Υγεία, Παιδεία, Ελληνοτουρκικά, Ασφάλεια, εκσυγχρονισμός, αγορά εργασίας. Σαν να μην πέρασε ούτε μία ημέρα από τον Ιανουάριο του 2015. Σαν να μην πέρασαν χρόνια από τον σχηματισμό της κυβέρνησης Σαμαρά. Σαν να ήταν χθες που ανάλαβε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Δέκα χρόνια φαγούρα και αφόρητης μοναξιάς. Και πάλι εκεί βρισκόμαστε. Αφού... «Όλοι μαζί τα τρώμε».