Τέλος εποχής και συνενοχής

Μια χώρα, προτού ή τουλάχιστον παράλληλα με την προσπάθεια να αποκτήσει «μεταρρυθμισμένο» πολιτικό και διοικητικό σύστημα, χρειάζεται κάτι πιο ουσιαστικό. Χρειάζεται καταρχάς τους πολίτες της.

Δεν «υπάρχει» τέτοια χώρα χωρίς τους, ενεργούς, με σάρκα και οστά, με επιθυμίες και στόχους, ανθρώπους. Δεν έχει νόημα, παρά μόνο ως ιδεοληψία, ένα επιβραβευμένο από δικούς μας και ξένους ειδήμονες συγκυριακά άρτιο τεχνοκρατικό σύστημα σε μια χώρα όπου ζουν σκιές και αριθμοί σε αναμονή μιας άλλης αναπόφευκτης καταστροφής.

Η αλήθεια είναι σκληρή για την πολιτική ηγεσία. Η διάρκεια της κρίσης και οι συνέπειες της όπως διογκώθηκαν από τους χειρισμούς κυβερνώντων και αντιπολιτευομένων δημιούργησαν ένα τρικυμιώδες, ασταθές, χαοτικό κοινωνικό πλαίσιο ασύμμετρων απειλών με τους πολίτες ομήρους, επιστρατευμένους παρά την θέληση τους.

Και ενώ αρχίζουμε να παίρνουμε «βραβεία» πρωτοπόρων σε …μεταρρυθμίσεις, τίποτα ή σχεδόν τίποτα δεν είναι ή δεν γίνεται όπως θα έπρεπε και θα μπορούσε να είναι ή να γίνει.

Οι περισσότερες επιμέρους μεταρρυθμίσεις (ήδη υπερβολικά πολλές σε αριθμό) λειτουργούν ως αφετηρία νέων αναγκαίων διορθωτικών παρεμβάσεων και το σύνολο τους, ως αποσπασματικό και πολιτικά μονόφθαλμο μοντέλο οδηγούν σε συνολική διαρθρωτική απορρύθμιση. Όχι δεν πρόκειται για την αναγκαία δημιουργική μετεξέλιξη και επιδιόρθωση των κακώς κειμένων.

Στον τομέα της επιχειρηματικότητας, πρόκειται για την αποσυντονισμένη και βίαιη οριζόντια στείρωση, τον ευνουχισμό ακόμα και της τελευταίας ευκαιρίας, με τα ξερά και τα χλωρά να καίγονται στην πυρά μιας σύγχρονης ιερής εξέτασης.

Στον εργασιακό τομέα, σε κλίμα επιθέσεων αυτοκτονίας στο βωμό της τήρησης των υπεσχημένων προς τους έξω ή της εσωτερικής πολιτικής σκοπιμότητας και βεντέτας, δημιουργούνται συνθήκες που εγκαθιστούν περισσότερα χρόνια προβλήματα από όσα επιδιώκουν να λύσουν.

Δημιουργούν, μεταξύ άλλων, περισσότερες στρατιές ανέργων, εκτεταμένες επιχειρηματικές ερήμους, υποχώρηση των αντανακλαστικών της δημόσιας λειτουργίας, της κοινωνικής υπηρεσίας και της περιβαλλοντικής ευθύνης.

Ανεπαρκείς και ανεύθυνες ηγεσίες σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση διαγκωνίζονται σε ένα πολύ-επίπεδο λαϊκισμό που αποπροσανατολίζει την κοινωνία και, το κυριότερο, δημιουργεί εκατόμβες αθώων θυμάτων. Θυμάτων που κανείς σήμερα, ούτε φυσικά η ιστορία αύριο, μπορεί να αγνοήσει. Θυμάτων που μένουν στην χώρα επειδή δεν έχουν επιλογή και θυμάτων που ξενιτεύονται, επειδή μπορούν, χωρίς όμως να το θέλουν.

Η Διακυβέρνηση είναι ουσιαστικά στα χέρια του πιο συντηρητικού από ποτέ «χθες» ενώ τα νέα πρόσωπα ως μαθητευόμενοι μάγοι είναι αλαζόνες «κοντά» στην δύναμη, ακόμα και αν δεν έχουν παρά «δοτή» εξουσία. Είναι μακριά από τους πολίτες και την πολιτεία. Κι οι κάποιες εξαιρέσεις δεν αρκούν για να αλλάξουν τον κανόνα ούτε τις συνέπειες του.

Μακριά από το ζητούμενο και το εφικτό αυτοσχεδιάζουν ως επαΐοντες χωρίς επαρκή κρίση, με κριτήριο αριθμούς χωρίς ανθρώπους, με ανθρώπους αριθμούς, με ανθρώπους που αποκτούν ταμπέλες, στίγματα, με ανθρώπους που τους προκαλούν να γίνουν θύτες και μετατρέπουν σε θύματα. Ανθρώπους από παντού, όλων των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων. Ανθρώπους που αυτό που είναι, αυτό που ήταν και αυτό που θα μπορούσαν να γίνουν δεν το λογαριάζουν ούτε το ξεχωρίζουν οι βόμβες που ρίχνουν σε τυφλά χτυπήματα, σε θολούς στόχους. Και αν οι άνθρωποι «χρειάζονται» αυτούς τους αριθμούς για να επιβιώσουν, τότε ας μας πει κάποιος οι αριθμοί τι αξίζουν χωρίς αυτούς τους ανθρώπους.

Η οριζόντια, βίαιη, αποσπασματική με «πολιτικό-επικοινωνιακή » χροιά εφαρμογή ελλιπών και πυροτεχνικών νόμων, χωρίς τα απαραίτητα ερείσματα στη δίκαιη κατανομή βαρών, στον χρονικό ορίζοντα των μέτρων, με μια εμμονή στη δαιμονοποίηση της προσωπικής προσπάθειας για την απόκτηση ή τη διατήρηση περιουσίας….. έχει οπλίσει την κοινωνία με αδιέξοδη οργή και την έχει οδηγήσει σε ένα ακήρυχτο, άγριο, ανηλεή εμφύλιο πόλεμο.

Γιατί ναι, έχουμε πόλεμο. Ο πόλεμος από τους «έξω» μέσω «μνημονίων», ήταν ένα σκληρό χτύπημα αλλά με σοβαρότητα και ομοψυχία μπορούσε να αντιμετωπιστεί. Τώρα μοιάζει με αψιμαχία μπροστά στο ολοκαύτωμα που εξελίχτηκε στο εσωτερικό μέτωπο.

Homo homini lupus. Αυτό επικρατεί στη χώρα όπου οι ενεργοί και θετικοί «ζωντανοί» λιγοστεύουν και οι πολλοί είναι σκιές αυτού που ήταν. Στην σημερινή κοινωνική πραγματικότητα στη χώρα μας, οποιαδήποτε κλασσική μέθοδος διάκρισης κοινωνικών στρωμάτων και αντιστοίχιση τους με ταξικά, οικονομικά …κριτήρια, είναι πλέον μόνο δογματική, «ονομαστική» και πρακτικά παραπλανητική. Εργάτες (μήπως πλασματικά άνεργοι;), αγρότες (μήπως επιδοτούμενοι;), φοιτητές (μήπως «αιώνιοι»;), επιχειρηματίες (μήπως φοροφυγάδες;), δημόσιοι υπάλληλοι (μήπως κηφήνες;), συνδικαλιστές (μήπως παράγοντες;), πολιτικοί (μήπως λαμόγια;), δημοσιογράφοι (μήπως διαπλεκόμενοι;). Αν δεν βρήκατε ακόμη σε ποια κατηγορία σας έχει τσουβαλιάσει αυτή η κατάσταση, μην χαίρεστε. Θα έρθει ή σειρά σας και αυτό δεν θα αργήσει ….. Μην χαίρεστε ιδιαίτερα εσείς που «έχετε» κάτι. Εσείς που το δημιουργήσατε ή το δημιούργησαν με μόχθο οι γονείς σας για σας. Εσείς είστε «Εκάλη», κατάπτυστοι όπου και αν βρίσκεστε εκόντες άκοντες θα επιδοτήσετε και τους έχοντες πραγματικά ανάγκη και αυτούς που σπατάλησαν τα προηγούμενα δημόσια επιδόματα μέχρι να εξαντληθούν και τα δικά σας αποθέματα και να …φύγουν νύχτα και αυτοί οι μεταρρυθμιστές αφήνοντας μας όλους στην καμένη γη.

Η απουσία κοινωνικής συνοχής είναι το βασικό χαρακτηριστικό και το κυρίαρχο πρόβλημα. Λες και ήταν σχεδιασμένο, μια σειρά από ανεξάρτητες αποφάσεις, μεθοδεύσεις, πρακτικές, έπληξαν στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις στιγματίζοντας τα ως «προνόμια», υποβίβασαν όσους έχουν επαγγελματική σχέση με το δημόσιο σε «λαμόγια» και όσους το υπηρετούν σε περιττούς, αναξιολογημένους άρα… ανάξιους «υπεράριθμους», όλους όμως! Κήρυξαν τον πόλεμο σε αυτοδημιούργητους ιδιώτες κάνοντας τις προσπάθειες μιας ζωής «λάφυρα», σκάλισαν τις ζωές και τα αποκτήματα χιλιάδων οικογενειών και αυθαιρετώντας στη στοιχειώδη περί δικαίου ασφάλεια έβαλαν στον ίδιο σάκο και «νόμιμα» και «αυθαίρετα» ρίχνοντας το βάρος της …απόδειξης στους ίδιους ότι δεν είναι ελέφαντες.

Και όλο αυτό ονομάστηκε και συνεχίζει να αποτελεί τον φετφά της ελληνικής ταλιμπανικής «μεταρρύθμισης». Κι έκαναν την κοινωνία κομμάτια που ερίζουν κυνηγώντας πρόσωπα, που επιτίθενται στους θεσμούς, που εγκαλούν τις νόμιμες εγγυήσεις ως παράνομα προνόμια μέχρι ένα τυχαίο ή ένα τηλεκατευθυνόμενο θραύσμα να κάνει και τους θύτες θύματα…

Αυτή τη συνοχή πάντως, ή μάλλον το κακέκτυπο της δηλαδή τη στιγμιαία εκλογική συνενοχή, εξακολουθούν να αναζητούν για να τη διοχετεύσουν κατάλληλα, μόνο τα επικοινωνιακά συστήματα συμφερόντων, παραδοσιακών κομμάτων και στεγανών εξουσίας που επιδιώκουν να επιβιώσουν ή να αναβιώσουν.

Τώρα όμως, εδώ όπου φτάσαμε, δεν είναι η «οικονομία» που πρέπει να ξαναχτίσουμε σε σωστές βάσεις, γιατί αυτό είναι το εύκολο. Το πώς θα γίνει το γράφουν άλλωστε χιλιάδες …αλληλοσυγκρουόμενα στη συνταγή και τη μέθοδο βιβλία και διαλέξεις επαϊόντων που αφήνω στην κρίση σας.

Είναι η κοινωνία όμως που πρέπει να ξανασυναντηθεί με το μέλλον της. Το κοινό μας σπίτι, με τους ανθρώπους της, τις κοινωνικές σχέσεις, τις δομές και τις θεμελιώδεις λειτουργίες της που έχουν γκρεμίσει.

Και οι θεμελιώδεις λειτουργίες που διεμβόλισαν, υποτίμησαν, αποστέωσαν ή ακύρωσαν οι κυβερνώντες μετριούνται στα δάχτυλα και είναι καθοριστικές. Μετρήστε και αναζητείστε της στην σημερινή Ελλάδα:

Είναι η δικαιοσύνη και η απόδοση της. Η κοινωνική προστασία και οι δημόσιες υπηρεσίες υγείας αλλά όχι μόνο. Η δίκαιη φορολογική υποχρέωση-ευθύνη, η βεβαίωση, η έκταση και εφαρμογή της. Η δημιουργική μόρφωση σε όλες τις βαθμίδες. Οι ελευθερίες και τα θεμελιώδη δικαιώματα.

Ο χρόνος που είχαν σπαταλήθηκε και τέλειωσε. Καμιά ανοχή, καμιά συνενοχή, ούτε εντός ούτε εκτός συνόρων. Με προτάσεις, με διπλωματία και πρόγραμμα, χωρίς αλαζονεία αλλά με αποφασιστικότητα. Με συμμαχίες, αυτοσεβασμό και αυτοπεποίθηση.

Δεν μπορώ να αποτελέσω τη φωνή της συλλογικής συνείδησης των μερικών χιλιάδων (και όχι φυσικά μόνο 58+) που θα χρειαζόταν να ηγηθούν της δημοκρατικής ανατροπής που έχει ανάγκη η χώρα και οι πολίτες της. Μπορώ να γράψω όμως αυτές τις γραμμές και να ευχηθώ να γίνουν ένας ψίθυρος, χωρίς υπογραφή, από στόμα σε στόμα που να λέει:

«Σταματήστε αυτόν τον πόλεμο, αυτός ο πόλεμος δεν είναι δικός σας, ο πόλεμος όλων εναντίον όλων είναι το όπλο τους για την εξόντωση σας. Σταματήστε να σκοτώνεστε μεταξύ σας, πάψτε να σκάβετε τάφους στο χθες και ξεκινήστε με ειλικρίνεια και πάθος να οργώνετε τους κήπους του αύριο.

Δημιουργείστε ή συμβάλλετε σε ένα νέο «θεσμό» στην πολιτική αρένα.

Σε ένα σχήμα Δημοκρατικής πνοής και περιεχομένου, σε ένα Σχέδιο δημιουργικής ανατροπής με αδιαμφισβήτητο όνομα και στόχους.

Με ένα δικό σας ψίθυρο θα σωριαστούν οι αχυράνθρωποι των «μέτρων» και οι υπερεκτιμημένοι αυτόκλητοι ακραίοι «προστάτες» των δίκαια αγανακτισμένων.

Αρκεί αυτός ο ψίθυρος να είναι όσο χρειάζεται "πολλοί" .

Ψιθυρίστε το, πριν να είναι αργά.»