Ατάκες των υποψηφίων στις εκλογές που κάθε άλλο παρά μας πείθουν να ρίξουμε το όνομά τους στην κάλπη.
Όταν προσπαθείς να κερδίσεις την προτίμηση του κοινού, του απευθύνεσαι ανάλογα με το ποιό νομίζεις πως είναι το κοινό. Αυτός ο κανόνας ισχύει είτε πουλάς παπούτσια, είτε πουλάς τέχνη, είτε είσαι παίκτης σε ριάλιτι. Και προφανώς ισχύει και για τους υποψήφιους στις εκλογές.
Όπως ξέρετε καλά κάποιοι υποψήφιοι δεν έχουν σε ιδιαίτερη εκτίμηση το κοινό στο οποίο απευθύνονται (όχι ότι έχουν πάντα άδικο) με αποτέλεσμα να του απευθύνονται και να ζητούν την ψήφο του χρησιμοποιώντας κοινοτοπίες τόσο μπουρδολογικές που χωρίς αυτές η προεκλογική περίοδος θα ανέβαινε κατευθείαν επίπεδο.
Μάζεψα εδώ τις χειρότερες από τις μπούρδες αυτές προκειμένου να φτιάξετε το δικό σας μπουρδόμετρο. Το μέτρο που θα σας βοηθήσει να αξιολογήσετε όλους αυτούς που ζητούν την ψήφο σας.
«Είμαι ένας από εσας»
Άρα μάλλον, όπως οι περισσότεροι από εμάς, δεν κάνεις για τη δουλεια για την οποία ζητάς να σε επιλέξουμε. Αν το ζητούμενο στις εκλογές ήταν να εκλέξουμε έναν από εμάς η διαδικασία δεν θα ήταν η ψηφοφορία, αλλά η κλήρωση. Εμείς όμως χρειαζόμαστε κάποιον που να είναι καλύτερος από εμάς. Κάποιον που να είναι πιο ικανός, πιο εργατικός, πιο έντιμος και με καλύτερη και πιο σφαιρική αντίληψη της πραγματικότητας. Γι αυτό άλλωστε και δίνουμε τόσα λεφτά σε όσους τελικά επιλέγουμε γι’ αυτή τη δουλειά (ναι το ξέρω ότι συχνά τα κλαίμε αλλά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί στην επιλογή)
Αν θέλω κάποιον να μου φτιάξει το καζανάκι που τρέχει ή την τηλεόραση που χάθηκε ο ήχος της, είναι βεβαιο ότι δεν θα επιλέξω έναν ερασιτέχνη μάστορα. Αν θέλω να επισκευάσω το αυτοκίνητό μου δεν θα πάω σε έναν ερασιτέχνη μηχανικό. Αν θέλω (προφανώς όχι εγώ, αλλά λέμε) ένα καινούργιο χτένισμα δεν θα πήγαινα σε έναν ερασιτέχνη κουρέα. Για ποιον λόγο για τη ζωή και τη χώρα μου να διαλέξω κάποιον ερασιτέχνη που, σε αντίθεση με αυτό που κάνουν συνήθως οι ερασιτέχνες, θα πληρώνεται;
Καταλαβαίνω πως πολλοί που χρησιμοποιούν τη φράση εννοούν ότι είναι καινούργιοι στην πολιτική. Ας πουν, λοιπόν, ότι δεν είναι παλαιοκομματικοί ή ας βρουν μια άλλη λέξη να διαφημίσουν το άφθαρτό τους. Κι ας μην υποβαθμίζουν την έννοια του επαγγελματία, δηλαδή του ανθρώπου που ξέρει τι κάνει και ζητά λεφτά για να το κάνει, εξιδανικεύοντας την ιδέα του ερασιτέχνη, δηλαδή του ανθρώπου που θα κάνει τσάμπα κάτι που δεν έχει ιδέα πώς ακριβώς γίνεται.
«Θέλω να γίνω η φωνή σας»
Εμείς πάλι θέλουμε κάποιον που να μιλάει λίγο και να κάνει πολλά. Κάποιον που δεν θα είναι απλώς ένας αναμεταδότης κάθε επιθυμίας του κοινού, αλλά ένα φίλτρο που θα μπορεί να ξεχωρίσει τι από αυτά που θέλει το κοινό είναι καλό και τι πρέπει να πάει κατευθείαν στα σκουπίδια. Κάποιον που αντί να γλείφει τους ψηφοφόρους του θα μπορεί να τους εξηγεί πού έχουν δίκιο και πού κάνουν λάθος.
Από όλες τις φράσεις που δεν λένε απολύτως τίποτα, αυτή πρέπει να είναι στις τρεις κορυφαίες. Γιατί το να έχεις «στο επίκεντρο τον άνθρωπο» δεν δείχνει τίποτα απολύτως για σένα, πέρα από το ότι είσαι πιο κλισέ κι από χολιγουντιανή ρομαντική κωμωδία. Κι αυτό γιατί στο επίκεντρο τον άνθρωπο τον έχει και ένας γιατρός και ένας εκτελεστής. Και ένας ληστής και ένας φιλάνθρωπος. Το θέμα δεν είναι το αν έχεις τον άνθρωπο στο επίκεντρο, αλλά το τι θέλεις να κάνεις στον άνθρωπο.
«Ειμαι γνωστός για την εντιμότητα/σοβαρότητα/συνέπεια κλπ μου»
Φράση–συναγερμός για να φυλάγονται τα έρημα. Ενα λεκτικό σήμα κινδύνου για να προφυλαγόμαστε από τις κακοτοπιές. Γιατί αν κάποιος είναι γνωστός για κάτι δεν χρειάζεται να το θυμίζει. Ο Αντετοκούνμπο δεν χρειάζεται να πει «εγω που είμαι γνωστός για τις ικανότητές μου στο μπάσκετ» και η Κιμ Καρντάσιαν δεν χρειάζεται να πει «εγώ που είμαι γνωστή για τον πωπό μου». Αν κάποιος χρειάζεται να θυμίσει κάτι για το οποίο ισχυρίζεται πως είναι γνωστός τότε σίγουρα δεν είναι γνωστός γι’ αυτό. Και μπράβο του που, χωρίς να το καταλαβαίνει, μας προφυλάσσει.
20°
