Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο καταφέρνει να διαλύει βαθιά ριζωμένα στερεότυπα και να βραχυκυκλώνει τους ανόητους
Επιτρέψτε μου να μην γίνω κουραστικός λέγοντας κι εγώ πόσο σπουδαίος αθλητής είναι και πόσο σπουδαίος άνθρωπος φαίνεται να είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Τα έχουν γράψει πολλές φορές πολλοί άλλοι και η αλήθεια είναι πως με τέτοια συμπεριφορά και ένα βραβείο MVP από το NBA στο χέρι μόνο ένας ανόητος μπορεί να διαφωνήσει για το αθλητικό του μέγεθος και μόνο κάποιος που ξέρει πράγματα που δεν ξέρουμε οι υπόλοιποι μπορεί να αμφισβητήσει τον χαρακτήρα του (αν και σε αντίθεση με τους γύρω του, εμάς πρέπει να μας ενδιαφέρει μόνο η - αψεγάδιαστη μέχρι στιγμής - δημόσια εικόνα του).
Προφανώς είναι ένα από τα πιο θετικά πρότυπα που κυκλοφορούν στον πλανήτη και ακόμα προφανέστερα είναι το πρόσωπο που κάθε χώρα θα ήθελε να ταυτιστεί μαζί του. Υπό αυτήν την έννοια η χώρα μας είναι ιδιαιτέρως τυχερή, αλλά νομίζω πως η προσφορά του Αντετοκούνμπο στην Ελλάδα είναι πολύ μεγαλύτερη και πολύ ουσιαστικότερη από μια «διαφήμιση της χώρας στο εξωτερικό». Γιατί ο Γιάννης Αντετοκούνμπο καταφέρνει κάτι μοναδικό. Καταφέρνει να διαλύει βαθιά ριζωμένα στερεότυπα και να βραχυκυκλώνει, φέρνοντάς τους αντιμέτωπους με την ανοησία τους, δυο ειδών ανόητους.
Πρώτα βραχυκυκλώνει τους ανόητους ρατσιστές (συγγνώμη για τον πλεονασμό). Αυτούς που σε κάθε μετανάστη, όπως οι γονείς του Αντετοκούνμπο, βλέπουν έναν εχθρό κι αυτούς που σε κάθε παιδί που γεννιέται από γονείς μετανάστες βλέπουν μια απειλή. Αυτούς που το σκούρο δέρμα αρέσει μόνο όταν είναι προϊόν ηλιοθεραπείας ή σολάριουμ κι αυτούς που γκρινιάζουν ότι «έχει παραγίνει το κακό με τους αράπηδες στη γειτονιά» (το ότι οι ρατσιστές αυτοί αντιπαθούν μόνο τους φτωχούς ξένους και κανένα πρόβλημα δεν θα είχαν αν η γειτονιά τους μετατρεπόταν σε γειτονιά Ελβετών ή Σεΐχηδων είναι άλλο θέμα).
Τι θα κάνουν αυτοί που το 2004 φώναζαν «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ» (ασχέτως αν αντί για απειλή το σύνθημα λειτουργεί περισσότερο ως διαβεβαίωση) και δακρυσμένοι τραγουδούν τον εθνικό ύμνο και φουσκώνουν σαν παγόνια με κάθε γαλανόλευκη επιτυχία; Τι θα κάνουν αυτοί που πιστεύουν ότι Ελληνόπουλο είναι μόνο το παιδί που γεννιέται από Έλληνες γονείς; Τι θα κάνουν τώρα που ο καλύτερος μπασκετμπολίστας του κόσμου είναι Έλληνας, μαύρος που γεννήθηκε από Νιγηριανούς μετανάστες;
Μετά βραχυκυκλώνει τους «προοδευτικούς» (αλλά όπως όλοι καταλάβαμε τα τελευταία χρόνια βαθιά συντηρητικούς) συμπολίτες για τους οποίους η αριστεία είναι ρετσινιά. Αυτούς για τους οποίους ο πρωταθλητισμός είναι η κατάρα του αθλητισμού και ο αμερικάνικος, πλήρως εμπορευματικοποιημένος, πρωταθλητισμός η βιτρίνα του καπιταλισμού που είναι η κατάρα του πλανήτη. Αυτούς που στο πρόσωπο κάθε μετανάστη βλέπουν έναν άγιο ή έναν αδερφό (προφανώς ο παραλογισμός τους είναι πολύ προτιμότερος από τον ρατσιστικό παραλογισμό, αλλά δεν παύει να είναι πολύ χειρότερος από τη λογική) και αρνούνται να καταλάβουν ότι η καταγωγή και το δέρμα δεν λένε ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ, ούτε κακό αλλά ούτε και καλό, για την ποιότητα κανενός ανθρώπου.
Τι θα κάνουν αυτοί οι αντικαπιταλιστές που βγάζουν σπυράκια και μόνο στο άκουσμα της λέξης «αριστεία», φωνάζουν πως κάθε μετανάστης είναι αδερφός τους και γράφουν «Έλληνας δεν γεννιέσαι, καταντάς» στους τοίχους; Τι θα κάνουν τώρα που ένας μαύρος από τα Σεπόλια γιος μεταναστών καμαρώνει για την αριστεία του στο αμερικάνικο επαγγελματικό πρωτάθλημα μπάσκετ και σε κάθε ευκαιρία πανηγυρίζει αγκαλιά με την ελληνική σημαία;
Αν είμαστε τυχεροί και οι μεν και οι δε μπορεί να μπουν στον κόπο να σκεφτούν και κάποιοι από αυτούς (φυσικά και όχι όλοι) ίσως αρχίσουν να υποψιάζονται ότι κάτι δεν πάει καλά με τα κολλήματά τους. Όλοι όμως θα καταλάβουν ότι τα κολλήματα αυτά, χάρη στον Αντετοκούνμπο, είναι κολλήματα του παρελθόντος και καθόλου δεν θα απασχολούν τα παιδιά που μεγαλώνουν με την αφίσα του Αντετοκούνμπο, που σε κάποια της γωνία θα έχει το λόγκο του ΝΒΑ, στο δωμάτιο τους.
Ο Γιάννης Αντετοκούμπο είναι ένας σπουδαίος αθλητής, ένας σοβαρός άνθρωπος, ένα θετικό πρότυπο αλλά είναι και κάτι παραπάνω: ένα σφυρί (όχι Βαγγέλη, δεν είναι βελούδινο) που πέφτει με φόρα πάνω στις κοινωνικές αλυσίδες που ονομάζουμε στερεότυπα και τις κάνει κομμάτια. Κι αυτή του η προσφορά νομίζω πως είναι η πιο σημαντική από όλες. Και μπράβο του.
Υ.Γ. Το ότι ένας πολύ μεγάλος αριθμός των υπερμάχων της «αριστείας» δεν ξέρει την ορθογραφία της λέξης και το ότι ένας πολύ μεγάλος αριθμός των μαχητών για τα δικαιώματα όταν ακούει Μόρια κάνει κουά-κουά, είναι άλλο – εξ ίσου ενδιαφέρον – θέμα.
Y.Γ. 2 Στη σελίδα μου στο face το book κάποιος μου έγραψε ότι η οικογένεια του Αντετοκούνμπο (εννοεί τους γονείς) είναι η εξαίρεση και πως η πλειοψηφία των μεταναστών «είναι ασύδοτοι παραβατικοί λόγω απουσίας κάθε ελέγχου». Αναρωτιέμαι αν μπορεί να καταλάβει πως η περιγραφή αυτή ταιριάζει απολύτως και στους Έλληνες.
18°
