Ποια επιχειρηματικότητα θέλει η Αριστερά;

Είναι ιδιαίτερα θετικό και ελπιδοφόρο να μιλά θετικά για την επιχειρηματικότητα η εγχώρια Αριστερά. Ειδικά αυτή που προαλείφεται για την εξουσία και που δεν κρύβει τις κομμουνιστικές καταβολές της. Είναι θετικό γιατί σηματοδοτεί μια απόπειρα εγκατάστασης της κοινής λογικής ακόμα και σε χώρους που φλερτάρουν με τη σοσιαλιστική ουτοπία και ελπιδοφόρο γιατί προοιωνίζει πολιτικές συνεργασίες με στόχο την είσοδο της χώρας σε μια αναπτυξιακή πορεία. Φυσικά και δεν παραγνωρίζω ότι η ρητορική της Αριστεράς είναι ευμετάβλητη, ως προϊόν συμβιβασμών των πολυποίκιλων και ανταγωνιστικών συνιστωσών της. Αλλά όταν λέγονται τέτοια «ανίερα» πράγματα πρέπει να τα παίρνουμε σοβαρά. Κάτι δείχνουν.

Αλλά για ποια επιχειρηματικότητα μιλάμε; Σε ποιο περιβάλλον; Με ποιο κράτος; Δεν νομίζω να υπήρξε στην Ιστορία ελληνική κυβέρνηση που να μην ύμνησε την ιδιωτική επιχειρηματικότητα. Να μην κάλεσε ξένους να επενδύσουν στην Ελλάδα. Να μην ίδρυσε οργανισμούς προώθησης εξαγωγών και προσέλκυσης επενδύσεων. Πως όμως βρεθήκαμε γυμνοί απέναντι στην κρίση και εκτεθήκαμε στη χρεοκοπία; Πως βρεθήκαμε με φτωχή και στενή παραγωγική βάση; Με ελάχιστες επενδύσεις στην έρευνα και στην καινοτομία; Με εγκαταλελειμμένο αγροτοδιατροφικό τομέα; Με αποτυχημένα ενεργειακά σχέδια και ξεπερασμένα τουριστικά προϊόντα; Στην 96η θέση της παγκόσμιας κατάταξης για το 2012-13 (πίσω και από την 89η Αλβανία) και στην τελευταία θέση μεταξύ των 27 κρατών-μελών της ΕΕ στον τομέα της ανταγωνιστικότητας; Έχει κάποιο σχέδιο η Αριστερά για να ανατρέψει ή έστω να διορθώσει όλα αυτά που μας κρατούν με την πλάτη στο καναβάτσο;

Όλες οι διεθνείς αναλύσεις επισημαίνουν ως αιτίες της επιχειρηματικής μας πενίας την αναποτελεσματική κρατική γραφειοκρατία, τη δύσκολη πρόσβαση στη χρηματοδότηση, την πολιτική αστάθεια, τις φορολογικές ρυθμίσεις, τους φορολογικούς συντελεστές, τη διαφθορά, τις ανεπαρκείς υποδομές, τους περιοριστικούς κανονισμούς εργασίας. Πίσω από όλες τις αιτίες υπάρχει μόνο μια μήτρα και αυτή λέγεται Ιδεολογία του Κρατισμού, που ενοποιεί όλες τις πτέρυγες του πολιτικού συστήματος από την Άκρα Δεξιά έως την Άκρα Αριστερά. Το αδηφάγο κράτος, λάφυρο κάθε κομματικού μηχανισμού, δεν επιτρέπει σε καμιά πραγματική επιχειρηματικότητα να ανθίσει, γιατί είναι υποχρεωμένο προκειμένου να επιβιώσει να κατασπαράζει κάθε απόπειρα καινοτομίας, ανταγωνιστικότητας και οικονομικής απελευθέρωσης. Το κράτος απομυζά σημαντικό μέρος του παραγόμενου πλούτου και το αναδιανέμει μόνο στους πελάτες του. Είτε είναι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, είτε ουρανοκατέβατα λαμόγια, είτε συντεχνίες, είτε κομματικές νομενκλατούρες.

Η πρόσφατη επιχείρηση του ΣΥΡΙΖΑ στο πλευρό της κρατικά επιδοτούμενης ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας με στόχο τον καταναλωτή είναι ενδεικτική των επιχειρηματικών σχεδίων της Αριστεράς; Ελπίζω πως όχι, αν και τα δείγματα φανερώνουν το αντίθετο. Και αυτό γιατί οι κομμουνιστές οικονομολόγοι πιστεύουν ότι η επιχειρηματικότητα μπορεί να ευδοκιμήσει μόνο υπό τον ασφυκτικό εναγκαλισμό τους κράτους, δηλαδή του συνασπισμού εξουσίας. Αυτό δηλαδή που συνέβαινε μέχρι τώρα. Ο στόχος είναι σαφής. Ικανό μέρος του ιδιωτικώς παραγόμενου πλούτου πρέπει με κάθε τρόπο να εναποτίθεται στο κράτος. Νόμιμα μέσω της άγριας φορολόγησης, αλλά και παράνομα μέσω της διαπλοκής. Με στόχο όχι βέβαια τη συντήρηση του κοινωνικού κράτους. Δηλαδή, τη βιωσιμότητα της δημόσιας Υγείας, Παιδείας και Κοινωνικής Ασφάλισης. Αλλά τη συντήρηση της προσοδοθηρίας κοινωνικών ομάδων και στρωμάτων μέσω των οποίων τα κόμματα αναπαράγουν την πολιτική τους κυριαρχία και ο εγχώριος κρατικοδίαιτος καπιταλισμός την ασυλία του.

Υπάρχουν, έστω και ως ιδέες, στην ατζέντα της όποιας Αριστεράς οι left-liberal πολιτικές; Αυτές που υποστηρίζουν την ανάπτυξη μέσω κυρίως της υγιούς ιδιωτικής πρωτοβουλίας και παράλληλα συγκροτούν ένα κοινωνικό κράτος δικαίου με ιδιαίτερη μέριμνα για τους πιο αδύναμους; Που επιδιώκουν μέσω αναδιανεμητικών πολιτικών την κοινωνική συνοχή και τη διαταξική συνεργασία; Που διαμορφώνουν σύγχρονες σχέσεις εργασίας και δίκαιες αμοιβές; Που προστατεύουν τα δικαιώματα των εργαζομένων και περιορίζουν τη μαύρη εργασία; Που ωθούν την κοινωνία προς την ευημερία και δεν εξυπηρετούν απλά συμφέροντα ιδιαίτερων ομάδων ή τάξεων; Γιατί όλα αυτά είναι συνέπειες μιας υγιούς ελεύθερης οικονομίας που παράγει πλούτο τον οποίο επενδύει ξανά επιτυγχάνοντας την αειφόρο ανάπτυξη. Δυστυχώς η σημερινή πολιτεία της Αριστεράς περί του αντιθέτου πασχίζει.

Αν τα πράματα είναι διαφορετικά, γιατί σε κάθε ευκαιρία φροντίζει να απαξιώνει την δημόσια εκπαίδευση κάθε βαθμίδας υποστηρίζοντας κακόβουλες ιδιωτικές δυνάμεις που τη φθείρουν, την κλείνουν, την οπισθοδρομούν; Γιατί αρνείται την αναδιάρθρωση του κρατικού μηχανισμού που δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει και καταργήσεις οργανισμών και απολύσεις πλεονάζοντος, άχρηστου ή διεφθαρμένου προσωπικού και αντικατάστασης με άλλο νέο και πιστοποιημένο; Γιατί αρνείται την αξιολόγηση όλων των δημόσιων δομών που τουλάχιστον θα λειτουργούσε ευεργετικά στην αναθεώρηση των σχέσεων κράτους-πολίτη; Γιατί μάχεται τον Καλλικράτη και την όποια προσπάθεια εξορθολογισμού και εξυγίανσης της τοπικής αυτοδιοίκησης; Γιατί υποστηρίζει ό,τι πιο πολυδάπανο, άδικο και διεφθαρμένο παρήγαγε το «ελληνικό δαιμόνιο» στο Σύστημα Υγείας; Γιατί επιμένει στις δημόσιες επιχειρήσεις που κρατούν σε ομηρία τους πολίτες προσφέροντας κάκιστες υπηρεσίες σε υψηλότατες τιμές; Γιατί υπόσχεται την αναπαραγωγή και διεύρυνση ενός κρατικού μηχανισμού που εμποδίζει την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και συνεπώς την πορεία των μαζών προς τη χειραφέτηση και την ελευθερία; Γιατί τελικά συμβάλλει και αυτή στη φαλκίδευση της Δημοκρατίας την οποία υποτίθεται ότι θέλει να κάνει ουσιαστική ή ακόμα και άμεση;

Η κρατικιστική Αριστερά πληρώνει σήμερα τη χρόνια λατρεία της προς το σοβιετικό μοντέλο. Τις αγωνιώδεις προσπάθειές της να αντιμετωπίσει το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα πλειοδοτώντας σε λαϊκισμό και κούφιες υποσχέσεις. Αλλά και μια ιδιότυπη λαμέ αντισυστημικότητα την οποία η ίδια διαβάζει ως εξισωστισμό μόνο προς τα κάτω, ως δικαίωμα στην τεμπελιά με κρατική επιδότηση, ως καταστροφή του δημόσιων χώρων και πόρων, ως ελευθερία των ολίγων εις βάρος των πολλών. Αυτή η Αριστερά σπάνια υποστήριξε το δημόσιο υπάλληλο που έκανε σωστά και νόμιμα τη δουλειά του, προσπαθώντας να άρει τα γραφειοκρατικά εμπόδια και να σταθεί στο πλευρό του πολίτη. Αντιθέτως υποστήριξε άκριτα κάθε πράξη που ευνοούσε τη δημοσιοϋπαλληλική συντεχνία, ακόμα και εις βάρος των πιο αδύναμων πολιτών, υποκρινόμενη ότι στεκόταν στο πλευρό των εργαζομένων. Διαχρονικά τα αριστερά υπήρξαν τα πιο τυπικά κόμματα δημοσίων υπαλλήλων. Γι’ αυτό και ποτέ δεν μετρούν τη βλάβη που προξενούν στο κοινωνικό σύνολο οι στείρες αντιπαραγωγικές απεργιακές κινητοποιήσεις. Ίσως είναι και αυτές μια έκφανση του δικαιώματος στην τεμπελιά.

Η σημερινή Αριστερά δεν φοβάται την επιχειρηματικότητα. Αρκεί να είναι ελεγχόμενη από το κόμμα-κράτος και να υπηρετεί τις πολιτικές του. Αν ανέλθει στην εξουσία θα στηρίξει μια νέα γενιά «εθνικών πρωταθλητών», δηλαδή εθνικών προμηθευτών, σε μια απέλπιδα αλλά ιστορικά αποτυχημένη προσπάθεια αναθέρμανσης της οικονομίας. Δηλαδή θα αποπειραθεί να συνεχίσει το καταστροφικό έργο των αστικών κυβερνήσεων, δίνοντας χαμένες εκ των προτέρων μάχες με τη διαφθορά. Διότι τη διαφθορά τη γεννά το ίδιο το κλειστό, κρατικοδίαιτο, αδιαφανές οικονομικό σύστημα. Γι’ αυτό και η δυσανεξία στις ιδιωτικοποιήσεις και οι απειλές προς τους ξένους επενδυτές. Οι νέοι ισχυροί πολυεθνικοί παίκτες αποκλείονται ως μη ελεγχόμενοι. Αυτή η Αριστερά φοβήθηκε και πολέμησε την ένταξη της χώρας στην ΕΕ, την παγκοσμιοποίηση, το ευρώ, γιατί φοβάται διαχρονικά την απελευθέρωση της αγοράς, την ανοικτή πλήρως ανταγωνιστική οικονομία, την τεχνολογία. Γιατί φοβάται την ανοικτή και διαρκώς εξελισσόμενη κοινωνία. Την ελευθερία. Οι μειοψηφικές φιλελεύθερες και μεταρρυθμιστικές δυνάμεις που δρουν εγκλωβισμένες στα σωθικά της έχουν καθήκον να εργαστούν για τη μεγάλη αναθεώρηση. Αν θέλουν να μετατρέψουν αυτή την Αριστερά σε μια εθνικά χρήσιμη και πραγματικά λαϊκή δύναμη.