Ο Ερντογάν έχασε κάτι παραπάνω από την Κωνσταντινούπολη

Παρά τα πολλά και ιστορικά λάθη του σε διεθνές επίπεδο, ο Ταγίπ Ερντογάν υπήρξε πάντοτε ένας φοβερά ορθολογικός παίκτης στο εθνικό επίπεδο. Διαθέτοντας σπάνιο πολιτικό ένστικτο, ο Ερντογάν κατά τις τελευταίες δυο δεκαετίες έχει επικρατήσει των αντιπάλων του υιοθετώντας σχεδόν όλους τους διαθέσιμους πολιτικούς ρόλους. Από φίλος των Κούρδων μέχρι θανάσιμος εχθρός τους. Από μεταρρυθμιστής που ενισχύει τις σχέσεις της χώρας του μέχρι τη Δύση μέχρι ο ηγέτης εκείνος που στρέφει βίαια και άγαρμπα την Τουρκία προς την Ανατολή.

H απόφασή του να απαιτήσει την επανάληψη των εκλογών στον μητροπολιτικό δήμο της Κωνσταντινούπολης έμοιαζε από την αρχή με ένα τεράστιο πολιτικό ρίσκο. Όπως σωστά επισημάνθηκε από διεθνείς αναλυτές, ο Ερντογάν είτε θα έχανε τον δήμο της Κωνσταντινούπολης είτε θα έχανε κάθε επίφαση δημοκρατικής νομιμοποίησης των επιλογών του. Τελικά κατάφερε να χάσει και τα δυο.

Η νίκη του Εκρέμ Ιμάμογλου είναι πραγματικά μεγάλη. Πάρα πολύ μεγάλη. Στις 31 Μαρτίου κέρδισε για μόλις 13,732 ψήφους και στο 99,37% της καταμέτρησης των χθεσινών εκλογών η διαφορά εκτοξεύεται στις 777.851 ψήφους. Για να γίνει ακόμα πιο σαφής η τάξης μεγέθους της διαφοράς, όταν το 2014 ο υποψήφιος του AKP Kadir Topbaş κέρδισε πολύ εύκολα τον υποψήφιο του CHP Mustafa Sarıgül, η διαφορά ήταν… μόλις 673.034 ψήφοι.

Ο εκλογικός θρίαμβος του Ιμάμογλου έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία αν κανείς αναλογιστεί ότι ο επικοινωνιακός μηχανισμός Ερντογάν αξιοποίησε κάθε όπλο που διέθετε, κατηγορώντας τον νέο δήμαρχο της Κωνσταντινούπολης πότε ότι είναι… Έλληνας, πότε ότι είναι Γκιουλενιστής και πότε ότι είναι με το PKK. Αυτή τη φορά όμως τα επικοινωνιακά τρικ του διχασμού και του πολιτικού μίσους δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, κυρίως γιατί ο Ιμάμογλου έδειξε μια αξιοθαύμαστη αυτοσυγκράτηση, διατηρώντας μέχρι τέλους ιδιαίτερα χαμηλούς τόνους.

Από χθες το βράδυ, η Τουρκία μπαίνει οριστικά και αμετάκλητα σε μια νέα πολιτική εποχή, για την οποία σήμερα γνωρίζουμε κυρίως τον φοβερά μεταβατικό χαρακτήρα της, χωρίς να είναι δυνατό να εκτιμηθεί η διάρκεια της αλλά και ο αριθμός των αναταράξεων που θα περιέχει. Στα μάτια της Δύσης, ο Ταγίπ Ερντογάν είναι πλέον ένας αυταρχικός ηγέτης με σημαντικές αυταπάτες ως προς το εύρος της πολιτικής του κυριαρχίας, ένας πολιτικός της Ανατολής στην αρχαιοελληνική δίνη της ύβρεως που τον ώθησε να αρνηθεί μια μικρή ήττα υπέρ τελικά μιας εκκωφαντικής πανωλεθρίας.

Από την προμήθεια του ρωσικού αντιαεροπορικού πυραυλικού συστήματος S-400 μέχρι την παγίωση της τουρκικής κατοχής μέρους του βόρειου τμήματος της Συρίας κι από τις παράνομες γεωτρήσεις στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας μέχρι τις φοβερά προβληματικές σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ο Ταγίπ Ερντογάν θα κληθεί μέσα σε μερικούς μήνες να λάβει ιστορικές αποφάσεις που αφορούν την γεωπολιτική τοποθέτηση και την πολιτισμική ταυτότητα της χώρας του, σε μια χρονική στιγμή που η πολιτική νομιμοποίηση του είναι χαμηλότερη από ποτέ.

Όσον αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η εκτίμηση του γράφοντος είναι ότι ο πληγωμένος Ερντογάν θα αποφύγει ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο, μιας και σήμερα, ίσως περισσότερο από ποτέ, είναι εξαιρετικά πιθανό το κόστος για την Τουρκία να είναι τεράστιο. Η αποτρεπτική δύναμη των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων είναι φοβερά μεγάλη, ιδιαίτερα από τη στιγμή που έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες ευρείας διακομματικής συναίνεσης για την ανάγκη «δυναμικής απάντησης» στην Τουρκία σε περίπτωση ενός θερμού επεισοδίου.

Αντίθετα, οι τουρκικές ενέργειες στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας διατηρούν μια κάποιου τύπου «αυτονομία» ως προς τις πολιτικές εξελίξεις στη γειτονική χώρα. Οι παράνομες τουρκικές γεωτρήσεις στην Κύπρο αποτελούν κυρίως έκφραση του τρόπου με τον οποίο η τουρκική εξωτερική πολιτική ερμηνεύει τις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί μετά τις διαδοχικές αποτυχίες διπλωματικής επίλυσης του Κυπριακού. Ακόμα κι αν η Άγκυρα εκτιμήσει ότι δεν είναι τώρα η ώρα να ωθήσει τα πράγματα στα άκρα, θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα το ζήτημα θα τεθεί ξανά, με ή χωρίς τον Ταγίπ Ερντογάν.