Δαμάζοντας τα κύματα - σκέψεις γύρω από την επόμενη μέρα του Ποταμιού

Η πολιτική ζωή της χώρας μας από το 2007 και μετά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ομαλή.

Μέσα σε δώδεκα χρόνια οδηγούμαστε για 7η φορά στην κάλπη.

Το κόμμα που κάθε φορά κερδίζει τις εκλογές δεν εξαντλεί την τετραετία και όχι μόνο αποτυγχάνει να ανανεώσει τη λαϊκή εντολή να κυβερνήσει, αλλά ο τρόπος που διαχειρίζεται τα μεγάλα προβλήματα της χώρας δημιουργεί κύματα οργής και αγανάκτησης σε μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος που απαιτεί την άμεση αποχώρησή του από την εξουσία.

Αυξομειώσεις της τάξης του 10% του εκλογικού σώματος στη δύναμη ενός και μόνο κόμματος συναντούμε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση.

Αυτή η αγανάκτηση και οργή εκφράζεται στο εκλογικό αποτέλεσμα αλλά και στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Έτσι ο Κ. Καραμανλής, που το 2007 έχει κερδίσει με 3,5 μονάδες διαφορά από το ΠΑΣΟΚ (41,6 – 38,0%) ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο 5%, προκηρύσσει μέσα σε δύο χρόνια (2009)  πρόωρες εκλογές και τις χάνει με 9 μονάδες διαφορά.

Ξεκινά η διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ στα χρόνια της κρίσης.

Τρία χρόνια μετά το ΠΑΣΟΚ χάνει τα 2/3 της εκλογικής του δύναμης (44% – 13%) ενώ ανεβαίνει δυναμικά ο ΣΥΡΙΖΑ (17%). 

*Το 2019 αποτελεί εκτίμηση σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις.

Η κυβέρνηση συνεργασίας αποδοκιμάζεται και σε λιγότερο από τρία χρόνια προκύπτει από τις εκλογές η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η οποία 6 μήνες μετά λαμβάνει νέα λαϊκή εντολή.

Σήμερα λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο κύμα αποδοκιμασίας της κυβέρνησης.

Αυτή τη φορά στο επερχόμενο κύμα ηγείται ο νέος αρχηγός της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης.

Η συνεχής εναλλαγή εξουσίας και πολιτικών με διαρκώς διογκούμενα κύματα αποδοκιμασίας της κάθε κυβέρνησης από το 2007 και μετά έχει βασικά χαρακτηριστικά και επιπτώσεις:

• Είναι μία αδιάσειστη απόδειξη ότι οι πολίτες αξιολογούν πολύ αρνητικά όλες τις κυβερνήσεις από το 2007 και μετά. Οι κυβερνήσεις αποτυγχάνουν.
• Η αποδοκιμασία αυτή εκφράζεται με ένα κύμα δυσαρέσκειας προς την κυβέρνηση χωρίς να εντοπίζονται συγκεκριμένοι τομείς αποτυχίας. Πρόκειται κάθε φορά για συνολική αποτυχία.
• Ο εκφραστής του κύματος κάθε φορά ουσιαστικά υπόσχεται ότι θα τα αλλάξει όλα και δημιουργεί υψηλές προσδοκίες, οι οποίες πολύ γρήγορα διαψεύδονται.
• Η κυματοειδής διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού δεν αφήνει περιθώρια για πολιτικό διάλογο, οξύνει στο έπακρο τις αντιπαραθέσεις χωρίς να τις εξειδικεύει.
• Η λειτουργία της Βουλής και το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου υποβαθμίζονται διαρκώς.
• Η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος έχει φτάσει πια στο ναδίρ

Ο ΣΥΡΙΖΑ τροφοδότησε, σχεδόν απογείωσε την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος.

Συνεχής μεταστροφή και απότομες αλλαγές πορείας και απόψεων, ιδεοληψίες και αυταπάτες, ψεύτικες υποσχέσεις μπήκαν για τα καλά στην καθημερινή λειτουργία της πολιτικής ζωής.

Μια τέτοια διακυβέρνηση διογκώνει τα προβλήματα της χώρας και μεγαλώνει την καθυστέρησή της έναντι των χώρων του πολιτισμένου κόσμου. Οι περισσότεροι διεθνείς δείκτες αξιολόγησης το επιβεβαιώνουν διαρκώς με τη θέση της Ελλάδας να κατρακυλάει στις τελευταίες θέσεις (ανταγωνιστικότητα, περιβάλλον, έρευνα, ανεργία, brain drain). 

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον χώρος για ένα κόμμα του φιλελεύθερου κέντρου δεν μπορεί να υπάρξει.

Η γενική προσδοκία-απαίτηση του δημοκρατικού χώρου είναι ότι με την επικράτηση μιας κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη η πολιτική ζωή πρέπει ομαλοποιηθεί.

Η νέα κυβέρνηση θα έχει τη βασική ευθύνη γι’ αυτό παρόλο που δεν είναι μόνο δική της υπόθεση.

Οι δημοτικές εκλογές της Αθήνας αποτέλεσαν ένα πρώτο χαρακτηριστικό παράδειγμα και περιμένουμε να δούμε τη συνέχεια του στη λειτουργία του νέου δημοτικού συμβουλίου.

Η πόλωση και ο διχασμός είναι απαραίτητο σταδιακά να αμβλυνθούν για να δημιουργηθεί το έδαφος ώστε να αντιμετωπισθούν τα ουσιαστικά προβλήματα.

Εκεί θα φανούν και τα όρια της ΝΔ να προχωρήσει στις τομές και τις μεταρρυθμίσεις που τόσα χρόνια καθυστερούν ακινητοποιώντας τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας.

Εκεί θα γίνει και πάλι σαφές πόσο αναγκαίο είναι ένα κόμμα του φιλελεύθερου κέντρου που θα συμβάλει στην αντιμετώπιση μεγάλων προβλημάτων που ταλανίζουν τη χώρα.

• Πελατειακό κράτος, αξιοκρατία, θεσμική θωράκιση
• Αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης
• Άμεση προτεραιότητα στις πολιτικές για το περιβάλλον

(ΔΕΗ, διαχείριση απορριμμάτων, κλιματική αλλαγή. Ειδικά το θέμα της ΔΕΗ δείχνει που οδηγούν το πελατειακό κράτος, ο συντεχνιακός συνδικαλισμός και ιδιαίτερα η παντελής απουσία μιας «πράσινης» στρατηγικής και η διαρκής μετάθεση κάθε απόφασης για το περιβάλλον)

• Ανάπτυξη και ανασύνταξη της δημόσιας τάξης
• Παιδεία
• Προσαρμογή στις νέες συνθήκες και στα δημογραφικά δεδομένα
• Σχεδιασμός και πολιτικές για την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.
• Προστασία και διεύρυνση των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων

Για αυτό το Ποτάμι θα παραμείνει ζωντανό, θα ανασυνταχθεί μέσα από ένα ανοιχτό συνέδριο πριν από το τέλος του χρόνου, και θα διεκδικήσει τη νέα ιστορική του ευκαιρία να συμβάλλει στην ανασυγκρότηση του σύγχρονου κεντρώου χώρου.

Όταν κοπάσουν τα κύματα θα ξεκαθαρίσει ο ορίζοντας και θα μπορέσουμε να χαράξουμε την πορεία της χώρας μετά τα μνημόνια και τον ΣΥΡΙΖΑ.