Κι άλλοι έχασαν και δεν έκαναν έτσι...

Συριζομοιρολογήστρα των Social media,

Για κάποιο λόγο, τις τελευταίες εβδομάδες, έχεις γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Δεν τολμάω να μπω στο Facebook ή να ανοίξω το Twitter και «τσουπ» θα σε δω μπροστά μου. Με δεκάδες διαδοχικές αναρτήσεις. Άλλες φορές έξαλλο για μια χελώνα που κάποιοι δήθεν έδεσαν. Άλλες φορές απογοητευμένο για τον αχάριστο «λαό» που δεν καταλαβαίνει και ζητάει να «βασανιστεί» στις μυλόπετρες του «νεοφιλελευθερισμού» – η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είχες πρόβλημα με τις λυρικές μεταφορές... Και τώρα τελευταία πλέον, σε εσχατολογικό παροξυσμό. Απασφαλισμένο. Σαν εκείνους τους προφήτες στους δρόμους με τις ταμπέλες που γράφουν «Μετανοείτε, έφτασε η οργή του Θεού».

Αυτά τα τελευταία χρόνια, έχουμε αποκτήσει πια μια οικειότητα. Σε έχω γνωρίσει σε άπειρες εκδοχές σου. Από τότε που πρωτοεμφανίστηκες στη ζωή μου σαν ένας νέου τύπου χούλιγκαν. Να μου εύχεσαι να ψοφήσω. Να με καταριέσαι. Και να με απειλείς. Μετά, έγινες ο εκδικητής. Που ήρθε να πάρει το αίμα του πίσω. Να αποκαταστήσει χρόνια αδικιών που θεωρούσε ότι έχει υποστεί. Και που τον εμπόδισαν να προχωρήσει σε αυτή τη ζωή – γιατί ασφαλώς αυτή ήταν η αιτία. Οι άλλοι. Και που τώρα επιτέλους όλα θα αλλάξουν. Και θα «τελειώσεις» αυτούς που ήθελαν να σε τελειώσουν». Θυμάσαι; Δεν κρατιόσουν... βέβαιος ότι έχεις το δίκιο με το μέρος σου.

Στη συνέχεια, χαλάρωσες. Σαν να τακτοποιήθηκες. Άρχισες να μιλάς με τεχνικούς όρους. Και να γίνεσαι ξαφνικά πιο αμυντικός. Αυτά που έγραφες –πάντα με το γνωστό υπεροπτικό ύφος του τύπου «εμείς είμαστε καλύτεροι και ηθικότεροι από εσάς»– είχαν πλέον μια περίεργη «γεύση» δικαιολογίας. Εκείνη την περίοδο, πρέπει να ζορίστηκες πολύ. Σε καταλάβαινα. Εξάλλου αραίωσες σημαντικά την παρουσία σου. Πρέπει να είχες κι άλλες δουλειές να κάνεις. Άσε που κάποιοι από τους δικούς σου, από αυτούς δηλαδή που καταριόσασταν τους αντιπάλους σας εν χορώ, εξαφανίστηκαν τελείως.

Τελευταία, όμως, άλλαξες τελείως. Ξαφνικά μου φέρεσαι σχεδόν φιλικά. Ενδιαφέρεσαι για το καλό μου. Σαν να ήμασταν ζευγάρι και να σου ζήτησα να χωρίσουμε, άρχισες να εφαρμόζεις ένα προς ένα τα κλισέ που παίζουν πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις. Λίγο πικρόχολο ύφος για την απόρριψη, λίγο «πού θα πας τώρα που αρχίζουν τα ωραία», λίγο «συγχώρεσέ με, είχα μνημόνιο και δεν ήμουν ο εαυτός μου…». Και πολύ «δώσε μου άλλη μια ευκαιρία και θα δεις, θα αλλάξω…». Λες και δεν είναι γνωστό ότι όσο περισσότερο χάνει κάποιος τον έλεγχο σε ένα χωρισμό και όσο περισσότερο εμμονικός και εξαρτώμενος δείχνει, τόσο λιγότερες πιθανότητες έχει να τα ξαναβρεί με τον άλλον.

Εδώ και λίγες μέρες όμως φαίνεται ότι προχώρησες ένα βήμα ακόμα πιο πέρα. Έγινες «Ελληνίδα Μάνα». Που προσπαθεί να με προστατέψει από την κακία του κόσμου. Που μονολογεί «να δω τι θα κάνεις, αν με χάσεις…». Που με προειδοποιεί ότι εκεί που πάω θα μου ρίξει ο κακός νεοφιλελεύθερος κάτι στο ποτό μου και θα με βιάσει. Που κλαίγεται ότι εκείνη που έχει γίνει θυσία για εμένα και αντιμετωπίζει τώρα την αχαριστία επειδή θέλω να φύγω από το σπίτι. Αλλά που όταν βλέπει πως όλα αυτά δεν πείθουν πια, καταφεύγει στο προαιώνιο mantra: «Δεν ξέρεις εσύ. Εγώ ξέρω καλύτερα από εσένα. Εμένα να ακούς». Από σκληρός χούλιγκαν, μανούλα του Facebook. Αλλά, πάλι, έχει μια λογική αυτή η μεταμόρφωση. Μια χώρα με επιδόματα σαν χαρτζιλίκια οραματίζεσαι. Άρα σαν κηδεμόνας drama queen θα συμπεριφέρεσαι…

Εκείνο που δεν έχω καταλάβει, είναι τι θέλεις από μένα. Να σε λυπηθώ; Να τρομάξω; Να ξεχάσω τους άγριους τσαμπουκάδες του παρελθόντος; Να σου ζητήσω συγγνώμη για την επαγγελματική αναστάτωση που θα σου προκαλέσει η απόφασή μου να ψηφίσω κάτι άλλο; Ή αποφάσισες τώρα που όλα τελειώνουν να γίνεις γενναιόδωρος και να μου προσφέρεις λίγη διασκέδαση; Γιατί δεν πιστεύω να νομίζεις ότι αυτή η αδιάκοπη μοιρολατρική κλαψούρα της κινδυνολογίας μπορεί να πείσει οποιαδήποτε νοήμονα μορφή ζωής.

Στο κάτω-κάτω, αν είχες όντως τόση μεγάλη ευαισθησία για την απανθρωπιά που με περιμένει μόλις φύγω από την «προστασία» σου, θα την είχες επιδείξει και στους πρόσφυγες που τόσο καιρό ζουν στη Μόρια και στα άλλα κέντρα υποδοχής.

Κι άλλοι έχασαν. Εκλογές, δουλειές μετακλητού, εξουσία... Αλλά δεν έκαναν έτσι. Είχαν μια αξιοπρέπεια. Γιατί είναι βασικό να ξέρεις να διαχειρίζεσαι αυτά τα πράγματα. Ξέρεις. Να μη σε πιάνει υστερία σα να έχει πέσει όλο το άδικο του κόσμου πάνω στο αθώο και αλάνθαστο κεφάλι σου. Γιατί αυτό ακριβώς εξηγεί και την αιτία της αποτυχίας σου.

Συγγνώμη βέβαια που χρησιμοποιώ αυτή την τόσο φορτισμένη λέξη, την «αποτυχία». Ξέρω ότι χτυπάω ένα νεύρο εδώ. Αλλά για να φτάσουν τα πράγματα σε αυτό το σημείο, μάλλον ήρθε η ώρα να το παραδεχτείς: απέτυχες. Επί 4,5 χρόνια κατάφερες να γίνεις αντιπαθής και εσύ και αυτό που υποστήριζες. Άλλοτε με μαγκιές. Άλλοτε με υπεροψία. Και πάντοτε με αυτό το υφος που θυμίζει τόσο πολλά... Το ύφος του ξερόλα συμμαθητή που δικαιολογείται για τα πάντα και φορτώνει πάντα τις ευθύνες στους άλλους.

Οπότε εδώ κάπου νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πούμε αντίο. Δεν μπορώ να πω ότι όλα αυτά τα χρόνια περάσαμε καλά. Αλλά θα μου λείψεις κάπως. Με τον τρόπο που λείπει από τη Eurovision o Μιχάλης Ρακιντζής. Ή από το Your Style Rocks η Ραμόνα. Σαν μια γραφική φιγούρα που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεκολλήσει από το 2015. Και που παρέμεινε εκεί για πάντα.

Μόνο που όποτε μου λείπεις και με πιάνει η βλακώδης νοσταλγία, πάντα μπορώ να θυμάμαι τη λέξη «μενουμευρώπηδες», τη Marfin, τον τρόπο που μας χώριζες σε γραβατοφόρους διεφθαρμένους εχθρούς και φίλους χωρίς γραβάτα (ναι, τόσο ρηχός ήσουν...), τον τρόπο που κατάπιες τον Πάνο Καμμένο... Και κυρίως το Μάτι. Γιατί εκεί ήταν το σημείο χωρίς επιστροφή. Όλα τα προηγούμενα θα μπορούσα να τα δικαιολογήσω και ως αφέλεια ή απειρία. Αλλά από εκείνη τη σύσκεψη κατάλαβα ότι είσαι αποφασισμένος να υποτιμήσεις χωρίς κανένα δισταγμό τη νοημοσύνη μου. Και ξέρεις, αυτό είναι το ευαίσθητο σημείο μου.

Οπότε, αντίο. Και καλή τύχη.

Απάνθρωπη θέση εργασίας της εβδομάδας
Φωτογράφος υποψήφιου βουλευτή, για το προεκλογικό του φυλλάδιο

Θα έπρεπε να υπάρχει μια λέξη για...
«Μιξός»: Το απροσδιόριστο τελικό ζουμί που απομένει, όταν οι σως από διαφορετικά φαγητά ενός μπουφέ αναμειγνύονται στο ίδιο πιάτο.

Η μετάφραση της εβδομάδας

Δημήτρης Τζανακόπουλος
Η ΝΔ θέλει να κάνει την Ελλάδα, Αργεντινή»

Μετάφραση
«Αφού έτσι κι αλλιώς δεν δίνετε σημασία σε αυτά που λέω, θα τα πω ανάποδα μπας και πιάσει…»