Σπρώξε την πόρτα απαλά

Ακούω: «Λες να το κάνουμε κι αυτό; Να το δοκιμάσουμε; Άνθρωποι που δεν υπήρξαμε ποτέ δεξιοί, που δεν ψηφίσαμε ποτέ Νέα Δημοκρατία, που δεν έχουμε καμιά σχέση με το κόμμα και την ιδεολογία του λες να ψηφίσουμε Κυριάκο»; Λένε Κυριάκο και όχι ΝΔ, όπως οι άλλοι, από την απέναντι πλευρά, λέγανε Σημίτη και όχι ΠΑΣΟΚ. Φαίνεται ότι οι ηγέτες αφήνουν το αποτύπωμα στην Ιστορία και όχι τα κόμματα. Κάποιοι θα το κάνουν με ενθουσιασμό, κάποιοι με βαριά καρδιά και κάποιοι από ανάγκη. Αλλά και κείνοι που τελικά θα διστάσουν, θα νιώσουν ανακούφιση μόλις μάθουν ότι ο Κυριάκος νίκησε και κυρίως ότι μπορεί να κυβερνήσει αυτοδύναμος. Όπως ένιωσαν και το βράδυ των ευρωεκλογών.

Και ποιοι είναι αυτοί; Άνθρωποι της αριστεράς ή του κέντρου και όλων των ενδιάμεσων φυλών που από το 2010 και μετά η κρίση τους έβγαλε και πάλι στους δρόμους της πολιτικής. Ώριμοι πολιτικά, φτασμένοι επαγγελματικά, στελέχη της μεσαίας τάξης, πια. Και βέβαια μιας κάποιας ηλικίας, με μεγάλα ή μικρότερα παιδιά ή και με εγγόνια, με ανώτατες σπουδές και όλη την σχετική κουλτούρα που κουβαλάει αυτό το συνάφι. Να μην σου πω για τις αντιδικτατορικές περγαμηνές. Άνθρωποι που «έχουν τον τρόπο τους» αλλά από την εργασία τους. Όχι «στελέχη της Κεντροαριστεράς». Το «διανοούμενοι» είναι μεγάλη κουβέντα και ξεφτισμένη έννοια. Ούτε οι ίδιοι την ανέχονται.

Μετά από τον τραγέλαφο της ΔΗΜΑΡ, που δεν θέλουν να θυμούνται, δοκίμασαν με τους «58» και την ΕΛΙΑ αλλά τίποτα δεν προχώρησε. Σχέδια επί χάρτου, λόγια του αέρα. Ο χώρος δεν ήταν ακόμα ώριμος ούτε για μια Left-Liberal πινελιά στο κάδρο της επόμενης μέρας. Κάποιοι πέρασαν και από το ΠΟΤΑΜΙ. Άλλοι απλά ψήφισαν, άλλοι μπήκαν μέχρι τα γόνατα, άλλοι κολύμπησαν. Βγήκαν απέναντι και στέγνωσαν. Μαζί τους στέγνωσε και κείνο. Και το χειρότερο, δεν άφησε ένα καλό αποτύπωμα πίσω του να το θυμίζει. Παρ’ όλες τις μεγάλες προσδοκίες. Μόνο μια γεύση στυφή, τη γεύση του ανεκπλήρωτου. Επόμενο ήταν να δουν με δυσπιστία την δήθεν μεγάλη κεντροαριστερά  του ΚΙΝΑΛ και τελικά δικαιώθηκαν. Εκ των πραγμάτων.

Σε αυτό το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον ο Μητσοτάκης ξεπρόβαλε σχεδόν ως απαραίτητος. Κάτι σαν ελευθερωτής. Ούτε ο ίδιος δεν θα μπορούσε να σχεδιάσει τόσο καλά τον οδικό χάρτη του κέντρου έτσι ώστε να οδηγεί σ’ αυτόν και το κόμμα του. Παρ’ όλες τις αριστερές αγκυλώσεις του χώρου. Παρ’ όλη την απέχθεια προς την λαϊκή δεξιά. Παρ’ όλη την απόσταση που τους χωρίζει σε κοινωνικά θέματα. Και φυσικά παρόλη την προπαγάνδα περί ακροδεξιάς και εθνικιστικής στροφής της ΝΔ.

Είναι πια τέτοια η απειλή του ΣΥΡΙΖΑ για την υπόσταση της χώρας και τέτοια η σύγχυση στο χώρο της κεντροαριστεράς που είναι τελείως φυσιολογικό για πολλούς ανθρώπους σαν κι αυτούς να ψηφίσουν Μητσοτάκη χωρίς να ταυτίζονται με την ΝΔ. Μια καθαρά πολιτική και όχι ιδεολογική επιλογή, από ενεργούς πολίτες που δεν έχουν κανένα διάφορο με την όποια εξουσία. Αλλά έχουν το βλέμμα στραμμένο προς το αύριο. Προς την πολυπόθητη ευημερία όλων. Με όλα τα ρίσκα που εμπεριέχει η κάθε ψήφος. Και μετά λόγου γνώσεως.

Αντιλαμβάνονται ότι ούτε η αποχή, ούτε το λευκό είναι πατριωτική στάση. Το ΠΟΤΑΜΙ που έδωσε σε κάποιους ένα άλλοθι στις ευρωεκλογές δεν υπάρχει πια. Το ΚΙΝΑΛ μετά την εκπαραθύρωση του Βενιζέλου τους απωθεί. Αν τους ρωτήσεις αν είναι αισιόδοξοι οι περισσότερες απαντήσεις που θα πάρεις θα έχουν μέσα την λέξη «συγκρατημένα». Ίσως γιατί διαβάζουν Ιστορία και ξέρουν. Ίσως γιατί φοβούνται το θεριό που λέγεται «Βαθύ Κόμμα». Ίσως γιατί πρέπει να δικαιολογούν την μεγάλη απόφασή απέναντι στο δικό τους κατά κανόνα αριστερόστροφο παρελθόν. 

Στις 7/7 ψηφίζουν Μητσοτάκη γιατί ελπίζουν σ’ αυτόν. Νιώθουν ότι είναι ειλικρινής με τους πολίτες. Τους καθησυχάζει το γεγονός ότι δεν είναι «χαρισματικός» δηλαδή δημαγωγός, μιας και αυτό σημαίνει πια η λέξη χαρισματικός στην πολιτική. Εκτιμούν ιδιαιτέρως ότι δεν υπόσχεται σχεδόν τίποτα και σε κανέναν. Τους έλκει η φιλελεύθερη ματιά του μιας και ο φιλελευθερισμός είναι «η αριστερά του 21ου αιώνα» και για πολλούς από αυτούς το αίμα νερό δεν γίνεται κι αν γίνεται δεν πίνεται. Αν θέλετε, τους αρέσει που δεν συνεπαίρνει τα πλήθη, δεν φτιάχνει ρεύμα στις λαϊκές αγορές, δεν λατρεύεται στα κουρεία και δεν αποθεώνεται στα καφενεία. Γιατί δεν είναι κάποιος από τους πολλούς.

Γνωρίζουν την ελληνική κοινωνία και τους κομματικούς μηχανισμούς και γι’ αυτό δεν έχουν πια βεβαιότητες. Η καλοπέραση του σοσιαλισμού με τα λεφτά των άλλων είναι νωπή στη μνήμη του πόπολου και ίσως κάποιοι την αναζητήσουν και πάλι αγνοώντας ότι τα λεφτά δεν κρέμονται από τα δέντρα. Σήμερα στην δημοτικότητα των πολιτικών αρχηγών ο Δ. Κουτσούμπας, έρχεται δεύτερος μετά τον Κ. Μητσοτάκη (44,8%) με 34% και ο Βαρουφάκης τέταρτος μετά τον Τσίπρα (32,2%) με 29,5%. Είναι η Ελλάδα που αντιστέκεται, που γυρίζει την πλάτη της στο μέλλον; Που αγνοεί την πραγματικότητα και ορίζει ακόμα την πρόοδο ως αριστεροσύνη; Ή απλώς κάνει πλάκα μιας και τα αντίστοιχα κόμματα παίρνουν πολύ χαμηλότερο ποσοστό. Ή κάτι χειρότερο, έλκεται ακόμα από βαριές κομμουνιστικές περσόνες ή άλλες αντισυστημικές και αλλοπρόσαλλες;

Η κρίση χρέους τρόμαξε τον κόσμο και έφερε στο προσκήνιο την ξαδέρφη της, την πολιτισμική κρίση. Αισθάνθηκε την ανάγκη να καταφύγει σε τσαρλατάνους που ίσως είχαν τα μαντζούνια για να τον απαλλάξουν από τα δεινά. Δεν ταυτίστηκε μαζί τους, τους δοκίμασε. Απέτυχαν. Κάποιοι το κατάλαβαν και κάποιοι όχι ακόμα. Ίσως να μην το καταλάβουν ποτέ. Αλλά τα έθνη προχωρούν πάντοτε με εκείνους που τολμούν, που δοκιμάζουν, που κάνουν την υπέρβαση, με τους πρωτοπόρους.  

Οι φίλοι μας γνωρίζουν ότι ο ρόλος του Μητσοτάκη και του στενού επιτελείου του είναι δύσκολος αλλά είναι και ο πρώτος ρόλος, ο ισχυρός. Αν τολμήσει με γνώση και επιδεξιότητα και αν έχει και τύχη μπορεί να καταφέρει σπουδαία πράγματα. Να αλλάξει την πατρίδα. Καμιά ΝΔ δεν μπορεί να τον σταματήσει, αν δεν θέλει ο ίδιος να τον σταματήσει. Αν τολμήσει να αλλάξει το παράδειγμα, αν δείξει τον δρόμο προς την αειφόρο ευημερία, ικανό και κυρίως ενεργό μέρος της κοινωνίας θα τον στηρίξει. Πέρα από κομματικούς μηχανισμούς και παπαρολόγους παράγοντες. Γιατί θα επαναφέρει την προσδοκία, και είναι μεγάλο πράγμα η προσδοκία για έναν λαό που πρόσφατα ταπεινώθηκε.

Η εποχή της μεταπολίτευσης τελειώνει με την διπλή εκλογική ήττα της κυβερνώσας και ιδιοτελούς αριστεράς. Ήττα πολιτική, ιδεολογική και κυρίως ηθική. Κάποιος πρέπει να σπρώξει και να κλείσει την πόρτα απαλά. Και αυτός που έχουμε εδώ και τώρα για να το κάνει είναι ο Κυριάκος. Δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρει αλλά σίγουρα θα προσπαθήσει. Αξιοπρεπώς. Όσο πιο αθόρυβα τόσο καλύτερα. Σχεδόν σβηστά.