To Post της ημέρας: Φιλιώ Λαναρά

Ώστε έτσι τελειώνει η μεταπολίτευση κι ο τελευταίος κύκλος της.

- "πάρτυ, πάρτυ στις 7 του Μάρτη"
- "δεν θα αφήσω πέντε νταβατζήδες και πέντε άλλα κέντρα να χειραγωγήσουν την πολιτική ζωή του τόπου"
- "η ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη"
- "ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε"
- "λεφτά υπάρχουν, αν τα διεκδικήσεις, αν προσελκύσεις επενδύσεις, αν νοικοκυρέψεις το κράτος, αν αξιοποιήσεις τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας"
- "game over" / "Greek statistics"
- "ζητούμε επισήμως από τους εταίρους μας την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης, που από κοινού δημιουργήσαμε στην Ε.Ε."
- "μαζί τα φάγαμε"
- "θα μηδενίσω το έλλειμα σε ένα χρόνο" / "δεν συναινώ στο λάθος"
- "θα καταργήσουμε το μνημόνιο με ένα νόμο κι ένα άρθρο" / "θα σκίσω το μνημόνιο και θα είναι μέρα μεσημέρι"
- "εγέρθητω"
- "πρώτη φορά Αριστερά" / «εμείς θα βαράμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν"
- "πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η ΕΕ, η ΕΚΤκαι το ΔΝΤ στο Eurogroup της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους; ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΟΧΙ. vs ΕΓΚΡΙΝΕΤΑΙ/ΝΑΙ "
- "κάναμε έναν έντιμο συμβιβασμό"
- "λάβαμε το μήνυμα" / "Οι ψηφοφόροι δεν κατάλαβαν τι ψήφισαν"

15 φράσεις, που συνοψίζουν 15 χρόνια...

Πολύ καιρό αναρωτιόμουν πώς θα τελειώσει αυτός ο κύκλος, ο τελευταίος της μεταπολίτευσης, είτε τον μετρά κανείς από το περίφημο "πάρτυ στις 7 του Μάρτη" του 2004 που άρχισε η κατρακύλα αυτής της χώρας, είτε το μετρά από τις 4 Οκτώβρη του 2009, όταν κέρδισε το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές και διαπιστώθηκε ο πλήρης εκτροχιασμός της ελληνικής οικονομίας. 
Και τελικά, τελειώνει σήμερα, με την προκήρυξη (επιτέλους) των εκλογών.

Από το 2009, σε αυτά τα δέκα χρόνια, τα έχουμε ζήσει όλα: 
7 πρωθυπουργούς και 9 κυβερνήσεις (Καραμανλής (2), Παπανδρέου, Παπαδήμος, Πικραμμένος, Σαμαράς, Τσίπρας, Θάνου και πάλι Τσίπρας), 11 Υπουργούς Οικονομικών (Αλογοσκούφης, Παπαθανασίου, Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλος, Σαχινίδης, Ζανιάς, Στουρνάρας, Χαρδούβελης, Βαρουφάκης, Τσακαλώτος, Χουλιαράκης και πάλι Τσακαλώτος) και τρία μνημόνια (το ένα αχρείαστο, αλλά ας όψεται η διαπραγμάτευση με τα πουκάμισα έξω που λέει κι ο Πάσχος). 
Ζήσαμε Ζάππεια που θα μηδένιζαν το έλλειμα σε ένα χρόνο, αγανακτισμένους στις πλατείες, όπου συχνωτίστηκε η επιούσια και γεμάτη ηθικό πλεονέκτημα Αριστερά με τους Ακροδεξιούς για να δούμε τους τελευταίους να ανιχνεύονται για πρώτη φορά σε δημοσκοπήσεις στις αρχές του 2012 και να γίνονται έπειτα ακόμα και τρίτη δύναμη. 
Κι ύστερα μάθαμε ότι θα καταργούταν το μνημόνιο με ένα νόμο κι ένα άρθρο και είδαμε το ΟΧΙ να γίνεται ΝΑΙ, κι από επανάσταση συμβιβασμός και εξευτιλισμός.
Είδαμε να γεννιούνται, να συγχωνεύονται, να φθίνουν ή και να πεθαίνουν κομματικοί σχηματισμοί, πολλοί από τους οποίους δεν κατάφεραν να δοκιμαστούν καν σε εκλογές (Ποτάμι, Ανεξάρτητοι Έλληνες, Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών, Δημοκρατική Αριστερά, ΛΑΟΣ, Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα, Δυναμική Ελλάδα, Δημοκρατική Συμμαχία, Δημοκρατική Συμπαράταξη, Δημοκρατική Ευθύνη, Ελιά, 58, Δράση, Δημιουργία Ξανά, Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών, Κοινωνική Συμφωνία, Κοινωνικός Σύνδεσμος, Σχέδιο Β, Κοινωνία Πολιτών, Ελληνική Δημοκρατική Κίνηση Πέντε Αστέρων, Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο, Νέα Μέρα, Νέο Κόμμα, Λαϊκή Ενότητα, Μέρα25, Πλεύση Ελευθερίας, κι άλλα που μπορεί να μου διαφεύγουν). Επιτρέψτε μου την ξεχωριστή αναφορά στο Ποτάμι, όχι απλώς για τον αγαπημένο Σταύρο Τσακυράκη, αλλά επειδή αξιολογώ την παρουσία του στην Βουλή θετική, στηρίζοντας μάλιστα το προοδευτικό και μεταρρυθμιστικό έργο της περιόδου 2009-2011 περισσότερο από ό,τι το ίδιο το ΠΑΣΟΚ - κι ας έμοιαζε πιο πολύ με Think Tank, κόμμα πολιτικά ανερμάτιστο και εύκολα καθοδηγούμενο απ την επικαιρότητα. Δεν στέκομαι στο Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών , επειδή δίνει ακόμα εκλογική μάχη.
Και ζήσαμε τη συρρίκνωση της δημοκρατικής παράταξης, παρότι στάθηκε περισσότερο ειλικρινής και έκανε τα περισσότερα για την αντιμετώπιση της κρίσης. Φυσικά είχε σημαντική ευθύνη. Κι έκανε λάθη. Μην κοροϊδευόμαστε, πήρε πάνω της περισσότερα απ ό,τι της αναλογούσε. Κι αυτομαστιγώθηκε τόσο που ήταν φυσικό οι ψηφοφόροι της να μην αντέξουν στην ασφυκτική πίεση της πολιτικής κρίσης και την πολιορκία του λαϊκισμού και των δήθεν εθνοσωτήρων.
Ακόμα, ζήσαμε κι αποκτήσαμε σταδιακή αποδοχή & εξοικείωση με τα fake news, τη λεκτική ακροβασία, το στιγματισμό ανθρώπων, το διχασμό, τη ρητορική του μίσους και τη βία, τόσο που δεν ξεσηκωθήκαμε όταν δολοφονήθηκαν τρεις αθώοι σε κυριολεκτική πολιορκία τράπεζας, ούτε όταν η ακροδεξία έκανε πογκρόμ κατά των μεταναστών ούτε καν όταν δολοφόνησε ένα νέο άνθρωπο. 
Πληρώσαμε ακριβά την απουσία συναίνεσης. Τόσο που όλες οι άλλες χώρες ξεπέρασαν τα μνημόνιά τους, άρχισαν να αναπτύσσονται κι εμείς ούτε που παραδεχόμαστε ότι ακόμα έχουμε επιτροπεία.

Κι όλα αυτά γιατί αρνηθήκαμε να κοιτάξουμε τα βαθύτερα αίτια αυτής της κρίσης, για την οποία σε κάποιο βαθμό είχαμε ευθύνη. Μιας κρίσης όχι απλά οικονομικής, αλλά πρώτα κοινωνικής, πολιτικής, θεσμικής, αξιακής. Κι αυτό επειδή πολύ συχνά αφήναμε τα εκφυλιστικά και διαλυτικά φαινόμενα, διαφθοράς, αδιαφορίας, ωχαδερφισμού να υπάρχουν αλλά και να κυριαρχούν γύρω μας, χωρίς να κάνουμε κάτι.

Επι προσωπικού, κι εγώ τα έζησα όλα στην πολιτική, από το 2004. Γιατί δυο κύριοι, δυο Γιώργηδες (Γιώργος Παπακωνσταντίνου & George Varkas ♥️) είχαν την φαεινή ιδέα ότι μπορώ.... Όλων των ειδών εκλογές, πανηγύρια, λύπες, χαρές, άνθρωποι που έφυγαν, άλλοι που ήρθαν. Δεν θα σταθώ ούτε στις περιπέτειες στα δυο υπουργεία ως επικεφαλής των Γραφείων Τυπου, ούτε στο Ειδικό Δικαστήριο (κι ας είναι απ τις πιο σημαντικές εμπειρίες στη ζωή μου σήμερα)
Στέκομαι στο ότι υπάρχουν γύρω άνθρωποι που προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο και να αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα, και προσφέρουν, και βοηθούν, ακόμα κι αν δεν έχουν κέρδος, απλώς επειδή μπορούν, επειδή είναι εξωγήινοι ?. Με τον καιρό, έμαθα πως η ζωή πάνω από όλα νόημα έχει, όταν έχεις ήσυχη συνείδηση για όλα όσα κατάφερες και πιο πολύ για όσα προσπάθησες. Κι ότι όταν τα κάνεις όλα αυτά, να μην ξεχνάς τα σημαντικά, όπως το σπίτι σου.

Κι ενώ γίνονταν όλα αυτά, όλοι μεγαλώναμε. Συνηθίζω να λέω ότι αν η κρίση ήταν παιδί, σήμερα θα ήταν τετάρτη δημοτικού, θα ήξερε αγγλικά κι ίσως ξεκινούσε δεύτερη γλώσσα, θα είχε πράσινη ή μπλε ζώνη στο καράτε, θα είχε παρατήσει την κιθάρα για να μάθει μπάσο. 
Ας την ξεπεράσουμε λοιπόν. Διότι κι οι νέοι άνθρωποι δεν μάθανε απλώς να ζούνε με όλα αυτά, τα ζύγισαν, τα ξεπέρασαν και προχώρησαν, όσο δίπλα μας γίνονταν κοσμοϊστορικά πράγματα, όπως η θεραπεία για το AIDS, το CERN, η έκρηξη των big data, η αποθήκευση ενέργειας σε μπαταρίες, τα αυτοκίνητα δίχως οδηγό κι άλλα κι άλλα.

Έτσι είναι η ζωή... Περνά και θα μας προσπερνά.

Μια τελεία λοιπόν εδώ, στο τέλος της μεταπολίτευσης που μολις έκλεισε. Κι ένα χαρούμενο πολύχρωμο κεφαλαίο γράμμα για τη νέα εποχή που αρχίζει. Μια εποχή που αξίζει όλοι μας να προσπαθήσουμε να βάλουμε στην άκρη τα λάθη ενός παρελθόντος που δεν μας άξιζε. Και να τη χτίσουμε με σύνεση, συναινέσεις και ανθρώπους που αξίζουν να μας εκπροσωπούν. Με ανθρώπους που κάθε φορά που παίρνουν μια απόφαση, θα είναι ικανοί να λογίζουν ποια θα ήταν αυτή που θα παίρναμε εμείς, εκπροσωπώντας μας πραγματικά. 
Έτσι να αποφασίσετε σε αυτές τις εκλογές.

Μπορεί να μην καταφέρουμε με την πρώτη να γίνει μεγάλη και τρανή η δύναμη μας. 
Αλλά στο τέλος, θα νικήσουμε ?