Τι στ’ αλήθεια συμβαίνει με τη Χρυσή Αυγή;

Τελευταία ο πολιτικός χρόνος τρέχει με άλλες ταχύτητες. Και όσοι αντέχουμε να ασχολούμαστε ακόμη με όσα «περίεργα» εξελίσσονται πίσω από τις κουρτίνες παρατηρούμε ότι στην «Ελλάδα του σήμερα» το χθες φαντάζει αγγελικά πλασμένο. Και εξηγούμαι: Η μεγάλη εικόνα δείχνει ένα πολιτικά ρευστό τοπίο μέσα στο οποίο ενυπάρχει το μικρό κάδρο της δίκης της Χρυσής Αυγής. Είναι τόσο μικρό ώστε να μην το βλέπει και να ασχολείται κανείς αφού ούτε τηλεοπτική κάλυψη υπάρχει αλλά επιπλέον και σημαντικότερο η ακροαματική διαδικασία δεν ηχογραφείται. Κανείς πάντως δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η έλλειψη προβολής οφείλεται στη μείωση του ενδιαφέροντος για το κόμμα αυτό όπως έδειξαν τα ποσοστά του στις ευρωεκλογές του περασμένου Μαΐου.

Παράλληλα με τη δικαστική διαδικασία, που όπως είπαμε διεξάγεται απουσία δημοσιότητας, είναι απορίας άξιο πώς κανείς δεν βλέπει ότι οι αλλαγές που γίνονται στον Ποινικό Κώδικα (ΠΚ 187 παρ. 3) περιλαμβάνουν και διατάξεις ιδιαιτέρως ευνοϊκές για τις υποθέσεις που εξετάζονται αυτές τις μέρες στη δίκη της Χρυσής Αυγής.  Όπως αναφέρουν έγκριτοι νομικοί, ο νέος Ποινικός Κώδικας που ψηφίστηκε την περασμένη εβδομάδα, προβλέπει μεταξύ άλλων μία σημαντική μείωση ως προς το ελάχιστο όριο ποινής στο αδίκημα της «διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης» που αφορά και την Χρυσή Αυγή. Η ποινή από 1η Ιουλίου συμψηφίζεται με εκείνη του απλού μέλους, δηλαδή μειώνεται «τουλάχιστον 5 έτη» από 10 με 20 χρόνια που προέβλεπε ο προηγούμενος ΠΚ για τον «διευθυντή» της εγκληματικής οργάνωσης. Με δεδομένη τη βασική αρχή ότι ισχύει πάντα ο ηπιότερος νόμος ακόμη και αναδρομικά αλλάζει κατά πολύ το πλαίσιο της ποινής. Επιπλέον, οι νέες διατάξεις δεν απαγορεύουν, όπως ενδεχομένως περίμενε κανείς, αλλά αντίθετα παρέχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι σε εκείνους που έχουν καταδικαστεί αμετάκλητα για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης.

Σε κάποιον υποψιασμένο και καχύποπτο πολίτη η βιασύνη της κυβέρνησης να αλλάξει τον Ποινικό Κώδικα αποκτά και μια άλλη ερμηνεία. Σωστή ή όχι, μένει να αποδειχθεί από τις εξελίξεις των επόμενων ημερών.

Ήδη, όμως από το όχι και τόσο μακρινό 2016 είχαμε περιστατικά που δυστυχώς προσιδιάζουν σε όσα ευνοϊκά τεκταίνονται αυτές τις μέρες. Το πρώτο έχει αναφορά στον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς και στην επίσκεψη των μελών της αντιπροσωπείας της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής στο Καστελόριζο. Τότε, αν θυμάστε, βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ φωτογραφήθηκαν με υπόδικους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Και αμέσως μετά καταγράφηκε η δήλωση του  βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλουο οποίος για να δικαιολογήσει την κοινή επίσκεψη στο ακριτικό νησί είχε δηλώσει αυτολεξεί: «Η εικόνα της συνύπαρξης στο Καστελόριζο και στη Ρω σε πολλούς μας δεν άρεσε. Από την άλλη όμως πρέπει να αποφασίσουμε τι προτιμούμε: μια προσπάθεια ένταξης της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας ή τη διαρκή ρήξη. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να προηγηθεί η ουσία μιας σύγκλισης» και συμπλήρωσε: «Η Χρυσή Αυγή πρέπει να δεχθεί έμπρακτα την υπαγωγή της στους θεσμούς της Δημοκρατίας. Και αυτή την στάση, αν και όταν εκδηλωθεί, πρέπει να τη στηρίξουν τα δημοκρατικά κόμματα».

Πάντως, μέχρι σήμερα δεν έχουμε δει την «υπαγωγή της Χρυσής Αυγής» στο κλίμα των δημοκρατικών θεσμών. Το αντίθετο δείχνει η επιμονή στον ακραίο λόγο.

Η μακρά πορεία της πολυαναμενόμενης δίκης την εποχή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα υπερκεράσει και τον χρόνο των προσεχών εκλογών. Οπότε ενδιαφέρον θα έχει η στάση της επόμενης κυβέρνησης. Πόσο αισιόδοξος όμως μπορεί να είναι κάποιος για την επιβολή του περί δικαίου αίσθημα όταν λίγες ημέρες πριν από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τον Σεπτέμβριο του 2013, ακούστηκε από τον νυν πολιτευτή της ΝΔ Μπάμπη Παπαδημητρίου: «Θέλετε το ΚΚΕ, μάλιστα, ωραία, πάρτε το. Αλλά γιατί όχι μετά, όμως, μία σοβαρότερη Χρυσή Αυγή να μην τη δεχτούμε να υποστηρίξει –όπως συμβαίνει σε πάρα πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπως συνέβη χθες στη Νορβηγία– να υποστηρίξει μια συντηρητική συμμαχία».

Πόσο τυχαίος και ανύποπτος είναι αυτού του είδους ο πολιτικός λόγος; Να θυμίσω ότι τη χρονική εκείνη περίοδο (μετά τη αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την τρικομματική κυβέρνηση)  στο πολιτικό παρασκήνιο βρισκόταν σε εξέλιξη οι εισηγήσεις προς τον τότε πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά να χρησιμοποιήσει τη Χρυσή Αυγή ως στήριγμα στην κυβέρνησή του.

Το ερώτημα του τίτλου αυτού του κειμένου ίσως τελικά να έχει μια διαχρονική αξία. Και αυτό διότι οι κυβερνήσεις των πρώτων χρόνων της κρίσης δεν έλαβαν τα απαραίτητα μέτρα που θα απέτρεπαν ακραία γεγονότα όπως τη δολοφονία ενός ανθρώπου ή που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν το ρατσιστικό μένος κάποιων (πολλών πια) πολιτών. Όσο για την τελευταία κυβέρνηση, αυτή, ως φαίνεται, ανέλαβε να αντιμετωπίσει επιεικέστερα τους επικεφαλής των εγκληματικών οργανώσεων, όπως χαρακτηρίστηκε και η Χρυσή Αυγή.