Υπογεννητικότητα στην Ελλάδα: Ο Προκόπης Δούκας εξηγεί γιατί αν δεν αντιμετωπιστεί το παιχνίδι για την ανάπτυξη της χώρας τις επόμενες δεκαετίες έχει χαθεί.
Είναι τόσο επείγουσα προτεραιότητα, όσο και η κλιματική αλλαγή, τηρουμένων των αναλογιών. Οι ειδικοί και οι μελέτες τους υπογραμμίζουν ότι με τον μέσο όρο των γεννήσεων να έχει πέσει στο 1,3 παιδί ανά οικογένεια, πολύ κάτω από το όριο συναγερμού, πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα. Χθες.
Η υπογεννητικότητα χτυπάει το καμπανάκι (και) στη χώρα μας, χειρότερα από οποιονδήποτε άλλον στην Ευρώπη. Η τελευταία δεκαετία της κρίσης έφερε σταδιακά τους θανάτους να είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις. Η μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων νέων στο εξωτερικό έδωσε τη χαριστική βολή.
Ωστόσο, η πολιτική ηγεσία της χώρας διστάζει δραματικά να εξαγγείλει κίνητρα, που θα οδηγήσουν σε περισσότερες γεννήσεις, έτσι ώστε να πλησιάσουν το απαιτούμενο 2,1 παιδιά ανά οικογένεια. Μόνο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έθιξε το θέμα, υποσχόμενος κάποια (ανεπαρκή) επιδόματα μερικών χιλιάδων, εφάπαξ για κάθε παιδί. Δεν φτάνουν.
Για να αυξηθεί ο μέσος όρος γεννήσεων, δεν αρκεί να κάνουν παιδί όσοι και όσες σήμερα, στην εποχή του μισθού των 300 ευρώ, δεν τολμούν. Πρέπει να ανεβεί ο μέσος όρος επειγόντως. Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξει η κουλτούρα μας και αρκετοί ήρωες να κάνουν και περισσότερα από δύο παιδιά.
Ο τρίτεκνος και ο πολύτεκνος σήμερα έχει κάτι αστεία κίνητρα, από πλευράς της πολιτείας. Τα περισσότερα κινούνται γύρω από τα τελείως αναξιόπιστα εισοδηματικά κριτήρια, που καταγράφουν περισσότερο τους φοροφυγάδες, παρά τους έχοντες πραγματική ανάγκη. Με βάση αυτά, για παράδειγμα, μπαίνει στο κοινωνικό τιμολόγιο μιας καταρρέουσας ΔΕΗ.
Κατά τα άλλα, δικαιούται έκπτωση σε πλοία και ΚΤΕΛ, έκπτωση 10% (!) στους λογαριασμούς ύδρευσης (τουλάχιστον στην Αττική) και απαλλαγή από το Τέλος Ταξινόμησης, για αυτοκίνητα μέχρι 2000cc, μία ή δύο φορές στη ζωή του αντιστοίχως.
Αν όμως θέλει να αγοράσει ένα μεγαλύτερο αυτοκίνητο για να μεταφέρει τη φαμίλια του, που θα καίει πετρέλαιο για λόγους οικονομίας (άρα χρειάζεται μεγαλύτερη ιπποδύναμη και χωρητικότητα), θα πρέπει να πληρώσει έναν κατάπτυστο φόρο πολυτελείας, για δίλιτρο κινητήρα. Ούτε αυτού την κατάργηση έχει σκεφτεί να εξαγγείλει κανείς!
Εάν δεν υπάρξουν εκτεταμένες καμπάνιες και άμεσα γενναία μέτρα, για την αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας, το παιχνίδι για την ανάπτυξη της χώρας τις επόμενες δεκαετίες έχει χαθεί. Είναι απαραίτητο λοιπόν να θεσπιστούν, με συμφωνία όλου του πολιτικού συστήματος, ουσιαστικές και διαρκείς φορολογικές απαλλαγές, ως κίνητρα τεκνοποιίας. Όχι με το <<χριστιανικό>>, ξενοφοβικό και ρατσιστικό στυλ του Όρμπαν, αλλά με το μυαλό στην οικονομική ισχύ, που είναι και η πραγματικά πατριωτική.
Και για να μη γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης και πάνε στο πηγάδι, όπως συνήθως συμβαίνει με την επιδοματική πολιτική, ένας (επιτέλους) τολμηρός και ρηξικέλευθος τρόπος είναι να απαλλάσσονται από κλιμακούμενα ποσοστά του φόρου εισοδήματος όλοι, ανάλογα με το πόσα παιδιά έχουν. Για παράδειγμα (ενδεικτικά τα νούμερα), το δεύτερο παιδί θα μπορούσε να φέρει μια απαλλαγή 20%, το τρίτο 45% και το τέταρτο 70%.
Αυτό το σκεπτικό φορολόγησης θα απέκλειε τους αναίσχυντους φοροφυγάδες, καθώς μόνον όποιος δηλώνει ικανά εισοδήματα πάνω από το αφορολόγητο, θα μπορεί να επωφεληθεί ουσιαστικά του μέτρου. Και για όσους αμέσως θα σκεφτούν τους πολύ πλούσιους που μπορεί να κάνουν πολλά παιδιά και να απαλλαγούν από την υψηλή φορολογία, θα μπορούσε να υπάρχει ένα όριο-φίλτρο, πάνω από το οποίο η έκπτωση δεν θα εφαρμόζεται. Χώρια που οι έχοντες και κατέχοντες (που έλεγε κι ο Ανδρέας Παπανδρέου) σπανίως δηλώνουν τα εισοδήματα τους στο προσωπικό τους ΑΦΜ.
Ακούω αμέσως τον αντίλογο: Και από πού θα αναπληρωθούν αυτοί οι φόροι; Αν υπολογιστεί το ύψος τους με τις ανάλογες εμπεριστατωμένες μελέτες, θα μπορούσαν να εξασφαλιστούν, μερικώς τουλάχιστον, αν καταργηθούν εκατοντάδες σπατάλες, επιδόματα και ενισχύσεις του κρατικού προϋπολογισμού, που απέχει πολύ ακόμα από τον εξορθολογισμό. Μια διαφορετική πυξίδα, με ειδικά προγράμματα ανάπτυξης, οφείλει να οδηγεί από εδώ και πέρα τη χώρα, υπό την απειλή της εξαφάνισης του δυναμικού παραγωγικού δυναμικού, στις επόμενες γενιές.
Αν θέλουμε να έχουμε ορίζοντα ανάπτυξης, θα πρέπει να δανείσουμε αυτή τη φορά (και όχι να δανειστούμε από) τις επόμενες γενιές. Να ανακουφίσουμε επιτέλους τον κινητήριο μοχλό της οικονομίας, που είναι η μεσαία τάξη. Να κάνουμε θυσίες για τα παιδιά μας, αλλά κυρίως να αποφασίσουμε ότι τα παιδιά μας θα έχουν λόγο και χώρο ύπαρξης, σε μια οικονομία που δεν θα μαραζώνει εκθετικά…
12°
