Συνεχίζει ο κ. Τσίπρας να κάνει γκάφες και να τρώει ήττες. Και χτες έκανε ντουμάνι το Κοινοβούλιο, για ένα πουκάμισο αδειανό, για τη γνωστή παλινωδία των τεσσάρων πέμπτων, που έπρεπε να καλυφθεί από το ανακατωσούρικο μελάνι της σουπιάς. Συνεχίζει και ο Αυγιανισμός του να συκοφαντεί και να λοιδορεί τον Τατσόπουλο και οποιονδήποτε εκφεύγει της δικής του κουτσογιωργικής ορθότητας.
Θυμίζουμε πώς τελείωνε το προηγούμενο κείμενο «Αυγιανισμός, ο νέος Αυριανισμός» που συνεχίζεται εδώ. Εξηγούσαμε ότι ο λαϊκισμός χρειάζεται ένα ανυπόστατο δίπολο, που να γεννάει μίσος. Θυμίσαμε ότι του Αυριανισμού το ψευδοδίπολο ήταν «Δεξιά - Αντιδεξιά», ενώ του Αυγιανισμού είναι «Μνημονιακοί - Αντιμνημονιακοί». Και κλείναμε ως εξής: «…η Αντιδεξιά δεν είχε σχέση με την Αριστερά, μάλλον Ακροδεξιά ήταν. Και αυτό παραμένει η χαμένη πολιτική ουσία του Βρόμικου ’89, η οποία ακόμα και τώρα τροφοδοτεί τον νέο Αυριανισμό, τον Αυγιανισμό…».
Άλλως ειπείν, επειδή μωραίνει Κύριος, ακόμα δεν έχουμε καταλάβει ότι το «Βρόμικο 89» μια χαρά εποχή ήταν. Επρόκειτο για συμμαχία της Δεξιάς με την Αριστερά, προκειμένου να απομονώσουν την ακροδεξιά και σκανδαλογόνο Αντιδεξιά. Τόσο απλό. Και ακόμα τώρα ο Αυγιανισμός, που δεν το έχει αποδελτιώσει, μπερδεμένος από τον βαθύ πασοκτζισμό που παράχωσε στο μεδούλι του, κινείται απαρεκκλίτως στα χνάρια του (Μ)αυριανισμού.
Δηλαδή, το μπέρδεμα μεταξύ Αυριανικής Αντιδεξιάς, που ήταν ακροδεξιά και μπλοκάριζε το λογισμικό της Αριστεράς, κάνοντάς την να θεωρεί τον Αυριανισμό φυσικό της σύμμαχο απέναντι στην Δεξιά, έσπασε μόνο για λίγο. Στο «βρόμικο 89», που δυστυχώς κράτησε λίγο. Γιατί η σουπιά του (Μ)αυριανισμού έχυσε πάλι το μελάνι της και έσπειρε την καθολική σύγχυση, ώσπου να της δοθεί η λυτρωτική ευκαιρία του μακεδονισμού, για να ανακαταλάβει επιτυχώς την εξουσία. Συγκροτήθηκε έτσι ο Μεταπολιτευτικός Εθνολαϊκισμός, που άλλαζε ρούχα έως σήμερα, μέσα από παραλλαγές ηθικής και αισθητικής τάξης.
Το σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» γέννησε τον Αυριανικό Εθνολαϊκισμό και τώρα συσπειρώνει τους ναζί, ως κοινή μήτρα με πολλές εκφάνσεις. Ξεκίνησε από τους προσκυνημένους της χούντας, που αμέσως μετά την πτώση της δήλωσαν αντιστασιακοί και αγκαλιάστηκαν από τον Αντρέα. Μετά αυριανιστήκαμε, μετά μακεδονιστήκαμε, μετά χριστοδουλιστήκαμε, μετά τραγκέψαμε, ώσπου τώρα γίναμε ο απόλυτος αντιμνημονιακός οχλοπολτός του Αυγιανισμού. Που πάλι, όπως και στο «Βρόμικο 89», είναι ακροδεξιό φαινόμενο ενώ δηλώνει «αριστερό».
Να τι εννοούσαμε στο προηγούμενο κείμενο, περί χαμένης πολιτικής ουσίας του «Βρόμικου 89». Η Ανανεωτική Αριστερά εσχάτως είχε ξεχάσει τι ήταν η Εθνική Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα, που την είχε επιβάλει ως μικρό αλλά σημαντικότατο παράγοντα της Μεταπολίτευσης. Αν το θυμόταν, τώρα θα είχε επιβάλει και το αναγκαίο «καλό εθνικό μνημόνιο» και δεν θα ήμασταν στο σημερινό κίνδυνο. Επίσης, έτσι οι ναζί και οι ψεκασμένοι θα ήταν ανύπαρκτοι και δεν θα είχε κάνει κολλεγιά μαζί τους. Η Τέως Ανανεωτική Αριστερά δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι έχει κάνει εμετό τον Κύρκο που κουβάλαγε εντός της και υιοθετεί παντού ως πρότυπο τον Αντρέα, για ακόμα καλύτερες μέρες. Τι άλλο τέρας ήθελες να βγει, Δρ. Φρανκενστάιν μου, πάρεξ Αυγιανισμός;;;
Αυτή η κοινή μήτρα δεν πρέπει να τρομάζει τους «Αριστερούς», που εκνευρίζονται κάθιδροι, όσο αποκαλύπτεται η δομική τους σχέση με το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο. Μην ξεχνάμε και τα δημοσκοπικά ευρήματα: δείχνουν ότι η ανθεκτική βάση του 10% που διατηρούν οι ναζί έχει την ίδια μήτρα. Όχι μόνο γιατί το αντιπολιτικό πνεύμα υιοθεσίας των τραμπουκισμών «Δεν θα λογοκρίνουμε την οργή των πολιτών» εμβρυούλκησε τη Χρυσή Αυγή. Αλλά, κυρίως, στη φάση της ισχυρής ανάπτυξής της διά του ανεξυριζαυγιτικού αντιμνημονισμού (θυμηθείτε: «Τσίπρας, ο καλύτερος πελάτης του Μιχαλολιάκου».
Ο κόσμος του (Μ)αυριανισμού, που απορροφήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια προσχώρησε στους ναζί, ουσιωδώς προσελκύστηκε ατταβιστικά από το «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες!». Ήταν απλώς οπαδός παλιότερα της Χούντας, μετά της (Μ)αυριανής και τώρα του ευρύτερου Αυγιανισμού. Έτσι αλλάζει τώρα, μπρος πίσω, τα βαγόνια μέσα στο τραίνο του Ανεξυριζαυγιτισμού, γιατί μια κορυφαία αξία δεν την αλλάζει: την αντιμνημονιακότητά του, της οποίας θεματοφύλακας είναι ο Αυγιανισμός.
Και εδώ τίθεται ένα κρίσιμο ερώτημα. Δεν ξέρει ο λαϊκιστής ηγέτης ότι κάνει κακό στον τόπο του; Βεβαίως και το ξέρει. Το ήξερε, λοιπόν, ο Αντρέας, όταν έλεγε (στοιχιζόμενος πίσω από τον Σαμαρά που είχε το ακαταλόγιστο) «ούτε Μακεδονία ούτε παράγωγα». Ήξερε ότι κάνει κακό στην πατρίδα, για να κάνει καλό στην προσωπική του παρτίδα. Αυτό το σύνθημα το χρησιμοποιούσε ως ρεβανσιστικό μοχλό, δηλαδή, για να βάλει τρικλοποδιά στον Μητσοτάκη, προς ανακατάληψη της εξουσίας. Αυτή η φάση του Αυριανισμού ήταν γλύκα. Από τις πιο ωραίες, τις καταστροφικότερες στιγμές της Μεταπολίτευσης, γεννήτρια της μακεδονισμένης ταπείνωσης. Μόνο η τελευταία αγανακτισμένη τριετία μπορεί να συγκριθεί μαζί της.
Το ξέρει και ο κ. Τσίπρας, λοιπόν, που ακόμα και τώρα λέει «κάτω τα μνημόνια», κρύβοντας σκοπίμως ότι θα έπρεπε να πει «κάτω αυτά τα μνημόνια και κάτω αυτοί που δεν υλοποιούν τα σωστά μνημόνια». Ξέρει επίσης ότι αυτά που λέει είναι ένα ψεματάκι, μόνο και μόνο για να πετύχει το ρεσάλτο στην ναυαρχίδα της εξουσίας. Αφού και ο Σαμαράς έτσι έκανε και του βγήκε, γιατί να είναι αθέμιτο και ανήθικο να το κάνω και εγώ;
Το απόλυτα (μ)αυριανικό πνεύμα «Ή εμείς ή αυτοί!» του Αυγιανισμού φέρνει την ακραία πόλωση, που ολοκληρώνεται μόνο με καταστροφή. Και τον καθιστά ένα ακόμα ιστορικό παράδειγμα προς αποφυγή. «Μνημονιακός - αντιμνημονιακός» είναι το νέο σκοταδιστικό δίπολο που μας κάνει να θυμόμαστε ότι οι Πράσινοι και οι Βένετοι είναι φαινόμενο διαχρονικό, αφότου αυτός ο τόπος έχασε την επαφή του με τον Αριστοτέλη.
Οπότε; Υπάρχει απεμπλοκή από αυτό το πολωτικό αδιέξοδο; Λίγο μόνο να ανατάξουμε το διαλυμένο αξιακό μας σύστημα και όλα διορθώνονται. Ας πούμε, ένα μόνο, μικρό παράδειγμα. Έχει περάσει στην πολιτική μας συνείδηση μια ανόητη βεβαιότητα, που ευνόητα τη διακονούν ανταγωνιστικά ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η θλιβερή δολοφονία Τεμπονέρα. Ε, λοιπόν, αυτή δεν έχει καμιά σχέση με τις δολοφονίες των αριστερών δημοκρατών Λαμπράκη (από το ακροδεξιό παρακράτος), Τσαρουχά (από τη Χούντα), Φύσσα (από τους ναζί).
Ο Τεμπονέρας ήταν θύμα του κοινωνικού κινήματος του (Μ)αυριανισμού και της παρεπόμενης καρικατούρας «ταξικής πάλης» μεταξύ πράσινων και γαλάζιων καφενείων. Δεν χαλκευόταν εδώ μια σοσιαλιστική επανάσταση, που ανασχέθηκε από την αστική τάξη. Επρόκειτο για τον Καλαμπονερισμό, ένα άθλιο ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ κομματικών συμμοριών για την πελατειακή νομή της εξουσίας, που όπλισε το χέρι του δολοφόνου Καλαμπόκα. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
Γι’ αυτό και είναι αστείο τώρα το ΠΑΣΟΚ να αναφέρει στις αγωνιστικές του περγαμηνές ως σηματωρό τον Τεμπονέρα. Ας κοιτάξει σήμερα να απο(μ)αυριανιστεί και να γίνει Αριστερό. Δηλαδή, ας υιοθετήσει τις ανατρεπτικές μεταρρυθμίσεις που θα αποσοβιετοποιήσουν και θα σώσουν τον τόπο. Έτσι μόνο μπορεί να ξαναγίνει σταδιακά μέρος ή όλον μεγάλου επιδραστικού κόμματος.
Ας παρακολουθήσει το ΠΑΣΟΚ την κρυμμένη δυναμική στην κοινωνία, που οσμίζεται τα όζοντα αδιέξοδα του πελατειακού παρακράτους και διαισθάνεται την προοπτική της απελευθέρωσης.
Και ας αφήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στον Αυγιανισμό του να επιδιώκει να βάλει στα ψηφοδέλτιά του τον (γιο του αειμνήστου;) Χρ. Τεμπονέρα, ο οποίος αρνείται, όπως λέει το ρεπορτάζ… Τόσο πλάστικ τυμβωρύχος αυτός ο Αυγιανισμός! Πάει να κατακλέψει από το ΠΑΣΟΚ όλον τον οχλοπολτό, εκείνων που δεν πήραν χαμπάρι τον εθνικό κίνδυνο της άτακτης χρεοκοπίας. Τώρα επιδιώκει εδώ να εξαργυρώσει και ένα λάθος μύθο, ο οποίος ούτε καν του ανήκει!!! Δεν του περνάει από το μυαλό ότι αυτό μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ υπέρ του ΠΑΣΟΚ, εάν εκείνο θελήσει να το εκμεταλλευτεί! Δηλαδή, αφού το καθήμαξε, ρουφώντας του όλους τους αυριανιστές, να φανεί ότι του χάρισε αναζωογονητική κάθαρση!
Κλείνοντας, τέλος, ας μνημονεύσουμε και τούτο. Έκανε μια πολύ χλιαρή εξομολόγηση ένας κορυφαίος Έλληνας στιχουργός, ο πρόεδρος των Λευτεριστών, την Κυριακή στην «Καθημερινή». «Δεν αντέχει η χώρα άλλον ένα λαϊκιστή, το λέω εγώ που στήριξα μια ζωή τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και εκείνος υπήρξε λαϊκιστής. Αλλά είχε το περιθώριο να δώσει δουλειές σε μια διχασμένη ως τότε Ελλάδα και να αλλάξει σε μια δεκαετία την εικόνα της σε επίπεδο υποδομών». Τόσο πολύ δηλαδή; Καμιά απολύτως υποδομή δεν παρέδωσε, πρόεδρε, πάρεξ φέσια και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Και εξανέμισε θεόρατα κονδύλια, όχι διαμορφώνοντας ένα σταθερό περιβάλλον πλούτου (που θα τον έβαζε στο πάνω ράφι της Ιστορίας), παρά μόνο για ποικιλώνυμες αρπαχτές, για μερσεντέ, για μπουζουκλερί, για λουλουδούδες. Και συ, πρόεδρε, αρθογράφησες και στήριξες αποφασιστικά τον (Μ)αυριανισμό του Αντρέα και σε παίρνει να γυρέψεις καμιά συγνώμη. Καιρός υπάρχει, αγαπητέ πρόεδρε, με όλο το σεβασμό. Μόνο για συγνώμες, καιρός υπάρχει. Γιατί, στη μέση του γκρεμού, τίποτε άλλο δεν υπάρχει, ούτε τα λεφτά που τάζει τώρα και ο κ. Τσίπρας, που καλώς τον κράζεις, αγαπητέ πρόεδρε.
Δεν περιγράφω άλλο! Πονάνε οι σκληρές αλήθειες και φέρνουν διχόνοια και στεναχώριες. Η γιαγιά μου έλεγε «η έρημη η αλήθεια είναι μαλώτρια». Αλλά, το να μη λέμε τις αλήθειες τόσα χρόνια ή (ακόμα χειρότερα) το να αποκλείουμε από τη δημόσια ζωή αυτούς που έλεγαν τις σκληρές αλήθειες, μας έφερε ως εδώ. Κι ας επιβεβαιώνεται πικρά η ρήση, ότι η ωμή αλήθεια κάνει κακό (σε αυτούς που τη λένε).
Ίσως όμως η αδιέξοδη κρίση να τα φέρει έτσι, ώστε τώρα να κατανοηθεί πως κάνει καλό σε όλους η στεγνή αλήθεια. Τώρα λέμε τέτοια σκληρά, γιατί αξίζει να κάνουμε καθαρτήριο λουτρό. Αν δεν το κάνουμε, εθνική ανασυγκρότηση δεν θα αξιωθούμε να δούμε. Και δεν υπάρχει καλύτερη κάθαρση από το να παραδεχτούμε τα λάθη μας. Ας μην παρεξηγούμαστε: ουδόλως είναι ανάγκη να εξαφανιστούν όσοι έκαναν λάθη. Γιατί τότε δεν θα μείνουμε κανένας. Όθεν, χαλαρά, πατριώτες που θέλετε κρεμάλες.
Άλλωστε, πώς να βρεθούμε καθαροί, όταν πριν είκοσι χρόνια ο ένας στους δύο ήταν αυριανιστής και ο άλλος μισός στην Κίνα βρίσκονταν (του καθολικού μακεδονισμένου σκοταδισμού); Αυτός είναι και ο λόγος που κάνει σχεδόν αδιέξοδη την προσπάθεια μεταρρύθμισης και στέλνει την ανύπαρκτη αποπαπανδρεϊσμένη καθαρμένη κεντροαριστερά στα αζήτητα.
Εφόσον δεν θέλουμε να ξαναγίνουμε Έλληνες και παραμένουμε τσιφτετέλληνες, θα πληρώσουμε ακριβά την καθολική άρνηση για μεταρρυθμίσεις. Δηλαδή δεν θα γλιτώσουμε τη χρεοκοπία. Εκτός εάν… Φτάνει να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να ζητήσουμε μια λυτρωτική συγνώμη από εαυτούς και αλλήλους. Και να προσχωρήσουμε στον κοινό νου. Έτσι, η καρδιά της ημιθανούς Ελλάδας θα ξαναρχίσει να χτυπά κανονικά. Τόσο δύσκολο πχια;
20°
