Πώς το ΚΙΝΑΛ έγινε χορηγός της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ

Στο δημόσιο διάλογο μπήκε πριν από μερικά χρόνια ο όρος Pasokification, με τον οποίο συμπύκνωνε τη δραστική μείωση ποσοστών ενός μεγάλου κόμματος που διαχειρίστηκε σημαντικό κομμάτι της εξουσίας σε περιόδους κρίσης.

Ο όρος είναι (και) τιμητικός, αν σκεφτεί κανείς την καταλυτική συμβολή του ΠΑΣΟΚ στην προσπάθεια που έγινε από το 2010 και μετά ώστε να μη χρεοκοπήσει η χώρα. Πολλά στελέχη θυσίασαν το πολιτικό τους κεφάλαιο υλοποιώντας το μνημόνιο, αφήνοντας μια σημαντική παρακαταθήκη.

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις στο Κίνημα Αλλαγής με την αυτοκτονική επιλογή της απομάκρυνσης του Ευάγγελου Βενιζέλου, θα πρέπει να εισαχθεί στη δημόσια σφαίρα και ο όρος FOFIcikation. Με τη διαφορά ότι ο όρος δεν θα περιλαμβάνει τιμητικά στοιχεία, μιας και εν προκειμένω μιλάμε για προσωπικές επιλογές που οδηγούν στη δραστική μείωσης της επιρροής του κόμματος.

Η ηγεσία επέλεξε παραμονές των εκλογών να εκδιώξει το στέλεχος εκείνο που κράτησε τη χώρα όρθια από το 2011, που σήκωσε το βάρος της ιδεολογικής αντιπαράθεσης με το καθεστώς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ένα από τα ελάχιστα πρόσωπα που έχουν προγραμματικό σχέδιο για το τι πρέπει να συμβεί στη χώρα.

Αν σκεφτεί κανείς τι έχει συμβεί από το Σάββατο και μετά όταν έγινε γνωστή η σχετική απόφαση, θα αναρωτηθεί ευλόγως με ποια λογική οδηγήθηκε η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ σε αυτή την επιλογή. Απάντηση με όρους λογικής δεν υπάρχει, φαίνεται, άλλωστε, και από την… αμηχανία των στελεχών του κόμματος, όταν προσπαθούν να την εξηγήσουν.

Η κίνηση αυτή έγινε αποκλειστικά με όρους επιβίωσης μιας κλειστής ομάδας που κινείται με λογικές τύπου «όσο πιο μικρό είναι το κόμμα, τόσο πιο ελεγχόμενο», «όσο πιο χαμηλό είναι το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού τόσο πιο ελεγχόμενο». Εξού και οι τροχιοδεικτικές βολές προς τον Νίκο Ανδρουλάκη (σ.σ. έναν από τους λίγους που τόλμησε να μιλήσει μαζί με τον Λ. Γρηγοράκο), οι διαρροές για τον Ανδρέα Λοβέρδο, που κατά πολλούς είναι ο «επόμενος», αλλά και οι προσβλητικές συστάσεις προς τον Κώστα Σήμιτη.

Μιλάμε για μια κλειστή ομάδα που διαχειρίζεται την κομματική εξουσία και η οποία λειτουργεί με όρους δεκαετίας ’80. Απόδειξη η απουσία σύγχρονου πολιτικού λόγου, απόδειξη η ρητορική περί δεξιάς παλινόρθωσης και δύο δεξιών που εκπροσωπούν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο κόσμος αλλάζει, οι κοινωνίες εξελίσσονται αλλά στη Χαριλάου Τρικούπη το ρολόι έχει κολλήσει στα περασμένα μεγαλεία του προηγούμενου αιώνα. Προς επιβεβαίωση, το μόλις 3% που συγκέντρωσε το ΚΙΝΑΛ στις νεότερες ηλικίες. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ακόμα και οι «παππούδες» θα έχουν κουραστεί να ακούν για «τον Ανδρέα, τη Μελίνα, τον Γεννηματά και τα άλλα παιδιά». Όχι άλλο παρελθόν, αναφωνούν οι πολίτες, αλλά από τη στιγμή που η ηγεσία του κόμματος δεν έχει τίποτα να πει για το μέλλον, σου λέει «ας πουλήσω παρελθόν» και, πού ξέρεις, «μπορεί να ξαναβρεθούμε στους μπαξέδες».

Οι αυτοκτονικές τάσεις είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι θα φανούν στην κάλπη της 7ης Ιουλίου. Περιθώρια διορθωτικών αλλαγών δεν υπάρχουν, το τραύμα με τον Βενιζέλο δεν επουλώνεται. Και είναι μαθηματικά βέβαιο ότι το καπάκι θα ανοίξει για τα καλά το βράδυ των εκλογών, όταν οι παραγονταίοι του κόμματος που τώρα σιωπούν δεν θα έχουν εκλεγεί. Και για αυτούς θα είναι αργά, διότι οι πολιτικοί κρίνονται όταν μάχονται για το σύνολο και όχι για την πάρτι τους.

Συμπερασματικά θα λέγαμε πως η ηγεσία του κόμματος υποστήριξε ότι ο κ. Βενιζέλος υπηρετεί άλλο πολιτικό σχέδιο. Και εδώ έχει δίκιο. Διότι το τελευταίο που θα ήθελε ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι να γίνει ουρά του ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ περισσότερο, αυτό που δεν θα ήθελε ο κ. Βενιζέλος είναι να δει το (πρώην) κόμμα του να εξαφανίζεται από τον πολιτικό χάρτη. Με την έννοια ότι, μέσω αυτού, η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ έκανε δώρο την αυτοδυναμία στον κ. Μητσοτάκη και παράλληλα μετέτρεψε τον κ. Τσίπρα σε κυρίαρχο της κεντροαριστεράς, μικραίνοντας το κόμμα της. Τέτοια αυτογκόλ ούτε «πιασμένος» να ήταν ο παίχτης….