Θα έχει το ΚΙΝΑΛ την τύχη του Ποταμιού και των ΑΝΕΛ;

Τον Νοέμβριο που μας πέρασε είχα γράψει ποιος ήταν ο μόνος τρόπος να μπει στην επόμενη βουλή και να μην εξαφανιστεί το Ποτάμι.  Δεν είχα καμιά ιδιαίτερη έμπνευση, ούτε ήξερα ή καταλάβαινα πράγματα που δεν ήξεραν ή δεν καταλάβαιναν άλλοι. Έγραψα απλώς το προφανές (και αν υπάρχει ένα μυστήριο, αυτό είναι το γιατί το προφανές δεν ήταν τέτοιο για όλους). Κι όπως συνήθως συμβαίνει, το προφανές επαληθεύτηκε.

Αυτά δεν τα γράφω μόνο για να σας πω ότι «σας τα λεγα» (που μου αρέσει πολύ να το λέω) ούτε απλώς για να κάνω φιγούρα (πράγμα που επίσης μου αρέσει να κάνω). Τα γράφω και για να πω, πως μπορεί με το ΚΙΝΑΛ να μην είμαι το ίδιο σίγουρος, μπορεί το μέλλον του να μην είναι το ίδιο προφανές με αυτό του Ποταμιού (έχει και τις ακτίνες του πράσινου ήλιου να το συντηρούν), αλλά κάτι μου λέει πως αν για τον επόμενο μήνα συνεχίσει να ακολουθεί την τακτική των δύο κομμάτων που αποφάσισαν να πάρουν φόρα και να πέσουν με το κεφάλι πάνω στο τείχος που ονομάζεται Πραγματικότητα, δεν αποκλείεται να ακολουθήσει και τη μοίρα τους.

α) Το ΚΙΝΑΛ ως Ποτάμι

Το βασικό πρόβλημα του Ποταμιού ήταν ότι η ηγεσία του δεν κατάλαβε ποτέ τους ψηφοφόρους του. Δεν κατάλαβε ποτέ ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν άνθρωποι που πρώτα και πάνω από όλα σιχαίνονταν τον ΣΥΡΙΖΑ. Το αποτέλεσμα ήταν να μην διαχωρίσει ποτέ απολύτως τη θέση του από την παρέα του Αλέκση, να κρατήσει ίσες αποστάσεις και τελικά να ακολουθήσει τη μοίρα όλων όσων σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στα διλήμματα που παρουσιάζει η ζωή.

Η αποστροφή για το κόμμα του Αλέκση μπορεί να μην είναι το ίδιο καθολική στο ΚΙΝΑΛ, αλλά υπάρχει. Και σίγουρα είναι πολύ μεγαλύτερη από την αντιπάθεια για το κόμμα του Μητσοτάκη με το οποίο στο κάτω-κάτω τους συνδέουν 2,5 χρόνια συγκυβέρνησης και μια σκευωρία σε βάρος στελεχών τους. Το μόνο που θα καταφέρουν οι ίσες αποστάσεις είναι να διώξουν όσους μπορεί να μην έχουν ιδιαίτερη επιθυμία να ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία, αλλά δεν θα ρίσκαραν την ψήφο σε ένα κόμμα που δεν έχει ρητά και κατηγορηματικά αποκλείσει οποιαδήποτε πιθανότητα συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ και που δεν δεσμεύεται για συνεργασία με τη ΝΔ σε περίπτωση που αυτή δεν πετύχει την αυτοδυναμία.

Οι περισσότεροι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ (όπως σχεδόν όλοι του Ποταμιού) καταλαβαίνουν πως ανάμεσα σε κάτι που απλώς δεν σου πολυαρέσει και σε έναν εφιάλτη, δεν μπορείς να τηρείς ίσες αποστάσεις. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ δεν τρομάζουν στη σκέψη μιας συνεργασίας με τη ΝΔ (αυτή έχει γίνει προσφάτως κι αν τους ενοχλούσε τόσο πολύ δεν θα ψήφιζαν ΚΙΝΑΛ) αλλά σίγουρα τρέμουν στην ιδέα μιας συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και ακόμα πιο σίγουρα εκνευρίζονται στην ιδέα μιας καταστροφικής κρίσης ακυβερνησίας που θα οφείλεται στην απροθυμία της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ να συνεργαστεί με το κόμμα που συνεργάστηκε και λίγα χρόνια πριν.

β) Το ΚΙΝΑΛ ως ΑΝΕΛ

Αυτή είναι η κωμική εκδοχή της τακτικής των στελεχών του KINAΛ τα οποία θαύμασα στα εκλογικά πάνελ να υποστηρίζουν ότι το κόμμα τους είναι «το ανάχωμα στην επέλαση της δεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού». Φυσικά δεν το έκαναν όλα τα στελέχη (υπάρχουν άνθρωποι στο ΚΙΝΑΛ που έχουν αίσθηση του γελοίου και πρόθεση να το αποφύγουν) αλλά η περιγραφή του ΚΙΝΑΛ ως κόμματος-προστάτη από την επάρατο δεξιά δεν ακούστηκε μια ή δύο φορές.

Προφανώς για όποιον δεν μετανάστευσε προσφάτως στην Ελλάδα από τον πλανήτη Άρη η περιγραφή αυτή είναι το ίδιο γελοία με την απόπειρα του Καμμένου του Πάνου και των στελεχών των ΑΝΕΛ να κάνουν αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι εξίσου υποτιμητική της νοημοσύνης των ανθρώπων στους οποίους απευθύνεται.

Οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ δεν είναι ούτε ηλίθιοι ούτε αμνησιακοί και θυμούνται πολύ καλά πως το κόμμα τους συγκυβέρνησε με τη ΝΔ για 2,5 χρόνια. Δεν στήριξε κυβέρνηση, δεν έδωσε ψήφο ανοχής, δεν έκανε χαλαρή αντιπολίτευση, αλλά ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΕ. Το να παρουσιάζουν τα στελέχη του τη ΝΔ ως μπαμπούλα μπορεί να βγάζει γέλιο, αλλά διώχνει τις ψήφους των ανθρώπων που ενοχλούνται όταν τους υποτιμούν με τόσο ακραίο τρόπο. Και το χειρότερο είναι ότι δεν φέρνει ούτε μια. Κανείς που πιστεύει στον δεξιό μπαμπούλα δεν πρόκειται να ψηφίσει ΚΙΝΑΛ για να τον αποφύγει. Ούτε ένας. Οι άνθρωποι που έχουν μείνει κολλημένοι στις αρχές τις μεταπολίτευσης έχουν κόμμα και λέγεται ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΚΙΝΑΛ ίσως να μην εξαφανιστεί με την ευκολία που εξαφανίστηκαν το ΠΟΤΑΜΙ ή οι Καμμένοι Έλληνες, αλλά θα ήταν φρόνιμο να μην παίζει με τη φωτιά, ειδικά από τη στιγμή που το παιχνίδι αυτό δεν φαίνεται να έχει κανένα κέρδος. Κι αν τα στελέχη του έχουν φιλοδοξίες που ξεπερνούν αυτές ενός μικρού κόμματος που κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, είναι μάλλον καλύτερο να εγκαταλείψουν την ανεύθυνη (και φανερά άδικη) τακτική των ίσων αποστάσεων και τη ρητορική του Αντρέα του Παπανδρέου για τον λαό που δεν ξεχνά τη σημαίνει δεξιά. Γιατί ο κόσμος που ψηφίζει ΚΙΝΑΛ δεν ξεχνά ούτε ότι το κόμμα του, όταν το έλεγαν ΠΑΣΟΚ, συγκυβέρνησε με τη «δεξιά» και – το σημαντικότερο - δεν τον ενοχλεί καθόλου. Γιατί τώρα η πρώτη του προτεραιότητα είναι να αφήσει πίσω του τον εφιάλτη της Πρώτης Φοράς Αριστεράς. Και μπράβο του.