Τι είναι οι ελίτ; Μπορεί μια κοινωνία να επιβιώσει χωρίς αυτές;

Τι είναι οι ελίτ; Ποιοι πολίτες εντάσσονται σε αυτή την κατηγορία; Μπορεί μία κοινωνία να επιβιώσει χωρίς την παρουσία των ελίτ; Γιατί ο Α. Τσίπρας επιτίθεται με μένος εναντίον τους; Ποιος είναι ο στόχος του και ποια τα κίνητρά του; Σε αυτά τα ερωτήματα θα προσπαθήσω να απαντήσω με την ιδιότητα του ενεργού πολίτη και όχι εκείνην του πολιτικού επιστήμονα ή του κοινωνιολόγου, ιδιότητες που εξ άλλου δεν έχω.

Αυτό που αποκαλούμε «ελίτ» δεν είναι παρά μία κατηγορία πολιτών, η οποία χωρίζεται στην πνευματική και στην οικονομική ελίτ. Είναι οι πολίτες, οι οποίοι με τις γνώσεις τους, με την ευφυΐα τους, με την εργατικότητά τους, με την τόλμη τους και με την αέναη προσπάθεια επιτυγχάνουν να υλοποιήσουν στόχους, οι οποίοι έχουν αντίκτυπο στην κοινωνική πρόοδο. Στην ελίτ εντάσσονται άνθρωποι των γραμμάτων, των τεχνών, των επιστημών, που στοχεύουν καθημερινά ψηλά. Σε αυτήν, επίσης, εντάσσονται άνθρωποι, που χρησιμοποιούν τα επιτεύγματα των επιστημών και της τεχνολογίας, προκειμένου να επιχειρήσουν να παραγάγουν πρωτοπόρα πνευματικά και υλικά προϊόντα και χρήσιμες υπηρεσίες για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των έμβιων όντων και την αειφορία της φύσης. Είναι αυτοί, οι οποίοι ανοίγουν νέους ορίζοντες, δημιουργούν θέσεις εργασίας, διαπαιδαγωγούν και ψυχαγωγούν τους πολίτες και μας μαθαίνουν να οραματιζόμαστε και να κοιτάμε πάντα ψηλά. Μας καλλιεργούν την κριτική σκέψη, μας μαθαίνουν να προστατεύουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να έχουμε ως πυλώνες στη ζωή μας την Ηθική και τη Δικαιοσύνη. Είναι οι άνθρωποι της πρώτης γραμμής, οι οποίοι επιλέγουν πάντοτε ως συνεργάτες ανθρώπους πρώτης γραμμής, ενώ οι δεύτερης ποιότητας επιλέγουν πάντοτε πέμπτης ποιότητας συνεργάτες.

Η λέξη «λαός» μόνον ανθρωπολογικά και εθνικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Ουδέποτε, όμως, υποδηλώνοντας μία κατηγορία πολιτών, η οποία βρίσκεται σε συνεχή διαπάλη με την «ελίτ», όπως καθημερινά σχεδόν ισχυρίζονται ο Α. Τσίπρας και η παρέα του.

Η πνευματική και η οικονομική ελίτ είναι αυτή που δημιούργησε τον πολιτισμό σε κάθε γωνιά της Γης. Η πνευματική ελίτ έφερε την πρόοδο στη σκέψη, συγκρότησε και ανέπτυξε τις επιστήμες, τα γράμματα και τις τέχνες, εφάρμοσε καινοτόμες μεθόδους στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, βασισμένες στα επιτεύγματα των επιστημών, και βελτίωσε την καθημερινότητα στη ζωή μας. Όταν αναφερόμαστε στον παγκόσμιο πολιτισμό, ονόματα σαν αυτά του Θαλή, του Ευκλείδη, του Πρωταγόρα, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Αρίσταρχου, του Αρχιμήδη, του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Κικέρωνα, του Σαίξπηρ, του Δάντη, του Καρτέσιου, του Γκάους, του Κον Φου, του Ομάρ Καγιάμ, του Γαλιλαίου, αλλά και των Μιχαήλ Αγγέλου, Ντα Βίντσι, Ρέμπραντ, Μπετόβεν, Μότσαρτ, Ντοστογέφσκι, Νεύτωνα, έρχονται στο νου μας. Έχουμε αναρωτηθεί γιατί αναφερόμαστε σε αυτά τα ονόματα (και πολλά ακόμη) και όχι σε «λαούς»; Έχουμε αναρωτηθεί γιατί δεν λέμε ο Ελληνικός ή ο Ρωμαϊκός, ο Γερμανικός ή ο Γαλλικός ή ο Ρώσικος λαός άφησε τη σφραγίδα του και μία τεράστια και κεφαλαιώδη κληρονομιά στις τέχνες, στα γράμματα, στις επιστήμες, στην τεχνολογία, στην πολιτική;

Αυτό συμβαίνει, διότι ο κάθε λαός περιλαμβάνει τόσο ικανούς όσο και μη ικανούς πολίτες. Περιλαμβάνει ηθικούς και ανήθικους, έντιμους και απατεώνες, δίκαιους και άδικους πολίτες, καλλιεργημένους και ακαλλιέργητους, εκείνους, που μοχθούν για το καθημερινό, και κηφήνες, που ζουν εις βάρος των άλλων. Κατά συνέπεια, η λέξη «λαός» μόνον ανθρωπολογικά και εθνικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Ουδέποτε, όμως, υποδηλώνοντας μία κατηγορία πολιτών, η οποία βρίσκεται σε συνεχή διαπάλη με την «ελίτ», όπως καθημερινά σχεδόν ισχυρίζονται ο Α. Τσίπρας και η παρέα του. Το μόνο κοινό χαρακτηριστικό, που έχουν τα μέλη του «λαού», είναι ο τόπος κατοικίας, ενδεχομένως η γλώσσα και η υπηκοότητα. Είναι, επομένως, ανιστόρητο και ανόητο να διαχωρίζει κάποιος τους κατοίκους μιας χώρας σε λαό και ελίτ. Δεν γίνεται, όμως, χωρίς σκοπιμότητα. Ο διαχωρισμός αυτός, ένας νέος Εθνικός Διχασμός, είναι το κοινό χαρακτηριστικό, το κοινό όπλο όλων των λαϊκιστών, που σφετερίστηκαν την εξουσία και κατέστρεψαν το θεμέλιο λίθο της Δημοκρατίας, δηλαδή την Παιδεία.

Είναι απολύτως τεκμηριωμένο πλέον και στον πιο αδαή ότι ο πολιτισμός, που αναπτύχθηκε στην Αρχαία Ελλάδα, στην Κίνα, στην Αίγυπτο, στην Μεσοποταμία, στην Αρχαία Ρώμη, στην Νέα Ρώμη, αλλά και στην Ευρώπη με την Αναγέννηση και το Διαφωτισμό με τα επιστημονικά, καλλιτεχνικά και τεχνολογικά ρεύματα του 19ού και του 20ού αιώνα, δεν οφείλεται συλλήβδην στις μάζες και στους λαούς, αλλά οφείλονται στις πνευματικές και οικονομικές ελίτ. Χωρίς αυτές κάθε κοινωνία θα ήταν καταδικασμένη σε μαρασμό και τελικώς σε αφανισμό. Η Πολιτεία έχει υποχρέωση να θέτει όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες στην ίδια αφετηρία. Να δίνει δηλαδή ίσες ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες.

Όμως, στη συνέχεια οφείλει να επιβραβεύει και να ενθαρρύνει την αριστεία. Όπως μας δίδαξε ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια, «δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία από το να νέμονται και κατέχουν είτε ίσοι άνισα είτε άνισοι ίσα». Με άλλα λόγια, δεν είναι δίκαιο να ισοπεδώνονται όλα τα μέλη μιας κοινωνίας, να τα εντάσσουμε σε αυτό που αποκαλούν οι λαϊκιστές «Λαός» και να εξαφανίσουμε την «Ελίτ», διότι τότε θα καταλήξουμε σε μία κοινωνία σε φθίνουσα πορεία.

Αυτός ήταν εξ αρχής ο στόχος του Αλέξη Τσίπρα και της παρέας του. Να ισοπεδώσει και απαξιώσει την Παιδεία, ώστε όλοι να γίνουμε όμοιοι με εκείνους. Με ελλιπή καλλιέργεια, έλλειψη αστικής ευγένειας και πολιτικού πολιτισμού, με απαξίωση του «Αιέν αριστεύειν και υπήροχον έμμεναι άλλων» και με δαιμονοποίηση του τρίπτυχου Αριστεία - Αξιολόγηση - Αξιοκρατία. Να γίνουμε δηλαδή όλοι Πολάκηδες.