Ο Notis δεν είναι φασίστας!

Με πολύ στενοχώρια και αγωνία για τον πολιτισμό της πολύπαθης χώρας μας (η οποία, αν εξαιρέσεις τα 9/10 του πλανήτη, θα πρέπει να είναι από τις πιο βασανισμένες που υπάρχουν), αντιμετώπισα την είδηση της διάλυσης της συνεργασίας του Notis του Σφακιανάκη με τη Δέσποινα τη Βανδή. Τολμώ να υποθέσω πως είστε κάτοικοι αυτού του πλανήτη και άρα γνωρίζετε τις αιτίες της διάλυσης αυτής, οπότε μπαίνω κατευθείαν στο ψητό λέγοντας πως, παρά τη γνώμη που κάποιοι επιπόλαιοι έχουν σχηματίσει γι’ αυτόν, ο Notis ο Σφακιανάκης δεν είναι φασίστας.

Τη διαπίστωση αυτή τη βασίζω στην πολύ διαδεδομένη στα παράθυρα της τηλεόρασης άποψη που λέει πως οι ψηφοφόροι και οι υποστηρικτές της Χρυσής της Αυγής δεν είναι φασίστες, αλλά παρασυρμένοι άνθρωποι τους οποίους η κρίση και το μνημόνιο έριξε στα στιβαρά μπράτσα του κόμματος του πολιτικού κρατούμενου Νικόλα Μιχαλολιάκου. Επειδή δεν είμαι κανένα κορόιδο, την άποψη αυτή την έχω υιοθετήσει εδώ και καιρό και νομίζω πως έχω γράψει και στο παρελθόν –σε πολύ ύποπτο χρόνο– πως οι συγκεκριμένοι συμπολίτες μας δεν είναι φασίστες αλλά θύματα της πόρνης της τύχης. Απλώς, από όλους τους δυνατούς τρόπους αντίδρασης στο μνημόνιο, έτυχε να επιλέξουν αυτόν που τους βάζει στο χέρι το ψηφοδέλτιο ενός κόμματος του οποίου οι συγκεντρώσεις μοιάζουν με πρωινή αναφορά στρατοπέδου και του οποίου το κεντρικό σύνθημα έχει μέσα τη λέξη «αίμα».

Ας είμαστε ειλικρινείς. Μοιάζει αυτή η εικόνα με συγκέντρωση φασιστών;

Αναπόφευκτα, όλα τα παραπάνω ισχύουν και για τον Notis τον Σφακιανάκης. Και ισχύουν ακόμα περισσότερο, καθώς ο Notis έχει πολλάκις αποδείξει πως δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένας φανατικός διεθνιστής: Γράφει το όνομά του στους δίσκους του με λατινικούς χαρακτήρες, η γυναίκα του είναι Αγγλίδα, εμφανίζεται στην τηλεόραση φορώντας καπέλο που μοιάζει με τα καπέλα γερμανών στρατιωτών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η μουσική του είναι τουρκοβλαχομπαρόκ και το μάρκετινγκ του για αμερικανάκια. Με λίγα λόγια ο Notis ο Σφακιανάκης είναι –εμπράκτως– ένας πολίτης του κόσμου και ένας τέτοιος πολίτης μόνο φασίστας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

Και όταν λέω «πολίτης του κόσμου» δεν περιορίζω τη λέξη «κόσμος» στα στενά γήινα όρια. Στην πραγματικότητα θα ήταν πιο σωστό να πω πως ο Notis είναι ένας «πολίτης του Σύμπαντος» καθώς πιστεύει πως και εμείς και ο πολιτισμός μας είμαστε δημιουργήματα εξωγήινων. Το πνεύμα του Notis είναι μάλιστα τόσο ανοιχτό που καταφέρνει ταυτόχρονα να θαυμάζει τους αρχαίους Έλληνες και ταυτόχρονα να ισχυρίζεται πως τον πολιτισμό τους τον χρωστάμε στους παπούδες του Ε.Τ. Νομίζω πως ένας τέτοιος άνθρωπος είναι πολύ λογικό να πιστεύει πως η Χρυσή η Αυγή μπορεί να είναι μια λύση για οτιδήποτε και η λέξη «φασίστας» σίγουρα δεν είναι η καλύτερη για να τον περιγράψει με ακρίβεια.

Στιγμιότυπο από εκπομπή αφιερωμένη στους βετεράνους του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου

Και ενώ ο Notis ο Σφακιανάκης είναι απολύτως συνεπής με τους εξωγήινούς του, οφείλω να ομολογήσω πως δεν μπορώ να καταλάβω τη στάση της Δέσποινας της Βανδή. Από όσο μπορώ να καταλάβω η πλειοψηφία των ανθρώπων που καταναλώνουν τη μουσική της δεν κουβαλά καμία αντιφασιστική παραδοση. Είμαι δε σίγουρος πως οι περισσότεροι από αυτούς χρησιμοποιούν συχνά-πυκνά την ερώτηση-mantra του κάθε φασίστα που σέβεται τον εαυτό του: το περίφημο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Με λίγα λόγια, το τάργκετ γκρουπ της δεν είναι και τόσο εχθρικό προς τη Χρυσή την Αυγή και σίγουρα περιλαμβάνει πολλούς παρασυρμένους συμπολίτες μας. Υπό αυτή την έννοια πρέπει να είναι η μόνη Ελληνίδα καλλιτέχνις της οποίας η αηδία για το κόμμα της Ελλάδας που ανήκει στους Έλληνες της στοιχίζει οικονομικά και κατά συνέπεια είναι μια στάση που δεν συνάδει με τα αγωνιστικά πρότυπα του καλλιτεχνικού κόσμου της χώρας κι άρα είναι εντελώς ακατανόητη και, λυπάμαι, αλλά κανένα μπράβο δεν μπορώ να της δώσω.

Παλιές καλές μέρες. Όταν ο Notis απλώς δήλωνε τη συμπάθειά του για τη Χρυσή την Αυγή,

χωρίς να προτρέπει κανέναν να την ψηφίσει

Την ώρα που πληκτρολογώ αυτά τα γράμματα που φτιάχνουν τις λέξεις που διαβάζετε, μια άλλη είδηση σοκ έρχεται να με ταρακουνήσει και να με κάνει να χαθώ σε υπαρξιακές αναζητήσεις στις οποίες μόνο ένα πάνελ μεσημεριανάδικου μπορεί να απαντήσει. Μιλάω, φυσικά, για τη σύλληψη του Πέτρου του Κωστόπουλου. Μια σύλληψη η οποία χαροποίησε πολλούς παλαιούς φανατικούς αναγνώστες των περιοδικών του οι οποίοι, εξαιτίας της έλλειψης ρευστού και της κατεύθυνσης του ανέμου, έχουν πλέον γίνει φανατικοί του πολέμιοι και μπράβο τους.

Εννοείται πως ΚΑΙ αυτοί οι άνθρωποι, όταν προσπαθούσαν να μιμηθούν το τσιφτετελοπασόκ λάιφ σταιλ των περιοδικών του Πέτρου του Κωστόπουλου, δεν το έκαναν επειδή ήταν κενές περιεχομένου μαϊμούδες. Το έκαναν επειδή ΚΑΙ αυτοί ήταν παρασυρμένοι και κάποιοι από αυτούς μάλιστα είχαν πεσει θύματα εκβιασμού. Ποιος, άλλωστε, δεν θυμάται τις σκοτεινές εποχές που δημοσιογράφοι του Νίτρο μπούκαραν στα σπίτια μας, μας κολλούσαν το πιστόλι στον κρόταφο και μας ανάγκαζαν να μαθουμε απ’ έξω το άρθρο-μανιφέστο «1.253 πράγματα που πρέπει να κάνει ένας άντρας για να παριστάνει τον σοφιστικέ σε βίζιτες από την επαρχία που παριστάνουν τα μοντέλα με διεθνή καριέρα»;

Κι άλλες παλιές καλές μέρες. Τότε που όλοι οι Έλληνες ήμασταν ΠΑΣΟΚ κι αγαπημένοι

Κάποιοι ανόητοι μνημονιακοί ανθέλληνες προδότες γερμανοτσολιάδες ισχυρίζονται πως όλοι αυτοί, οι διαρκώς παρασυρόμενοι και μονίμως αθώοι συμπολίτες μας, στην πραγματικότητα φέρονται σαν πεντάχρονα που απαιτούν να μην υφίστανται καμία από τις συνέπειες των επιλογών τους. Όσοι εκφράζουν τέτοιες αντιλαϊκές απόψεις προφανώς ψάχνουν για κορόιδα και πιθανότατα να είναι και από αυτούς που δεν θέλουν να χαριστούν τα δάνεια σε όλους τους συμπολίτες μας που ρίσκαραν να πάρουν δάνειο για να κάνουν το μικροαστικό τους όνειρο πραγματικότητα και τώρα, που το ρίσκο δεν έκατσε, απαιτούν –επειδή δεν είναι τίποτα κορόιδα– να μη χάσουν απολύτως τίποτα.

Ζητώ συγνώμη... Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πώς, ενώ ξεκίνησα να μιλάω για τον Notis, κατέληξα στα δάνεια. Είναι δύο τελείως άσχετα θέματα, καθώς η αθωότητα του ανθρώπου που επιλέγει να αντιδράσει ψηφίζοντας Χρυσή Αυγή χωρίς να είναι φασίστας καμία σχέση δεν έχει με την αθωότητα του ανθρώπου που απαιτεί να απολαμβάνει τα αγαθά του καπιταλισμού χωρίς να κινδυνεύει από τις απειλές του και μπράβο του.