Θάνος Τζήμερος: «Ή θα εξοντώσουμε τον κρατισμό ή θα μας εξοντώσει»

Μιλάει για λέξεις όρους και έννοιες που στην ελληνική κοινωνία αποτελούν ταμπού: «Κοινωνικά ευαίσθητοι ήταν αυτοί που ήθελαν να τους διορίσουν όλους στο Δημόσιο, ανάλγητος ήσουν εσύ που έλεγες δεν υπάρχουν λεφτά. Κάθε πραγματικά μεταρρυμιστικό σχέδιο που βασιζόταν σε αριθμούς και μαθηματικές πράξεις χανόταν στην ομίχλη της πολιτικής μυθολογίας που υποσχόταν πως με κάποιον μαγικό τρόπο θα είχαμε και την πίτα σωστή και όλο το κυνοκομείο χορτάτο. Έτσι θα πηγαίναμε για έναν αιώνα ακόμα. Ήρθε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ομίχλη διαλύθηκε. 

Με την τραγωδία στο Μάτι με τους 102 νεκρούς είδαμε τη γύμνια της περιφέρειας. Αλληλοεπικάλυψη αρμοδιοτήτων, γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, ασυνεννοησία με θανάσιμες συνέπειες. Γιατί κάποιος να θελήσει να καθίσει σε αυτή την ηλεκτρική καρέκλα;

Κατ’ αρχήν για να τη μετατρέψω σε πραγματικά ηλεκτρική από τη χαλαρωτική αποκοιμιστική πολυθρόνα που είναι σήμερα. Δηλαδή για να επιβληθεί επιτέλους στο Δημόσιο ατομική ευθύνη των λειτουργών του, αιρετών ή υπηρεσιακών, και να υπάρχουν επιπτώσεις και ποινές όταν κάποιος δεν κάνει καλά τη δουλειά του. Σήμερα είτε αφήνεις μια λακούβα στον δρόμο ακάλυπτη είτε καις 102 ανθρώπους, δεν τρέχει τίποτα. Επίσης για να μπουν παντού εφαρμογές πληροφορικής και τηλεματικής που εξυπηρετούν τους πολίτες, εξοικονονομούν κόστος και, κυρίως, σώζουν ζωές. Η τεχνολογία προσφέρει δεκάδες «εργαλεία» προστασίας. Δορυφόροι μετρούν τον όγκο του νερού που έχει κάθε σύννεφο (Global Precipitation Measurement), αισθητήρες - βροχόμετρα στις πλαγιές των βουνών καταγράφουν το ύψος και την ένταση της βροχόπτωσης και ενημερώνουν ασύρματα το κέντρο διαχείρισης, το οποίο έχει υπολογιστικό πρόγραμμα με τρισδιάστατη απεικόνιση του εδάφους (Digital Elevation Models). Το πρόγραμμα προβλέπει πού θα σχηματισθούν χείμαρροι, πότε θα χτυπήσουν και με ποια ένταση. Στέλνει επείγον μήνυμα, με ειδικό ήχο, σε συσκευές σταθερής και κινητής τηλεφωνίας που βρίσκονται στην επικίνδυνη περιοχή και ειδοποιεί πολίτες, αρχές και ΜΜΕ, πριν εκδηλωθεί το φαινόμενο! Ανάλογη τεχνολογία με δορυφορική ανίχνευση και κατάσβεση από αέρος ή από εδάφους υπάρχει και για τις φωτιές. Άλλα κράτη έχουν υιοθετήσει τέτοια συστήματα εδώ και δεκαετίες. Εμείς ούτε τα ξέρουμε. Η Ε.Ε. με δύο οδηγίες της, το 2000 και το 2007, δίνει το πλαίσιο για τον εκσυγχρονισμό της Πολιτικής Προστασίας στη χώρα μας. Δεν εφαρμόσαμε καμία. Καιρός να το κάνουμε.

Από την έως τώρα θητεία σας στην περιφέρεια θέλω να μου πείτε ποια ήταν η χειρότερη στιγμή και η στιγμή που είπατε ότι τελικά σε αυτή τη χώρα δεν αλλάζει τίποτα.

Η χειρότερη ήταν όταν με χτύπησαν οι τραμπούκοι του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ (αν δεν έχετε δει το βίντεο είναι εδώ) και με συκοφάντησαν κι από πάνω. Τους έχω μηνύσει όλους και για τον ξυλοδαρμό και για τη λάσπη. Με τους ρυθμούς βέβαια της Δικαιοσύνης η υπόθεση θα τελεσιδικήσει γύρω στο 2030. Η στιγμή που είπα ότι τη χώρα την κυβερνάει ο κρατισμός και όσο η μια απόχρωσή του διαδέχεται την άλλη δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε, ήταν όταν συζητούσαμε πέρυσι την απόφαση της Δούρου να στείλει διακοπές τα παιδιά των υπαλλήλων της Περιφέρειας με τα λεφτά του φορολογούμενου. Μόνο εμείς της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ήμασταν «κατά» διότι δεν έχει καμία λογική ο ένας να πληρώνει τις διακοπές των παιδιών του άλλου – πρόκειται για καραμπινάτη κλοπή. Πήρε λοιπόν τον λόγο η εκπρόσωπος της ΝΔ. Και τι ζήτησε; Το μέτρο να επεκταθεί και στα παιδιά των Περιφερειακών Συμβούλων! Να πάει δηλαδή διακοπές το δικό μου παιδί με τα δικά σας λεφτά! No hope! Ή θα εξοντώσουμε τον κρατισμό ή θα μας εξοντώσει. Κι όσο οι πολίτες ψηφίζουν τον κρατισμό με τη γραβάτα για να διώξουν τον κρατισμό με το αμπέχωνο, δεν έχουμε ελπίδα.

Δεν μιλήσαμε σε αυτές τις εκλογες για το δημοκρατικό μέλλον της ΕΕ. Θεωρείτε ότι βρίσκεται εν αμφιβόλω;

Στη ζωή όλα βρίσκονται εν αμφιβόλω, κι ευτυχώς. Η πολλή σιγουριά αποκοιμίζει. Η Ε.Ε. είναι ένα εγχείρημα σε εξέλιξη κι από μας εξαρτάται η έκβασή του. Η Ευρώπη σήμερα απειλείται: από το Ισλάμ, από την αναπηρία των θεσμικών της οργάνων, από την εθελοτυφλία των ηγετών της, από τους άοσμους και άγευστους διαδρομιστές που επιλέγονται για να σύρουν δήθεν το κάρο της ενοποίησης, από τη μεταμοντέρνα εκδοχή φασισμού και προληπτικής λογοκρισίας που ονομάζεται πολιτική ορθότητα, από τον δικαιωματισμό, από τους ιδρυματοποιημένους επιδοματούχους που απαιτούν να ζουν μόνιμα εις βάρος του συνόλου, από τη βρυξελλοστρασβουργιώτικη γραφειοκρατία, από την υπερφορολόγηση, από τις νομενκλατούρες των χωρών μελών που δεν θέλουν να χάσουν τα προνόμιά τους με μια ουσιαστική ενοποίηση, από τους λαϊκιστές που τα καταγγέλλουν όλα χωρίς να προτείνουν τίποτα, από τους εθνικιστές της φουστανέλας, από τους πολιτικάντηδες όλων των κρατών που αντιμετωπίζουν τις ευρωεκλογές ως ένα μεγάλο γκάλοπ ή ακόμα μια ευκαιρία για μαλλιοτραβήγματα μικροπολιτικού χαρακτήρα, εσωτερικής θεματολογίας. Απειλείται και από την πολυπλοκότητα που εγγενώς υπάρχει σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Το Σύνταγμα της Ρώμης, που απέρριψαν Γάλλοι και Ολλανδοί με δημοψήφισμα ήταν 484 σελίδες. Τι λέτε, το διάβασαν;

Σφυρίζει αδιάφορα θεωρείτε η Ευρώπη απέναντι στην ισλαμική απειλή;

Ροχαλίζει! Η Ευρώπη θεώρησε ότι θα αφομοίωνε το Ισλάμ, θα το εκκοσμίκευε. Ακόμα ένα τερατώδες λάθος της. Οι νέες γενιές μουσουλμάνων αποδεικνύονται πολύ πιο φανατικοί από τους γονείς τους. Το ότι οι βομβιστές αυτοκτονίας ή οι εκτελεστές αθώων είναι μορφωμένοι ευκατάστατοι μουσουλμάνοι δεύτερης γενιάς αποδεικνύει επίσης ότι το υπόβαθρο αυτών των εγκλημάτων δεν είναι κοινωνικό. Είναι θρησκευτικό. Αυτή τη στιγμή διεξάγεται στην Ευρώπη, και σε ολόκληρο τον κόσμο, ένας μεταμοντέρνος ασύμμετρος πόλεμος που δεν αντιμετωπίζεται με ευχές και με “ζε σουί”. Και πρέπει να ευγνωμονούμε τους ισλαμιστές δολοφόνους που βιάζονται να δείξουν τις προθέσεις τους, διότι ξύπνησαν τα αντανακλαστικά μιας Ευρώπης άμαθης εδώ και αιώνες σε θρησκευτικούς πολέμους. Αν δεν το έκαναν αυτό τώρα, η Ευρώπη θα μετατρεπόταν σε Ισλαμικό Χαλιφάτο χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, δημοκρατικά, μόλις οι μουσουλμάνοι που πολλαπλασιάζονται εκθετικά αποκτούσαν πληθυσμιακή υπεροχή ή μόλις, με τη συνεργασία της αριστεράς, κατακτούσαν την εξουσία όπως έκαναν στο κάποτε δυτικότροπο Ιράν. Δεν είναι καθόλου σιγουρο ότι θα το αποφύγουμε αυτό.

Και πώς πρέπει να αντιδράσει κατά τη γνώμη σας η Ένωση;

Πρώτον, και η Ευρώπη και η Ελλάδα να προστατεύσουν τα σύνορά της. Αυτή τη στιγμή υφίστανται εισβολή και χρηματοδοτούν τον εισβολέα! Μπήκες παράνομα σε χώρα της Ε.Ε.; Δεν έχεις καν δικαίωμα να υποβάλεις αίτημα ασύλου! Συλλαμβάνεσαι, προφυλακίζεσαι, δικάζεσαι και απελαύνεσαι. Τέλος. Δεχόμαστε αιτήματα ασύλου, μόνο στις νόμιμες πύλες εισόδου και δεχόμαστε στην Ευρώπη μόνο όσους έχουν αποφασίσει να ενσωματωθούν στον Δυτικό Πολιτισμό. Μπούργκες και σαρίες έξω! Και μετά να αναλάβει όσους φανατικούς πρόφτασαν και μπήκαν, στέλνοντας ένα σαφές μήνυμα: καμμία ανοχή στους μη ανεκτικούς! Αν η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ είχε λόγο στην Ευρώπη, έστω και με έναν ευρωβουλευτή, θα ζητούσε να συγκληθεί μια Διαθρησκευτική Σύνοδος με συμμετοχή όλων των ηγετών των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών τουλάχιστον, με όλα τα υποσύνολά τους, με σκοπό να αναγνωρίσουν ΟΛΟΙ ότι οι αιμοσταγείς, ρατσιστικές και μισαλλόδοξες εντολές των ιερών τους βιβλίων αφορούσαν την εποχή για την οποία γράφτηκαν και δεν έχουν καμμία εφαρμογή στον σύγχρονο κόσμο. Θα έπρεπε να το είχαν κάνει ήδη. Κι όποια «εκκλησία» δεν συνυπογράψει ή δεν παρευρεθεί, βγαίνει αυτομάτως εκτός νόμου, σφραγίζονται οι χώροι λατρείας της και κατάσχεται η περιουσία της. Δεν είναι αρκετό, αλλά είναι ένα καλό πρώτο βήμα. Διότι μέχρι να αυτοπροσδιοριστούν οι ίδιοι, δεν μπορώ να ξέρω ποιοι είναι οι μετριοπαθείς και ποιοι οι… αγριοπαθείς. Ξέρω όμως ότι όσοι διαφημίζουν ως κώδικα συμπεριφοράς σήμερα ένα βιβλίο που προτρέπει τους πιστούς σε εγκλήματα είναι ΗΘΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥΡΓΟΙ αυτών των εγκλημάτων.

Ποιοι κίνδυνοι απειλούν σήμερα τη Δημοκρατία κατά τη γνώμη σας;

Ο μεγαλύτερος είναι η αντίληψη ότι είναι άτρωτη. Υπάρχουν κι άλλοι: ο ρόλος των διαμεσολαβητών (ΜΜΕ, opinion leaders, διανοούμενοι, ελίτ) που μπορεί να είναι είτε κατευθυνόμενοι είτε ανεύθυνοι, η πολυπλοκότητά της που καταλήγει στο να ζητάει από τον πολίτη απαντήσεις σε ερωτήματα που ούτε καν κατανοεί, η εμμονή μας να θεωρούμε πως οποιοσδήποτε είναι σε θέση να κυβερνήσει αν τον ψηφίσεις, ο λαϊκισμός, οι πελατειακές συναλλαγές, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που έχουν καταστήσει τους πολιτικούς υποχείριό τους, η ώσμωση των εξουσιών... Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή, θα έπρεπε να τα λέμε ώρες.

Τώρα που ολοκληρώνεται η τετραετία ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ποιο θα ήταν το σχόλιο σας για τα έργα και τις ημέρες της;

Ο ΣΥΡΙΖΑ στο Μαξίμου υπήρξε ένα ταχύρρυθμο πολιτικό φορντιστήριο για όλους τους Έλληνες. Το πληρώσαμε λίγο ακριβά βέβαια, αλλά άξιζε. 40 χρόνια ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς είχαν αναστρέψει πλήρως την έννοια των πολιτικών όρων. Φασίστας ήσουν αν ήθελες να πας στη δουλειά σου, αντιφασίστας ήταν αυτός που σε εμπόδιζε. Δημοκράτης ήταν ο θιασώτης της σταλινικής δικτατορίας, φασίστας ήσουν εσύ που διαφωνούσες. Κοινωνικά ευαίσθητοι ήταν αυτοί που ήθελαν να τους διορίσουν όλους στο Δημόσιο, ανάλγητος ήσουν εσύ που έλεγες δεν υπάρχουν λεφτά. Κάθε πραγματικά μεταρρυμιστικό σχέδιο που βασιζόταν σε αριθμούς και μαθηματικές πράξεις χανόταν στην ομίχλη της πολιτικής μυθολογίας που υποσχόταν πως με κάποιον μαγικό τρόπο θα είχαμε και την πίτα σωστή και όλο το κυνοκομείο χορτάτο. Έτσι θα πηγαίναμε για έναν αιώνα ακόμα. Ήρθε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ομίχλη διαλύθηκε. Ξεφτίλισε την έννοια του αριστερού. Απέδειξε στην πράξη ότι τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, ήταν το πρόσχημα για την πιο άγρια ρεμούλα στο δημόσιο ταμείο, για τον διορισμό παιδιών, ανηψιών, ξαδέρφων, αγαπητικών στα υπουργικά γραφεία με ηγεμονικούς μισθούς όταν ο «λαός» ψάχνει στα σκουπίδια. 

Ο ορος φιλελεύθερος έχει δαιμονοποιηθεί στη χώρα μας.Τι θεωρείται φιλελεύθερο τελικά;

Οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν ιδέα για το τι είναι φιλελευθερισμός. Τον θεωρούν απειλή διότι το σύστημα τον δαιμονοποίησε. Είναι προσφιλής συνήθεια της κλεπτοκρατίας να επινοεί εχθρούς για να παραπλανά τον πολίτη. Έτσι στον φιλελευθερισμό, που ουδέποτε εφαρμόστηκε στην Ελλάδα, φορτώθηκαν όλα τα δεινά μας. Το ότι τα κράτη με τους πλουσιότερους και τους πιο ευτυχισμένους κατοίκους έχουν φιλελεύθερο σύστημα ενώ τα σοσιαλιστικά καταρρέουν δεν προβλημάτισε ποτέ τον «μέσο Έλληνα». Άντε τώρα να του εξηγήσεις ότι ο φιλελευθερισμός δεν είναι μια «ιδεολογία». Είναι απλώς η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος. Το ότι π.χ. κάτι που ανήκει σε σένα το προσέχεις περισσότερο από κάτι που ανήκει στο κράτος ή το ότι οι υπερβολικοί φόροι μειώνουν το κίνητρο για εργασία δεν είναι φιλελεύθερα συμπεράσματα. Είναι η πραγματικότητα. Βεβαίως, και οι φιλελεύθεροι στην Ελλάδα δεν μερίμνησαν ιδιαίτερα για να εξηγήσουν τι πιστεύουν και τι επιδιώκουν. Δεν είναι δυνατόν να έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά κάθε σκουπίδι κάθε σούργελου του μετακομμουνισμού και όχι τα έργα του Φρήντμαν, της Ραντ και του Χάγιεκ. Επιπλέον, μερικοί κρυπτοσοσιαλιστές της Εκάλης επινόησαν την ιδιότητα του αριστερού φιλελεύθερου, του «φιλελέφτ», και δυσφημούν και αυτοί τον φιλελευθερισμό με τις υστερίες τους. Ο φιλελευθερισμός δεν είναι απλώς το καλύτερο, αλλά το ΜΟΝΟ συμβατό με την ανθρώπινη φύση κοινωνικοοικονομικό σύστημα.

Διαρκώς μιλάτε για αξιολόγηση στο Δημόσιο. Πώς μπορεί να διασφαλιστεί ότι θα γίνει αξιοκρατικά και όχι με κομματικά κριτήρια;

Δεν μπορεί. Η αξιολόγηση είναι μια μόνιμη διαδικασία που συνδέεται με στόχους: ατομικούς, ομαδικούς, με συμπεριφορές, με πρωτοβουλίες, με δημιουργικότητα, με σχέσεις με συναδέλφους και πολίτες και με καμιά δεκαριά ακόμα κριτήρια. Κι επειδή πάντα καιροφυλακτεί το υποκειμενικό στοιχείο, τα συστήματα αξιολόγησης εξελίσσονται (ενσωματώνοντας και εφαρμογές της πληροφορικής) με σκοπό να δημιουργήσουν όσο το δυνατόν περισσότερες δικλείδες ασφαλείας, ώστε το τελικό αποτέλεσμα για κάθε εργαζόμενο, οποιασδήποτε βαθμίδας, να αποτυπώνει κατά το δυνατόν ακριβέστερα την πραγματική του επίδοση. Αν δεν υπάρχει στόχος, πώς θα αξιολογήσεις; Μπορούν σάπιες δομές, εντελώς ξένες με την έννοια της ποιότητας και της σχέσης κόστους / αποτελέσματος, να αξιολογήσουν τον εαυτό τους; Μπορεί το κομματόσκυλο-διευθυντής να αξιολογήσει αντικειμενικά το αντίπαλο κομματόσκυλο-τμηματάρχη; Πρώτα λοιπόν αναδιοργανώνεις το Δημόσιο και μετά αξιολογείς. Αυτό που μπορείς να κάνεις τώρα είναι το ανάποδο: αναξιολόγηση. Ποιοι πρέπει δηλαδή να απολυθούν αύριο. Να σας δώσω μερικές ιδέες:

- Όσοι είναι υπάλληλοι γραφείου και δεν γνωρίζουν τη χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή. Αδιαφορείς για μια επανάσταση που έχει αλλάξει τον κόσμο, εδώ και 30 χρόνια, και έχεις την απαίτηση να συμμετάσχεις στον εκσυγχρονισμό του Δημοσίου;

- Όσοι προσελήφθησαν σε προσωποπαγείς θέσεις, χωρίς δηλαδή να υπάρχει οργανική ανάγκη, αλλά, «φυτευτοί» και αργόμισθοι, όπως γίνεται, ακόμα και σήμερα, με τους συγγενείς πολιτικών που διορίζονται υπάλλήλοι της Βουλής.

- Όσοι κατά την κρίση του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης έχουν πέσει σε βαρειά παραπτώματα σε σχέση με την Υπηρεσία.

- Όσοι δεν έχουν εμφανιστεί στη δουλειά τους, αδικαιολόγητα, για περισσότερο από 15 μέρες. (Νομίζετε ότι είναι λίγοι;)

- Όσοι, μετά τη σύσταση του ΑΣΕΠ, το παρέκαμψαν υπογράφοντας συμβάσεις έργου ή εργασίας ορισμένου χρόνου και μονιμοποιήθηκαν με τον πελατειακό νόμο Παυλόπουλου.

- Όσοι, αφού προσελήφθησαν, άλλαξαν «πόστο». Προσλαμβάνεσαι, ως καθαρίστρια  και γίνεσαι γραμματέας διευθύνσεως; Είσαι ρουσφέτι.

- Όσοι έχουν αποσπασθεί περισσότερο από το μισό του χρόνου υπηρεσίας τους σε γραφεία βουλευτών, υπουργών, πολιτευτών. Βύσματα περιωπής.

- Όσοι έχουν οργανική θέση στην περιφέρεια και απόσπαση σε μεγάλα αστικά κέντρα χωρίς να συντρέχουν οικογενειακοί λόγοι. Βύσματα περιωπής, επίσης.

- Όσοι εχουν ειδικότητα που δεν δικαιολογείται από την Υπηρεσία στην οποία ανήκουν: π.χ. κηπουροί χωρίς κήπο, οδηγοί χωρίς αυτοκίνητο.

- Όσοι έχουν πλαστογραφήσει τίτλους σπουδών. (Νομίζετε ότι είναι λίγοι;)

- Όσοι έχουν υπογράψει πλαστές βεβαιώσεις για τη χορήγηση συντάξεων σε ψευτοανάπηρους.

- Όσοι έχουν κάνει κατάχρηση σε αναρρωτικές άδειες, επί σειρά ετών, εκτός αν έχουν αποδεδειγμένα (με γνωμάτευση υγειονομικής επιτροπής) μόνιμο πρόβλημα υγείας. Διότι κι αυτή ήταν μια «φάμπρικα» στην οποία το Δημόσιο μεγαλουργεί.

Η κατάρτισή σας στη διαφήμιση και το marketing σας έχουν χρησιμεύσει στην πολιτική;

Ναι. Άλλοτε εφαρμόζοντάς τις αρχές τους και άλλοτε αγνοώντας τες παντελώς. Ας πούμε, δεν έβγαλα ποτέ μια «επαγγελματική» φωτογραφία, μολονότι θα έπρεπε. Την έννοια «στήνομαι στον φακό και χαμογελάω» την αντιπαθούσα παιδιόθεν. Το πιο δύσκολο πράγμα πάντως ήταν ο χειρισμός των media. Οι κανόνες του marketing λένε ότι τα έχουμε πάντα καλά με τους διαμεσολαβητές της ενημέρωσης. Έλα όμως που στην πολιτική, θεωρώ ότι τα media με τη διαπλοκή, τον λαϊκισμό, το κυνήγι της τηλεθέασης ή του κλικ με κάθε τρόπο και την άθλια αισθητική τους είναι βασικοί υπεύθυνοι για το χάλι της χώρας! Θα τακίμιαζα μαζί τους, για να μας προβάλουν ή θα εξέθετα τον εκμαυλιστικό τους ρόλο; Προτίμησα το δεύτερο. Το κόστος ήταν ο αποκλεισμός της Δημιουργίας από όλα τα συστημικά ΜΜΕ και ένας πόλεμος λάσπης που συνεχίζεται ακόμη, από δεξιά και από αριστερά. Ο διαφημιστής, ξέρετε, είναι ένα παρεξηγημένο επάγγελμα. Πολλοί νομίζουν ότι πουλάει αέρα κοπανιστό. Στην πραγματικότητα ο διαφημιστής φέρνει σε επαφή ένα προϊόν με το κοινό του χρησιμοποιώντας κοινούς κώδικες. Όμως, βασική προϋπόθεση για να πετύχει μια διαφήμιση είναι να πεις αλήθεια για το προϊόν. Αν το παρουσιάσεις πολύ ωραίο, αλλά δεν είναι, θα πουλήσει μόνο στην αρχή. Το κοινό θα αισθανθεί εξαπατημένο και θα τιμωρήσει και το προϊόν και σένα. Εμείς, στη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ ουδέποτε «διαφημιστήκαμε». Το μόνο που λέμε στους πολίτες είναι: «ψάξτε μας».