Ταξιδεύοντας με τον Πέτρο Κόκκαλη και την πολιτική κίνηση Κόσμος
Γράφει η Νατάσα Πενταγιώτη*
Το ταξίδι από μόνο του, έχει μία ξεχωριστή σημασία, επειδή ακριβώς έχει μία ιδιότητα. Είναι μία συμπυκνωμένη εμπειρία που σου δίνει τη δυνατότητα να λάβεις πολλή πληροφορία, να γεμίσει το μυαλό σου με εικόνες, μυρωδιές, ανθρώπους και συζητήσεις που δεν φανταζόσουν. Το δικό μου ταξίδι τους τελευταίους δύο μήνες, ήταν έντονο, γεμάτο αντιθέσεις, πολιτική και βλέμματα. Πιο πολύ με άγγιξαν τα βλέμματα, εκείνων που συναντούσαμε σε διάφορες πόλεις και χωριά της Ελλάδας, μακριά από την πρωτεύουσα, στους τόπους που κρύβουν την ελληνική ιστορία, τον πολιτισμό και την ευκαιρία για μία ανάπτυξη πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη. Ίσως να φταίει η Άνοιξη!
Αυτή η εποχή του χρόνου, με όλους τους συμβολισμούς της, έχει γεμίσει τη σκέψη μου και με έφερε εδώ να γράφω για την τραγική ειρωνεία που συνάντησα και είναι αδύνατο να με αφήσει αμέτοχη, σε αυτές τις ευρωεκλογές που ζητούμενο είναι η άνοιξη της Ευρώπης.
Την θεωρήσαμε δεδομένη την Ευρώπη της δημοκρατίας, της συνεργασίας, της δικαιοσύνης, της προόδου, της οικονομικής ανάπτυξης, της παιδείας, των ίσων ευκαιριών και κινδυνεύουμε να τη χάσουμε. Μας έλειψε αυτή η Ευρώπη, όταν η κρίση και η μιζέρια χτύπησαν την πόρτα μας και ανάγκασε φίλους, αδέρφια και παιδιά να φύγουν από εδώ για ένα καλύτερο μέλλον κι έμειναν οι ξεθωριασμένες ταμπέλες των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων στους εθνικούς δρόμους.
Σε λίγες ώρες όμως, ψηφίζουμε για την Ευρώπη που θέλουμε. Ψηφίζουμε όλοι, νέοι και γέροι, φτωχοί και πλούσιοι, κι αυτό είναι δικαίωμα και υποχρέωσή μας. Δεν ξέρω ποια Ευρώπη μπορεί να θέλει η ελληνική κοινωνία στο σύνολο της, πόσο έχει απογοητευτεί και σε τι ελπίζει, αυτό θα το δούμε την Κυριακή. Μπορώ να γράψω όμως, γι αυτό που είδα. Τη δίψα των ανθρώπων για την ελπίδα, που γεννά το μέλλον και η ευκαιρία που μπορούν να δουν σε αυτό.
Κατάλαβα ότι η απουσία του φυσικού περιβάλλοντος στις πόλεις μας, μας έχει αλλοιώσει ως ανθρώπους κι αν νομίζουμε ότι ξέρουμε περισσότερα για τη γη και την κλιματική αλλαγή από τον γεωργό και τον κτηνοτρόφο στην Καλαμάτα και τη Ξάνθη και τον κάτοικο της Κοζάνης, είμαστε βαθιά νυχτωμένοι. Στα πιο απομακρυσμένα μέρη της Ελλάδας, είδα τις πιο ουσιαστικές δράσεις νέων ανθρώπων για την ορθή χρήση των φυσικών πόρων, την ανακύκλωση και επαναχρησιμοποίηση υλικών, την εκπαίδευση μεταναστών και τη συνεργασία. Η συνεργασία λείπει και από την Ελλάδα για να αλλάξει και από την Ευρώπη για να πρωτοπορήσει ξανά.
Ταξίδεψα μαζί του και θα ψηφίσω τον Πέτρο Κόκκαλη, επειδή τον γνωρίζω από παλιά και ξέρω το πάθος που έχει, για όλα όσα λέει και κάνει. Επειδή τον έχω δει στον λαχανόκηπο του Κέντρου της Γης να σκάβει και να μιλάει για την κοινωνική αξία του σπόρου. Τον έχω δει στο λιμάνι άυπνο ημέρες να μαγειρεύει για τους πρόσφυγες. Τον έζησα να σχεδιάζει το Blue Growth και να μιλά πρώτος για τη γαλάζια ανάπτυξη σε μια Ελλάδα που την αγκαλιάζει η θάλασσα. Ήμουν εκεί όταν του ζητήσαμε στην πολιτική κίνηση Κόσμος να βγει μπροστά και να εκτεθεί για να καταφέρουμε να προωθήσουμε τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης ως μία κοινή γλώσσα για τη δημιουργία μετρήσιμων, δίκαιων και αναπτυξιακών πολιτικών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Τον άκουσα να μιλάει με ανθρώπους από τη Κέρκυρα μέχρι τα Ανώγεια, κι από την Κοζάνη και τις Σέρρες μέχρι τη Μεσσήνη για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας και της οικονομίας, σύμφωνα με τα νέα δεδομένα που έχουμε, σε έναν πλανήτη που αλλάζει.
Επειδή όλα αλλάζουν κι αλλάζουν γρήγορα. Είτε το συνειδητοποιούμε, είτε όχι. Αυτός το έχει καταλάβει και μας το λέει. Ο Πέτρος πέτυχε, είτε τον εκλέξουμε ως ευρωβουλευτή είτε όχι, επειδή κατάφερε να επιβάλλει με τον τρόπο του, σε όλα τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο για τις εκλογές της Κυριακής σε Δήμους, Περιφέρειες και Ευρωβουλή, να μιλήσουν για την κλιματική αλλαγή. Μίας κλιματικής «κρίσης» κι όχι «αλλαγής» όπως λέει, που είναι στο χέρι μας ακόμα μία φορά, να αποφασίσουμε αν θα την αφήσουμε να μας κάψει ή θα την κάνουμε ευκαιρία!
*Η Νατάσα Πενταγιώτη είναι πολιτικός επιστήμονας και δημοσιογράφος (Μέλος της ΕΣΗΕΑ). Μέλος της Πολιτικής Κίνησης ΚΟΣΜΟΣ.
19°
