Το να αλλάξεις πολιτικό κόμμα είναι το χειρότερο, σχεδόν στην ίδια βαθμίδα με την αλλαγή σεξουαλικής προτίμησης.
«Μα εσένα σε θυμάμαι που έπινες σαν νεροφίδα!» λέει πειραγμένος ο φίλος Α, στον φίλο Β, που είναι πρώην αλκοολικός αλλά το έχει κόψει φτύνοντας αίμα. Αυτό που τον χαρακτηρίζει τον Β δεν είναι πλέον ο αλκοολισμός, και όπως οι φράσεις «Σε θυμάμαι να καπνίζεις σαν φουγάρο!», «Εσύ ήσουν συνέχεια λιώμα!» ή «Εσύ ήσουν στρέιτ/γκέι, γιατί άλλαξες;» η απάντηση, ΚΑΙ στο «Ήσουν αριστερός/δεξιός, γιατί άλλαξες;», είναι «Κάνε δουλειά σου», όπως και το πιο σαφές «ΕΠΕΙΔΗ ΕΤΣΙ ΜΟΥ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ».
Το να αλλάξεις πολιτικό κόμμα είναι ΤΟ χειρότερο, σχεδόν στην ίδια βαθμίδα με την αλλαγή σεξουαλικής προτίμησης: ακόμα κι αυτοί που δεν σε ξέρανε ποτέ, σε θυμούνται ως αριστερό/δεξιό, και σήμερα, που έχεις περάσει διά πυρός και σιδήρου, έχεις κάνει εμετό το ένα κόμμα και, επειδή είσαι αισιόδοξη φύση, πας με φόρα να κάνεις εμετό με το άλλο (κόμμα), σήμερα είσαι δεξιός/αριστερός, ή πας με το αντίστοιχο κόμμα, ή λες τις αντίστοιχες φιλοσοφίες. Ακριβώς όπως όταν χωρίζεις από το Χ άτομο, κάνεις τη φυσιολογική κίνηση και το θάβεις (ήτανε άχρηστο) ενώ εκθειάζεις το Ψ άτομο, το οποίο μόλις γνώρισες (είναι αστέρι μιλάμε, απορώ πώς δεν το είχα προσέξει).
Μια μέρα, μερικά τέρμινα αργότερα, το Ψ παίρνει τη θέση του Χ, κι έρχεται το φρέσκο Φ άτομο, ή το Υ, ή ένα άλλο άτομο της αλφαβήτας πολύ αστεράτο – διότι το Ψ, σόρι που το λέμε έτσι ωμά, αποδείχθηκε άχρηστο και επιπλέον μπαγλαμάς. Υπάρχει άνθρωπος που να ΜΗΝ πέρασε τέτοια στη ζωή του; Δεν άκουσε ποτέ από τον/την αγαπημένο/η του το κλασικό «Σόρι πάρα πολύ, κουρέλι είμαι, αλλά δεν σε θέλω πια»; Δεν το είπε ποτέ, σε κανέναν; Μα πού ζει, και πώς; Συγκατοικεί με το ίδιο άτομο εκατό χρόνια, και το ίδιο άτομο είναι μαζί του, και πες μας τώρα ότι κάνουνε ΚΑΙ καυτό σεξ, να μας τρελάνεις εντελώς;
* Όταν αλλάζουμε κάτι, οτιδήποτε, από σεξουαλικές προτιμήσεις, συνήθειες, δεσμό, διατροφή, τόπο κατοικίας, φύλο, ή πολιτικό κόμμα, γενικά καλό είναι να μη σκάμε για τους άλλους: ναι, μας θυμούνται αλλιώς. Θα μας ξε-θυμηθούνε. Βάρδα να μην αρχίσουμε κι εμείς να θυμόμαστε.
* Η σταθερότητα είναι η πιο υπερεκτιμημένη αρετή, μαζί με την ωριμότητα. Σε ποιον πρέπει να απολογηθώ επειδή έγινα μία άλλη, μεγαλώνοντας; Όλοι γινόμαστε άλλοι, εκτός από τους εκ γενετής σταθερούς/ώριμους, που απλώς πιτσικάρουν γρήγορα και ξεμπερδεύουν.
* Η φράση «Εσύ κάποτε με αγαπούσες!» είναι ΜΟΝΟΝ, αυστηρά, για χρήση σε μελό σενάρια, χάλια μυθιστορήματα και βαρετά θεατρικά: επειδή σε αγαπούσα πριν πέντε-δέκα χρόνια, πρέπει να σε αγαπώ για πάντα; Μα ποιος/α είσαι; Οκέι, υπογράψαμε χαρτί γάμου/συμβίωσης, αλλά μου πέρασε, τι να κάνουμε, ας το ανασκευάσω λοιπόν: «Θα σε αγαπάω πάντα, απλώς θέλω να χωρίσουμε και να μη σε ξαναδώ ποτέ των ποτών». Που δεν υπάρχει πιο τσέτουλο φράση, και το ξέρουμε όλοι, ακόμα κι όταν τη λέμε/ακούμε.
* Άλλο «αγαπάω» κι άλλο «πιστεύω», επίσης. Μπορεί να αγαπάω τον Στάλιν, αλλά να μην τον πιστεύω πια. Άρα η αγάπη μου είναι θλιμμένη, κλαψοτέτοια, και με δάκρυα στα μάτια, ορίστε που πιστεύω τον Τραμπ. Ή τον Βούδα, ή τον Άγιο Βασίλη. Ή τη θεια μου την ψεύτρα.
* Το δικαίωμα να αλλάζουμε μεγαλώνοντας σημαίνει ότι μεγαλώνουμε, ιντίντ. Και είναι φυσιολογικό να ψηφίζουμε/υποστηρίζουμε άλλα κόμματα, σιγά μην κολλήσουμε, εδώ κόψαμε τη γλουτένη, το αλκοόλ, τα ντραγκς, αλλάξαμε σεξουαλική προτίμηση ή/και φύλο. Τίποτα από αυτά δεν το κάναμε ελαφρά τη καρδία, αβρόχοις ποσί, χωρίς να φάμε ένα σωρό αγγούρια... αλλά όλα μα όλα τα κάνουμε με το κούτελο καθαρό.
20°
