Η 67χρονη Δήμητρα Πιάγκου, πωλήτρια του περιοδικού δρόμου «Σχεδία» υποψήφια με τον συνδυασμό του Παύλου Γερουλάνου
Η πρόταση στην 67χρονη Δήμητρα Πιάγκου, πωλήτρια του περιοδικού δρόμου «Σχεδία», να κατέβει υποψήφια δημοτική σύμβουλος Αθηναίων, είναι το τελευταίο απίθανο «γύρισμα» στο roller coaster που υπήρξε η ζωή της. Όταν πριν από μερικά χρόνια είχε βρεθεί να κοιμάται στον δρόμο, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μια μέρα θα της δινόταν η ευκαιρία να συμβάλει από θέση ευθύνης στο θέμα των αστέγων της πόλης. «Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι τρίτης κατηγορίας, είναι άνθρωποι σαν κι εμάς. Υποφέρουν περισσότερο από εμάς».
«Θέλω να μου υποσχεθείς κάτι», είπε η κ. Δήμητρα Πιάγκου στον Παύλο Γερουλάνο στην εκδήλωση παρουσίασης των νέων υποψηφίων του συνδυασμού του. Ο ενικός που χρησιμοποίησε είναι «μητρικός», τον επιτρέπουν τα χρόνια και η αγρίως απίθανη ζωή της. Οσα έχει δει και ζήσει. «Θέλω να πάψουν τα πεζοδρόμια να είναι σπίτι για κάποιους. Να πάψουν τα χαρτόκουτα να είναι το κρεβάτι τους. Να πλαισιωθούν οι άνθρωποι από επιστήμονες που θα τους δώσουν πάλι πίστη στη ζωή, στον εαυτό τους, που θα τους κάνουν να αποκτήσουν πάλι ελπίδα».
Η κ. Πιάγκου, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, γεννήθηκε στην Αθήνα. Στα 21 της διαγνώσθηκε με καρκίνο στο στήθος, γεγονός που καταχώνιασε οριστικά τα σχέδιά της να γίνει φιλόλογος. Εργάστηκε για χρόνια ως ιδιωτική υπάλληλος, όταν της παρουσιάστηκε η ευκαιρία να ανοίξει μια δική της δουλειά, ένα καθαριστήριο. Σε τρία χρόνια, η πορεία ήταν τόσο ανοδική, που κατάφερε να αγοράσει και το οίκημα όπου στεγαζόταν η επιχείρηση. Ομως η δυστυχία την περίμενε στη γωνία. Το 2003 χάνει τον επί 23 χρόνια σύντροφό της. «Από τότε μέχρι τώρα περπάτησα μόνη μου», λέει. Η οικονομική κρίση τη γονάτισε.
Το 2011 ήταν η χειρότερη χρονιά. «Το κτίριο το είχα πάρει με δάνειο, χρωστούσα παντού και, μαζί με τα ολοκαίνουργια τότε μηχανήματα, βγήκε σε πλειστηριασμό». Ενα μήνα μετά, της γίνεται έξωση και αρχίζει να κοιμάται στο παγκάκι, παρέα με τα σκυλιά της. «Ηταν φρικτή εμπειρία. Για μεγάλο διάστημα μετά, ακόμα και το θρόισμα των φύλλων με τάραζε». Αναζητούσε δουλειά, τίποτα, ήταν μεγάλη. «Ενιωθα ότι περίσσευα στην ίδια μου τη ζωή». Μέχρι που βρήκε μια «Σχεδία», χάρη στην οποία κατόρθωσε να ορθοποδήσει ξανά. Να ξανααποκτήσει «κλειδί» στη ζωή και σε ένα σπίτι.
«Δεν είμαι περήφανη όταν έρχεσαι και με αγκαλιάζεις το πρωί και αγοράζεις το περιοδικό και δίπλα κοιμάται ο άλλος στα χαρτόκουτα», είπε η κ. Δήμητρα, απευθυνόμενη στον Παύλο Γερουλάνο. «Γιατί; Είναι άνθρωπος σαν κι εμένα. Είχε ελπίδες και του της ρημάξανε. Σε ευχαριστώ που με πίστεψες».
11°
