Ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρθηκε στον λόγο που εκφώνησε ο Βελουχιώτης το 1944 λέγοντας πως είναι «η πιο συναρπαστική πολιτική ομιλία» και «ανατριχιαστικά επίκαιρη».
«Περιοδεύων την ύπαιθρον», που έγραφε και ο Μποστ, ο πρωθυπουργός πέρασε και από τη Λαμία. Εκεί, θυμήθηκε ότι η ευρύτερη περιοχή, εκτός από χυλοπίτες και κουραμπιέδες, παράγει και... Βελουχιώτη. Σε συνεννόηση, προφανώς, με τους σοφούς συμβούλους του (Καρανίκας, Καρτερός κ.ά.), αποφάσισε να αναφερθεί και στον λόγο που εκφώνησε ο Άρης στην πλατεία της πόλης, στις 18 Οκτωβρίου 1944. Μάλιστα, είπε στο ακροατήριό του πως βρίσκει τον λόγο όχι μόνο «την πιο συναρπαστική πολιτική ομιλία», αλλά και «ανατριχιαστικά επίκαιρο».
Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι, διαβάζοντας τον «λόγο της Λαμίας» (υπάρχει και στο διαδίκτυο), θα νιώσετε πράγματι... ανατριχίλα. Πρόκειται για κείμενο διαποτισμένο από τον πιο πρωτόγονο και στρεψόδικο αντιδυτικισμό. Και, βέβαια, ως γνωστόν, ο αντιδυτικισμός παρ' ημίν σερβίρεται πάντα με παχύρρευστη σάλτσα προοδευτικοφανούς «αντιιμπεριαλισμού», ή άλλως πως εθνολαϊκισμού.
Για να μη θεωρηθεί ότι αυθαιρετώ ή ότι αδικώ τον αρχικαπετάνιο του ΕΛΑΣ, ή ακόμα και τον πρωθυπουργό, παραθέτω κάποια λίγα αποσπάσματα από την ομιλία του Βελουχιώτη στη Λαμία:
«Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε [το 1821] και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη. Αυτό κανείς δεν το ήθελε. Ούτε οι ξένοι βασιλιάδες, ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες. [...] Όλοι, ξένοι και ντόπιοι, πάλεψαν για να μην ξεσηκωθεί ο λαός και αποχτήσει τη λευτεριά του. [...] Ο Γιάννης (sic) Καποδίστριας, που μας τον παρουσιάζουν στα σχολεία μεγάλο και τρανό, με προτομές και πορτρέτα, είναι ο πρώτος καταστροφέας της Ελλάδας. [...] Οι τρανοί της Γης τρόμαξαν και, χρησιμοποιώντας όλα τα τερτίπια, προσπάθησαν να πνίξουν την επανάσταση. Μα γελάστηκαν. [...] Έτσι οι πρόγονοί μας ανάγκασαν όλους τους εχθρούς μας να γλείψουν εκεί που έφτυναν και ν’ αναγνωρίσουν τους αγώνες μας και την ανεξαρτησία μας. [...] Τα παραμύθια του φιλελληνισμού, χάρη στον οποίο αποκτήσαμε δήθεν τη λευτεριά μας, εφευρέθηκαν μόνο και μόνο για να γίνει πιστευτό ότι η πατρίδα μας λευτερώθηκε όχι μόνο από τις ίδιες τις δυνάμεις της. [...] Η αντίδραση, ντόπια και ξένη, για να ευνουχίσει τον λαϊκό χαρακτήρα του κινήματος και να επιβάλει νέα σκλαβιά, χρησιμοποίησε όλα τα μέσα».
Όλο το παραδοσιακό οπλοστάσιο της πιο λαϊκίστικης εκδοχής της κομμουνιστικής αριστεράς είναι εδώ: θυματοποίηση, μανιχαϊσμός, ιδεολογική χρήση της Ιστορίας κ.λπ., κ.λπ. Ο γίγας «λαός», έτσι γενικώς και αδιακρίτως, ξεσηκώνεται και διώχνει την «ξένη ακρίδα», κόντρα μάλιστα σε όλη(!) την Ευρώπη, η οποία τον υποβλέπει και υποσκάπτει τον αγώνα του. Δεν υπήρξε, λοιπόν, ούτε εμφύλιος πόλεμος (κυρίως για το ποιος θα οικειοποιηθεί τα λεφτά του δανείου), ούτε φιλελληνισμός, ούτε Ναβαρίνο, ούτε τίποτε απ' όλα αυτά. «Μόνοι μας, και όλοι τους». «Τους έχουμε», που λέει και ο Πολάκης. Δεν νομίζω ότι έχει νόημα να επιμείνω περισσότερο στο «βελουχιώτειο αφήγημα».
Εν κατακλείδι, ίσως και να συμφωνούσα ότι η ομιλία του Βελουχιώτη είναι «ανατριχιαστικά επίκαιρη». Για τους εντελώς αντίθετους λόγους, όμως. Αφενός για να μας θυμίζει τι μας περίμενε αν ο Άρης και το κόμμα του έπαιρναν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους το 1944, και αφετέρου προκειμένου να επιβεβαιωθεί για μια ακόμα φορά πως αυτό το τσούρμο (κατά τον Βαρουφάκη, γιατί εγώ θα χρησιμοποιούσα άλλες, βαρύτερες εκφράσεις) που μας κυβερνά δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό να κάνει και να πει οτιδήποτε στην προσπάθειά του να μαζέψει λίγα ψηφαλάκια ώστε να μείνει στην εξουσία έστω και μία μέρα παραπάνω. Έτσι, πορεύονται και με τον Κόκκαλη και με την Παναγοπούλου, και με την Κουντουρά και με τον Βαλντέν, και με τον Κουίκ και με τον Μαδούρο, και με τον Θύμιο των ταξί και με τον Άρη.
Ας το καταλάβουμε μια και καλή, έπειτα από τέσσερα και πλέον χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ: πριν από το να είναι δεξιοί ή αριστεροί, ψηλοί ή κοντοί, ξανθοί ή μελαχρινοί, ολυμπιακοί ή παναθηναϊκοί, αυτοί οι άνθρωποι (με ελάχιστες εξαιρέσεις) ήταν –και παραμένουν– λιγούρηδες για εξουσία. Τώρα, μάλιστα, που καλόμαθε η γριά στο μέλι...
18°
