Το Post της ημέρας: Οι αναρτήσεις που προκάλεσαν συζητήσεις στα social media καθημερινά στο athensvoice.gr
«Σκεπτόμουν αυτό το φρικτό βίντεο της Δούρου για το Μάτι, ενα θλιβερό μνηνείο κυνισμού και εγωπάθειας της εποχής μας. Οι σημερινοί κυβερνώντες ανήκουν στη δική μου γενιά των 40 plus, τους ειχαμε συμφοιτητές, φίλους, ήταν στις κοινές παρέες, ξέρουμε καλά τις ατομικές βιογραφίες τους, θυμόμαστε πως ξεκίνησαν, πως διαμορφώθηκαν, τι επιδίωκαν, τι φαντασιώνονταν. Μου είναι εντέλει φοβερά οικείοι.
Είναι γεγονός ότι η δική μου γενιά δεν φημίζεται καθόλου για την ενσυναίσθησή της. Παρότι μεγαλώσαμε ως οι πλέον καλομαθημένοι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας (ίσως γι αυτό) δεν έχουμε καθόλου καλή επαφή με τα συναισθηματά μας, δυσκολευόμαστε πολύ να συγκινηθούμε, με την κυριολεκτική έννοια: να συναντηθούμε με τον άλλο μεσω μιας κοινής συναισθηματικής εμπειρίας. Μόνο ο εαυτός μας, μόνο ο ηδονιςμός μας, μόνο μια αυτοαναφορική επιδίωξη που χαρακτηρίζεται από πλήρη αδυναμία να μπει στα παπούτςια του άλλου. Υπάρχει οντως ένα βαθύ, δομικό πρόβλημα. Τα θεματά μας είναι άλλα: η καλοζωία, το λάιφ στάιλ, η καριέρα, τα χρήματα, διανθισμένα όμως από ιδεολογίες συχνά αντιμοντέρνες εξίσου ναρκισιστικές που υποστηρίζουν ότι όλοι μας χρωστάνε, ότι κακώς κάποιοι είναι καλύτεροι από μας, ότι η αριστεία ειναι ρετσινιά, οτι η καριέρα ειναι χολέρα (την ιδια ωρα που πατουν επί πτωμάτων για την καριέρα). κλπ κλπ. Προφανώς όταν λεμε γενιά δεν είμαστε όλοι ετσι. Καποιοι μάλιστα εχουμε δουλέψει πανω σε όλα αυτα με τον εαυτό μας. Υπάρχουν πολλοί τρόποι: η ψυχανάλυση, η εμβάθυνση της κουλτούρας ( η λογοτεχνία, η ιστορία, η ουσιαστική επαφή με τις τέχνες γενικώς), η εκπαίδευση του βλέμματος, οι εμπειρίες που γράφουν, η σχετικοποίηση ορισμένων στόχων, η γονεικότητα, τα ταξίδια ως αναζήτηση ενός ενιαίου κόσμου με κοινές υπαρξιακές αναζητήσεις. Και άλλα πολλά, ανάλογα τον άνθρωπο και τις δυνατότητές του.
Αντιθέτως αυτή η ηγετική ομάδα των σημερινών 40άρηδων κυβερνώντων, Τσίπρας, Δούρου, Παππάς, Τζανακόπουλος, Καρανίκας, Αχτσιόγλου κ.ά. είναι η πιο κυνική και αήθης εκδοχή της γενιάς αυτής για την οποία μιλάμε. Άτομα πολύ επιθετικά και θυμωμένα, χορτασμένα μεν αλλά ακόρεστης επιθυμίας για όλα, κυρίως για την εξουσία και τα οφέλη της ("όλοι ένα βήμα πίσω, μιλάω εγώ τώρα"...). Χωρις ηθικές αναστολές (αυτό ειναι το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα που επικαλούνται, να ξέρετε), χωρίς εσωτερικευμένες απαγορεύσεις, έτοιμα για όλα, πραγματικά γεράκια σε ένα πολιτικό σκηνικό που το αντιμετωπίζουν σαν ζούγκλα όπου όλα επιτρέπονται για την επιβίωση και την επιβολή στους αντιπάλους οι οποίοι ειναι φυςικά εχθροί, όχι απλοί ανταγωνιςτες. Μαζί μ αυτά, είναι βεβαίως βαθιά ακαλλιέργητοι, ημιμαθείς και αδούλευτοι ψυχικά, δε νομίζω ότι βλέπουν απέναντί τους ατομικά υποκείμενα αλλά μόνο μέσα για την επίτευξη των στόχων τους. Θα πείτε, αυτό δεν ήταν πάντα η πολιτική; Όχι, διότι το φαινόμενο και την παθολογία την ορίζει πάντα η ποσότητα. Και ποτέ στα χρονια της μεταπολίτευςης τόσοι πολλοί δεν ήταν τόσο πολύ κυνικοί και εχθροπαθείς με την κοινωνία την οποία διοικούν.
Δεν πιςτεύω ότι έκανε κάτι περίεργο ή κακό η Δούρου σε αυτό το βίντεο. Ήταν απλώς ο εαυτός της. Όσο και να φτιασιδωνόμαστε στην τηλεόραση (και στη ζωή), είμαστε πάντα αυτό που μπορούμε να είμαστε. Μας προδίδει το ύφος, η φωνή, η στάση του σώματος, οι ίδιες οι λέξεις που ξεπηδούν από το ασυνείδητό μας χωρίς να τις ελέγχουμε. Διότι μας μιλουν αυτές κι όχι εμείς. Αυτή είναι, αυτή μπορεί να είναι, αυτή θέλει να είναι.
Εμείς άραγε ως πολίτες θέλουμε έναν κόσμο με τέτοια απουσία ηθικού έρματος, με τόσο κυνισμό, τέτοιας εγωπάθειας; Εμείς, ασχέτως πολιτικής προέλευσης, θέλουμε ζούγκλα αγρίων ή μια δημοκρατία πολιτών που τα πάθη τους δεν είναι μόνο ο τυφλός θυμός και ο φθόνος για όσα έχουν οι άλλοι χάρη στην προσπάθειά τους;
Θα ειναι ελπίζω από αυτά που θα καθορίσουν την ψήφο μας και στην περιφέρεια».
4°
