Είναι κοινός τόπος ότι η κοινωνία μας διαλύεται υπό το βάρος των ανομιών της. Είτε το αποδίδει υποκριτικά στο κακό πολιτικό σύστημα που τη διαχειρίζεται, είτε συναισθάνεται και παραδέχεται την ευθύνη της για αυτό, βιώνει έντονα το αδιέξοδο. Και επειδή λύσεις δεν βλέπει μπροστά της, διακατέχεται από αύξοντα φόβο και ανασφάλεια.
Κλασική περίπτωση τέτοιου διαλυτικού ξεσαλώματος είναι και η πονεμένη ανώτατη εκπαίδευση, αυτή τη φορά λόγω της «απεργίας» των διοικητικών υπαλλήλων. Έλεγε κάποιος χτες ότι η Πολιτεία μας είναι άρρωστη και έρχεται επιτέλους η Δικαιοσύνη να λύσει το πρόβλημα. Διαφωνούμε. Ναι είναι άρρωστη η Πολιτεία, αλλά διερωτώμεθα. Μήπως εντός της υπολειτουργεί και μια άρρωστη Δικαιοσύνη;
Εξηγούμαστε. Εδώ και δυόμιση μήνες τα ΑΕΙ παραμένουν κλειστά. Κάποιοι διοικητικοί υπάλληλοι διαπράττουν τραμπούκικα το ποινικό αδίκημα της κατάληψης δημόσιου χώρου, ενώ ταυτόχρονα ισχυρίζονται ψευδώς ότι κάνουν «απεργία». Τσιμπάει η κοινωνία, τσιμπάει η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία, τσιμπάμε όλοι και λέμε ε, το δικαίωμα της απεργίας είναι ιερό. Ας το ασκήσουν οι αδικημένοι συμπολίτες μας, που κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους.
Δυστυχώς, όμως, φαίνεται ότι τσιμπάει και η Δικαιοσύνη. Μήπως, αντί να επιληφθεί αυτεπάγγελτα ενός σοβαρού αδικήματος, βυζαντινολογεί επί άλλου πεδίου; Διερωτώμαι και θέλω να λάβω απαντήσεις στα εξής ερωτήματα. Εάν είμαι φοιτητής ή καθηγητής και θέλω να μπω στην αίθουσα διδασκαλίας, για να διδαχθώ ή να διδάξω και κάποιος κρατάει βίαια την πόρτα της αίθουσας κλειστή, είμαι θύμα ενός ποινικού αδικήματος, ή όχι; Νομίζουμε ότι τα έχουμε πει όλα πέρσι, όταν γράφαμε: «Η ηθική και η αισθητική της απεργίας», αλλά ίσως χρειαστεί να υπενθυμίζουμε συνεχώς ότι η άρρωστη κοινωνία μας άλλα ζει και άλλα νομίζει ότι ζει. Περιγράφαμε το εξελικτικό ταξίδι της διαμόρφωσης του ιδεολογικού και λειτουργικού μηχανισμού της απεργίας, ως θεσμού. Και μετά διαπιστώσαμε την τωρινή εξαθλίωση της έννοιάς της από το πελατειακό παρακράτος. Πέρασε ένας χρόνος και τίποτε δεν έχει αλλάξει. Το κείμενο έδειχνε το φεγγάρι, ενώ η κοινωνία κοίταγε το δάχτυλο.
Σε οποιαδήποτε κανονική χώρα, όπου πάει ένας πονηρός νευροπαθής, δηλώνει «απεργός» και κλειδώνει την είσοδο ενός δημόσιου καταστήματος, απαγορεύοντας στους συμπολίτες του να μπουν, θα μπαγλαρωνόταν πάραυτα. Από την εκτελεστική εξουσία. Κι αν αυτή ξεχνιόταν, θα φρόντιζε η δικαστική. Για ποιο διακύβευμα, ας πούμε, οι πικετοφόροι στις κανονικές χώρες μετακινούνται συνεχώς και δεν στρατοπεδεύουν σε ένα συγκεκριμένο σημείο του δημόσιου χώρου;
Η δική μας χώρα φαίνεται πως δεν είναι κανονική. Δεν περιγράφω άλλο, θα μας πει εδώ κάθε καλόπιστος ξένος παρατηρητής, αδυνατώντας να κατανοήσει το απίθανο. Πώς τα καταφέρνουν όλοι αυτοί οι αγωνιστές και τετραγωνίζουν τον κύκλο κάτω από τα μάτια της τυφλής Δικαιοσύνης; Πώς διαπράττουν βίαιη κατάληψη δημόσιου χώρου, ενώ η Δικαιοσύνη μετράει πόσες μέρες πριν αδικοπραγήσουν εξήγγειλαν την «απεργία»;
Για όλα αυτά διερωτώμαι. Είμαι άραγε, της γειτονιάς σας ο τρελός, που όλα ανάποδα τα βλέπει; Αυτό που εσείς βλέπετε ως «απεργία» και εμείς το βλέπουμε ως κατάληψη, δεν βαράει καμπανάκια; Κατάληψη, δηλαδή, τη λέμε μεταξύ μας μόνο εμείς οι τρελοί που δεν θέλουμε να χάσουμε τα λογικά μας; Και δεν είμαστε σοβαροί όπως όλο το υπόλοιπο Έθνος, της Δικαιοσύνης προεξαρχούσης, που τη λέει «απεργία»; Οπότε, ΟΚ, εμείς οι τρελοί ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Αν αυτά τα έλεγε ένας δημοσιογράφος μοναχός, θα έμπαινε και στον κίνδυνο να κατηγορηθεί ότι επιτίθεται άκριτα στη Δικαιοσύνη. Έλα όμως που, πριν δύο χρόνια, τέτοια έλεγε και ο κ. Τέντες, ως αρμόδιος αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου («Εισαγγελική παρέμβαση στις καταλήψεις πανεπιστημίων - δημοσίων κτιρίων. Θα ακολουθεί η διαδικασία του Αυτόφωρου είπε ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου»,12/04/2012)...
Δεν υπάρχει ζήτημα. Είναι αυτό που λέμε ότι η Θέμις είναι τυφλή. Και ακριβώς γι αυτό δεν καλοβλέπει την πραγματικότητα. Μην ξεχνάμε, εδώ και πόσα χρόνια πριν την παρέμβαση του κ. Τέντε, οι «απεργίες» (που δεν είναι απεργίες, αλλά βίαιες καταλήψεις δημόσιου χώρου, μαζί με όλα τα συμπαρομαρτούντα παραφερνάλια αδικήματα σωματικής βίας, δολιοφθορών κλπ) δεν τίθεται ζήτημα εάν είναι παράνομες και καταχρηστικές, σαν να ‘ταν κανονικές απεργίες. Είναι καραμπινάτα παράνομες καταλήψεις και δεν έχει καμία αξία εάν προαναγγέλθηκαν και πόσο εγκαίρως. Φτάνει που διαπράττονται.
Μήπως είναι βυζαντινοδικία, άλλωστε, μια κατεπείγουσα προκαταρκτική εξέταση της Δικαιοσύνης σχετικά με το φύλον των αγγέλων που απεργούν στον Παράδεισο; Ιδίως, όταν περνάει απαρατήρητο το διαρκές αδίκημα μιας διαπραττόμενης επί γης βάρβαρης κατάληψης, που καταλύει το κράτος δικαίου στην ελληνική δημοκρατία; Και μήπως τέτοιες αντιφάσεις υπονομεύουν και απομειώνουν δραματικά το κύρος της Δικαιοσύνης;
Μήπως εντέλει και ο συμπαθής γραφικός κ. Ζαχαρίας Τριγάζης εκμεταλλεύεται αυτή την απώλεια του κύρους της μπερδεμένης Δικαιοσύνης; Μήπως, από αυτό οι διάφοροι Τριγάζηδες και τα λοιπά ισχυρά πελατειακά ιδιωτικά συντεχνιακά αντικοινωνικά μπουλούκια παίρνουν θάρρος και αγνοούν τις δικαστικές αποφάσεις κατά των «απεργιών» τους; Μήπως έτσι, μάλιστα, ανομούν και τραμπουκίζουν ανενόχλητοι, τραυματίζοντας περαιτέρω την βαριά πληγωμένη κοινωνία;
Γιατί δεν εισακούστηκε εδώ και δύο χρόνια ο κ. Τέντες, αν και η επικαιρότητα έδινε συχνότατα τις ευκαιρίες στους εισαγγελείς να επιληφθούν τόσων και τόσων αθλίων παρανομιών; Ουδέποτε διαλύονταν αυτεπάγγελτα κάθε λογής βαρβαρότητες ισχυρών πελατειακών μειοψηφιών, που καταλάμβαναν δημόσιο χώρο εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος. Αντιθέτως, αφήνονταν ανενόχλητα και ασύδοτα να επιδίδονται στον τραμπουκισμό τους.
Δεν χρειάζεται ο νομιμόφρων πολίτης να ξέρει απόξω τους νόμους για να απαιτεί τον δημόσιο κοινού νου. Ιδιαίτερα σε μια χώρα όπου η Εκτελεστική εξουσία δεν έχει καλή παράδοση στη διασφάλιση των συνταγματικών δικαιωμάτων. Ας θεωρούμε, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει κράτος δικαίου, εφόσον η Δικαιοσύνη χαρίζεται σε κάποιους, που μου απαγορεύουν αδικαιολόγητα το συνταγματικό δικαίωμα να έχω ανεμπόδιστη πρόσβαση σε κάθε γωνιά του δημόσιου χώρου. Εάν αυτό συνομολογηθεί ως απαράδεκτο και αδιανόητο, τότε μπορεί να αποτελεί και τη θεμελιώδη βάση της ανομίας, που πανθομολογουμένως μας έσυρε στη χρεωκοπία. Έτσι, όμως, καθίσταται συνυπεύθυνη η Δικαιοσύνη για τα δραματικά αδιέξοδα που πνίγουν τον τόπο.
Δεν υπάρχουν λόγια, ως προς τις ευθύνες του κ. Πελεγρίνη και -στο πρόσωπό του- σχεδόν όλης της ηγεσίας των πανεπιστημίων. Όχι μόνο για το οδυνηρό αδιέξοδο στη λειτουργία των ΑΕΙ. Αλλά και για την τεράστια οικονομική ζημία, που προκάλεσε ο δόλιος ψηφοθηρικός λαϊκισμός τους. Εξίσου όμως και για τον υποκριτικό εμπαιγμό εις βάρος διδασκόντων, διδασκομένων (οι οικογένειες των οποίων πλήρωσαν πολύ χρήμα τζάμπα), αλλά και της υπόλοιπης κοινωνίας. Όταν μάλιστα αυτός ο εμπαιγμός βασίσθηκε τάχα στην πονοψυχία και τον αγωνιστικό προοδευτισμό υπέρ αδυνάτων διοικητικών υπαλλήλων.
Το ότι το ΚΚΕ θεώρησε την προσφυγή Αρβανιτόπουλου κλιμάκωση του κυβερνητικού αυταρχισμού, μπορείς να το κατανοήσεις. Το ότι το εξαθλιωμένο πλάστικ φοιτητικό κίνημα «έχτισε» με βιβλία το γραφείο του υπουργού στο Πανεπιστήμιο, επίσης μπορείς άνετα να το κατανοήσεις. Είναι κλασική μαγκιά ντιριντάχτα του Φοιτητικού Κινήματος. Αλλά πώς, όλα τα άλλα τραμπουκαλίκια των «απεργών», δεν τα αντιλαμβάνεται η Δικαιοσύνη, ας όψομαι εγώ που είμαι τρελός και κακώς δεν το καταλαβαίνω.
Καλώς κυριαρχεί η Δικτατορία του Τραμπουκαριάτου. Καλώς πάνε στους καταπέλτες των πλοίων στα λιμάνια, με τα ρόπαλα οι Παμίτες και απαγορεύουν στους πολίτες να έχουν ελευθερία πρόσβασης όπου ορίζει το δημόσιο συμφέρον. Καλώς πάνε οι προνομιούχοι εργαζόμενοι του ΜΕΤΡΟ και βάζουν λουκέτο στον (νοούμενο ως δικό τους βασίλειο) δημόσιο χώρο, περιορίζοντας την ελευθερία διακίνησης των άλλων. Καλώς οι «περιφρουρητές» τραμπουκίζουν όποιον θέλει να δουλέψει, όταν απεργούν (με αποφασισμένες ερήμην της πλειοψηφίας διαδικασίες) τα ρετιρέ των ΔΕΚΟ.
Τι δεν καταλαβαίνω; Κοτζάμ ψοφοδεής Κυβέρνηση φοβάται να φωνάξει την αλήθεια, μην την ακούσει κανείς και φάει πολιτικό κόστος. Κοτζάμ Αξιωματική Αντιπολίτευση, υπό το κράτος του γελοίου «αντιμνημονιακού» ιδεολογήματος: «ή εμείς ή αυτοί», καλεί την κοινωνία, ακόμα και τα νήπια, να κάνουν καταλήψεις, για να «ανατρέψουν εκτός Βουλής» την Κυβέρνηση. Η κοινωνία, σε βυθιότητα, παρακολουθεί αποσβολωμένη την χωρίς φρένα κατάβαση, ενώ εγκλωβισμένη εντός της παρακολουθεί και η Δικαιοσύνη. Η Θεά Αθηνά να βάλει το χέρι της.
Οι γενικές ευθύνες της άθλιας εκτελεστικής εξουσίας είναι δεδομένες. Αυτή θέσμισε το άθλιο πελατειακό παρακράτος, που τώρα πνίγεται υπό τις αντινομίες του. Αυτή πλέον δεν μπορεί και να το μεταρρυθμίσει, γονατισμένη από το φόβητρο του πολιτικού κόστους, που δολίως οι πελάτες της επισείουν κατάμουτρα. Και η (εναλλακτική λύση…) αντιπολίτευση πιέζει την συμπολίτευση να μην αλλάξει τίποτε, παραφουσκώνοντας περισσότερο το ασκί με το πολιτικό κόστος. Και δυστυχώς, ο σαπισμένος δεινόσαυρος δεν αγγίζει τις πληγές του, γιατί δεν ξέρει πώς να τις γιατρέψει. Αφού έχει καμένο λογισμικό από την επιρροή του σκοταδιστικού λαϊκισμού. Και ελπίζει πως θα τις ιάσει η Παναγιά η Μεγαλόχαρη.
Δεν είναι μόνο η κακήν κακώς πανικόβλητη προσπάθεια του κ. Αρβανιτόπουλου, που κατέληξε σε τσαπατσουλιές. Ξέρετε το συνηθισμένο υπουργικό κόλπο «κρατάμε καθυστέρηση (μπας και γλιτώσουμε απολύσεις και πολιτικό κόστος)», που καταλήγει σε μπάχαλο την τελευταία στιγμή υπό κλιμακούμενη αφόρητη τροϊκανή πίεση… Έτσι, πράγματι φαίνεται ότι απομακρύνονται κάποιοι καλοί και αναγκαίοι υπάλληλοι, ενώ παραμένουν απείραχτοι κάποιοι ανίκανοι και χωρίς αντικείμενο. Και φυσικά, πίσω από τους λίγους αδικούμενους άξιους κρύβονται πολλοί αργόσχολοι πελάτες, που φωνασκούν και τραμπουκίζουν. Όπως ακριβώς συμβαίνει και σε όλη την επικράτεια του εκτεταμένου ετοιμοθάνατου πελατειακού παρακράτους.
Ξέρω, θα σχολιάσετε πικρόχολα ότι τα λέμε αυτά απόνως, ενώ πολλοί χάνουν τη δουλειά τους, κάποιοι και το γάλα των μικρών παιδιών τους. Ναι όλοι πονάμε γι αυτό, αλλά δεν βλέπω τον ίδιο πόνο, όταν χάνουν τις δουλειές τους ενάμισυ εκατομμύριο εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Και μάλιστα όταν είναι ολοφάνερο ότι η μη κρατικοδίαιτη ιδιωτική οικονομία, η οποία τρέφει το πελατειακό παρακράτος, διαλύεται αναπόδραστα μέχρι τέλους εξ αιτίας της φούσκας του.
Η αντιμνημονιακή παπαρολογία, μάλιστα, ενισχυμένη με το γελοίο ανυπόστατο επιχείρημα περί «κοινωνικού αυτοματισμού» σκοπίμως και δολίως δεν ξεχωρίζει τις δύο κατηγορίες εργασίας, του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Απλούστατα, γιατί είναι γερά συναρθρωμένη με τις πομπές του πελατειακού παρακράτους.
Γι αυτό και κάνει πως δεν βλέπει ότι άλλο είναι η κρατικοδίαιτη φούσκα που πρέπει να ξεφουσκώσει (αλλιώς θα πνιγούμε όλοι μαζί) και άλλο η ιδιωτική οικονομία, που λυγίζει κάτω από την παρανοϊκή υπερφορολόγηση υπέρ αυτής της φούσκας. Δεν βλέπει δηλαδή ότι η ανεργία διαλύει τον τόπο, όχι λόγω της κακίας των «τοκογλύφων δανειστών», αλλά λόγω των αφόρητων υποχρεώσεων του πρησμένου δημόσιου τομέα. Και όσο αυτός δεν ξεφουσκώνει, τόσο η κοινωνία μας θα εξαϋλώνεται μέχρι τελικής πτώσης.
Αυτά πρέπει να τα κατανοήσει και η Δικαιοσύνη, που οφείλει να βάλει πλάτη προσφέροντας κι εκείνη περισσότερα και ζητώντας λιγότερα. Και με τα λιγότερα, τα οποία είναι αποτέλεσμα της πολιτικής επιλογής (Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης) να μην αγγιχτεί το άθλιο πελατειακό παρακράτος, πάλι πρέπει να έχει καθαρό μυαλό. Και όταν βλέπει το σοβαρό αδίκημα της κατάληψης (η οποία δηλώνει προπετώς ότι είναι «απεργία»), τότε να του κλείνει το δρόμο και όχι να παίζει το παιγνίδι του. Να βλέπει το αδίκημα και όχι την πρόφαση, ότι διαπράχθηκε «νομίμως», αφού τάχα ειδοποιήθηκαν τα θύματα τέσσερις μέρες πριν…
Να βλέπει την κάμηλο και όχι τον κώνωπα. Διότι τότε μπορεί να έρθει ο ποιητής και να πει ότι «η Δικαιοσύνη ήταν απ’ έξω». Η Δικαιοσύνη είναι ο σημαντικότερος πυλώνας της Δημοκρατίας, ιδιαίτερα στις χαλεπές εποχές. Χρειάζεται ανόρθωση κύρους και αποτελεσματικότητας. Από αυτήν περιμένουμε να καθοδηγηθεί η ανασυγκρότηση στο συγκλονισμένο σκορποχώρι μας.
Υ.Γ.
Θέλει κανείς να μάθει περισσότερα επί της γελοίας λογικής του ελληνικού φρούτου που λέγεται «κατάληψη»-επειδή-με-έχει-καταλάβει-ο-οίστρος-του-αντιστασιακού-ντιριντάχτα; Του συνιστούμε ανεπιφύλακτα να προσφύγει στην (κατά τα συνήθη εμπεριστατωμένη) εργασία του Πέτρου Παπασαραντόπουλου «Η καρικατούρα των καταλήψεων».
20°
