Απάντηση στο κείμενο των Κωστή Παπαϊωάννου, Βασίλη Παπαστεργίου και Δημήτρη Χριστόπουλου «Γιατί με τον Ηλιόπουλο»
Γράφει ο Γιάννης Φ. Ιωαννίδης*
Τρεις φίλοι, με τους οποίους μοιραζόμαστε πολλά, οι Κωστής Παπαϊωάννου, Βασίλης Παπαστεργίου και Δημήτρης Χριστόπουλος, δημοσίευσαν στη φιλόξενη Athens Voice ένα κείμενο υποστήριξης του Νάσου Ηλιόπουλου.
Δεν είναι στις προθέσεις μου να μπω σε ένα γενικότερο διάλογο για ένα προς ένα τα επιχειρήματα που παραθέτουν, αν και θα είχε ενδιαφέρον, π.χ. για την άποψη ότι «ο Νάσος παρουσιάζει έναν σπάνιο στην Αριστερά συνδυασμό πολιτικού ήθους και επιστημονικής τεκμηρίωσης». Αυτό που κυρίως με εντυπωσίασε είναι η επανειλημμένη χρήση του «εξ ορισμού».
Κατά τους συγγραφείς, ένας έως χτες υφυπουργός της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι «εξ ορισμού» ανθεκτικότερο ανάχωμα στον παλαιοκομματισμό, επειδή είναι αριστερός και δεν έχει «ώσμωση» ο πολιτικός του χώρος με τη Δεξιά.
Δεν είναι όμως αυτό το σημαντικότερο «εξ ορισμού» πλεονέκτημά του.
Στο κείμενο γίνεται αναφορά στη θητεία Καμίνη, επιλεκτική όμως, μόνο για τα προβλήματα της καθημερινότητας και το νοικοκύρεμα των οικονομικών. Κουβέντα, ας πούμε, για τις κοινωνικές πολιτικές και τον τρόπο αντιμετώπισης του προσφυγικού ή για τη στάση του απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Κι αυτό γιατί αν γινόταν μια συνολική αποτίμηση, θα ήταν μάλλον δύσκολο να εμφανισθεί το άλλο, το κυριότερο και καταληκτικό «εξ ορισμού» επιχείρημα: «Λέμε όμως απερίφραστα ότι ο υποψήφιος της Αριστεράς έχει εξ ορισμού μεγαλύτερο απόθεμα δύναμης εναντίον της Χρυσής Αυγής από έναν κεντροαριστερό ή κεντροδεξιό υποψήφιο. Και αυτό δεν είναι δευτερεύον ζήτημα. Η αντίθεση προς την Χρυσή Αυγή και την ακροδεξιά θα είναι ένα ουσιαστικό επίδικο για την επόμενη περίοδο».
Εδώ τα πράγματα γίνονται σοβαρότερα. Μια επιχειρηματολογία για την υποστήριξη ενός υποψηφίου δημάρχου, θα περίμενε κανείς να έχει λιγότερες εξ αποκαλύψεως αλήθειες και «ταυτοτικές» πολιτικές αναφορές. Ειδικά στο ζήτημα της ακροδεξιάς και της Χρυσής Αυγής, είναι, πραγματικά, εντυπωσιακό να γράφεται ότι ένας «υποψήφιος της Αριστεράς», εκ μόνου αυτού του λόγου, έχειμεγαλύτερο απόθεμα δύναμης από ένα Μπουτάρη ή έναν Καμίνηγια παράδειγμα. Αναφέρω μόνο αυτούς, επειδή δεν είναι εκ νέου υποψήφιοι. Έχω όμως στο νου μου αρκετούς κεντροαριστερούς και κεντροδεξιούς, απερχόμενους και υποψήφιους δημάρχους, με λεπτομερή «βιογραφικά», που δεν αξίζουν αυτήν την αντιμετώπιση, μόνο και μόνο επειδή δεν ανήκουν στο κόμμα «του Νάσου».
Αυτά μάλιστα γράφονται ενώ στην παρούσα προεκλογική περίοδο η Χρυσή Αυγή και η ακροδεξιά είναι απομονωμένες, οι δε σημαντικοί υποψήφιοι δήμαρχοι Αθήνας φαίνεται να ομονοούν σε αυτό το σημείο. Και είναι κρίμα σε αυτήν τη συγκυρία, φίλοι με προσφορά στα ζητήματα δικαιωμάτων, να διεκδικούν αντιακροδεξιά πρωτεία για έναν εκ των υποψηφίων, όχι στη βάση των όσων λέει ή όσων έχει κάνει, αλλά «εξ ορισμού», λόγω πολιτικής ένταξης.
Το κύριο πρόβλημα, με άλλα λόγια, είναι πώς διαλεγόμαστε μεταξύ μας πολιτικά, και για την Αυτοδιοίκηση και για την ακροδεξιά και για τα δικαιώματα. Ο Κωστής, ο Βασίλης και ο Δημήτρης έχουν δίκιο ότι η επιλογή Δημάρχου δεν μπορεί να γίνεται με απολίτικα κριτήρια, ότι πρέπει να κάνουμε «επιλογές με βάση τις θέσεις» και ότι «ο Δήμαρχος πρέπει και τη δουλειά του να κάνει αλλά και άποψη να έχει για το προσφυγικό, για την κλιματική αλλαγή και για όλα τα μεγάλα πολιτικά επίδικα της ζωής μας». Αλλά οι αποφάνσεις που εκφέρονται αξιωματικά, του στυλ λέγεσαι αριστερός, άρα είσαι πιο δυνατός κατά της ακροδεξιάς, μήπως πάσχουν από το ελάττωμα που οι φίλοι, υποστηρικτές του Νάσου Ηλιόπουλου, καταλογίζουν σε άλλους; Ότι δεν είναι, αληθινά, πολιτικές;
*Ο Γιάννης Φ. Ιωαννίδης, Δικηγόρος, Πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
6°
