Το τελευταίο κόλπο του Αλέκση

Να ξεκινήσω διευκρινίζοντας πως, όταν αναφέρομαι στο τελευταίο κόλπο του Αλέκση, δεν εννοώ ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός θα απορρίψει την εξαπάτηση ως τρόπο απόκτησης της εξουσίας. Ούτε εννοώ ότι θα του συμβεί κάτι που θα τον εμποδίσει να αποπειραθεί να (ξανα)κοροϊδέψει τους αφελείς. Όταν γράφω «το τελευταίο κόλπο», εννοώ το τελευταίο του ως πρωθυπουργός της χώρας, η τελευταία του απόπειρα α)να κάνει την ήττα του στοιχειωδώς διαχειρίσιμη β) να κάνει τη ζωή δύσκολη στην επόμενη κυβέρνηση (καταλαβαίνω ότι υπάρχουν και απαισιόδοξοι αναγνώστες, αλλά δεν μπορώ να γράψω για πιθανότητα νίκης, καθώς πιστεύω ότι ο ψυχοπαθολογικός μαζοχισμός και η αφέλεια των ψηφοφόρων έχουν ένα όριο).

Το κόλπο του Αλέκση δεν είναι καθόλου καινούργιο: χρησιμοποιεί τα λεφτά που έχει συγκεντρώσει από τους φόρους προκειμένου να χρηματοδότησει την προεκλογική του εκστρατεία. Δεν είναι ο πρώτος που το κάνει, αλλά σίγουρα είναι ο πρώτος που φορολόγησε τόσο πολύ, τόσο πολλούς, χωρίς να κάνει το παραμικρό για να δημιουργήσει τις συνθήκες που θα μπορούσαν να κάνουν την οικονομία να λειτουργήσει προς όφελός τους, χωρίς δηλαδή να κάνει τίποτα που να περιλαμβάνει τη μαγική λεξούλα «ανάπτυξη». Ούτε είναι ο πρώτος που επιχειρεί να παραδόσει καμμένη γη, αλλά σίγουρα είναι ο μοναδικός που προσπαθεί να εξαφανίσει τη γη τελείως, έτσι ώστε να μη μείνουν ούτε οι στάχτες.

Στην προσπάθειά του αυτή έχει συμμάχους περισσότερους από τους συνήθεις παρατρεχάμενούς του. Έχει τους πολιτικούς της αντιπολίτευσης που ακόμα δεν έχουν βρει τον τρόπο να εξηγήσουν στους ψηφοφόρους ότι οτιδήποτε έχει μοιρασιά χρημάτων των φορολογούμενων δεν είναι αναγκαστικά και φιλολαϊκό (συνήθως συμβαίνει το αντίθετο) και τους δημοσιογραφούς που εν χορώ απαγγέλλουν το ποιηματάκι που πάει «όλα τα μέτρα που δίνουν χρήματα στον κόσμο είναι θετικά μέτρα».

Και οι μεν και οι δε δεν το κάνουν από ανοησία (χωρίς φυσικά αυτή να αποκλείεται σε αρκετές περιπτώσεις, που κάποιες από αυτές σίγουρα σας ήρθαν στο νου). Ξέρουν καλά ότι αυτές οι δήθεν φιλολαϊκές πολιτικές της αρπαχτής και της μοιρασιάς είναι η βασική αιτία της χρεοκοπίας, τόσο ηθικής όσο και οικονομικής, της χώρας. Και ξέρουν ακόμα καλύτερα πόσο καταστροφικό είναι για έναν λαό να περιμένει να ζήσει από επιδόματα και όχι από τον πλούτο που παράγεται από την πραγματική οικονομική ανάπτυξη. Είναι όμως πονηροί. Οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης ξέρουν ότι δεν έχουν κανέναν λόγο να αποδυναμώσουν ένα κόλπο που μπορεί να κάνουν και οι ίδιοι και οι περισσότεροι δημοσιογράφοι έχουν αποφασίσει ότι προτιμούν να είναι ευχάριστοι παρά χρήσιμοι, που όσο να ‘ναι είναι κάπως πιο δύσκολο και κουραστικό.

Το αποτέλεσμα αυτής της περίεργης (αλλά καθόλου αταίριαστης καθώς οι λαϊκιστές πάντα ταιριάζουν) συμμαχίας είναι οι εξαγγελίες σαν αυτές του πρωθυπουργού να μην αντιμετώπιζονται με την εχθρική απαξίωση που ταιριάζει σε κάθε εξαγγελία που οδηγεί σε οικονομική καταστροφή. Το αποτέλεσμα είναι να έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε που καταλάβαμε ότι μπαίνουμε σε κρίση κι ακόμα να μην έχει γίνει κοινός τόπος το πόσο επικίνδυνες είναι οι εξαγγελίες σαν αυτές του Αλέκση.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, όπως καταλαβαίνετε το κόλπο «Τσοβόλα, δώσ' τα όλα» μπορεί να μη σώσει τον Αλέκση και, αν όλα πάνε κατ’ ευχήν, θα είναι όντως το τελευταίο του. Όλα όμως δείχνουν πως δε θα είναι το τελευταίο που θα υποστούμε εμείς. Ο Αλέκσης μπορεί να φύγει, αλλά οι λαϊκιστές πολιτικοί και δημοσιογράφοι, αυτοί που εξαγγέλουν και αυτοί που βαράν παλαμάκια σε κάθε «Τσοβόλα, δώσ' τα όλα» πολιτική, δε θα πάνε πουθενά. Θα είναι εδώ και θα εξαπατούν τους ψηφοφόρους. Και δε θα έχουν και λόγο να μην το κάνουν όσο οι ψηφοφόροι μοιάζουν πρόθυμοι να εξαπατηθούν. Και μπράβο τους.

Υ.Γ. Επειδή κάποιοι (μτφ. όσοι δε διαβάζετε προσεκτικά ή δεν καταλαβαίνετε) διαμαρτύρεστε ότι δεν έχω προτάσεις, ιδού μια πρόταση για την οικονομία απλή και κατανοητή: απαγόρευση χρήσης του Ζαππείου από κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Από τις ανευθυνότητες του πρώτου αντιμνημονιακού Σαμαρά μέχρι τα παπατζιλίκια του Αλέκση, το Ζάππειο τα τελευταία 10 χρόνια έχει συνδεθεί αποκλειστικά με πολιτικές απάτες. Ας κάνουμε μια, έστω συμβολική, ρήξη με τον λαϊκισμό κι ας απαγορεύσουμε τη χρήση του για τέτοιου είδους εκδηλώσεις.