Ο δημόσιος λόγος της παρακμής και της ήττας

Η χρήση της γλώσσας από την ηγεσία κάθε χώρας αποτελεί αυτοτελή παράγοντα διαμόρφωσης συλλογικού ήθους και ταυτόχρονα εργαλείο για άσκηση πολιτικής και παραγωγή μηνυμάτων.

Τίποτε δεν είναι ουδέτερο και αθώο, πολύ περισσότερο οι λέξεις με το ιδεολογικό, πολιτικό και αισθητικό φορτίο που κουβαλάνε. Με τις λέξεις μπορείς να ενώσεις ή να διχάσεις έναν λαό, μπορείς να απευθυνθείς στη λογική και την ευαισθησία των πολιτών ή να επιλέξεις να ξυπνήσεις τα πιο ζωώδη τους ένστικτα, μπορείς να τροφοδοτήσεις την κρίση τους ή να καλλιεργήσεις την τυφλότητα και τον φανατισμό.

Ο ιστορικός του μέλλοντος καθώς και εκπρόσωποι άλλων επιστημονικών κλάδων είναι βέβαιο ότι θα σταθούν στο ζήτημα της ποιότητας και του περιεχόμενου του δημόσιου λόγου κατά την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον συνασπισμό ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ και στη συνέχεια μετεξέλιξή του σε άνευ όρων συμμαχία επιβίωσης των ό,τι να ’ναι προθύμων με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος υπήρξε από την αρχή εμπρηστικός και διχαστικός. Υπηρετούσε το αδελφοκτόνο μήνυμα εμείς ή αυτοί, τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν. Διανθισμένος συχνά με χυδαιότητα και λούμπεν προέλευσης φρασεολογία στα μέτρα της πιο φριχτής εκδοχής του νεοέλληνα τσάμπα μάγκα, αποτύπωνε το ήθος και το ύφος των κυβερνώντων. Ασφαλώς η οξύτητα και ο εκχυδαϊσμός υπηρετούσαν στρατηγικούς και τακτικούς στόχους. Επιχείρησε επίσης να κατασκευάσει μια διαιρετική τομή της κοινωνίας και των εκπροσώπων της και να την ιδεολογικοποιήσει με τοξική ταξικότητα. Απο τη μια πλευρά οι μη προνομιούχοι και τα παιδιά του λαού, οι μη έχοντες σχέση με την ταξική αριστεία, οι εκ των συνθηκών αμόρφωτοι. Οι ντόμπροι και λαϊκοί πολιτικοί, με τον αγοραίο λόγο, που είναι όμως αυθεντικός και αγνός. Οι μάγκες πολιτικοί, οι τσαμπουκαλεμένοι που δεν μασάνε τα λόγια τους και που είναι κομμάτι του λαού. Από την άλλη πλευρά η μόρφωση και η καλλιέργεια των προνομιούχων, των συντηρητικών, των δεξιών. Η ευπρέπεια των αστών υποκριτών. Ο υπεύθυνος και μετρημένος λόγος των επαγγελματιών διαχειριστών της εξουσίας.

Κάπως έτσι η κυριαρχία του εθνολαϊκισμού στη χώρα τα τελευταία χρόνια κατάφερε να νεκρώσει τα ήδη από καιρό εν υπνώσει αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στη δημόσια χυδαιότητα και τον δηλητηριώδη διχαστικό λόγο. Τον τόνο δεν δίνουν μεμονωμένοι «αψείς» υπουργοί. Θα ήταν εξαιρετικά αφελής μια τέτοια προσέγγιση. Πρόκειται για την αντανάκλαση του προσωπικού ήθους και της πολιτικής διαδρομής του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, που είτε ως πρωθυπουργός, είτε ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιχείρησε να ταυτίσει την υπεράσπιση των πολλών, των αδύναμων και μη προνομιούχων με την αμορφωσιά και τον αγοραίο δημόσιο λόγο. Είναι βέβαιο ότι τα κόκαλα του Ηλία Ηλιού, του Λεωνίδα Κύρκου, αλλά και του θυμόσοφου και λαϊκού Χαρίλαου Φλωράκη τρίζουν ακούγοντας κάποιον που παρουσιάζεται ως επίγονός τους να κακοποιεί τόσο συχνά την ελληνική γλώσσα, να διχάζει τόσο αδελφοκτόνα και να ηγείται μιας κυβέρνησης που επανειλημμένως διά υπουργών της, οι οποίοι πάντα καλύπτονται από την κορυφή, χρησιμοποιεί λέξεις και εκφράσεις συχνά ξένες προς το ανθρώπινο είδος.

Η σαρωτική αλλαγή υποδείγματος στον δημόσιο λόγο και το πολιτικό ήθος που παράγει αποτελεί για τον τόπο ζωτική ανάγκη. Η αθλιότητα και ο εκχυδαϊσμός πρέπει να ταυτιστούν στη συλλογική μας συνείδηση με το σκοτάδι, τον κανιβαλισμό και την οπισθοδρόμηση που συναντά κανείς στις μπανανίες. Στον βορβορώδη πεζοδρομιακό και διχαστικό δημόσιο λόγο εμπεριέχεται το πρόσωπο του φασισμού, του ολοκληρωτισμού, εμπεριέχεται η απουσία του ορθού λόγου. Τα tweet με εκφράσεις πεζοδρομίου, οι δηλώσεις στη Βουλή με γλώσσα υποκόσμου και τα μαργαριτάρια της ακραίας αγραμματοσύνης συμβολίζουν την Ελλάδα της παρακμής και της ήττας.

Αυτή την Ελλάδα πρέπει να την αφήσουμε για πάντα πίσω μας.