Από το 2015 δίνουμε διαρκώς μάχες, σε δύσκολες συνθήκες. Καταφέραμε να κρατήσουμε όρθιο τον τόπο μας και την κοινωνία. Η Ελλάδα έγινε συνώνυμο της ανάκαμψης, της ανθρωπιάς, της Δημοκρατίας, απέναντι σε μια Ευρώπη που μας δείχνει το ξενοφοβικό και ρατσιστικό της πρόσωπο.#Κρήτη
Την ώρα που βλέπαμε χθες το βράδυ το ντοκιμαντέρ για τη φωτιά στο Μάτι κυκλοφορούσε στο τάιμ λάιν αυτό το τουίτ του πρωθυπουργού από την Κρήτη. Από κοντά και οι φωτογραφίες που χόρευε κρητικούς χορούς στο πλαίσιο της προεκλογικής του εκστρατείας. Κάπου εκεί ήταν και ο Παύλος Πολάκης, όπως εκείνη τη μοιραία νύχτα με τη σκηνοθετημένη ενημέρωσή του συντονιστικού της Πυροσβεστικής για τη φωτιά στο Μάτι. Οι αναρτήσεις κάτω από το #Κρήτη στο τάιμ λάιν του πρωθυπουργού έγραφαν→ #Μάτι: @Τsipras @Syriza Βάλε ΣΚΑΙ!
Δεν ξέρω αν βλέπει ΣΚΑΙ ο πρωθυπουργός, έστω κατ’ εξαίρεση. Αν το είδε, πάντως, θα άκουσε τις επικοινωνίες της Πυροσβεστικής τη μοιραία εκείνη ημέρα. Δεν ξέρω κι αν άντεχε να ξαναζήσει λάιβ όλο το σκηνικό της 23ης Ιουλίου, τις κραυγές απόγνωσης, την πύρινη κόλαση που κατάπιε ανθρώπινες ζωές, το χάος. Αν πήρε μια ιδέα του πώς είναι να κλείνεις τα παράθυρα ενώ το διπλανό σπίτι καίγεται και να στέλνεις το πανικόβλητο παιδί σου στο υπόγειο για να μην καεί. Πώς είναι να αναγνωρίζεις τους σωρούς των αγαπημένων σου, απανθρακωμένων, την ίδια εκείνη στιγμή στον τόπο της τραγωδίας. Δεν ξέρω αν άκουσε, «να μη σηκωθεί το αεροπλάνο, εντολή υπουργού». Αν ένιωσε την αγωνία των πυροσβεστών την ώρα που καταλάβαιναν τι συνέβαινε, την ώρα που αντίκριζαν τους καμένους, που έδιναν μάχες σώμα με σώμα με τη φωτιά, που ενημέρωναν για τους νεκρούς που αντίκριζαν, αλλά και αν συνειδητοποίησε την ασχετοσύνη αυτών που ήταν στα τηλέφωνα, που προσπαθούσαν να συντονίσουν, την παντελή ανυπαρξία του κράτους την κρίσιμη στιγμή. Δεν ξέρω αν κατάλαβε πως υπήρχε χρόνος να σωθούν οι άνθρωποι αν υπήρχε ένας ελάχιστος συντονισμός, αν υπήρχαν διαθέσιμα μέσα, η απαραίτητη προετοιμασία που απαιτούσαν τέτοιες μέρες καλοκαιριού, αλλά κανείς υπεύθυνος δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε, τίποτα δεν λειτούργησε και την ώρα του πανικού πάρθηκαν λάθος αποφάσεις που οδήγησαν στον θάνατο ανθρώπους. Αν του χτύπησε άσχημα η ατμόσφαιρα καφενείου των υπευθύνων που δέχονταν τις κλήσεις των ανθρώπων που κινδύνευαν να καούν και η ανημπόρια τους βέβαια να κάνουν οτιδήποτε. Αν του καρφώθηκε στο μυαλό η κραυγή της γυναίκας στο τηλέφωνο... «μας έχετε ξεχάαασειειει»! Αν είδε λάιβ τις εμβληματικές πια φωτογραφίες από τους ανθρώπους στο Κόκκινο Λιμανάκι μέχρι τη μέση στη θάλασσα, που προσπαθούσαν να πάρουν ανάσα ανάμεσα στους καπνούς και με την ατμόσφαιρα να καίει περιμένοντας με τις ώρες κάποιος να τους σώσει.
Δεν ξέρω αν του γεννήθηκε ένας κόμπος στο λαιμό με αυτά και τόσα άλλα που ξαναζήσαμε όσοι είδαμε τα ντοκουμέντα να μιλούν.
Φαντάζομαι θα του κακοφάνηκε που κυκλοφόρησε τέτοιο υλικό τέτοιες μέρες, λίγο πριν τις εκλογές. Γιατί το χειρότερο από όλα για τον ίδιο είναι ότι αποκαλύφθηκε για μία ακόμη φορά κάτι που ήδη γνωρίζαμε και κάτι που δεν πρέπει να ξεχαστεί, ότι ενώ γνώριζαν το μέγεθος της καταστροφής, πως είχαν καεί άνθρωποι, σκηνοθέτησαν μια ολόκληρη παράσταση τη νύχτα της Δευτέρας, με τους ανθρώπους του Τόσκα, Σκουρλέτη, Πολάκη, Δούρου, και τους αρχηγούς της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας, όλους αυτούς που υποτίθεται είναι στις θέσεις τους για να μας προστατεύουν, και μας την έδειξαν λάιβ στις κάμερες για να υποδυθούν ότι όλα είναι υπό έλεγχο. Και όλοι μαζί έκαναν πως ενημερώνουν για μια φωτιά που είχε ήδη τελειώσει έναν πρωθυπουργό που ενδιαφέρεται.
Δεν ξέρω αν το έχουμε καταλάβει όλοι, κι εκείνος μαζί, πόσο ασύλλυπτο, αδιανόητο, κυνικό και ακραίο, είναι να παίζει ο πρωθυπουργός της χώρας με τους αρμόδιους υπουργούς και όλους τους υπεύθυνους θέατρο επιπέδου δημοτικού την ώρα που έχει συντελεστεί μια εθνική καταστροφή, πόσο βλάσφημο είναι για τους νεκρούς, πόσο προσβλητικό για όσους εκείνη την ώρα αγωνιούσαν ή βυθίζονταν στο πένθος για τους δικούς τους ανθρώπους που χάθηκαν τραγικά και άδικα.
Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε κάτι που δεν θα του συχωρεθεί, θα ακυρώνει κάθε του δήλωση, ανάρτηση, δημόσια εμφάνιση και παρουσία και θα τον συνοδεύει για πάντα κάπου στο βάθος της συνείδησής του. Κι από την άλλη, δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς, πώς μπορεί να σηκώνει κανείς ένα τέτοιο βάρος...
