Εδώ και μέρες και με αφορμή το νέο τερατοσχέδιο για την Παιδεία, ακούω και διαβάζω πολλά και κακά για τον σύντροφο Γαβρόγλου
Εδώ και μέρες και με αφορμή το νέο τερατοσχέδιο για την Παιδεία, ακούω και διαβάζω πολλά και κακά για τον σύντροφο Γαβρόγλου ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, εμφανίζεται ως ένας αδίστακτος καταστροφέας που εξαιτίας του κινδυνεύει το μέλλον εκατοντάδων χιλιάδων νεαρών Ελλήνων. Ο σύντροφος Γαβρόγλου προφανώς είναι αδίστακτος (όπως κάθε σύντροφος της κυβέρνησης του Αλέκση και όπως κάθε άνθρωπος που μπορεί ταυτόχρονα να δηλώνει μαρξιστής και να είναι μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου του Iδρύματος Λάτση), αλλά τα σχέδιά του για την Παιδεία ελάχιστα θα επηρεάσουν το μέλλον των ελληνόπουλων. Όχι επειδή δεν είναι καταστροφικά, αλλά επειδή η ίδια η εκπαίδευση –όπως φαίνεται– δεν έχει πια μεγάλη σημασία.
Πριν βιαστείτε να με κατηγορήσετε, να πω πως η ασημαντότητα της εκπαίδευσης δεν με ευχαριστεί καθόλου. Δεν την αναφέρω με τη χαιρεκακία που νιώθω όταν μιλάω για προπηλακισμούς συριζαίων βουλευτών και είναι κάτι που καθόλου δεν πίστευα μέχρι που ο Αλέκσης και η χαρούμενη παρέα του βρήκαν τον αριθμό των αυτοκαταστροφικών ψηφοφόρων που χρειάζονταν προκειμένου να αποκτήσουν τον απόλυτο έλεγχο της εξουσίας (ως στελέχη της ανανεωτικής αριστεράς ήταν έτσι κι αλλιώς πάντα κοντά της). Με λίγα λόγια, δεν λέω ότι η εκπαίδευση ήταν άχρηστη και τωρα αυτό αποδείχτηκε, λέω ότι η εκπαίδευση που μέχρι προσφάτως ήταν απαραίτητη, έπαψε να είναι.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια η εκπαίδευση έμοιαζε απαραίτητη για την επιτυχία οποιουδήποτε δεν είχε κάποιο αθλητικό ή καλλιτεχνικό ταλέντο και την υπομονή να το καλλιεργήσει. Το «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» ήταν η ερώτηση-απειλή που αντιμετώπιζε κάθε μαθητής που και δεν ήξερε ούτε τι να κάνει με μια μπάλα αλλά ούτε και είχε τις καλύτερες σχέσεις με τη μελέτη και τη γνώση που αυτή συνεπάγεται. Τώρα πια ο στούρνος που δεν μπορεί να ξεχωρίσει πρώτο από δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και δεν έχει ιδέα πόσα εκατομμύρια έχει το δισεκατομμύριο, μπορεί να κοιτάξει αυτόν που τον ρωτάει στα μάτια και να απαντήσει «θα γίνω πρωθυπουργός». Και κανείς δεν θα μπορεί να γελάσει.
Βλέπετε, μια από τις πολλές συνέπειες της πρωθυπουργίας του Αλέκση είναι η ανατροπή της πεποίθησης σύμφωνα με την οποία η εκπαίδευση, η μόρφωση και η καλλιέργεια είναι απαραίτητες για να κατακτηθούν οι περισσότερες κορυφές της ζωής, μεταξύ των οποίων και η πιο ψηλή, αυτή της διακυβέρνησης της χώρας. Μέχρι πριν λίγα χρόνια πιστεύαμε πως για να γίνει κανείς κυβερνήτης μιας χώρας μπορεί να μην είναι απαραίτητο να είναι ηθικός ή έντιμος αλλά σίγουρα χρειάζεται να έχει κάποιες γνώσεις που ξεπερνούν αυτές του μέσου όρου. Πιστεύαμε ότι για να γίνεις πρωθυπουργός θα έπρεπε να μιλάς σχετικά καλά τα ελληνικά, σχετικά καλά τουλάχιστον μια ξένη γλώσσα, να κατέχεις τα στοιχειώδη για τα οικονομικά, να σκαμπάζεις λίγο από μαθηματικά, να έχεις ιστορικές γνώσεις και γενικά να ξέρεις περισσότερα από τους παίκτες του Αδύναμου Κρίκου της Κύπρου που γίνονται βάιραλ κάθε εβδομάδα επειδή σε ερωτήσεις του τύπου «Ποια είναι η πρωτεύουσα της Κίνας;» απαντούν με σιγουριά «η Αφρική».
Αλλά όλα αυτά πριν τον Αλέκση.
Γιατί πια, χάρη στον Αλέκση, ξέρουμε πως μπορείς να γίνεις πρωθυπουργός ακόμα κι αν τα ελληνικά σου είναι σαν των ρόλων της Στυλιανοπούλου, τα αγγλικά σου σαν των ρόλων του Γκιωνάκη, οι ιστορικές σου γνώσεις σαν κακού μαθητή δημοτικού, οι γνώσεις σου για τα οικονομικά σαν τις γνώσεις ψηφοφόρου του Βαρουφάκη και η άνεσή σου στα μαθηματικά αντίστοιχη της άνεσης που είχε η γιαγιά μου με το ίντερνετ.
Δεν ισχυρίζομαι ότι η εκπαίδευση είναι άχρηστη γενικώς. Κάθε άλλο. Η εκπαίδευση σου δίνει εφόδια που πουθενά αλλού δεν μπορείς να τα βρεις. Απλώς τα εφόδια αυτά δεν είναι πια απαραίτητα για την επιτυχία σε τομείς που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε την επιτυχία χωρίς αυτά λίγα χρόνια πριν. Και γι' αυτό είναι άδικη η επίθεση στον σύντροφο Γαβρόγλου, ο οποίος προφανώς και καταστρέφει την εκπαίδευση αλλά όχι και το μέλλον των παιδιών. Αυτά μπορούν να γίνουν πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, γενικοί γραμματείς και γενικά να ακολουθήσουν τους μόνους τομείς που μοιάζουν να έχουν εξασφαλισμένο μέλλον στην πιο ωραία χώρα του κόσμου, ανεξαρτήτως εκπαίδευσης. Και μπράβο τους.
11°
