Οι Γάλλοι λένε «déjà vu». Που πάει να πει αυτή τη σκηνή, την κατάσταση κ.λπ. την έχω ξαναζήσει (στη δική μου ή μεταφυσικά σε κάποια άλλη ζωή!). Αισθάνομαι λοιπόν ότι ξαναζούμε «χρόνια δοξασμένα» ή μάλλον «μήνες δοξασμένους» της διακυβέρνησης της χώρας από Ευάγγελο Βενιζέλο, ως πρωθυπουργεύοντα υπουργό Οικονομικών του Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου. Όταν ο πολιτικός αυτός άνδρας, αφού η κυβέρνησή του κορόιδευε και καθυστερούσε συστηματικά σε σχέση με τις διαρθρωτικές αλλαγές, έδιωξε την τρόικα και σήκωσε τη σημαία των «κόκκινών γραμμών» και της «πολιτικής διαπραγμάτευσης». Για να παρακαλάει στη συνέχεια για την επιστροφή της τρόικας, που για να γίνει χρειάστηκε ένα χαράτσι 2,5 δις και την αλλαγή της κυβέρνησης με την είσοδο του κ. Σαμαρά, που ως τότε σφύριζε αντιμνημονιακά, να κάνει την ιστορική του τούμπα!
Κάτι ανάλογο ζούμε δυστυχώς και σήμερα. Μετά τον τραγέλαφο της πολιτικής διαπραγμάτευσης και των «κόκκινων γραμμών», που έληξαν μετά την «ιστορική» πεντάλεπτη συνάντηση Σαμαρά-Μέρκελ, όπου ο κ. Σαμαράς δεν έθεσε καν το θέμα, η κυβέρνηση φαίνεται τώρα να στέλνει τη «διαπραγμάτευση» με την τρόικα στις ελληνικές καλένδες. Όχι γιατί ελπίζει ότι θα πετύχει κάτι καλύτερο, αλλά για να μεταθέσει το πολιτικό κόστος των αποφάσεων που τελικά θα ληφθούν. Σπρώχνει στο μέλλον ακόμα και τις ελάχιστες απομακρύνσεις προσωπικού που κάνει στο δημόσιο. Τι συνέπειες θα έχει αυτό. Η Ελλάδα γίνεται πάλι με την τακτική αυτή «ειδική περίπτωση». Ξαναβάζει από την πίσω πόρτα την οικονομική αβεβαιότητα και επιφέρει πρόσθετη μείωση της ρευστότητας, που είναι το υπ’ αριθμόν ένα εμπόδιο για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Ανάκαμψη που είναι πλέον σήμερα άμεσα εφικτή, αν με αποφασιστικότητα προχωρούσαν οι μεταρρυθμίσεις και η μείωση των φόρων και του κράτους.
Τα δάνεια, που θα καθυστερήσουν πάλι πολλούς μήνες, θα καλυφθούν με τον περιορισμό της ρευστότητας προς τον ιδιωτικό τομέα. Το κράτος για να καλύψει τις δαπάνες του θα εκδώσει έντοκα γραμμάτια που οι κρατικές πλέον τράπεζες υποχρεωτικά θα αγοράσουν. Ο συνδυασμός αβεβαιότητας και καθυστέρησης θα έχει τα γνωστά από τα προηγούμενα χρόνια καταστροφικά αποτελέσματα. Πρόσθετη ύφεση, μερικές δεκάδες χιλιάδες ακόμα εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα θα γίνουν άνεργοι και μερικές χιλιάδες ακόμα επιχειρήσεις που θα κλείσουν.
Θα αυξηθούν έτσι οι 1,4 εκ. ανέργοι, στη συντριπτική πλειοψηφία τους από τον ιδιωτικό τομέα, και οι 370.000 ασφαλισμένοι του ΟΑΕΕ που βρίσκονται σε απόγνωση και καταδιώκονται αμείλικτα, γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τις εισφορές τους.
Την ίδια ώρα η κυβέρνηση –που καθυστερεί– συνεχίζει να βγάζει υπαλλήλους των «ευγενών» συντεχνιών από τα 50 στη σύνταξη και να προγραμματίζει 8 χιλιάδες νέες προσλήψεις στο δημόσιο το 2014. Και οι «αγενείς», που δεν περιμένουν τίποτε από το κράτος και αγωνίζονται και παράγουν πραγματικό πλούτο. Αυτοί ας κλείσουν κι ας απολυθούν! Κι όλα αυτά γιατί αντί για πολιτική λιγότερων φόρων και μικρότερου κράτους, η κυβέρνηση επιμένει να υπηρετεί τους κομματικούς στρατούς. Και να είχε κάποιο στόχο η κωλυσιεργία ή κάποια ελπίδα για κάτι καλύτερο, κάπως θα μπορούσε να δικαιολογηθεί. Εδώ δεν υπάρχει τίποτε. Εδώ χάνουμε 5-0 και παίζουμε καθυστέρηση!
10°
