Το Tomorrowland στην Αθήνα, στην Πλατεία Νερού

Στην Μπούμ, μία άγνωστη πόλη του Βελγίου λίγο έξω από την Αμβέρσα, πάνω στον ποταμό Ρίπελ. Γνώρισα το Tomorrowland μόλις πριν έξι χρόνια, αν και το πρώτο είχε γίνει το 2005. David Guetta και Afrojack δεν ήταν ποτέ στα ακούσματά μου. 400.000 επισκέπτες βρέθηκαν πέρυσι εκεί για τα δύο τριήμερα του Ιουλίου που διήρκεσε το φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής (EDM θα μου έλεγε ένας ειδικός). Πολλοί από τους επισκέπτες περνούν το τριήμερο μέσα στον χώρο, στο κάμπινγκ Dreamville. Διαβάζω ότι το φεστιβάλ του 2012 χαρακτηρίστηκε από την πολυεθνικότητα των επισκεπτών, καθώς το παρακολούθησαν άνθρωποι από 75 διαφορετικές εθνικότητες.

Κι άλλο ένα, πιο παλιό φεστιβάλ στην Ευρώπη. Εκείνο του Sziget, που ξεκίνησε δειλά το 1993, ως φοιτητική γιορτή μετά την πτώση του κομμουνισμού, στη Βουδαπέστη και εξελίχθηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά γεγονότα της ηπείρου. Σε ποτάμι κι αυτό, πάνω στο ομώνυμο νησί στο Δούναβη. Ένα νησί της μουσικής. Εκεί Arctic Monkeys, Noel Gallaher, Lana del Ray αλλά και οι δικοί μας Ιμάμ Μπαϊλντί κάποια χρονιά και ο David Bowie. 565.000 επισκέπτες πέρυσι, η πλειοψηφία των οποίων καταλύουν σε κάμπινγκ πάνω στο νησί.

Ο ειδικός θα με ενημέρωνε ότι παρέλειψα την Coachella στην Καλιφόρνια, το Rock am Ring στη Γερμανία και το μακροβιότερο όλων το Roskilde στη Δανία.

Κάτι σαν σύγχρονα Woodstock; Ίσως. Χωρίς βέβαια το πολιτικό κίνητρο που είχε η γενιά της αντικουλτούρας τη δεκαετία του ’60. Αλλά με μεγαλύτερη, πολύ μεγαλύτερη πολυπολιτισμικότητα.

Πέρα από τις διαφορετικές εποχές, μουσικές και πολιτικές αναζητήσεις, εκείνο που έχει ενδιαφέρον είναι οι επισκέπτες. Θα σταθώ στη συμβίωσή τους αυτά τα τριήμερα στο Βέλγιο ή στην Ουγγαρία, που γνώρισα από προσωπικές περιγραφές αν και εύκολα βρίσκει κανείς στο διαδίκτυο εικόνες και βίντεο από τις μέρες και τις νύχτες τους.Οργανωμένα λιγότερο ή περισσότερο κάμπινγκ, σκηνές σε απόσταση ανάσας κάποιες φορές, φαστ φουντ, καφέ, φούρνοι. Νέα παιδιά (ή όχι και τόσο παιδιά), όλα τα χρώματα, όλες οι κουλτούρες, όλες οι γλώσσες, συμβιώνουν λίγες μέρες και μοιράζονται. Πώς συμβιώνουν όμως σήμερα τόσες διαφορετικές κουλτούρες;

Μου ήρθε στο νου το Ubuntu. Είναι μία λέξη από παροιμία των Ζουλού και σημαίνει ότι ένα άτομο υπάρχει χάρη στους άλλους. Αυτή η έννοια χαρακτηρίζει μια συλλογική ταυτότητα καθώς και τη συνεκτικότητα, την ενσυναίσθηση, την ταπεινότητα και τη δράση.Βρίσκει κανείς και άλλες παρόμοιες έννοιες σε διαφορετικούς πολιτισμούς,όπως σε αυτόχθονες πληθυσμούς στις Άνδεις και τη Μαλαισία. Η βιβλιογραφία και το θεωρητικό πλαίσιο για την διαπολιτισμική αντίληψη προκύπτουν πρωτίστως από το δυτικό πολιτισμό.Αλλά, να που το Ubuntu μας προσπερνά.

Τι είναι όμως η διαπολιτισμική αντίληψη; Η αναγνώριση, λέει η Stephanie Doscher από το Διεθνές Πανεπιστήμιο της Φλόριντα, πως η οπτική κάποιου διαμορφώνεται από τις πολλαπλές επιρροές που δέχεται μέσα από την κουλτούρα, τη θρησκεία, το φύλο, την κοινωνικο-οικονομική θέση, την εκπαίδευση. Και συμπληρώνει: «το να κατανοήσει κάποιος τις αξίες του άλλου δεν σημαίνει απαραίτητα ότι τις αποδέχεται. Σημαίνει ότι σέβεται την πολιτισμική ετερότητα».

Η διεθνής κοινότητα εμπειρογνωμόνων δίνει έμφαση στα θέματα διαπολιτισμικής αντίληψης. Σε συνεργασία με τον ΟΟΣΑ προσεγγίζει την έννοια αυτή μέσα από διεθνείς εκπαιδευτικές έρευνες. Σε λίγους μήνες θα γνωρίζουμε τα πρώτα αποτελέσματα από τη συμμετοχή της  Ελλάδας.

Η εκπαίδευση πάλι; Ναι, έρευνες έχουν δείξει ότι το σχολείο είναι εκείνο που μπορεί να καλλιεργήσει τις γλωσσικές και επικοινωνιακές δεξιότητες που απαιτούνται για να διαχειρίζεται κάποιος προβλήματα μεταξύ ομιλητών διαφορετικών γλωσσών ή πολιτισμών και να αλληλεπιδρά με σεβασμό και αποτελεσματικά.Το σχολείο, σύμφωνα με το Συμβούλιο της Ευρώπης, μπορεί να καλλιεργήσει την ενεργό προθυμία να αναζητήσει κάποιος ευκαιρίες επικοινωνίας με ανθρώπους από άλλους πολιτισμούς αλλά και να κατανοήσει, για παράδειγμα, την κατανομή δημόσιου χώρου σε μειονοτικές ομάδες για να ασκούν τις θρησκευτικές τους πρακτικές και τις πρακτικές της κοινωνίας τους.

Προτάσεις για την κινητοποίηση των μαθητών μέσω αληθινών παραδειγμάτων υπάρχουν πολλές. Όπως η περίπτωση της 14χρονης ιθαγενούς Ρενάτα Φλόρες από το Περού που έγινε διάσημη τραγουδώντας γνωστά τραγούδια σε Kuetchua, μια αρχαία διάλεκτο που εδώ και πολύ καιρό θεωρείται ως κοινωνικό στίγμα στο Περού, που θα μπορούσε να αποτελέσει έναυσμα. Έναυσμα για να αναγνωρίσουν τα κίνητρα που την έκαναν να διατηρήσει τη μητρική της γλώσσα και τον πολιτισμό της.

Ubuntu, λοιπόν, και στo Tomorrowland (την ονειρική εμπειρία,όπως μου λέει και πάλι ο ειδικός) για να μην ξενίσει ποτέ το φαγητό, το χτένισμα, τα ρούχα, η θρησκευτική συμπεριφορά ή ο τρόπος επικοινωνίας των ενοίκων της διπλανής σκηνής. Και όλοι μαζί να μπορούν όπως πάντα να απολαμβάνουν τον Paul van Dyke. Ενώ εγώ θα προτιμήσω τους Mumford and Sons στο Sziget.