Είδα το πασχαλινό σποτάκι της Ελληνικής Αστυνομίας και κατάλαβα τι ακριβώς σημαίνει η φράση «με κοροϊδεύουν στα μούτρα μου»
Πίστευα ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάτι πιο εξοργιστικό από την εγκληματική απροθυμία των επικεφαλής της ΕΛ.ΑΣ. να αφήσουν (ή να υποχρεώσουν) τους άνδρες και τις γυναίκες της Τροχαίας να κάνουν τη δουλειά τους, μέχρι που είδα το πασχαλινό σποτάκι της Ελληνικής Αστυνομίας και κατάλαβα τι ακριβώς σημαίνει η φράση «με κοροϊδεύουν στα μούτρα μου».
Δεν μιλάω για το χιούμορ του σποτ που μοιάζει να έχει κολλήσει στις ταινίες του Χατζηχρήστου, χωρίς καν να έχει μπει στον κόπο να τις καταλάβει. Δεν μιλάω δηλαδή για το κλισέ του κουτοπόνηρου βλαχαδερού αστυνομικού. Αυτό είναι βαρετό, είναι πιο παλιό κι από σκουριασμένη κονσέρβα, αλλά προβάλλεται σε μια χώρα που τα περισσότερα κωμικά της σίριαλ κάπως έτσι είναι και στο κάτω κάτω δεν θα κάνω τον αστυνομικό στα πράγματα με τα οποία γελάνε οι επικεφαλής της αστυνομίας. Εμένα αυτό που με εξοργίζει είναι αυτό με το οποίο δεν γελάει κανείς: το θράσος με το οποίο κάποιος που δεν κάνει τη δουλειά του γελάει που δεν κάνει τη δουλειά του.
Γιατί θέλει πραγματικό θράσος να έχεις εγκαταλείψει την αστυνόμευση των δρόμων, να έχεις αφήσει τους οδηγούς που προσπαθούν να ακολουθήσουν τους κανόνες στο έλεος των αντικοινωνικών συμπολιτών τους, να έχεις τα χέρια σου βαμμένα με αίμα από τα τροχαία που, αν έκανες τη δουλειά σου, θα ήταν λιγότερα, και να κάνεις πλακίτσα με βασική ιδέα το ότι δεν κάνεις τη δουλειά σου.
Για όσους δεν το έχετε δει, στο σποτ βλέπουμε έναν ανδρα της τροχαίας να γεμίζει κλήσεις τα αυτοκίνητα στην πλατεία του χωριού όπου υπηρετεί. Ο διοικητής του τμήματος τον μαλώνει κι εκείνος εξηγεί (σε κακά χατζηχρηστικά) ότι στα ροζ χαρτάκια των κλήσεων δεν έχει πρόστιμα, αλλά ευχές για το Πάσχα, νουθεσίες για την οδική συμπεριφορά και χαρούμενες φατσούλες που δεν είναι χαρούμενες φατσούλες, αλλά «ιμότζι». Γιατί η Τροχαία και οι άνθρωπο;i της δεν είναι για να κόβουν κλήσεις, δεν είναι για να επιβάλουν τον νόμο, δεν είναι για να τους φοβούνται οι παραβάτες, είναι για να ενημερώνουν, να εύχονται και να ψυχαγωγούν τους οδηγούς με το χιούμορ και την καλή τους διάθεση.
Για να είμαι δίκαιος, να πω πως το όλα λάθος σποτάκι ολοκληρώνεται με κάτι σωστό: Το σήμα της ΕΛ.ΑΣ., η προτροπή «κινηθείτε με ασφάλεια» και η ευχή για «Καλό Πάσχα» εμφανίζονται συνοδεία του ήχου μιας καμπάνας που χτυπάει πένθιμα. Ίσως γιατί, συνειδητά ή ασυνείδητα, οι δημιουργοί του σποτ θέλησαν να είναι ειλικρινείς και να πουν πως όταν η τροχαία ασχολείται με «ενημέρωση» (γιατί χρειάζεται ενημέρωση για να μάθεις ότι απαγορεύεται να ξεπερνάς το όριο ταχύτητας), προτροπές (γιατί το πρόβλημα με τις παραβάσεις είναι η έλλειψη ενθάρρυνσης και όχι η απουσία τιμωρίας) και «ιμότζι» (γιατί μια φατσούλα θα σε κάνει από αντικειμενικό τομάρι υπεύθυνο πολίτη) τότε η μόνη συνέπεια είναι ο θάνατος.
Αλλά αυτό λίγο μοιάζει να ενδιαφέρει τους επικεφαλής της ΕΛ.ΑΣ. που αντί για αστυνομική έχουν επιλέξει μια καριέρα στις δημόσιες σχέσεις. Αυτοί είναι ασφαλείς στις θέσεις τους και ικανοποιημένοι που «αυτοσαρκάζονται» χωρίς να καταλαβαίνουν ότι η γραμμή που χωρίζει τον αυτοσαρκασμό από τον κυνισμό και τη γαϊδουριά είναι λεπτή και την έχουν ξεπεράσει. Γιατί αν υπάρχει κάτι χειρότερο από το να μην κάνεις τη δουλειά σου και αυτή η απροθυμία σου να στοιχίζει σε νεκρούς είναι το να μην κάνεις τη δουλειά σου, η απροθυμία σου αυτή να στοιχίζει σε νεκρούς και εσύ να κάνεις «αυτοσαρκαστικό» χιουμοράκι αδιαφορώντας για το ότι η πρώτη σου δουλειά δεν είναι οι δημόσιες σχέσεις και το «αυτοσαρκαστικό» χιουμοράκι, αλλά η αστυνόμευση και η προστασία. Και μπράβο σου.
20°
