Το κατά Τσίπρα «διάτρητο» Μαξίμου

Ήταν καλοξυρισμένος αλλά παραπουδραρισμένος. Αισθανόταν άβολα αλλά ήταν αναγκασμένος να χαμογελά. Ήταν ασυνήθιστα εγκρατής ως προς την πολιτική του επιθετικότητα. Προέβη και στο ιστορικό σαρδάμ «Είμαστε διάτρητοι» εν είδει «lapsus significatif» κατά Φρόιντ. Απευθυνόταν προφανώς σε ένα διαφορετικό, πολυσυλλεκτικότερο ακροατήριο. Έπρεπε να αποφύγει τη σκόπελο της «Πετσιτιάδας» αλλά και να ακροβατεί ως προς τις «πολιτικές λακκούβες» της «Πρεσπιάδας». Ήταν εκνευρισμένος παρά τη φιλική έως και φιλικότατη ατμόσφαιρα που επιχείρησε να «στήσει» ο εξομολογητής του.

Ο Τσίπρας, ενδεχομένως για πρώτη φορά, έδειξε κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του προς τον Νίκο Χατζηνικολάου πως φοβάται. Προφανώς όχι την πολιτική ήττα. Είναι πια αρκετά ώριμος για να κατανοεί το αυτονόητο: πως στην πολιτική υπάρχουν και οι ήττες. Φοβάται κάτι πολύ περισσότερο από την απώλεια της εξουσίας. Προφανώς αυτός ο φόβος αφορά το ενδεχόμενο απώλειας της αξιοπρεπούς και μονοπωλιακής εκπροσώπησης της ελληνικής (πάντα δυστυχώς) εκδοχής μίας προοδευτικής, δημοκρατικής, ευρωπαϊκής, σύγχρονης και απολύτως ανοιχτής αριστεράς. Το κεντροαριστερό του άλμα εις ύψος τον έφερε, παρά τη φόρα, να περνά κάτω από τον πήχη. Το σουρεαλιστικό ραντεβού του Κουρουμπλή με τον Αμβρόσιο, λίγο η «Μονμάρτη» της Παπακώστα, περισσότερο η αξιοπρόσεκτη αφωνία του Παππά όστις νταραβερίζεται ως «παις εν καμίνω» με τη σεληνάκατό του, άβυσσος πραγματικά η ψυχή του «Μανόλο», όλα τα παραπάνω ακυρώνουν την «performance» του Μαξίμου.

Ενδεχομένως να καταδεικνύουν και κάτι παραπάνω. Τον κορεσμό που επιδεικνύει η Κουμουνδούρου ως προς την απορρόφηση (χώνεψη) του παλαιού ΠΑΣΟΚ. Αυτού του αξιοπερίεργου μορφώματος, συντηρητικού αταβισμού με λαϊκιστική ευφράδεια που καταλήγει σε ένα αλλόκοτο μείγμα βολέματος, οκνηρίας, σοσιαλπαραληρήματος και εξουσιομανίας. Διότι τελικά το να είσαι ΣΥΡΙΖΑ αλλά να σχεδιάζεις την επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ με ορολογία ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας σε οδηγεί αναγκαστικά σε τερατογενέσεις.

Πέρα όμως από τα απόνερα του Γαλατσίου και την αξιοπρόσεκτη αυταρέσκειας του Παναγιώτη Σκουρλέτη, ο οποίος για λόγους που τον αφορούν διαπίστωσε «κεντροαριστερή δυναμική νίκης», η ίδια η πραγματικότητα οδηγεί σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Το Μαξίμου επέλεξε να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές ενεργοποιώντας την παραδοσιακή και δοκιμασμένη εργαλειοθήκη της ποινικοποίησης του πολιτικού σκηνικού, ή αλλιώς της εμπλοκής των εισαγγελέων στην πολιτική ζωή. Δοκιμασμένη τακτική επί δεκαετίες που οδήγησε στο βρώμικο ‘89, τη διάσπαση του ΚΚΕ, τη δίκη του Ανδρέα, τον θάνατο επί του δικαστικού εδράνου του Κουτσόγιωργα. Πρόκειται για την πλέον άθλια εκδοχή της αστικής δημοκρατίας να επιλέγεις ως εργαλείο αντιμετώπισης των αντιπάλων τους δικαστές.

Πρόκειται για την πλέον συντηρητική και δεξιόστροφη επιλογή άσκησης πολιτικής. Χρησιμοποιείται ως «σανίδα σωτηρίας» ελλείψει ικανών πολιτικών εφεδρειών. Τροχοδρομεί δε τον αντίπαλο, εν προκειμένω τη Νέα Δημοκρατία, σε εκδικητική τροχιά την οποία ως κόμμα και ως πολιτική παράδοση τη γνωρίζει άριστα. Είναι μία μη πολιτική μέθοδος χειραγώγησης της κοινωνίας. Πρόκειται για την ουσία του διαχρονικού κοτζαμπασισμού που διέπει ως διαπιστωμένη παθολογία τα ελληνικά πολιτικά ήθη. Σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται σε αριστερά ή ακόμη και προοδευτικά ανακλαστικά.

Ο Αλέξης Τσίπρας φοβάται λοιπόν πως στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις θα καταδειχθεί πως κονταροχτυπιέται το δεξιό με το δεξιότερο.

Ο Αλέξης Τσίπρας φοβάται λοιπόν πως στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις θα καταδειχθεί πως κονταροχτυπιέται το δεξιό με το δεξιότερο. Ξέρει πως η πολιτική που άσκησε επί μία τετραετία εξάντλησε αμέσως τη δυναμική της αριστερής συνθηματολογίας και την αντικατέστησε με ένα συντηρητικό μόρφωμα που επέτρεψε τη συνδιαλλαγή με την Εκκλησία, μερίδα της Δικαιοσύνης, με επιχειρηματίες –εραστές του κρατικού κορβανά–  αλλά και με τον θεσμικό υπόκοσμο του επιχειρείν. Με λίγα λόγια, το συντηρητικό μόρφωμα επέτρεψε ένα πρωτότυπο αλισβερίσι μεταξύ ενός κατ’ όνομα προοδευτικού τμήματος του πολιτικού σκηνικού με τα πλέον συντηρητικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Το αποτέλεσμα θεατρολογικά είναι ιλαρό. Πολιτικά είναι θλιβερό.

Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω ως προς τη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού;

Αυτή τη χρονική περίοδο επιχειρείται η ανασύσταση ενός «κεντρώου - μεσαίου χώρου» στην Ευρώπη σε μία προσπάθεια αναχαίτισης της υπερσυντηρητικής επέλασης πολιτικών δυνάμεων που κινούνται μεταξύ της κλασικής Δεξιάς και της νεόκοπης λαϊκιστικής ακροδεξιάς.

Στην Ισπανία οικοδομείται με αξιώσεις ένα μέτωπο με Σοσιαλιστές και Ciudadanos που κινείται στον κεντρώο - κεντροαριστερό χώρο και αποτελεί απάντηση στην εκφυλιστική πορεία της ισπανικής δεξιάς και της φρανκιστικής εκδοχής της ακροδεξιάς «VOX», δηλαδή «Φωνή».

Στη Γερμανία επιχειρείται η ανασύσταση ενός προοδευτικού κεντρώου - κεντροαριστερού πόλου με τους παραπαίοντες Σοσιαλδημοκράτες και τους ανερχόμενους με πολλές αξιώσεις Πράσινους.

Στη Γαλλία ο Μακρόν αντιστέκεται σθεναρά ως μοναδική κεντρώα έκφραση χωρίς υπαρκτούς συμμάχους αλλά με μία κοινωνία η οποία προς το παρόν του επιτρέπει να ελπίζει μπροστά στον κίνδυνο συγκρότησης ενός υπερσυντηρητικού - εθνικιστικού και αντιευρωπαϊκού μετώπου.

Στη Μ. Βρετανία ανασυγκροτείται η παράταξη της Λογικής, με ενίσχυση των εργατικών και ευρωπαϊστών μετά τα αδιέξοδα στα οποία οδηγήθηκαν οι Συντηρητικοί ως προς τη διαχείριση του Brexit.

Στη Φινλανδία υπήρξε ανάσταση εκ νεκρών της Σοσιαλδημοκρατίας, ακολουθούμενη όμως και από μία θεαματική άνοδο των εθνικιστών που κατέχουν πια τη δεύτερη θέση στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Στην Ελλάδα, αντίθετα, παρατηρείται η συρρίκνωση του κεντροαριστερού πόλου με εκμηδένιση του κεντρώου πόλου που συνοδεύεται από ενίσχυση της παραδοσιακής Δεξιάς και τάση επιβράβευσης της αντισυστημικής ακροδεξιάς και των συναφών παραφυάδων της.

Το «πείραμα» του προοδευτικού χώρου που επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεισφέρει καταλυτικά ως φαίνεται στην πλήρη απαξίωση του Μεσαίου Χώρου, ο οποίος λειτουργεί τώρα ως αρένα προς άλωση από ΝΔ και προεδρικών της Κουμουνδούρου (για την ακρίβεια).

Οι επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, εκτός πιθανών εκπλήξεων (στον Δήμο της Αθήνας ενδεχομένως και μόνον στο Β΄ γύρο), αναμένεται να επιβεβαιώσουν και αριθμητικά αυτή την τάση ισοπέδωσης του Μεσαίου Χώρου και της εκμηδένισης των δυνατοτήτων των κεντροαριστερών - κεντρώων δυνάμεων. Πρόκειται για τη χειρότερη υπηρεσία που θα μπορούσε ιστορικά να προσφέρει η κυβερνώσα αριστερά στον τόπο. Φαίνεται πως τα καταφέρνει.