Α, ρε κατακαημένη ΔΗΜΑΡ!

Τον Φεβρουάριο του 2016 είχα γράψει στην Athens Voice ένα κείμενο με τίτλο «Το τίποτα ως κάτι». Το κείμενο αφορούσε την πολιτική διαδρομή του Φώτη Κουβέλη, γνωστού και ως κυρ-Φώτη ή μπαρμπα-Φώτη, ο οποίος είχε καταφέρει, με τις γενικολογίες του, τη φτηνή καλλιέπειά του και το θεούσικο ύφος του, να αναρριχηθεί στα (σχεδόν) ύπατα πολιτικά αξιώματα. Υπουργός στην κυβέρνηση Τζαννετάκη το 1989, κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, αρχηγός της ΔΗΜΑΡ, συγκυβερνήτης ουσιαστικά της χώρας το 2012-13.

Τι να πω, λοιπόν, τώρα για τον διάδοχό του στην ηγεσία της ΔΗΜΑΡ αλλά –όπως αποδεικνύεται– και στον στίβο του πολιτικού τυχοδιωκτισμού; Τι να πω για τον πολιτικό ογκόλιθο που ακούει στο όνομα Θανάσης Θεοχαρόπουλος; Αν τον Κουβέλη –που είχε εκλεγεί, στο κάτω κάτω, και κάποτε πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών– τον χαρακτήριζα «Το τίποτα ως κάτι», τότε τον Θ.Θ. (όπως λέμε Θ.Β. για τον Βέγγο) θα έπρεπε να τον χαρακτηρίσω «Το τίποτα ως τίποτα», «Το τίποτα του τίποτα», ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων.

Αυτός ο απίθανος τύπος λοιπόν, που δεν έχει εκλεγεί ποτέ ούτε διαμερισματικός σύμβουλος στην ιδιαίτερη πατρίδα του, ξεπετάχτηκε το 2014 από το πουθενά για να αναλάβει γραμματέας του (ήδη τότε) πτώματος της ΔΗΜΑΡ. Της ΔΗΜΑΡ που είχε αποσπαστεί το 2010 από τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν άντεχε τον λαϊκισμό και τον αριστερισμό, ο οποίος είχε πάρει για τα καλά το πάνω χέρι στον ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια το Τσιπριστάν είχε προέλθει απ’ το Αλαβανιστάν, και πιο πίσω ακόμα απ’ το Κωνσταντοπουλιστάν, σε μια πορεία που οδήγησε σταδιακά στην πλήρη σκύλευση, και στην αναίρεση ουσιαστικά, των ιδεών και των αρχών της κάποτε ανανεωτικής αριστεράς. Κατά τη γνώμη μου, είχαν ήδη αργήσει τα λεβεντόπαιδα της ΔΗΜΑΡ να χωρίσουν τα τσανάκια τους απ’ τους Λαφαζάνηδες και τους Στρατούληδες, απ’ τους Ρουντιρινάλντιδες και τους Κυρίτσηδες, απ’ τις Ζωές και τις Τασούλες. Αυτό, όμως, ας το αφήσω για άλλο κείμενο.

Αυτή λοιπόν η ΔΗΜΑΡ, που όταν ξεκίνησε ακόμα και κορυφαία στελέχη της είχαν αμφιβολίες για το τι της επιφύλασσε το μέλλον (το γράφω μετά λόγου γνώσεως αυτό), ευτύχησε να βρεθεί μέσα σε δύο μόλις χρόνια σε ρόλο ρυθμιστή ουσιαστικά των πολιτικών μας πραγμάτων, με εκλογικό ποσοστό άνω του 6%. Σχεδόν όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι που συνήθως αποκαλούνται μεταρρυθμιστές/εκσυγχρονιστές/ευρωπαϊστές είδαν στη ΔΗΜΑΡ ένα κόμμα που φαινόταν ικανό να υπερασπιστεί μια τέτοια προοπτική για τη χώρα, συνδυάζοντας τις καλύτερες παραδόσεις της ανανεωτικής αριστεράς με τους βασικούς άξονες του Σημιτικού εκσυγχρονισμού.

Και μετά, ήρθαν οι μέλισσες. Ή μάλλον, ξύπνησε στον κυρ-Φώτη και στους πιο κολλητούς του το «αριστεριλίκι» και το «προοδευτιλίκι». Ξαναερωτεύτηκαν, λοιπόν, τον Τσίπρα, με τον οποίο είχαν σχετικά πρόσφατα χωρίσει. Σαν τον Ρίτσαρντ Μπάρτον με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, ένα πράμα. Και να, ξανά μανά, τα «αριστερά πρόσημα», και να η κοινωνία που πρέπει «να μείνει όρθια», και να οι «προοδευτικές δυνάμεις», βγαλμένες, λες, απ’ τα χρονοντούλαπα της Ιστορίας. Και να σκεφτεί κανείς πως ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 ήταν πολύ χειρότερος απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ που είχαν εγκαταλείψει οι της ΔΗΜΑΡ το 2010, έχοντας εν τω μεταξύ προσθέσει στις τάξεις του ένα μεγάλο μέρος απ’ τον κατιμά του ΠΑΣΟΚ και μην έχοντας κανέναν ενδοιασμό να κυβερνήσει με τον Καμμένο! Κάτι πήγε να ψελλίσει ο Λυκούδης με τους Μεταρρυθμιστές του, αλλά, τι τα θες, το πουλί είχε πια πετάξει. Το αξιοζήλευτο 6,25% έγινε έτσι 0,48% το 2015, και το Ποτάμι  ήρθε  να καλύψει εν πολλοίς το κενό – ασχέτως πού κατήντησε κι αυτό, τελικά. Εκτός απ’ τη φύση, βλέπεις, και η πολιτική απεχθάνεται το κενό.

Εκεί κάπου πρωτοακούσαμε και για τον Θ.Θ. Έναν νεαρό ο οποίος θέλησε (τρομάρα του...) να παίξει τον διάδοχο του Κύρκου και του Δρακόπουλου, του Γιάνναρου και του Παπαγιαννάκη, αλλά που ουσιαστικά ήρθε απλώς να επιβεβαιώσει ότι «πάντα υπάρχουν και χειρότερα». Ποιος θα το έλεγε, ας πούμε, πως μπορεί να υπάρξει ακόμα μεγαλύτερος πολιτικός εξευτελισμός και από εκείνον του Φώτη Κουβέλη, ο οποίος κατέληξε να εκλιπαρεί για μια θέση στην κυβέρνηση και έδωσε λαβή να γεννηθεί ο όρος κουβελοποίηση ή εκκουβελισμός προκειμένου να δηλώνεται στο εξής η έσχατη πολιτική κατάντια.

Αυτό το παιδί λοιπόν, ο Θ.Θ. που λέγαμε, το παιχνίδι της κάλπικης δημοσιότητας και της πολιτικής λαθρεπιβίωσης έδειξε πάντως να το μαθαίνει αμέσως. Εκμεταλλεύτηκε έτσι το 2015 την ανάγκη του ΠΑΣΟΚ να πιαστεί απ’ όπου να ’ναι προκειμένου να μη βουλιάξει εντελώς και, τσουπ, τρούπωσε πρώτος στο ψηφοδέλτιο επικρατείας. Μέχρι και στο Περίπτερο του Κήπου στο Προεδρικό Μέγαρο, στη γιορτή για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, είχε το θράσος να πάει να καθίσει ο Θ.Θ. ως αρχηγός κόμματος, λέει! Τώρα πάλι, απ’ ό,τι φαίνεται, πέτυχε για τη σφραγιδούλα του εξαιρετικά (για τον ίδιον) ανταλλάγματα, απ’ τον γνωστό πολιτικό ρακοσυλλέκτη Τσίπρα.

Ο συνονόματός του στην ταινία «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» (τον έπαιζε εξαιρετικά ο Βύρων Πάλλης), αν και εξίσου κυνικός όσο και ο σύντροφος Θεοχαρόπουλος, όλο εκτός Βουλής έμενε. Ενώ αυτός εδώ; Για δες, ρε, ο Θανασάκης!