Αν η συντρόφισσα Δούρου είχε αισθήματα και ευαισθησίες που να ξεφεύγουν από την σφαίρα η οποία περικλείει αποκλειστικά και μόνο τον εαυτό της, αυτός ο τίτλος θα ήταν ο τίτλος ενός ρεπορτάζ το οποίο θα περιέγραφε την συντριβή που νιώθει ένας δημόσιος άρχοντας όταν συνειδητοποιεί ότι στη διάρκεια της θητείας του («στη βάρδια του» όπως λέμε), στην περιοχή της ευθύνης του, κάηκαν ζωντανοί 100 άνθρωποι, λιγό καιρό μετά τον πνιγμό άλλων 24. Θα ήταν ο τίτλος μιας συνέντευξης στην οποία η συντρόφισσα Δούρου θα ζητούσε συγγνώμη και θα περιέγραφε το πόσο δυσκολεύεται να κοιμηθεί τα βράδια επειδή, ακόμα κι αν τυπικά μπορεί να μην έχει ευθύνη, εκείνη νιώθει υπεύθυνη για οποιαδήποτε «στραβή στη βάρδια της», όπως νιώθουν οι πραγματικοί ηγέτες, οι πραγματικοί πολιτικοί άρχοντες και όπως ποτέ δεν θα νιώσουν οι ανεύθυνοι υπερφιλόδοξοι κομματάρχες. Στην περίπτωση της συντρόφισσας Δούρου, μάλιστα, η τυπική-νομική της ευθύνη, κάθε άλλο παρά έχει αποκλειστεί, οπότε καταλαβαίνετε τη συντριβή που θα έπρεπε να νιώθει.
Αλλά η συντρόφισσα Δούρου δεν νιώθει τίποτα πέρα από τεράστια δίψα για εξουσία. Δεν τη συγκινεί τίποτα που δεν έχει να κάνει με τον εαυτό της και τις φιλοδοξίες του. Γι’ αυτό, η πρώτη φορά μετά από τόσο μεγάλες τραγωδίες «στη βάρδια της» που είδαμε τη συντρόφισσα Δούρου να συγκινείται, η πρώτη φορά που καταλάβαμε ότι οι δακρυγόνοι της αδένες λειτουργούν, ήταν την Παρασκευή, στην παρουσίαση της παράταξής της. Ήταν τη στιγμή που ο σύντροφος Πρωθυπουργός περιέγραφε το πόσο καλά τα έχει καταφέρει η συντρόφισσα Δούρου ως αρχόντισσα της περιφέρειας της Αττικής.
Ομολογώ ότι είναι μια ευχάριστη έκπληξη να διαπιστώνω πως η συντρόφισσα Δούρου διαθέτει την ανθρώπινη λειτουργία των δακρύων, ακόμα κι αν το μόνο που μπορεί να τη βάλει μπρος είναι τα επαινετικά ψέματα σχετικά με τις ικανότητές της. Πίστευα ότι η πώρωσή της με την εξουσία είναι τέτοια που έχει καταδικάσει σε ατροφία οποιοδήποτε συναίσθημα, ακόμα κι αυτά που λειτουργούν ως τρόμπες για να γεμίζουν με αέρα τα μπαλόνια των μεγάλων ΕΓΩ. Τελικά, όπως φαίνεται, αυτά τα συναισθήματα υφίστανται, αλλά είναι τα μόνα.
Η συντρόφισσα Δούρου δεν έκλαψε για τις οικογένειες που κάηκαν αγκαλιασμένες. Δεν έκλαψε για τους ανθρώπους που πνίγηκαν στη στεριά. Δεν μπορεί να δακρύσει για τα παιδιά που που άφησαν την τελευταία τους πνοή ουρλιάζοντας ή τους μεγάλους που δεν μπόρεσαν να αφήσουν τελευταία πνοή γιατί το νερό τους έκοβε την ανάσα. Η συντρόφισσα Δούρου γυρίζει χιουμοριστικά βίντεο στα οποία ξυρίζει τα «μούσια» της. Η συντρόφισσα Δούρου εδώ και μήνες στα σόσιαλ τα μίντια κάνει αστειάκια, γιορτάζει, ενθουσιάζεται, διαφημίζεται αλλά δεν δακρύζει για κανέναν πέρα από τον εαυτό της και για τίποτα πέρα από τους επαίνους του πρωθυπουργού. Και όλα αυτά δεν είναι καθόλου περίεργα καθώς η συντρόφισσα Δούρου είναι αριστερή.
Η συνρόφισσα Δούρου ανήκει στην παράταξη εκείνη που νιώθει τόσο καλά με τον εαυτό της, που είναι τόσο περήφανη με τον «αγώνα της υπέρ της Ανθρωπότητας» και τα συνθήματά της για τον «Άνθρωπο» γενικά και αόριστα, που δεν νιώθει καμία υποχρέωση απέναντι στους πραγματικούς ανθρώπους. Που δεν δίνει δεκάρα γι αυτούς που ζουν και αναπνέουν στην πραγματική ζωή και όχι στις πομπώδεις διακηρύξεις. Η συντρόφισσα Δούρου ανήκει στην παράταξη εκείνη που πιστεύει ότι οι άνθρωποι της χρωστούν. Και γι’ αυτό δεν δίνει δεκάρα για κανέναν. Εκτός φυσικά από εκείνους που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως υπενθύμιση του κατά φαντασίαν χρέους. Για τους υπόλοιπους δεν υπάρχουν ούτε δάκρυα ούτε καν ενδιαφέρον. Εκείνοι χρωστούν στην αριστερά και τους ηγέτες της. Ας πρόσεχαν και μπράβο τους.
10°
