Ώδινεν όρος και έτεκε Τζάκρη. Μας πήρατε, μας πήρατε, φλουρί κωνσταντινάτο, θα μπορούσε να πει ο πικραμένος που βλέπει την ευάριθμη Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ να φυλλοροεί έτι περαιτέρω. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, θα συνομολογήσουμε όλοι μαζί ότι πιο καλά θα της πήγαινε κάτι σε Ψεκασμ.Ελ., παρά σε (έσχατο) ΠΑΣΟΚ. Διαφωνεί κανείς;
Βάθος ματιάς, πολιτική ανάλυση, πολύχρωμο ακριβό dress code, χροιά και ένταση του ομιλητικού, εικαζόμενη ψυχοσύνθεσή της Θεοδώρας, όλα συναινούν. Η σφυρηλατούμενη στα πεζοδρόμια συμμαχία ΑΝΕΞΥΡΙΖΑ της πάει πολύ καλύτερα. Άστε που, σε ενδεχόμενο ζήτημα επανεκλογής καθίσταται και απολύτως λυσιτελέστερη.
Τι άλλο πήγε καλά στον κ. Τσίπρα, όμως, είναι ένα ερώτημα. Εάν, φυσικά, θεωρηθεί ότι η κ. Τζάκρη είναι το σημαντικό θήραμα που απέσπασε από τον κυβερνητικό συνασπισμό, κατά το τριήμερο κυνήγι αλεπούς που διοργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν και αυτή η διοργάνωση ένα κροτώδες φιάσκο; Ένα ακόμα πολιτικό air ball του κ. Τσίπρα; Γιατί το βασικό ερώτημα που μάλλον κυριαρχεί είναι: δεν έχει ακόμα κουραστεί ο Πρόεδρος να τρώει ήττες;
Κάθε τόσο, αφότου ανέλαβε το υψηλό θεσμικό αξίωμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, εξαγγέλλει την πτώση της κυβέρνησης, η οποία δεν φαίνεται και τόσο ενοχλημένη. Ζαλισμένη ίσως, αλλά τσακισμένη καθόλου. Και η ζαλάδα της οφείλεται στην πάγια αντινομία όλων των μεταπολιτευτικών πελατειακών κυβερνήσεων. Στο ότι δεν αγγίζει τους προνομιακούς φίλους της και γι αυτό δεν πρόκειται να διασωθεί, σέρνοντας από πίσω της το έθνος στον πάτο.
Δεν ζαλίζεται λοιπόν από τις αέρινες λαβές που της καταφέρνει ο κ. Τσίπρας (θυμάστε που τον είχαμε αναδείξει ως καλύτερο πελάτη του κ. Μιχαλολιάκου). Τώρα εξελίσσεται σε προνομιακό πελάτη και του κ. Σαμαρά, ου μην και του μουρντάρη κ. Βενιζέλου. Αλλά ο «Αριστερός» ηγέτης δεν το βάζει κάτω, αγνοώντας ότι το γελοίο έχει κοντά ποδάρια.
Συνεχώς, ο κ. Τσίπρας εξαγγέλλει κακά ξεμπερδέματα για την κυβέρνηση. Θυμηθείτε όλη την ακολουθία από πέρσι το καλοκαίρι… Κορυφώνοντας μάλιστα το τελευταίο τετράμηνο, ο πολιτικός αγριόγατος Πρόεδρος εξήγγειλε σφιχτό πρέσσινγκ μέχρι τελικής πτώσεως. Τι επιτροπές ανατροπής στις γειτονιές, τι τούβλα και ρόπαλα βουλευτών. Τι σχολεία και νηπιαγωγεία που ξεσήκωσε προσωπικά υπέρ αυτής της τιμημένης ανατροπής, τελικά μπάφα το καρπούζι.
Στην κοινωνία λέμε συχνά: «με πορδές δεν βάφονται αβγά». Η ίδια παροιμία θα γινόταν έτι προσφυέστερη, εάν απέδιδε κάθε ανάλογη προσπάθεια των Αντιπολιτεύσεων, που στρεβλά επιβουλεύονται τα κυβερνητικά τείχη. Γενικώς, είναι εξακριβωμένο άλλωστε ότι το σαλπιγγίζειν είναι αποδοτικότερο από το πέρδεσθαι, τουλάχιστον όταν καλείς άνωθεν υπερφυσικές δυνάμεις να σε συνδράμουν για να ρίξεις τα τείχη [1] μιας Ιεριχούς (βλ. Παλαιά Διαθήκη).
Τώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ αποπειράται το ίδιο με τα τείχη των μνημονιακών κυβερνήσεων, έχοντας πάρει την σκυτάλη και την σάλπιγγα από τα χέρια του κ. Σαμαρά. Άλλωστε, ο νυν πρωθυπουργός τα είχε καταφέρει καλύτερα, έχοντας σεσημασμένη προνομιακή σχέση με την Παναγιά την Κυβερνήτρα.
«Κυριακή 10 Νοεμβρίου 18.00 - Όλοι και όλες στο Σύνταγμα - Σταματάμε την καταστροφή. Υπερασπιζόμαστε τη δημοκρατία. Να τους διώξουμε!». Με αυτό το μόττο, που διαχύθηκε απ’ άκρου εις άκρον του Διαδικτύου και των γειτονιών, προσπάθησε ο ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίξει και έξω από τη Βουλή, τον δημοκρατικό αγώνα που θα έδινε εντός της. Δεν τα κατάφερε. Αραία αραία, να φαινόμαστε καμιά κατοσταραία, τσίμα τσίμα γέμισε την πάνω πλαταία.
Και είναι αυτό μια ακόμα μικρή ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά. Ότι η σταθερή και διαρκής γελοιοποίηση της στρατηγικής «ανατροπή στο δρόμο» δεν γκρεμίζει τα τείχη, μάλλον τα δυναμώνει. Και καπάκι καταστρέφει ανεπιστρόφως την εικόνα «κυβερνητικής ικανότητας» του συμπαθούς, αλλά επικίνδυνα επιπόλαιου, κ. Τσίπρα στην κοινωνία.
Έτσι ο ελληνικός λαός δίνει μια ευνόητη απάντηση στο γιατί, παρά την τόση θεομηνία, τα έρμα ψοφάνε και δεν προσφέρουν κρίσιμη μάζα δημοσκοπικής υπεροχής για τον ΣΥΡΙΖΑ. ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΑ ΑΞΙΟΠΙΣΤΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ!!! Γι αυτό αποτυγχάνουν όλα τα λιγούρικα γιουρούσια της «στρατηγικής του δρόμου»… Είναι αποκαλυπτικά τα δύο γαργαλιστικά βίντεο που ακολουθούν.
Το μεν πρώτο,πονεμένο σώου στρεψιλογίας της κυρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου, ανγκαζέ με τον πρόμαχο του πελατειακού παρακράτους κ. Καλφαγιάννη. Τσιρίζει, σαν καλάζνικοφ, εκατό φορές τη λέξη «Βοήθεια!», ως Δούρειος Ίππος. Δηλαδή πάει να μπουκάρει ως βουλευτής, μαζί με άλλους τρεις Ανεξύριζους (χε, χε, παντού ζυμώνεται αυτή η προοδευτική κολλεγιά) συναδέλφους της, Στρατούλη, Ραχήλ Μακρή πάνω στα κάγκελα, Κουρουμπλή. Οι «Μπα-γου-δολ» της λένε «αφήστε το χώρο και είστε ελεύθερη!», εκείνη ακριβώς το αντίθετο επιδιώκει: αν έτρωγε και καμία ανάποδη, θα ήταν ό, τι καλύτερο!
Το δε δεύτερο γιατί κάποιος θα έπρεπε να μιλήσει στον κ. Στρατούλη για το Ρεξόνα. Έχει πια γίνει τόσο γνωστό ότι το σύνθημα «Η χούντα δεν τελείωσε (και λοιπές πιπεριές)» το έκανε δώρο η εμβρυουλκός «Αριστερά» στους αγαναζισμένους της Άνω Πλατείας. Αλλά κυρίως γιατί έκτοτε για τους ναζί είναι σούπερ ντάρλινγκ σύνθημα.
Θυμίστε στον κ. Στρατούλη ότι τις προάλλες, όταν είχαν προσαχθεί στη ΓΑΔΑ οι ηγέτες των ναζί, απόξω οι λατρευτές τους φώναζαν αυτό ακριβώς το σύνθημα εις το όλον του (μαζί με το ψωμί, παιδεία, κλπ…). Λερώνοντάς το, καθιστώντας το ανορθολογικό, σκοταδιστικό, μέρες που έρχονται, με ευθύνη αυτών που το «έκαψαν» από αντιστασιακή ξελιγωμάρα…
Και αν ο χουντολόγος απολιτίκ καλλιτέχνης Βασίλης Παπακωνσταντίνου έχει ελαφρυντικά (γι αυτόν «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο»), οι πολιτικοί μας δεν έχουν κανένα. Μπορεί το ντιριντάχτα να είναι κυρίαρχος ρυθμός, αλλά υπάρχουν και άλλα μέτρα στην κοινωνία μας που δεν γίνεται πια να φιμωθούν. Ο κωμικοτραγικός καιρός της ασύδοτης ασυλίας του χρεωκόπου μπανανολαϊκισμού έχει παρέλθει. Κάθε εξουσιολιγούρης, κάθε χρώματος, με την παραμικρή αφορμή πλέον κρεμιέται στα μανταλάκια. Και όλα τα επιχειρήματα στην παλαίστρα.
Εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε τον Οδηγό Δράσης για μια αξιοπρεπή στρατηγική της καταστροφικής έντασης. Το Δόγμα του κ. Τόλη: «…Όταν ξεκινήσει γεωτρύπανο να δουλεύει …πρέπει εμείς να είμαστε εκεί! Και θα συνειδητοποιήσουν τότε ότι πρέπει να κάνουν κάτι: να φωνάξουνε τα ΜΑΤ. Και από τη στιγμή που θα ‘ρθουνε μονάδες των ΜΑΤ σ’ εκείνο τον χώρο, το παιγνίδι το ‘χουνε χάσει!...». Έχετε απορίες; Αν ναι θυμηθείτε όλο το κείμενο «Κύριε Τόλη, πιο τραμπούκος πεθαίνεις!».
Ποιο είναι λοιπόν το Δόγμα; Ψάχνουμε να βρούμε αφορμές, από σοβαρές έως γελοίες, δεν έχει σημασία, για να διοργανώνουμε επεισόδια άσκησης επαναστατικής γυμναστικής. Αντλούμε την έμπνευση γι αυτά από το πλούσιο ρεπερτόριο της κυρίαρχης εθνικολαϊκιστικής ιδεολογίας. Και βουρ στον πατσά καθ’ εκάστην. Μετά την πρόκληση, ευνόητα έρχονται αμέσως τα ΜΑΤ. Καπάκι έρχεται το «ως πότε παλικάρια θα ζώμεν στα στενά…», το κλαψομπούπι, ο οδυρμός, ο ολοφυρμός της χουντικής καταστολής των Σαμαροβενιζέλων. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Δεν ήταν τίποτε λιγότερο αυτό που έγινε προχτές στα κάγκελα της ΕΡΤ. Γίνεται να μην έρθουν τα ΜΑΤ, όταν, με μοχλό την κυρία Ζωή, πάνε παράνομα να μπουκάρουν μέσα οι «τεχνικοί της ΕΡΤ, για να ελέγξουν τους τεχνικούς της ΕΔΤ»; Από ποια σημαία παίρνουν την άδεια, από ποια δημοκρατική νομιμότητα αντλούν το κύρος οι «τεχνικοί της ΕΡΤ», δηλαδή οι απολυμένοι πρώην τεχνικοί, που θέλουν τραμπουκαλεμένοι να μπουκάρουν; Από το νόμο που είναι το δίκιο του εργάτη; Αν τους αφήσουν τα ΜΑΤ δεν θα γίνει το συμπούρμπουλο;;;
Μα ακριβώς αυτό ήθελαν, ακολουθώντας πιστά το δόγμα «Τόλης». Το συμπούρμπουλο είναι ο στόχος τους. ΜΙΑ ΔΙΑΡΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗΣ ΘΕΛΟΥΝ, που μπορεί να βλάπτει την πατρίδα και την κοινωνία, αλλά βολεύει την εξουσιαστική τους ξελιγωμάρα. Και από όλα τα επαναλαμβανόμενα επεισόδια του τύπου «βοήθεια, λύκος!» του ψεύτη βοσκού, που σταθερά χάνει την αξιοπιστία του, ένα προκύπτει.
Η απεχθής υποκριτική φτηνιάρα δολιότητα της τσιρίδας είναι ο εχθρός της δημοκρατίας. Και όχι η δημοκρατική αποτροπή της από την Αστυνομία, όταν συνιστά άμυνα της δημοκρατίας απέναντι στη φαιδρή ανωμαλία. Αυτά να τα βλέπει η αποσβολωμένη Δικαιοσύνη, την οποία δεν φοβάται η θρασύτατη κυρία Ζωή, εγκαλώντας την…
Αλλά, φυσικά, την στρατηγική του κιγκλιδώματος τους την εμπνέει η Ηγεσία. Εκείνη έχει λανσάρει τα χυδαία εμφυλιοπολεμικά εμέσματα του τύπου «Ή εμείς ή αυτοί!», «γιούργια γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια», «εμείς είμαστε το κόμμα πάρτα όλα, που λέει όχι σε όλα», «Back to the 2009, με ένα νόμο ένα άρθρο!»… Αυτή καλεί τους τσιφτετέλληνες για νέα πάρτυ σε πρώτο τραπέζι πίστα, όπου θα λικνίζονται κιμπάρικα στο ρυθμό του ντιριντάχτα, όσο οι λουλουδούδες θα ξεπουλάνε τις γαρδένιες τους.
Σταχυολογώντας από τα κοινωνικά δίκτυα διαλέγουμε σχετική ανάρτηση, για την ομιλία Τσίπρα, του Πέτρου Παπασαραντόπουλου: «Κοινωνικό ολοκαύτωμα, ανθρωπιστική κρίση, ολική καταστροφή. Ο λόγος της μιζέριας, του μίσους, του διχασμού, του εθνικολαϊκισμού. Ολοκληρωτική επένδυση στην καταστροφή της χώρας. Είχα πολύ καιρό να ακούσω αυτού του είδους τον πολιτικό λόγο, σε αυτή την έκταση. Αγριεύτηκα». Φτάνει να επισχολιάσουμε ότι υπάρχει ευρύ, μαζικό κοινό που διψάει για τέτοιο λόγο; Ότι «αυτή είναι η Ελλάδα!»;
Να θυμίσουμε και τούτο του κ. Τσίπρα στη Βουλή: «Η στρατηγική της έντασης δεν είναι δική μας επιλογή!». Κάτι άλλο;;; Υπάρχει μια ρουμελιώτικη παροιμία που λέει «γάτος γαμεί και γάτος σκούζει» και αποτυπώνει πιστά το μείζον πνεύμα του δόγματος «Τόλης». Αποκωδικοποιεί απολύτως και το καρακατσουλιό που διεκτραγωδήθηκε στης ΕΡΤ το κάγκελο. Και κάθε άλλο παρόμοιο αποσταθεροποιητικό καρακατσουλιό, που ενίοτε, όταν χάνεται ο έλεγχος, εξελίσσεται σε φωτιά και μπούλμπερη. Δηλαδή έως και σε δραματικά επεισόδια τύπου Αττικόν, αλλά ακόμα και τραγικά τύπου ΜΑΡΦΙΝ…
Θα μου πει κανείς, μα τώρα χτίζεις ένα πέπλο προφύλαξης μιας άθλιας κυβέρνησης, που προσπαθεί να κάνει τα χειρότερα και ανεξέλεγκτα να μην επιδέχεται αμφισβήτηση. Ελάτε λοιπόν να το κουβεντιάσουμε και αυτό. Πράγματι είναι άθλια αυτή η κυβέρνηση. Όχι όμως για τους λόγους που επικαλείται ο «ΣΥΡΙΖΑ, όλα τα κιλά όλα τα λεφτά»! Ακριβώς για το αντίθετο!
Αυτή η κυβέρνηση του δικομματισμού δημιούργησε, μαζί με τον «ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ» των «ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ», το ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΟ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ. Αυτή πιέζεται τώρα από την «Αριστερά» να μην το αγγίξει. ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΗΜΕΡΑ;
Γι αυτό και ο συνένοχος τσιφτετέλληνας, τελευταία τρύπα του ζουρνά του παρακράτους, εκμεταλλεύεται αυτή την αντινομία και περιμένει να νικήσει το σύνθημα «Κάτω τα χέρια από το πελατειακό παρακράτος». Και μάλιστα, εις βάρος των (ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΛΙΓΟΤΕΡΩΝ) εξαθλιωμένων ΜΗ ΠΕΛΑΤΩΝ, στο όνομα των οποίων κόπτεται αυτό το παρακράτος. Ποιο είναι λοιπόν το διακύβευμα και ποιο είναι το πέπλο προφύλαξής του;
[1] Το ανωτέρω ενθύμημα για την πτώση της Ιεριχούς μου βγήκε με αφορμή τις «Επικοινωνιακές κορόνες», του Βασίλη Δεληγκάρη. Να τα λέμε κι αυτά σε καιρούς που ανθίζει το κλοπυράιτ, όπου όλοι ασεβώς κλέβουν όλους, αναιδώς και ασυστόλως, οικειοποιούμενοι τον μόχθο των πηγών τους, χωρίς να αναφέρονται σε αυτές.
20°
