Για καθεμία που πλαστογράφησε για να μπει στο Δημόσιο, κάποια άλλη έμεινε άδικα εκτός

Στην χώρα της υπερβολής, της δημαγωγίας, όπου το εμπόριο ευαισθησίας έχει γίνει επάγγελμα, όλα μπλέκονται, παρανοούνται και μπερδεύονται. Πράγματι, είναι άδικο το κράτος να εξαντλεί όλη την αυστηρότητά του σε μία καθαρίστρια που πλαστογράφησε το απολυτήριο του Δημοτικού, για να προσληφθεί στο Δημόσιο. Εξίσου άδικο είναι όμως ότι κάποια άλλη καθαρίστρια, που είχε την ίδια ή ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη, δεν πλαστογράφησε και έμεινε εκτός Δημοσίου. Ακόμα πιο άδικο -και εξωφρενικό- είναι ότι χειρουργός στο Γενικό Νοσοκομείο Αιγίου με πλαστό πτυχίο Ιατρικής καταδικάστηκε σε ποινή με αναστολή. Το ένα δεν αποκλείει τα υπόλοιπα και μπορούν κάλλιστα να ισχύουν και τα τρία ταυτοχρόνως. 

Μετά την αθώωση σε δεύτερο βαθμό της καθαρίστριας από τον Βόλο, η οποία παραποίησε το απολυτήριο της Ε' Δημοτικού για να προσληφθεί στο Δημόσιο, αφού ένας από τους όρους της προκήρυξης ήταν να είναι απόφοιτη Δημοτικού, προχθές δικάστηκε σε δεύτερο βαθμό η υπόθεση άλλης καθαρίστριας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων, η οποία επίσης πλαστογράφησε το απολυτήριο Δημοτικού. Μετά τον σάλο που είχε προκληθεί με την πρώτη περίπτωση, το δικαστήριο επέβαλε στην δεύτερη, ποινή με αναστολή και η γυναίκα αφέθηκε ελεύθερη. «Δεν είχα άλλη επιλογή, είχα δέκα παιδιά και ήμουν έγκυος στο ενδέκατο» υποστήριξε.

Ωστόσο, τα ερωτήματα παραμένουν. Το κράτος θα αποκαταστήσει την αδικία σε βάρος της επιλαχούσας, που τότε έχασε την θέση αν και πληρούσε τα κριτήρια; Θα μάθουμε ποτέ τι απέγινε και πως εκείνη μεγάλωσε τα παιδιά της; Διότι είναι πολλοί οι πολίτες που σέβονται την νομιμότητα, ανεξαρτήτως των αναγκών τους και διαφωνούν με το δίκαιο-λάστιχο.

Στις συζητήσεις και αναλύσεις που είχαν προηγηθεί ειπώθηκαν τα πάντα. Κάποιοι πήγαν τις υποθέσεις ένα βήμα παραπέρα, κάνοντας αναφορές και παραλληλισμούς με τους Άθλιους του Βίκτωρος Ουγκό και τον Γιάννη Αγιάννη που έκλεψε ένα καρβέλι για να ζήσει. Σύμφωνοι.  Οι  ποινές ήταν δυσανάλογα αυστηρές και όλοι συμφωνούν. Ωστόσο, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν ήταν αποκλειστικά θέμα επιβίωσης. Έχουν καταφέρει να ζήσουν και όσοι δεν προσελήφθησαν στο Δημόσιο. Μία μόνιμη θέση Δημοσίου δεν αποτελεί τον μοναδικό τρόπο. Γυναίκες και άντρες ματώνουν στον ιδιωτικό τομέα για να καταφέρουν να ζήσουν τα παιδιά και τις οικογένειές τους και δεν πλαστογραφούν για να επωφεληθούν της μονιμότητας του Δημοσίου. Η συντεταγμένη πολιτεία οφείλει να στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα.

Από την άλλη, δικαίως οι υποθέσεις άγγιξαν τις ευαίσθητες χορδές της κοινωνίας. Μία κοινωνία που τα τελευταία χρόνια βλέπει να αποφυλακίζονται με τον νόμο Παρασκευόπουλου φονιάδες, κακοποιοί, εκβιαστές, βιαστές, ληστές. Μία κοινωνία που ακούει διαρκώς υποθέσεις πλαστογραφίας που τιμωρούνται με ποινές χάδι: Χειρουργός στο Γενικό Νοσοκομείο Αιγίου με πλαστό πτυχίο Ιατρικής εργάστηκε 21 μήνες εισέπραξε 57.000 ευρώ και καταδικάστηκε σε 2μιση χρόνια με αναστολή. 55χρονη διορίστηκε στο Δημόσιο με πλαστό απολυτήριο. Εισέπραξε 176.000 ευρώ και παρόλα αυτά αφέθηκε ελεύθερη. Δικαστική υπάλληλος που είχε πλαστογραφήσει πτυχίο Νομικής κρίθηκε αθώα. Το ότι αδίκως επιβλήθηκαν ποινές χάδι σε αυτές τις υποθέσεις, όμως, δεν σημαίνει ότι παύουν να είναι παράνομες οι άλλες.

Και βέβαια θα πρέπει να επισημανθεί και μία άλλη διάσταση σε όλη αυτή την ιστορία. Ότι η γυναίκα αποφυλακίστηκε διότι ένα μέσο ενημέρωσης στο Βόλο το πρόβαλε. Αν η ιστορία δεν είχε αναδειχθεί από κανάλια, εφημερίδες και σάιτ η γυναίκα θα ήταν ακόμα φυλακή. Ποιος ξέρει πόσες άλλες δραματικές ιστορίες δεν έχουμε μάθει και πόσος κόσμος ταλαιπωρείται άδικα, επειδή δεν έχει πολιτική στήριξη και δυνατή φωνή στα social media και τα Μέσα. Ας το έχουμε υπόψη σε μία εποχή που ο θεσμικός ρόλος του Τύπου κουρελιάζεται από κέντρα εξουσίας και μεθοδικά στοχοποιείται από κόμματα και πολιτικούς.