Όταν η γελοιοποίηση έχει όνομα: ΔΗΜΑΡ

Στην πολιτική, το έσχατο στάδιο είναι η γελοιοποίηση, μετά από αυτό δεν υπάρχει επιστροφή, συνήθιζε να λέει ο Λεωνίδας Κύρκος. Τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες με τη ΔΗΜΑΡ θα μπορούσαν να κάνουν τον εμβληματικό ηγέτη της ανανεωτικής αριστεράς, να κλαίει. Όχι από τα γέλια, αλλά με την κατάντια ενός κόμματος που γέννησε τόσο μεγάλες προσδοκίες, καθώς είχε μαζέψει τον αφρό της ελληνικής κοινωνίας. Θυμάμαι το 2011, το 2012, με πόσο καμάρι δηλώναμε πως «είμαστε ΔΗΜΑΡ», αλλά και με πόση εκτίμηση μας αντιμετώπιζαν ακόμα και όσοι διαφωνούσαν. «Αυτοί είναι σοβαροί άνθρωποι, κανονικοί αριστεροί, δεν έχουν καμία σχέση με τους συριζαίους», ήταν η μόνιμη επωδός.

Η αρχή του τέλους ήρθε με την αποχώρηση του κόμματος από την τρικομματική κυβέρνηση λόγω του μαύρου της ΕΡΤ. Επιλογή ακατανόητη, ιδίως για όσους γνωρίζουν το παρασκήνιο και τη συμφωνία που είχε κάνει ο Φ. Κουβέλης με τους Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελο Βενιζέλο για τον τρόπο με τον οποίο θα (ξανα)άνοιγε η δημόσια τηλεόραση.

Αριστεροί της ανανέωσης μπορεί να υπάρχουν και σήμερα, κόμμα, όμως, της ανανεωτικής αριστεράς δεν μπορεί να ξαναϋπάρξει

Από εκεί και πέρα, ουσιαστικά όλα είχαν τελειώσει. Ας μην μιλήσουμε, δε, για τις αθλιότητες που έγιναν με τη Προεδρία της Δημοκρατίας και τη συμφωνία που είχε υπάρξει στο πρόσωπο του Φώτη Κουβέλη. Το 0,48% που πήρε η ΔΗΜΑΡ στις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 σηματοδοτούσε και το τέλος αυτού του κόμματος, ενδεχομένως και της ύπαρξης της έννοιας της ανανεωτικής αριστεράς. Αριστεροί της ανανέωσης μπορεί να υπάρχουν και σήμερα, κόμμα, όμως, της ανανεωτικής αριστεράς δεν μπορεί να ξαναϋπάρξει.

Τα όσα μεσολάβησαν από το 2015 ως και σήμερα δεν έχουν ιδιαίτερη αξία, καθώς το ένα μετά το άλλο τα στελέχη της γύρισαν εκεί που έφτυναν και εκεί που τους έφτυναν. Βεβαίως, η ΔΗΜΑΡ προσπάθησε να σταθεί στα πόδια της, έστω και ως σφραγίδα, μέσω της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Η Φώφη Γεννηματά τίμησε, και με το παραπάνω, τη συμφωνία και μάλιστα έδωσε την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας στον πρόεδρό της, παρότι σε προσωπικό επίπεδο δεν εκπροσωπούσε το παραμικρό. Μιλούσε στο όνομα κάποιων γιγάντων της αριστεράς, ενώ οι περισσότεροι ήξεραν ότι δεν έχει ίχνος ουσιαστικής σχέσης, ούτε βιωματικής, ούτε προσωπικής, ούτε συναισθηματικής. Περιέφερε ένα τιμημένο τίτλο στο παζάρι της εξαγοράς. Με την ίδια άνεση που πήγε στο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσε να είχε πάει σε αυτό της ΝΔ το 2015 τον Σεπτέμβριο, όπως αποκαλύπτουν τώρα στελέχη του κόμματος. Αν η Φώφη του είχε δώσει το Επικρατείας του ΚΙΝΑΛ είναι πανθομολογούμενο πως δεν θα ψήφιζε τη Συμφωνία των Πρεσπών και θα ασκούσε σφοδρότατη κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν ο Κυριάκος του εξασφάλιζε εκλόγιμη θέση στην ΝΔ, θα μιλούσε για την ανάγκη συνεργασίας των ευρωπαϊκών δυνάμεων προκειμένου να αντιμετωπιστεί η λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ. Όλα αυτά προκύπτουν εκ των πραγμάτων, από την κατάληξη των γεγονότων. Παζάρι-με τους πάντες- για μια καρέκλα και χαμόγελα με τον Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο έως πρότινος στόλιζε με τα χειρότερα λόγια.

Η κατάληξη της ΔΗΜΑΡ πρέπει να είναι ένα μάθημα για όλους, ιδίως για τους νεότερους. Για το τι σημαίνει καιροσκοπισμός στην πολιτική, για το τι σημαίνει να είναι κανείς ανερμάτιστος και να σκέφτεται με αμιγώς προσωπικούς όρους.

Φύγαμε, δηλαδή, από τις βασικές αξίες που πρέσβευε η Ανανεωτική Αριστερά: Από την πολιτική αρχών και από την έννοια της προσωπικής στάσης ζωής, περάσαμε στην έννοια της προσωπικής εξυπηρέτησης. Έστω και αν γελοιοποιούμαστε, έστω και αν εξευτελιζόμαστε. Αλλά θα μου πεις, τι σημασία έχουν αυτά μπρος την καρέκλα, ακόμα και αν την μοιραζόμαστε με τον Παπαδημούλη, τον Πολάκη, την Κουντουρά, τον Ραγκούση, τον Παπαγγέλοπουλο κλπ; Το μόνο που τους σώζει, είναι πως δεν ζουν ο Κύρκος, ο Γιάνναρος, ο Μιχάλης. Θα τους είχαν ρίξει τέτοιο φτύσιμο, που δεν θα τους ξέπλενε ούτε η Αυγή.

Υ.Γ. Στεναχωριέμαι μόνο για τον φίλο μου τον Δ.Χ. Δεν του άξιζε τέτοιο πολιτικό τέλος.