Γιατί δεν μιλάει κανείς για τις αυτοκτονίες και τα μαγκάλια;

1/4 Αυτοκτονία 80χρονου στη Δαφνούλα, στην Ανδρίτσαινα. Λίγο πριν, κάλεσε το γραφείο τελετών να πάνε να τον πάρουν.
1/4 Νωρίς το μεσημέρι, 35χρονος άνδρας ανέβηκε στο πατάρι οικήματος, που ανήκει στην οικογένεια του, στο κέντρο της Ελάτειας, και περνώντας θηλιά στον λαιμό του πήδηξε στο κενό.
31/3 Τέλος στη ζωή του έβαλε 54χρονος από το Καλλιπάδο Ζακύνθου, το μεσημέρι της Κυριακής στην αυλή του σπιτιού του. Ο 54χρονος αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι με κυνηγετική καραμπίνα, ενώ εκείνη την ώρα στο σπίτι βρισκόταν η σύζυγός του και το ένα από τα δύο του παιδιά.
21/3 Το απόγευμα της Πέμπτης ένας άνδρας αυτοπυροβολήθηκε εξ επαφής στον θώρακα και τραυματίστηκε θανάσιμα, στο Ζευγαράκι Μακρυνείας. Πρόκειται για γνωστό επαγγελματία του χωριού, 64 ετών.
21/3 60χρονος άνδρας βρέθηκε κρεμασμένος με αυτοσχέδιο βρόγχο στον προαύλειο χώρο εγκαταλελειμμένης οικίας, στο Αγρίνιο. 
21/3 Ένας 48χρονος άνδρας στα Μάλια Ηρακλείου αυτοκτόνησε μέσα στο σπίτι του κόβοντας τις φλέβες του. 
20/3  Σε αυτοκτονία φαίνεται πως αποδίδεται ο θάνατος του νεαρού μαθητή στη Σητεία. Άφησε σημείωμα που κάνει λόγο για ερωτική απογοήτευση.
20/3 Μυστήριο καλύπτει τον θάνατο μίας νεαρής φοιτήτριας, η οποία βρέθηκε νεκρή από τους γονείς της στο διαμέρισμά της στο Αιγάλεω. 
19/3  Μια 52χρονη έβαλε τέλος στη ζωή της πέφτοντας από το μπαλκόνι του 5ου ορόφου από πολυκατοικία  στην Πάτρα. 
19/3 Νεαρή γυναίκα έριξε το τετράχρονο παιδί της και έπεσε στο κενό από τον 5ο όροφο στο Νέο Κόσμο.
13/3 Για αυτοκτονία του 28χρονου δικηγόρου στα Τουρκοβούνια μιλά ο ιατροδικαστής.

Προχθές ένας άνδρας έπεσε στις γραμμές του Μετρό στους Αμπελόκηπους, έκτακτη επικαιρότητα. Ευτυχώς απεγκλωβίστηκε σώος. Τον προηγούμενο μήνα ένας άλλος στο σταθμό Συγγρού Φιξ δεν είχε την ίδια τύχη, δυστυχώς. Δεν περνάει μέρα σχεδόν που να μη διαβάσουμε για κάποιον που αυτοκτόνησε ή έκανε απόπειρα ή που τρελάθηκε και σκότωσε κάποιον. Μόνο τον Μάρτιο βρίσκει κανείς πρόχειρα τα παραπάνω περιστατικά δημοσιευμένα.

Όμως, δεν αντιδράει κανείς. Δεν φωνάζουμε ότι οι άνθρωποι δεν αντέχουν τη σύνθλιψη της ζωής τους και αυτοκτονούν. Ότι δεν τα βγάζουν άλλο πέρα με τις δύσκολες συνθήκες επιβίωσης, την ανεργία, την έλλειψη προοπτικής και νοήματος, την απαξίωση. Δεν δείχνουμε ενόχους. Προχθές ένας 38χρονος στην Κομοτηνή απανθρακώθηκε από τα κεριά που άναβε τη νύχτα, επειδή δεν είχε πρόσβαση σε ηλεκτρικό ρεύμα. Και πριν λίγες μέρες ένας ηλικιωμένος κάηκε ζωντανός από το τζάκι στην Ηλεία, που είχε ανάψει για να ζεσταθεί. Στις αρχές του έτους ένα διαμέρισμα στη Δραπετσώνα κάηκε, επειδή ο άνεργος ιδιοκτήτης του χρησιμοποιούσε το φως των κεριών για να βλέπει. Τον Ιανουάριο που μας πέρασε ένας εργάτης στη Ρόδο, αλλοδαπός αυτός, πέθανε από τις αναθυμιάσεις από το μαγκάλι που είχε βάλει για να ζεσταθεί. Αυτές τις ιστορίες δεν τις θυμόμαστε, όπως κάποιες άλλες που συνέβησαν παλιότερα. Όπως τότε, το 2013, που είχαν πεθάνει εκείνοι οι φοιτητές στη Λάρισα από τις αναθυμιάσεις από τα μαγκάλια, επειδή δεν είχαν χρήματα για πετρέλαιο. Οι ιστορίες οι τωρινές δεν διακινούνται στα σόσιαλ μίντια, δεν γράφονται άρθρα για αυτές, δεν γίνονται καταγγελίες, δεν εξεγειρόμαστε όπως παλιά.

Γιατί δεν αγανακτούμε; Ή, μάλλον, καλύτερα να αντιστρέψουμε την ερώτηση: Γιατί τα χρόνια πριν έρθει ο Σύριζα στην εξουσία, γινόταν όλος αυτός ο χαμός με τις αυτοκτονίες;

Γιατί τότε τις αυτοκτονίες τις έφερναν τα μνημόνια. Κι όσοι τα ψήφιζαν είχαν την ευθύνη, ήταν προδότες γερμανοτσολιάδες. Η χώρα βρισκόταν υπό Κατοχή. Τα παιδάκια λιποθυμούσαν στο σχολείο επειδή δεν είχαν να φάνε. Κι είχαμε και τους νεκρούς της ΕΡΤ που έγιναν σύμβολο του αγώνα – αλλά όχι τους νεκρούς της Μαρφίν. Η αντιστροφή της πραγματικότητας που έλεγε ότι τα μνημόνια έφεραν την κρίση, έφτιαχνε κι άλλες αντεστραμμένες συνεπαγωγές. Τα μνημόνια εκτός από κόστος στις τσέπες, είχαν και κόστος στις ανθρώπινες ζωές.

Όλο αυτό δεν έγινε από μόνο του. Οι τότε ανερχόμενες πολιτικές δυνάμεις, δεξιές και αριστερές, το καθοδήγησαν και το χρησιμοποίησαν για τους δικούς τους σκοπούς. Δεν είναι εύκολο να το παραδεχθούμε. Είναι τόσο τεράστιο το βάρος που το απωθήσαμε, κι ούτε το συζητήσαμε ποτέ. Ανεχτήκαμε τη χειραγώγηση της ζωής και του θανάτου, της ελπίδας και της απελπισίας.

Ανεχτήκαμε τη χειραγώγηση της ζωής και του θανάτου, της ελπίδας και της απελπισίας.

Οι αυτοκτονίες αυξάνονται σε περιόδους κρίσης. Δεν είναι μόνο τα οικονομικά προβλήματα, είναι η πίεση, το άγχος της καθημερινότητας, η αύξηση των ψυχικών νόσων. Τα χρόνια του «αγώνα» έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης. Πριν ακριβώς από 7 χρόνια, σαν σήμερα, ο συνταξιούχος φαρμακοποιός Δ. Χριστούλας κρεμάστηκε στο Σύνταγμα, και η πράξη του αυτή χαρακτηρίστηκε από κάποιους βαθύτατη πολιτική πράξη, έγινε αιτία διαδηλώσεων και συγκρούσεων. Στο σημείο κατέθεταν στεφάνια και λουλούδια τα επόμενα χρόνια, του αποτίθηκε φόρος τιμής νεκρού σε πεδίο μάχης. Πόσο τρελό ακούγεται σήμερα όλο αυτό; 

Οι άνθρωποι συνεχίζουν να αυτοκτονούν. Συνεχίζουν να μην έχουν πρόσβαση σε ηλεκτικό ρεύμα. Από τον Ιανούριο του 2015 και μετά ξαναείπε ποτέ κανείς τίποτα για τις αυτοκτονίες, διαμαρτυρήθηκε για τους θανάτους από αναθυμιάσεις και αναμμένα κεριά, εξεγέρθηκε για τους θανάτους στη Μόρια; Κάποιος από αυτούς που φώναζαν τότε στα σόσιαλ μίντια, κάποιο από τα μέσα ενημέρωσης που το έκαναν θέμα, κάποιο από τα κόμματα που το κατήγγειλαν; Μια φορά έστω; Δεν είναι μόνο ότι οι άνθρωποι κουράστηκαν και έχουν σκύψει το κεφάλι. Είναι ότι εκείνοι που το δημιούργησαν όλο αυτό έγιναν κυβέρνηση. Και ότι η σημερινή αντιπολίτευση ποτέ δεν λειτούργησε με αυτό τον τρόπο, δεν είναι αυτής της ποιότητας. Πρέπει λοιπόν να το πούμε, και να το ξέρουμε όλοι, ότι την περίοδο 2010-15 υπήρξε ένας ολόκληρος μηχανισμός που εργαλειοποίησε τον θάνατο –και το μίσος– για να ανέλθει στην εξουσία.