Ο ΣΥΡΙΖΑ ως λάθος

Ειλικρινά με ξεπερνάει. Η ωμότητα των Συριζαίων σε σχέση με τον βιασμό του κράτους δικαίου και των αρχών καλής λειτουργίας του κράτους με ξεπερνάει. Έχω δει κι έχω δει στη δημόσια διοίκηση προσπάθειες παραβίασης του αντικειμενικού συστήματος προσλήψεων, αναξιοκρατία κι ευνοιοκρατία σε κρίσεις και προαγωγές. Έχω βιώσει πολλά μικρά «εγκλήματα» που συντελούνται σε μια διοικητική κουλτούρα υποκρισίας, κρυψίνοιας κι ευθυνοφοβίας. Στα μουλωχτά, τα περισσότερα απ’ αυτά. Έχω δει να απομακρύνονται υπάλληλοι εν μια νυκτί, άλλοι να έρχονται, να καταλαμβάνουν τη θέση τους κι όλα να συνεχίζονται, σαν να μην τρέχει τίποτα.

Οι πρακτικές ευνοιοκρατίας και πελατειασμού, όμως, παρέμεναν πάντοτε κολάσιμες. Οι ρουσφετοπράκτες, περισσότερο ή λιγότερο ραφιναρισμένοι, προσπαθούσαν να περνάνε στα κρυφά τις πελατειακές πρακτικές και αντιλήψεις τους. Δεν επαίρονταν. Ήξεραν ότι αυτό που έκαναν ήταν λάθος, σε βάρος της διοικήσεως, της εθνικής οικονομίας και της πατρίδας, εν τέλει. Αλλά το έκαναν προκειμένου να ρεφάρουν στον προσωπικό τους λογαριασμό. Η επιδίωξή τους να κερδοσκοπήσουν, προσωπικά και συλλογικά, τους οδηγούσε να πιέζουν τους χωλούς θεσμούς μας έτι περαιτέρω.

Οι μάχες ημών των μεταρρυθμιστών με τους ρουσφετοπράκτες ήταν συνεχείς και, είναι αλήθεια, τους καταφέραμε θανάσιμα πλήγματα, όταν στηριχθήκαμε από πολιτικές ηγεσίες με όραμα και βούληση. Ελάχιστοι γνωρίζουν τις μάχες χαρακωμάτων που έδινε ο Κώστας Σημίτης όταν υλοποιούσε τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις του ΑΣΕΠ, του «Καποδίστρια» στην αυτοδιοίκηση, του ΣΔΟΕ και των ΚΕΠ. 

Έτσι συνέβαινε στα χρόνια προ ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος μπορούσε να φανταστεί, όμως, ότι το σχήμα, ο χώρος που επαγγελλόταν την κατάργηση των αρνητικών που συνόδευαν το παλιό πολιτικό σύστημα, θα έπραττε τα ακριβώς αντίθετα; Ποιος φανταζόταν ότι αυτο-αποκαλούμενοι αριστεροί θα έβαλλαν τόσο ωμά, τόσο κυνικά, και εντέλει τόσο αντι-δημοκρατικά, κατά του φιλελεύθερου κράτους δικαίου;

Έχουν γραφτεί τόσο πολλά για τα λάθη και τις παραλείψεις της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που φαντάζει ανούσιο να επαναλαμβάνει κανείς την απαξία των πρακτικών τους. Εγώ, όμως, ειλικρινά εξακολουθώ να εκπλήσσομαι από την προσπάθειά τους να ξεπεράσουν τον πιο κακό εαυτό τους. Όταν, για παράδειγμα, ακούω την υπουργό Δημόσιας Διοίκησης να λέει ότι αυτοί είναι καλύτεροι από τους άλλους επειδή θα κανουν 17.000 προσλήψεις, ενώ η ΝΔ θα κάνει μόνο 1.800, μένω άναυδος. Όταν δημοσιογράφος που υπηρετεί το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ μου λέει, στα μούτρα, ότι ο καταξιωμένος υπάλληλος που χειριζόταν στην ανεξάρτητη αρχή για την καταπολέμηση του μαύρου χρήματος, την υπόθεση Πετσίτη-Λαυρεντιάδη απομακρύνθηκε από τη δοτή προϊσταμένη του, επειδή μίλαγε στα ΜΜΕ, φρικάρω. Δηλαδή, αρκεί η πολιτκή διαφωνία ενός προϊσταμένου μ’ εναν υπάλληλο για ν’ απομακρυνθεί, να φιμωθεί και να διωχτεί; Δεν υπάρχουν διαδικασίες, δεν υπάρχει, υπαλληλικός κώδικας, δεν υπάρχουν όργανα ελέγχου; Υπάρχουν, βεβαίως, αλλά οι Συριζαίοι τα παρακάμπτουν και, μάλιστα, επαίρονται γι’ αυτό. Σκέφτομαι, καμία φορά, μήπως η άγαρμπη εξωθεσμική συμπεριφορά τους οφείλεται σε άγνοια και διοικητική ανεπάρκεια.   

Δικαιούται, όμως, η υπουργός να αγνοεί και να περιφρονεί τους κανόνες οργάνωσης και λειτουργίας ενός σύγχρονου διοικητικού κράτους; Σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, υπουργός καμαρώνει, επειδή θα κάνει 17.000 προσλήψεις, αφού «έχει δημοσιονομικό χώρο»; Δικαιούνται οι μισοί υπουργοί της κυβέρνησης να μην κατανοούν ότι προσλήψεις πρέπει να γίνονται, αφού έχει διακριβωθεί, προηγουμένως, η αναγαιότητα της κάλυψης ενός δημόσιου αγαθού από το κράτος; Ότι πρέπει να έχει μελετηθεί η οικονομικότητα μιας πρόσληψης, εάν, δηλαδή, μας συμφέρει να προσλάβουμε για μια συγκεκριμένη δουλειά έναν δημόσιο υπάλληλο ή εάν μπορούμε πολλές από τις δουλειές αυτές που κάνουν οι δημόσιοι υπαλληλοι να τις κάνει ο ιδιωτικός τομέας ή μια σύμπραξη του δημόσιου με τον ιδιωτικό, καλύτερα, αποτελεσματικότερα και αποδοτικότερα; Προφανώς, δεν αρκούν στην κυβέρνηση οι 730.000 υπάλληλοι ούτε η δημοσιονομική επιβάρυνση με 2 δις ευρώ που προκάλεσε η αύξηση του μισθολογικού κόστους που επέφεραν οι δικές τους προσλήψεις.  

Κι, όμως, τίποτα από εκείνα που θα μπορούσαν να σταματήσουν τον χειρότερο ρουσφετοπράκτη των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν φαίνεται ικανό να τους σταματήσει. Καμαρώνουν για τις πιο επιθετικές, αντικοινωνικές και αντιθεσμικές θέσεις τους.

Θεωρώ ότι το μόρφωμα που κυβερνάει έχει ένα μετα-πολιτικό χαρακτηριστικό. Όχι, δεν εννοώ ότι αρκεί να τους χαρακτηρίσει κανείς νεο-δεξιούς ή νεο-αριστερούς. Είναι διακηρυγμένοι εχθροί της προόδου, εχθροί της ανάπτυξης, της διαφάνειας και της δημοκρατίας. Είναι ένα κομματικο-πολιτικό εξάμβλωμα που βλάπτει τη χώρα, όποιο όνομα κι αν του δώσουμε. Αυτό πρέπει να αποκαλύψουμε σε κάθε καλόπιστο, προοδευτικό και δημοκράτη πολίτη που εξακολουθεί να τους παρέχει άφεση αμαρτιών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί πια ορίζοντα για τους Έλληνες. Πήγε αντίθετα στο εθνικό ανεμολόγιο και οδηγεί την Ελλάδα σε περιπέτειες. Είναι το λάθος μέσα στο λάθος λήμμα, για να παραφράσω τον Τριπολίτη. Πρέπει να φύγει.

Ο Π. Καρκατσούλης είναι υποψήφιος βουλευτής στην Α’ Αθήνας με το Κίνημα Αλλαγής