Η αγωνία της Δούρου πριν από τα πέναλτι

Υπερ-εντατική και «φρεσκοξυρισμένη» Ρένα Δούρου, 

Καταλαβαίνω. Και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι θα έκανα στη θέση σας. Αν δηλαδή είχα να με βαραίνει αυτό που βαραίνει κι εσάς ενώ ταυτόχρονα πρέπει να κάνω καμπάνια για τις επόμενες εκλογές. Δηλαδή θα συνέχιζα την καμπάνια μου σα να μη συμβαίνει τίποτα; Ή θα επικεντρωνόμουν στον «ελέφαντα» που βρίσκεται μέσα στο δωμάτιο; Προφανώς εσείς –ή οι επικοινωνιακοί σας σύμβουλοι– αποφάσισαν το πρώτο. Και φαντάζομαι δεν αναρρωτιέστε ποιος είναι ο ελέφαντας έτσι;

Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η τακτική δεν «δουλεύει». Δηλαδή με όλα αυτά τα βεβιασμένα και επιτηδευμένα άνετα status στα social media όπου άλλοτε διαφημίζετε τα επιτεύγματα της Περιφέρειας και άλλοτε προσπαθείτε να δείξετε ένα πρόσωπο του τύπου «είμαι μία από εσάς», δεν δίνετε ακριβώς την εικόνα του αθώου ανθρώπου που έχει ξεπεράσει το θέμα των ευθυνών για το Μάτι και προχωράει απαλλαγμένος από το «βάρος» τους. Λυπάμαι που σας το λέω έτσι ωμά, αλλά φέρνει τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα. Εκνευρίζει ακόμα περισσότερο. 

Ας πούμε στο τελευταίο σας επικοινωνιακό εύρημα με το ξύρισμα, προσπαθείτε να υπερθεματίσετε στο θέμα των Fake News με το οποίο ασχολήθηκε η Κομισιόν επ’ ευκαιρία της Πρωταπριλιάς. Και αφού φεύγουν οι σαπουνάδες από το πρόσωπό σας και τσεκάρεστε για λίγο στον καθρέφτη, γυρίζετε προς το μέρος μας και μας προτρέπετε να «κόψουμε τα μούσια» και να «μη διαδίδουμε ή διαβάζουμε fake news». Κανένα πρόβλημα. Καλή και άγια η πρόθεσή σας. Μόνο που αμέσως μόλις άκουσα τη λέξη fake από το στόμα σας, θυμήθηκα εκείνη τη βραδιά...

Φαντάζομαι, υποψιάζεστε για ποια βραδιά μιλάω. Τη βραδιά της 23ης Ιουλίου με τη fake σύσκεψη για το Μάτι, στο κέντρο επιχειρήσεων. Τότε που υποκρινόσασταν ότι δεν υπάρχουν νεκροί στις κάμερες, για να κάνετε, υποτίθεται, «επικοινωνιακή» διαχείριση της τραγωδίας. Και όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, αυτό είναι χειρότερο από τη «στραβή» στη βάρδια σας. Γιατί αυτό δεν ήταν στραβή. Ήταν απλός, ξεκάθαρος –και κυρίως εκούσιος– κυνισμός. Ένα φτύσιμο πάνω στους ανθρώπους που καίγονταν. Σα να τους λέγατε «κοιτάξτε σε τι μπελά μας βάλατε καλοκαιριάτικα, να πρέπει να δείξουμε ότι νοιαζόμαστε για εσάς, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που μας νοιάζει είναι να μη χάσουμε σε δημοτικότητα εξαιτίας σας». 

Καταλαβαίνετε, φαντάζομαι, γιατί ειδικά εσείς, όποτε μιλάτε για fake news θα μας θυμίζετε εκείνη τη βραδιά που παίζατε όλοι τους ανήξερους. Όπως και κάθε φορά που προσπαθείτε τόσο εντατικά να το παίξετε άνετη, θα θυμόμαστε ότι ενώ ακόμα τα αποκαΐδια κάπνιζαν, επιδοθήκατε σε μια επιθετικότατη τακτική προκειμένου να αποσείσετε κάθε ευθύνη από επάνω σας. Και να μας πείσετε ότι φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από εσάς. Τώρα, θα μου πείτε –και με το δίκιο σας–, πρέπει σε όλη την υπόλοιπη καριέρα σας να κάνετε αναφορές στο Μάτι; Πόσο κρατάει η περίοδος πένθους; Δεν συνεχίζεται η ζωή; 

Ναι. Συνεχίζεται. Για όλους. Ακόμα και για τους συγγενείς των θυμάτων. Αλλά πρέπει να μεσολαβήσει κάτι που λέγεται «αποδοχή». Που στην περίπτωσή σας σημαίνει ότι δεν περνάμε ξαφνικά από το «περίλυπο/επιθετικό ύφος των πρώτων ημερών στο «παιδιά, δεν έγινε τίποτα, τρα-λα-λα» σαν εύθυμη χήρα που δεν βλέπει την ώρα να πετάξει τα μαύρα και να πάει να φωτογραφηθεί στο Φεστιβάλ «Σπούτνικ». Αυτό, πείτε στον επικοινωνιολόγο σας, δεν μπορεί να γίνει. Ούτε π.χ. ποστάρουμε με τόσους νεκρούς κόλυβα, 40 μέρες μετά, για να κατακεραυνώσουμε το ψέμα για τον θάνατο του Κώστα Γαβρά. Και φυσικά δεν ποστάρουμε σκελετούς με λεζάντα του τύπου «εμείς δεν έχουμε σκελετούς στην ντουλάπα μας». Άλλο η επιθετική επικοινωνιακή διαχείριση, άλλο η χοντράδα. 

Επειδή, λοιπόν, η μετάβαση από το πένθος στο «η ζωή συνεχίζεται» έγινε βεβιασμένα και με υπερβολικά εντατική επιτήδευση, δεν μπορούμε να σας δούμε σαν «έναν από εμάς». Όσο κι αν προσπαθείτε. Γι’ αυτό θα σας στοιχειώνει πάντα η «εκκρεμότητα» ενός πένθους στο οποίο αρνηθήκατε να πάρετε οποιαδήποτε ευθύνη. Και δεν πρόκειται ούτε για πολιτική σκοπιμότητα, ούτε για «επίθεση σε μια γυναίκα», όπως έχετε προσπαθήσει επίσης να το παρουσιάσετε. 

Πρόκειται για την απλή και ανθρώπινη αντίδραση όσων θυμώνουν όποτε κάποιος προσπαθεί να τους αντιμετωπίσει σαν ηλίθιους. Και όχι μόνο το βράδυ της fake σύσκεψης.

Καλά ξεμπερδέματα.

Υ.Γ. 1 Ελπίζω να μεριμνήσατε ώστε το ξυράφι στη σκηνή που ξυρίζεστε να μην είναι αληθινό. Αλλιώς δεν μπορείτε να φανταστείτε τι «γαϊδουρότριχες» θα έχετε να αντιμετωπίσετε στη συνέχεια. 

Υ.Γ. 2 Επίσης, πείτε στον φίλο σας τον Παύλο Πολάκη ότι δεν βοηθάει όταν, κάθε φορά που συμβαίνει μια φυσική καταστροφή, σπεύδει να ειρωνευτεί δήθεν εγκαλώντας σας ως υπεύθυνη. Το μόνο που καταφέρνει είναι να σας συνδέει πλέον συνειρμικά με τη φωτιά στο Μάτι.

Υ.Γ. 3 Δεν σας κάνει εντύπωση ότι οι μόνοι που γράφουν επαινετικά κάτω από τις αναρτήσεις σας είναι οι στενά κομματικοί φίλοι και οι ευνοημένοι από εσάς;

Υ.Γ. 4 Καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι να έχετε στο ψηφοδέλτιό σας το Τζέισον Αντιγόνη. Αλλά μήπως να διαφημίζατε πιο πολύ κάποιον που να ξέρει από διαχείριση φυσικών καταστροφών;

Απάνθρωπη θέση εργασίας της εβδομάδας
Δημοσιογράφος Εξωτερικού Δελτίου που καλύπτει όλες τις εξελίξεις σχετικά με το Brexit

Θα έπρεπε να υπάρχει μια λέξη για...
«Λαϊκοφρόνηση» Το να απαντάει κάποιος με like σε κάτι που έχεις ανεβάσει στα social media, σαν φιλοφρόνηση επειδή μόλις έκανες εσύ like σε κάτι δικό του.

Η μετάφραση της εβδομάδας

Πέτρος Κόκκαλης
«Η γιαγιά μου έκλαιγε το 1989, όταν έπεσε η Σοβιετική Ένωση»

Μετάφραση
«Νέοι μου σύντροφοι, σας δίνω ενα επιχείρημα για να απαντάτε σε όσους σας δουλεύουν για την υποψηφιότητά μου»