Επιλέγοντας ευρωβουλευτή

Στις ευρωεκλογές δεν ψηφίζουμε μόνο κόμματα, ψηφίζουμε και πρόσωπα. Και στην επιλογή προσώπων δεν υπάρχουν άλλοθι. Κόμμα μπορεί να επιλέξει κανείς με το θυμικό, τιμωρητικά απέναντι σε κάποιο άλλο, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, ανορθολογικά, στη βάση της άγνοιας ή κάποιας πρωτόγονης ενόρμησης. Όμως ο σταυρός μπαίνει συνειδητά και με βάση κάποια κριτήρια που είτε κανείς μπορεί να τα ορίσει και να τα υποστηρίξει είτε τα έχει εσωτερικεύσει χωρίς να το καταλάβει. 

Η κατάργηση της λίστας στις ευρωεκλογές προβλήθηκε ως τεκμήριο εκδημοκρατισμού της διαδικασίας. Είναι, όμως, έτσι; Αν δει κανείς το προβάδισμα που έχουν αποκτήσει οι αναγνωρίσιμοι κάθε είδους, είτε επειδή έχουν γνωστό επώνυμο, είτε επειδή έχουν απήχηση στη μικρή οθόνη, σε πίστες ή σε γήπεδα, είτε χάρη στην ομορφιά τους, θα διαπιστώσει ότι μάλλον ο σταυρός δεν έφερε περισσότερη δημοκρατία αλλά περισσότερη τηλεδημοκρατία. 

Δημοσιογράφοι κάνουν καμπάνια από τηλεοπτικές εκπομπές μέχρι να ανακοινωθεί επίσημα η υποψηφιότητά τους, ενώ ο Νίκος Παπανδρέου σε μια πρόσφατη συνέντευξή μας (στον ρ/σ news24/7) έλεγε ότι πράγματι είναι άδικο το πλεονέκτημα που έχουν οι «γόνοι» αλλά έτσι κι αλλιώς η ζωή είναι άδικη. 

Ασφαλώς και ένας αναγνωρίσιμος μπορεί να έχει τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα για να πάει στο ευρωκοινοβούλιο, αλλά δεν αρκεί η αναγνωρισιμότητα. 

Ασφαλώς και ισχύει ότι η ευθύνη της ψήφου είναι ατομική και είμαστε ό,τι ψηφίζουμε αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι πολιτικοί αρχηγοί απαλλάσσονται από τις δικές τους ευθύνες για τα πρόσωπα στα οποία αποφασίζουν να δώσουν την ευκαιρία. 

Αν δείτε τα ευρωψηφοδέλτια θα διαπιστώσετε πόσο βάρος έχει δοθεί στα εσωκομματικά μαγειρέματα (εξορία πολυτελείας για μεγαλοστελέχη που ενοχλούν τον πολιτικό αρχηγό) και πόσο δυνατός είναι ο πειρασμός της ψηφοθηρίας με όπλα εντελώς ξένα προς τις πραγματικές ανάγκες της εκπροσώπησης στο ευρωκοινοβούλιο. Χρειάζεται καλή φωνή ένας/μία ευρωβουλευτής; Βοηθά το αθλητικό σώμα; Η υποκριτική ικανότητα; 

Μερικά πράγματα είναι προφανή. Δεν μπορεί να γίνει κανείς καλός ευρωβουλευτής αν δεν έχει κάποια βιωματική σχέση με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, είτε λόγω της διαδρομής του είτε λόγω κουλτούρας. Με άλλα λόγια, θα πρέπει να μπορεί να σταθεί στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο. Αυτό προϋποθέτει μόρφωση, γνώση της ευρωπαϊκής πραγματικότητας, ικανότητα διαλόγου με ξένους συνομιλητές, εμπειρία ή ταλέντο στη διαμόρφωση συμμαχιών, εθνική και ευρωπαϊκή συνείδηση. 

Παρακολουθώ τα βιντεάκια «Η Ευρώπη σε 1 λεπτό» του υποψήφιου με το Ποτάμι Γιάννη Κωνσταντινίδη (αν. Καθηγητή εκλογικής συμπεριφοράς στο ΠΑΜΑΚ) και αισιοδοξώ ότι υπάρχουν λύσεις. Την ίδια ώρα αναρωτιέμαι αν και πώς θα προλάβει να γίνει γνωστός για να έχει πιθανότητες εκλογής χωρίς να βγει σε κάποιο πρωινάδικο ή μεσημεριανάδικο από αυτά που ασχολούνται με το life style, τα ζώδια και τις συνταγές μαγειρικής. Ίσως να μην προλάβει και θα είναι κρίμα.