Η μαύρη Αριστερά

Έστειλα σήμερα το πρωί αίτημα φιλίας μέσω του Facebook στον Λάμπρο Φουντούλη, πατέρα του Γιώργου Φουντούλη του μέλους της Χρυσής Αυγής που δολοφονήθηκε την περασμένη Παρασκευή από άγνωστους, προφανώς ακροαριστερούς ένοπλους επαναστάτες, μπροστά στα γραφεία του κόμματος στο Ηράκλειο Αττικής. Ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω απέναντι στο εμφύλιο μίσος που καλλιεργεί η μαύρη Αριστερά, αυτή που εκπροσωπείται από τη δήλωση «Δεν θλίβομαι το ίδιο με τον φόνο ενός φασίστα και ενός αντιφασίστα. Αυτή είναι η πολιτική μου και δεν την αλλάζω. Ούτε με δολοφονίες» (εδώ). Σε τι διαφέρει άραγε αυτή η αριστερή δήλωση από τη δεξιά δήλωση «Δεν θλίβομαι το ίδιο με τον φόνο ενός μετανάστη και ενός Έλληνα»;

Η απάντηση της εμφυλιοπολεμικής Αριστεράς είναι, υποθέτω, πως οι μετανάστες δεν θα φέρουν το φασισμό στη χώρα μας, όπως θα κάνουν οι φασίστες. Αν όμως ο μετανάστης που δολοφονήθηκε ήταν φασίστας; Ποιος ξέρει τα πολιτικά φρονήματα και τις αξίες των μεταναστών; Αρκεί η ιδιότητα του μετανάστη να κάνει το έγκλημα περισσότερο αποτρόπαιο; Πέρα από αυτό, αν εμείς στην παρουσία του φασίστα βλέπουμε την απειλή για τη δημοκρατία, οι αντίπαλοι βλέπουν στο μετανάστη την απειλή για την καθαρότητα του έθνους.

Ας αντιπαρέλθουμε το γεγονός ότι για τους επαναστάτες η «δημοκρατία» είναι φορμαλιστική έννοια, η επανάστασή τους τούς ενδιαφέρει και ο αντιφασισμός είναι το πρόσχημα για να συσπειρώσουν γύρω τους χρήσιμους ηλίθιους δημοκράτες. Ας υποθέσουμε ότι τους ενδιαφέρει η δημοκρατία και ότι είμαστε σύμμαχοι στον αγώνα να υπερασπιστούμε τις αξίες της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων απέναντι στο φασισμό και στο ρατσισμό. Περιλαμβάνει αυτή η υπεράσπιση και φόνους ώστε να φθάνουμε στο σημείο να «λυπόμαστε λιγότερο» για τους θανάτους των φασιστών από τους φόνους των δικών μας;

Στους πολέμους, η αξία «ανθρώπινη ζωή» υποβαθμίζεται, οι άνθρωποι δεν λυπούνται για τον θάνατο των αντιπάλων, αντιθέτως χαίρονται: όσο περισσότεροι από αυτούς εξοντωθούν, τόσο περισσότεροι από τους δικούς μας θα σωθούν. Η αριθμητική είναι απλή και εντέλει περιέχει την απλή σκέψη «ας σκοτώσω, πριν σκοτωθώ». Ανάμεσα στο «δεν λυπάμαι τόσο» και στο «χαίρομαι» η απόσταση δεν είναι τεράστια και την έχουμε διανύσει πολλές φορές, όταν η 17Ν ή άλλες οργανώσεις δολοφονούσαν βασανιστές, αστυνομικούς, Αμερικανούς, επιχειρηματίες – ή όταν πρόσφατα δολοφονήθηκε ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας. Βρισκόμαστε σε πόλεμο όλα αυτά τα χρόνια;

Όποιος έχει διαβάσει προκηρύξεις τρομοκρατικών οργανώσεων ή απλώς έχει περάσει βόλτα από τα Εξάρχεια και έχει διαβάσει αναρχοαυτόνομες αφίσες, διαπιστώνει πως υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν πως βρισκόμαστε μονίμως σε πόλεμο κατά του κεφαλαίου, του κράτους, του συστήματος και άλλων δεινών της ανθρωπότητας. Αλλά αυτοί είναι ελάχιστοι, ενώ τα αισθήματα «λιγότερης λύπης» ή ικανοποίησης από πολιτικές δολοφονίες τα νιώθουν πολλοί, πάρα πολλοί, έστω και αν δημόσια έχουν το θάρρος να τα εκφράσουν λίγοι. Που θα πει, ότι πράγματι βρισκόμαστε σε πόλεμο – όταν κάποιες ιδέες κυριαρχούν γίνονται πραγματικότητα, υλική δύναμη, το έχει πει και ο Μαρξ. Υλική δύναμη που διαιωνίζει την αλυσίδα των δολοφονιών και την κατάσταση πολέμου, εμφύλιου πολέμου.

Μέχρι στιγμής, από τα κόμματα του Κοινοβουλίου μόνο η Χ.Α. έχει δηλώσει πως βρισκόμαστε σε εμφύλιο πόλεμο, αναφερόμενη στη βία που ασκεί η Άκρα Αριστερά. Τα υπόλοιπα κόμματα κατηγορούν το ένα το άλλο, με εμφυλιοπολεμική ορολογία, ότι ανασύρουν τον εμφύλιο πόλεμο στο προσκήνιο – το άρθρο που παρέθεσα παραπάνω, παραδέχεται και αυτό εμμέσως πλην σαφώς ότι σε τέτοια κατάσταση βρισκόμαστε, για τούτο δεν πρέπει να λυπόμαστε πολύ για τους θανάτους των αντιπάλων. Το να χαιρόμαστε, θα το γράψουν οι ανήκοντες στη μαύρη αριστερά όταν οι φασίστες θα είναι θύματα με αντιφασίστες σε οδομαχίες, όταν και οι δικοί μας θα κινδυνεύουν, οπότε θα είναι ξεκάθαρο πως προέχει η προστασία της ζωής των δικών μας έναντι των αντιπάλων.

Μπορεί και να μην το γράψουν όμως, για λόγους τακτικής – γιατί είναι σαφές πως όλους αυτούς, εκτός από τη βιαιότητα του χαρακτήρα τους, τους διακατέχει η ηλίθια έπαρση του «μηχανοδηγού της ιστορίας», αυτού που έχει πιάσει την Ιστορία από τα βυζιά, μια που είναι θηλυκού γένους, και την οδηγεί εκεί που θέλει. Προωθούν το Επαναστατικό Σχέδιο της νοσηρής φαντασίας τους αναλύοντας την πραγματικότητα ως στρατηγοί και υποδεικνύοντας στους μεγάλους παίκτες τι να κάνουν για να έρθει σε πέρας το Σχέδιο – το δικό τους σχέδιο.

Μέρος του Σχεδίου είναι το να έχουν συμπαραστάτες χρήσιμους ηλίθιους δημοκράτες πείθοντάς τους πως υπάρχει μόνο ένας κίνδυνος, ο φασισμός, γιατί υπάρχει μόνο ένα άκρο. Αυτό στο οποίο βρίσκονται ο ίδιοι, αυτό που πιστεύει πως είμαστε σε εμφύλιο πόλεμο και άρα πρέπει να έχουμε λιγότερες απώλειες από τους άλλους, πρέπει να κρύβεται ως την κατάλληλη στιγμή, τότε που θα μετρά μόνο η δύναμη, η άμετρη χαρά της φυσικής εξόντωσης του αντίπαλου και όχι ηθικολογίες του τύπου «λιγότερη λύπη».

Τουλάχιστον η Χρυσή Αυγή δήλωσε χωρίς επιφυλάξεις λύπη για το θάνατο του Παύλου Φύσσα – ξέρει καλύτερα από τους ηλίθιους αριστερούς επαναστάτες πώς να συγκεντρώνει δυνάμεις, υποσχόμενη νόμο και τάξη.

Πολλοί παράφρονες πολιτικοί ή στρατηγοί ονειρεύτηκαν πως θα είναι οι επόμενοι Μεγαλέξαντροι, Ναπολέοντες, Χίτλερ, Στάλιν. Άλλοι παράφρονες, διανοούμενοι αυτοί, όπως ο δύστυχος Μακιαβέλι, ονειρεύτηκαν να γίνουν οι συμβουλάτορές τους, οι eminences grises, οι πραγματικές κινητήριες δυνάμεις της ιστορίας πίσω από τους «μεγάλους άνδρες». Στη χώρα μας αυτή την εποχή της κρίσης έχει γεμίσει ο τόπος από δαύτους και στα δύο άκρα, τρεις στη δεκάρα αγοράζεις. Είναι φθηνοί όχι μόνο λόγω της υπερπροσφοράς αλλά και γιατί αυτή είναι η αξία τους, μηδαμινή. Τέτοια ήταν και η αξία της 17Ν και για τούτο κατέφευγε στις δολοφονίες: οι μπουρδολογίες των προκηρύξεών της δεν θα διαβάζονταν από κανέναν αν δεν ήσαν βαμμένες με αίμα, αν δεν ήσαν επικήδειοι εκφωνούμενοι στο βάθρο των σκοτωμένων.

Στην πραγματικότητα, δεν κινδυνεύουμε από τα δύο άκρα: κινδυνεύουμε από την προτροπή σε βία που περιέχουν όροι όπως «λαθρομετανάστης» ή «δωσίλογος» που κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο. Αυτός ο λόγος δίνει αξιοπιστία στο λόγο των παραφρόνων.

Σαν υστερόγραφο, να σημειώσω πως ο Λάμπρος Φουντούλης δέχθηκε το αίτημα φιλίας που έστειλα και στον «τοίχο» του στο Facebook έγραψα τα εξής:

«Κύριε Φουντούλη, τα θερμά μου συλλυπητήρια για το θάνατο του γιου σας. Παρηγορηθείτε με τη σκέψη πως ίσως η άνανδρη δολοφονία του να συνεγείρει τις συνειδήσεις και να είναι η τελευταία στη μακριά αλυσίδα νεκρών από πολιτική βία. Αυτό δεν θα φέρει πίσω τον Γιώργο σας, αλλά τουλάχιστον δεν θα νιώσουν άλλοι γονείς τον ίδιο πόνο με εσάς. Λιγότερος πόνος στην κοινωνία μας, θα μας κάνει όλους καλύτερους, ελπίζω. Να είστε καλά εσείς και όλη η οικογένειά σας, να τον θυμάστε πάντα, να ζει μέσα σας».

Ελπίζω να πράξουν και άλλοι αντιφασίστες το ίδιο – οι πραγματικοί αντιφασίστες, αυτοί που δεν λυπόμαστε λιγότερο για τις πολιτικές δολοφονίες επειδή θύτες είναι οι μαύροι αριστεροί.

Από τις Εκδόσεις Επίκεντρο κυκλοφορεί το νέο βιβλίο του Δημήτρη Ψυχογιού «Η Πολιτική Βία στην Ελληνική Κοινωνία».

Δοκίμιο που αναδεικνύει τις πολιτιστικές ρίζες της πολιτικής βίας στην Ελλάδα, που έχει τη βιαιότερη ιστορία από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα τελευταία 70 χρόνια.