Η καραμέλα της προβοκάτσιας

Κάθε τρομοκρατική δολοφονική επίθεση στην χώρα μας προκαλεί ανατριχίλα. Λογικό. Έχουμε να κάνουμε με εν ψυχρώ εκτελέσεις. Ξαφνικά, το τηλεοπτικό πρόγραμμα διακόπτεται και ο παρουσιαστής μάς πληροφορεί αλαφιασμένος πως κάποιος κάπου στην Αθήνα δολοφονήθηκε.

Προσωπικά, πάντως, δεν θυμάμαι τέτοια παγωμάρα σαν αυτή που προέκυψε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής μετά τον άγριο φόνο των δύο μελών της Χρυσής Αυγής Γιώργου Φουντούλη και Μανώλη Καπελώνη. Εκ πρώτης όψεως, ακούγεται παράδοξο. Για θυμηθείτε ποιοι έπεσαν θύματα της εγχώριας τρομοκρατίας (μετά τους βασανιστές της Χούντας, Μάλλιο και Μπάμπαλη). Αθώοι άνθρωποι που επέλεξαν το επάγγελμα του αστυνομικού, αλλοδαποί διπλωμάτες, ο προοδευτικός και χαρισματικός Παύλος Μπακογιάννης. Για να μην αναφέρουμε τις «παράπλευρες απώλειες»: Τον Θάνο Αξαρλιάν και, πολύ πιο πρόσφατα τον Χαμιντουλάν Νατζαφί, εκείνο το αφγανάκι που έγινε κομματάκια από βόμβα που προοριζόταν για κάποια εφορία. Αντίθετα, ο χαμός δύο χρυσαυγιτών δύσκολα θα βύθιζε στο πένθος την πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Μόλις όμως κυκλοφόρησαν τα μαντάτα για το μακελειό της Λ. Ηρακλείου όλοι μας (λέμε τώρα) καταλάβαμε πως το συγκεκριμένο αποτρόπαιο γεγονός μπορεί να μας φέρει μπροστά σε πρωτόγνωρες, βάρβαρες καταστάσεις. Τα κόμματα κατανόησαν αμέσως την κρισιμότητα της κατάστασης, με τον ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα να βγάζει την πιο σοβαρή ανακοίνωση. Δυστυχώς, οι γνωστές ανεύθυνες φωνές έκαναν για μία ακόμη φορά αισθητή την παρουσία τους. Η συνηθισμένη καραμέλα της προβοκάτσιας άρχισε ξανά να κυκλοφορεί σε «αριστερά» (κι όχι μόνο) στόματα: Η Χρυσή Αυγή αποφάσισε να ξεπαστρεύει τα στελέχη της μπας και βγάλει τον Μιχαλολιάκουλα από την μπουζού. Η κυβέρνηση εκτέλεσε δύο άτομα για περάσει στη ζούλα το άρθρο για τις στάνες στον νόμο για τα ακίνητα κλπ κλπ.

Δυστυχώς, δε, οι σουρεαλιστικές αυτές θεωρίες συνωμοσίας δεν ακούστηκαν μόνο σε φλογέρά στάτους στο Facebook, αλλά τόσο από πολιτικούς όσο και από «έγκριτους» δημοσιογράφους. Φυσικά, η «άλλη πλευρά» δεν έμεινε απαθής, κοτσάροντας για πολλοστή φορά τη «Θεωρία των δυο άκρων» και χρεώνοντας τη διπλή δολοφονία στην Αριστερά. Γενικώς και αορίστως.

Ό,τι και αν είναι η Χρυσή Αυγή θεωρώ απίθανο να σκότωνε δύο στελέχη της για να κερδίσει οτιδήποτε. Και σίγουρα δεν ζούμε σε μια χώρα όπου η (εκάστοτε) κυβέρνηση κατασφάζει τους πολίτες της για να περάσει το άλφα ή το βήτα μέτρο. Θα μείνω στο προφανές. Τον Φουντούλη και τον Καπελώνη τους σκότωσαν τρομοκράτες. Ούτε αριστεροί γενικώς, ούτε αντιεξουσιαστές γενικώς. Τρομοκράτες. Εδώ έχουν σκοτώσει τόσους και τόσους, στους «ναζήδες» θα κολλούσανε; Και ο λόγος; Μήπως εκδίκηση για τον Θάνατο του Παύλου Φύσσα;

Ίσως, μέχρι ένα σημείο. Στα μάτια μου όμως η απάντηση είναι μάλλον πιο περίπλοκη: Ο άνθρωπος που φεύγει από το σπίτι του, καβαλάει μια μηχανή και εκτελεί (με χαριστική βολή) δύο ανθρώπους που δεν έχει ματαδεί στη ζωή του θεωρεί πως είναι πολεμιστής σε μια αιματοβαμμένη επανάσταση, σε έναν εμφύλιο που έχει ήδη ξεκινήσει. Με τη Χρυσή Αυγή στο καναβάτσο (όπου βρισκόταν μετά τις συλλήψεις) η πιθανότητα μιας γενικευμένης σύρραξης θάμπωνε απελπιστικά. Η ύπαρξη ενός φιλοναζιστικού κόμματος, ταγμάτων εφόδου και τσαμπουκαλεμένων σκίνχεντ δημιουργεί ένα θεσπέσιο «αντίπαλο δέος». Κάνει το «σύστημα» να ταλανίζεται και χαρίζει τη βεβαιότητα πως χρειάζεται μια σπίθα για να ξεκινήσει η μεγαλειώδης εξέγερση. Και φυσικά, με την επίθεση αυτή και δύο «μάρτυρες» στις τάξεις της, η Χ.Α. ξαναμπαίνει δυναμικά στο παιχνίδι κερδίζοντας απρόσμενες «συμπάθειες». Αντίθετα, με τους χρυσαυγίτες πίσω από τα κάγκελα οι τόνοι πέφτουν, οι κάθε λογής ακραίοι απομονώνονται και η «αστική δημοκρατία» (ο πραγματικός εχθρός των εκτελεστών της προηγούμενης Παρασκευής) πατάει πιο γερά στα πόδια της. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, λοιπόν: Δυο ιδεολογικοί εχθροί νεκροί και -κυρίως- η ατμόσφαιρα μυρίζει ξανά μπαρούτι. Και όλοι μας περιμένουμε με τρόμο την επόμενη πράξη της τραγωδίας.

Πέρα από όλα τα παραπάνω, όμως, οφείλουμε να μην ξεχνάμε κάτι: Άλλο θέμα η αποτρόπαια διπλή δολοφονία και η ανάγκη απερίφραστης καταδίκης της και άλλο το γεγονός πως η Χ.Α. αποτελεί μια ναζιστική οργάνωση. Συμπάθεια και οδύνη για τους δύο νέους (όποιες και αν ήταν οι ιδέες τους) που χάθηκαν τόσο άδικα και τις οικογένειές τους που σήμερα θρηνούν. Καμία συμπάθεια και κανένα έλεος για μια οργάνωση που ασπάζεται και εφαρμόζει μια ιδεολογία που οδήγησε σε εκατομμύρια νεκρούς, μια οργάνωση που, ακόμη και σήμερα, ξυλοκοπεί και δολοφονεί ανθρώπους στο κέντρο της Αθήνας.

Η κυβέρνηση οφείλει να κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να εξιχνιάσει το διπλό έγκλημα και να στείλει τους δολοφόνους φυλακή. Παράλληλα, όμως, δεν πρέπει να χαλαρώσει τη στάση της απέναντι στην Χ.Α. και να προχωρήσει στην πλήρη εξάρθρωσή της.