Τα παράσιτα της Δεξιάς

Όπως μπορούμε (όσοι βαριόμαστε να ανοίξουμε μια κανονική εγκυκλοπαίδεια) να διαβάσουμε στη Wikipedia, στη βιολογία παράσιτο είναι ο οργανισμός που ζει και αναπτύσσεται μαζί και σε βάρος άλλου οργανισμού από τον οποίο και τρέφεται. Η Wikipedia δεν το γράφει, αλλά το ίδιο ακριβώς είναι και το παράσιτο στην πολιτική. Ένας πολιτικός οργανισμός που μπορεί να συντηρηθεί μόνο σε βάρος κάποιου μεγαλύτερου από τον οποίο στερεί ψήφους.

Με δεδομένο ότι στις επόμενες εκλογές της Ευρωβουλής και της αυτοδιοίκησης η ζυγαριά θα γύρει προς τα κεντροδεξιά και νικήτρια θα είναι η Νέα η Δημοκρατία, οι περισσότεροι παρασιτικοί συνδυασμοί που τώρα εμφανίζονται θέλουν να μαζέψουν ψήφους από εκεί. Όχι για να εκλέξουν δημάρχους ή ευρωβουλευτές, είναι πολύ μικρά και ασήμαντα για οτιδήποτε τέτοιο, αλλά για να διαπραγματευτούν με την ισχύ που θα τους δίνει το μικρό ποσοστό τους ή απλώς να λειτουργήσουν ως η 5η φάλαγγα του ΣΥΡΙΖΑ και να περιορίσουν όσο γίνεται το εύρος της ήττας του. 

Στις δημοτικές εκλογές π.χ. κραυγαλέες περιπτώσεις πολιτικού παρασιτισμού είναι ο νόμιμος και άρα ηθικός Βουλγαράκης στην Αθήνα και ο Ψωμιάδης με τον Ορφανό στη Θεσσαλονίκη. Άνθρωποι που καμία πιθανότητα δημαρχίας δεν έχουν και καμία ουσιαστική πολιτική διαφορά με τους υποψήφιους που στηρίζει η Νέα η Δημοκρατία, κατεβαίνουν με την ελπίδα να εισπράξουν ψήφους των ψηφοφόρων που ενώ ανήκουν στη δεξιά (ή στην περίπτωση Ψωμιάδη στην τσιφτετελοδεξιά) προτιμούν να βρουν μια εναλλακτική στους «επίσημους» υποψήφιους (μτφ. δεν πολυγουστάρουν τον Μητσοτάκη). Οι ψήφοι αυτές προφανώς δεν θα είναι πολλές, αλλά μπορεί να είναι αρκετές ώστε να τους επιτρέψουν να ντηλάρουν τη στήριξη τους στο δεύτερο γύρο (και πιθανόν τη στάση που θα τηρήσουν στις βουλευτικές εκλογές, αν γίνουν ξεχωριστά) ή να περιορίσουν τη νίκη των υποψηφίων της Νέας της Δημοκρατίας, επειδή έχουν έρθει σε κάποιου είδους συμφωνία με τον Αλέκση και την παρέα του (το πόσο έξυπνο είναι να κάνει κανείς συμφωνία με τον Αλέκση και να περιμένεις να την τηρήσει είναι άλλη ιστορία). Και στις δύο περιπτώσεις οι περισσότερες από τις ψήφους που θα πάρουν θα πήγαιναν προς ΝΔ μεριά, οπότε καθίσταται φανερό πως η παρασιτική τους ύπαρξη υφίσταται σε βάρος του κόμματος της αξιωματικής της αντιπολίτευσης.           

Στις ευρωεκλογές κλασσική περίπτωση πολιτικού παράσιτου είναι το κόμμα που ίδρυσε χθες ο Σάββας ο Τσιτουρίδης, μόνο που εδώ τα πράγματα είναι ακόμα πιο απλά και φανερά. Ο (κατά σύμπτωση Καραμανλικός) Τσιτουρίδης ίδρυσε εχτές το κόμμα των «Ελλήνων Ριζοσπαστών» με σκοπό να κατέβει στις ευρωεκλογές (γεγονός που κρίθηκε εξαιρετικά σημαντικό από τους δημοσιογράφους της Κυβερνητικής Τηλεόρασης κι έτσι η ανακοίνωση έγινε από τον ριζοσπάστη Σάββα σε ζωντανή μετάδοση). Ξέρει ότι δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο να εκλέξει ευρωβουλευτή, αλλά ξέρει επίσης πως το μικρό ποσοστό  που θα πάρει θα το στερήσει από τη Νέα τη Δημοκρατία. Αν το μικρό ποσοστό τύχει και είναι πιο κοντά στο 1 από ότι στο 0,1, ο ριζοσπάστης Σάββας (που αν θυμάστε το 2007 την έκανε από το υπουργείο του για όχι και τόσο πολιτικούς λόγους) μπορεί είτε να πουλήσει εκδούλευση στην κυβέρνηση, είτε να επιχειρήσει να ντηλάρει κάποια συμφωνία με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κι έτσι να συνεχίσει να υφίσταται ως κομμάτι της πολιτικής την οποία προσωρινά, οπως φαίνεται, παράτησε.

Προφανώς η πολιτική του ύπαρξη θα είναι παρασιτική, αλλά σίγουρα προτιμότερη από την ανυπαρξία. Αυτή την κρατάει για τις θέσεις του, οι οποίες, όπως κάθε αρχηγού κόμματος που στοχεύει στον παρασιτισμό, είναι ένα εξαιρετικό δείγμα γνήσιας και ανόθευτης παπαρολογίας. Ιδού ένα μικρό, αλλά πολύ χαρακτηριστικό, απόσπασμα από όσα είπε στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ, στον Παύλο τον Τσίμα:

«Οι Έλληνες Ριζοσπάστες είναι ένα πολιτικό κίνημα, ένα δίκτυο το οποίο με ευθύνη, με ελπίδα και σχέδιο, έρχεται στο κέντρο της πολιτικής ζωής, αυτή είναι η πρόθεση μας, πιστεύοντας στην ανάγκη μιας νέας πολιτείας στη χώρα μας, μιας πολιτείας κοινωνικής δημοκρατίας, επαναλαμβάνω κοινωνικής δημοκρατίας, που θα μπορεί να διασφαλίζει, να κατοχυρώνει την ασφάλεια και την ευημερία όλων σε μια ανοιχτή και πιο δημοκρατική Ευρώπη από αυτήν που έχουμε σήμερα και σε έναν ανοιχτό νέο κόσμο, ανοιχτό γεμάτο προκλήσεις για όλους».

Με λίγα λόγια, διάφορες ωραίες λέξεις (ευθύνη, ελπίδα, σχέδιο, νέα πολιτεία, δημοκρατία, ασφάλεια, ευημερία κλπ) που σημαίνουν τα πάντα και τίποτα απολύτως και σκοπό έχουν να μαζέψουν στις ψήφους εκείνες που θα επιτρέψουν στο παράσιτο να επιβιώσει. Και μπράβο του.